''εβγήκα στο μπαλκόνι ''

Εβγήκα στο μπαλκόνι κι εσεργιάνισα

ίλιγγο εφέρνανε..την παραζάλη εις το νου

των ορέων τα μπαλκόνια τα υψιπετή

τα ρηξικέλευθα των ωκεανών ταξίδια..

μα το αποφάσισα να κρατηθώ γερά 

μην καταγκρημνισθώ..μη βυθιστώ πριχού

τον άνθρωπο πολύ να αγαπήσω..

για να μπορεσω ν' αγαπήσω κι εμέ

να εναγκαλιστώ τα πάθη και τα λάθη μου

το Θείον ιχνηλατώντας μες στα άδυτα..

στα καταγώγια της ψυχής μου..συγχώρεση και έλεος

στις προσευχές μου να ζητήσω..

αποσταμένη ευρέθηκα στο μπαλκονάκι το μικρό

που εκατοίκει εντός μου..

κει που εφύτρωναν τα άγρια κυκλάμινα

στο φιδωτό δρομάκι..

πότε στ' αλήθεια εβράδιασεν..

τι γρήγορα επέρασαν τα χρόνια

σεργιάνισα..ετραγούδησα..αφουγκράστηκα

θαρρούσα πως ο χρόνος θα 'τανε ατελείωτος

τα χρώματα ως το τέλος θ' ατενίζαμε 

στο λιμανάκι αντάμα....

μία παράξενη με εκυρίευσε σιωπή

εξύπνησα κι εθώρησα τον σύντομόν μας βίον

τα μύρα ήσαν δυνατά..εράντιζαν τη σκέψη

κι η θέα του ονείρεμα στου κόσμου τα μπαλκόνια..

''εβγήκα στο μπαλκόνι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,