''πρωινό οχτώ του Μάη'' - στο γιό μου

Πρωινό οχτώ του Μάη..

τη μυρουδιά εθυμήθηκα  και μειδιώ γλυκά

με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..

αρχές του Μάη ήτανε γλυκά το ενθυμούμαι

που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα

τα μάτια τα μελιά σου..

Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή

εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.

Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή

και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..

Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της

έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες

μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά

ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου

όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..

Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί

τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά

μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα

της ζωής μου να κεντάω το σεμέν..

 

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

'' κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα''- Δοκίμιον

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Οδεύοντας στην Δύσιν του ο άνθρωπος

καθώς του μέλλοντός του ημέρες λιγοστεύουν

πληθαίνει τα ερωτήματα τα υπαρξιακά εντός

στην άβατον διάβασιν περιπλανώμενος

ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν της υπαρξής του εις την Γην.

Καθόσον κι εμέ ευλόγως με αφορά ο Θάνατος..

φύσει και θέσει αισιόδοξη τω όντι

αμετανόητα δηλώνω θιασώτης της ζωής..

δηλώνω γευσιγνώστης των χυμών της..

Κι ό,τι δικό μου απόθανε..επέθανε βυθιζόμενο εντός

στην ίδια την ψυχή και την καρδιά μου..

Απρόσμενα..αιφνιδιαστικά βρίσκονταν ήδη από το φευγιό εκεί

στην λίμνην την Αχερουσίαν την κρυφήν..

εκείνην της ψυχής μου..

πρόκληση και λαχτάρα μου μοναδική

να εμβαθύνω στην ανυπαρξία του αυτή..να την κατανοήσω..

να την εγκωμιάσω ..να ενστερνισθώ το μάταιον

πριν μου επιτεθεί η ασχήμια του Θανάτου..

ο πόνος ερημώνει την ψυχή..όταν το άφατο αύτανδρα βυθιστεί

σαν μετοικήσει απ' την καρδιά μας..

που αλλού θα έβρισκε ''απάγκιο'' πιο ασφαλές

η ''ιδέα'' των αγαπημένων των πλασμάτων μας

ποιός άλλος θα μας δίδασκε για τον βυθόν..

να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή μας ύπαρξη

να αντικρύσουμε τη μίαν..

την μοναδικήν ζωήν εις την ολότητά της?

αν με την ακατάπαυστη..κρυφή επίδρασή τους οι νεκροί

δεν ανασυγκροτούνταν μέσα μας ολάκεροι

δεν δίναν σιωπηρά τις απαντήσεις?

Εκεί εις το επέκεινα υπάρχουν κόσμοι αόρατοι

κόσμοι που εσιώπησαν και καρτερούν μεταθανάτιο εναγκαλισμό

εκεί τελειώνουν άπαντα τα γήινα ..τα φθαρτά..οι ερωταπαντήσεις..

κι αν απ' τον κόσμο τούτον τον άυλον δυνηθείς να κρατηθείς

μετάβασιν θε να γευτείς εις την αιωνιότης.

Έτσι τους άντεξα τους αποχωρισμούς..

ανοίγοντας μια χαραμάδα ελπιδοφόρα στην ψυχή

το πλήρωμα του χρόνου σαν θα έρθει κι ο καιρός

την ψυχή τους στ' αψηλά να ανταμώσω..

Προσωπική υπόθεση του καθενός..η Πίστη η ανιδιοτελής

ο Θάνατος.. εσύ.. και ο Θεός σου..

 

Δοκίμιον Λυρικόν - ''κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ω φαύλοι!''

φωτο: από το διαδίκτυο

Ω φαύλοι των καιρών των χαλεπών!

του πνεύματος περίοδοι ισχνών των αγελάδων!

μη με καλείτε απ' την αυγήν εις την χαμέρπειαν

ν' απαρνηθώ το υψιπετές..

εις την χοάνην σας να κατακρημνιστώ..

Αρνούμαι ν' ασπαστώ το ευτελές

εθήλασα τους στίχους του Καβάφη..

αδυνατώ ν' ακούω το θόρυβο των άδειων βαρελιών

αγυρτικώς τους αδαείς μονάχα εξαπατεί.

καθώς τον δρόμον της τυφλότητας βαδίζετε

είναι επικίνδυνη της ματαιότης η διαδρομή

γεννά απελπισίαν..

Θα σας ξεράσουν οι καιροί

θα ψηλαφίσει η Ιστορία το αυθεντικόν

ξεθωριασμένα ονόματα θα κατοικούν

στης λήθης την χοάνην οι αφελείς..

οι ''βάρβαροι'' είν' ήρωες σατανικοί

στήνουν καρτέρι στους καιρούς

της ελαφρότης και την έλλειψιν του πνεύματος

σαν οσμωθούν..

τα λάβαρά τους ξεδιπλώνουνε

λυμαίνονται το ευγενές..προβάλλουνε το σκότος.

Φωλιάζουν μέσα μου οι ελπίδες της ανατροπής

γι αυτό θαρρώ στων καταπολεμόντων 

τους βαρβάρους τους ''συστημικούς''

στην ομήγυριν ανήκω και μετέχω..

''ω φαύλοι!'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες''

Ζωγράφος : Κατερίνα Γεωργαντά

Κείνον το μήνα πάντα εγύρναγαν

στις ανθισμένες κουτσουπιές

μες στους ανθώνες του Έαρος 

ελάλησαν οι κότσυφες...

τα επερίμενα εκείνα τα κοτσύφια μου καιρό

του έρωτα να μελωδήσουν τα μεράκια..

στις κλειδωμένες γειτονιές

τραγούδια δεν ακούγονταν

δύσκολη τούτη η Άνοιξη

δειλή η περπατησιά της

θαρρείς κι είναι Φθινόπωρο ..

πέφτουν τα φύλλα της ψυχής της καταγής

γυμνές οι κλάρες ..τα κοτσύφια αδυνατούν

να κρύψουν τις φωλιές τους

Κι αν με ρωτάς τι σκέφτομαι..πως νιώθω και τι κάνω

εγώ τ' ακούω τα κοτσύφια απ' το πρωί

το λάδι στάζω απ' το ευχέλαιο στις κουτσουπιές

για να βλαστήσουνε στις κλάρες προσμονές

ν' αλλάξουν το κελάηδημα οι κότσυφες

παρηγορίας μιας Άνοιξης αληθινής

κελάηδισμα να μοιάζει.. 

''στις ανθισμένες κουτσουπιές ελάλησαν οι κότσυφες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα ρόδα του Μάη''

by Guillaume Seignac

Ένα στεφάνι κρεμάω για τη μέρα μητέρα

με λουλούδια του Μάη έχω πλέξει

πως εταίριαξα κοίτα με τέχνη

τα ακριβά του μπαχτσέ σου τα ρόδα

με μικρά..ταπεινά χαμομήλια

που φυτρώνουν στις πλεύρες μονάχα

αψηλά στο Μετόχι του λόφου

να χορταίνουν της νιότης την πείνα..

περιπατητών μαραμένες ζωές να δροσίζουν.....

με τα ρόδα του Μάη στα μαλλιά 

κατηφορίζω στα σοκάκια της πόλης

ξεγελώ των ανθρώπων την πλάνην

περπατάω..ξορκίζω τα μάγια να λύσω

τίνος άλλου ανθοί έχουν μύρα τόσα..

για ν' ανθούν στην κεφαλήν ως το τέλος 

τίνος άλλου ανθοί σ' ένα στεφάνι

να χωρέσουν την πλάνη τολμούν..

παριόντων των ετών εις το γήρας.......

σαν θα μένουν καταγής ξερά..μαραμένα

να θυμίζουν της ψυχής μας το χαμένον το μύρον

σαν σκοτώνουν οι τρανοί αφεντάδες

σαν θα βάφουν τα χνάρια με αίμα

της μικρής μας χαμένης ''αθωότης'' το βήμα.

 

'' τα ρόδα του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' μύρα Μαγιάτικα ''

 

 

Μάης μήνας κι όλα ανάγλυφα

στη σκόνη των ματιών της..  του χρόνου

η θλίψη κλέβει από τον ήλιο φως

ρέουν της νιότης οι χυμοί

σιγοπατεί μη και σκιαχτούν

και τ' όνειρο στους φράχτες της το καρτερόν

σωριάσουν καταγής...

παίρνει τις αντιθέσεις αγκαλιά

μια σπίθα αξόδευτη του Μάη

φλογίζει στους αιθέρες τις πληγές της

στο καντηλέρι τ' όνειρο φωτός παγίδεψε ζεστά

του Μάη τα στεφάνια για να πλέξει.

επιθυμίες σκονισμένες των καιρών

αφήνονται στα μύρα μοσχολούλουδων

αγγίζουν το άρωμα του δέρματος

μύρα Μαγιάτικα..

μάγια τυλίγουν το γυμνό κορμί

λησμονημένης κόρης

σαρώνουνε..μεθούνε ανελέητα

τι έρωτες..τι κίβδηλες φωνές

φωλιάζουν στο κατώφλι της ψυχής της..

 

''μύρα Μαγιάτικα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα''

Ξέχνα το Γολγοθά και τους σταυρούς που σου κρεμάσανε

λησμόνα τα τα λόγια τους..της προδοσίας τις ιαχές

εκειές που σε κεράσανε οι δήμιοι της Γης..

κράτα μονάχα τους ψιθύρους απ' τα άνθια που εμυρίστηκες

αν θες το Αναστάσιμον το φως στα μέσα σου ν' ανθίσει.

σαν τότες που ήσουνα παιδί και τ' όνειρο εκράταε

σε μιας βραδιάς φλογίτσας που τρεμόσβηνε κερί

στης εκκλησιάς και στου παπά το λαμπρυνθώμεν..

Δος μου το γενναιόδωρον το Αναστάσιμον φιλί

κι εγώ μες στην καρδιά μου μυστικά

ξανά..εν ονόματι της αγάπης μοναχά

άνθισμα Αναστάσιμον παιδίσκης θα ανθίσω..

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,