φωτο : από το διαδίκτυο |
Στα μελιχρά τα δειλινά όντας στενεύει η ψυχή
κανένα ακρογιάλι εις την αγκάλην του δε με χωρεί
τη θάλασσα παρακαλώ..μοιάζει το γιατρικό μου..
να στέλνει μου στα ωκεάνια πουλιά
φτερά να μου κολλούν τα αλμπατρός
μαζί τους φτερογώντας να πετάω...
να χάνομαι απ' την οχλοβοή
να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα
κι αν θα με βρει εις το φτερό
το βέλος του Θανάτου..ένα τραγούδι
ξεψυχώντας ν' αρχινώ εις τον ανάριο ουρανό
φτάνει που εβρεθήκαμε για μια στιγμή
στο διάλειμμα της Γης του απάνου κόσμου
κι όταν πεσμένη θε να βρίσκομαι στην κόλαση
να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές
να επιστρέφω στα μελίχροα δειλινά
σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές
την υγρασία ν' ακουμπούν τα ακροδάχτυλα
αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής
αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..
Χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή
αν είν' κατάρα ή ευχή
αν είναι ευλογία για σαράκι απολυτρωτικόν
εις την καρδίαν να εμφωλεύουν αλμπατρός
εις τα κατάρτια πάντα την ψυχή
όμοια μ' αγέρωχο πουλί
να την κρατούν ανεβασμένη..
⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου