''στης μούσας τα ξαφνιάσματα''

Μούσα μου εστάθη η ίδια η ζωή..

δεν την εκαταφρόνησα..

ούτε κι εκείνη εμένα...

της Τερψιχόρης ελαχτάρησα

εκείνο το φουστάνι του χορού

στης μούσας τα ξαφνιάσματα επόθησα

μύθος να μοιάζουνε οι μέρες μου

οι νύχτες μου να 'χουν το λυρισμό της...

Τραγούδια έκαμα τις αμαρτίες μου

τις ανημπόριες μου στιχάκια

της μίζερης στιγμές- φορές αχλής

πέταξα το φουστάνι..

Στιχάκια έκαμα τα κολασμένα μου

τ' ακόλαστα ιερά μου τα φυλάγω

τους πειρασμούς προσκύνησα

τα πάθη μου ετάϊσα

γιατί η ζωή είναι εκεί..

μούσα αδάμαστη..με προκαλεί

σαγήνης μούσα ..το μάτι μου κλειεί

αναμεσίς στα βάσανα..να τη γευθώ

ν' ακούσω ήχους..μελωδιές

στον έρωτα σαρκικά να της παραδοθώ

ως το μεδούλι της να τη γευτώ..

γι αυτό σου λέω

τη δύναμη..αδυναμίες μου

σπόρους εφύτεψα στη ρίζα μου

δεντριά για να γεννούνε

κι όταν στο στέρνο εθρόνιαζε η μοναξιά

τις νύχτες έψαχνα ουρανούς

ένας δραπέτης με φτερά

κι εφύτευα αστέρια..

''στης μούσας τα ξαφνιάσματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,