φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν)

Έχω κρυμμένα φυλαχτά χαμόγελα ζωής..μα τα φυλαχτά είν' να μένουνε κρυφά..κατάσαρκα μες στης καρδιάς τα φύλλα..Η ζωή δεν επωάζεται μες στ' αδειανά καπέλα..το αδειανό τους το καπέλο το τριμμένο.. το παλιό..να το φορώ.. να το σκεπάζομαι..δε μ' ένοιαζε  από καιρό.. τη δυσωδία του δεν άντεχα..το 'χα πετάξει απ' τη ντουλάπα μου.. στα ψεύτικα τα ξέφτια του..όνειρα μέσα στα κουρέλια του και ελπίδες για να κρύβω..άλλα η καρδιά μου λαχταρoύσε..άλλα ονειρεύονταν....

Να αποθηκεύσω δεν το ονειρεύτηκα ποτές λιμάνια.. που άοσμα στη μνήμη μου εκεί θα κατοικούνε..τη μυρωδιά της  θάλασσας..τη μυρωδιά της αύρας της..καράβια σε λιμάνια να με ταξιδέψουνε.. ταξίδια νια στην ανοιχτή τη θάλασσα εκείνη της ψυχής μου..να φεύγω..να σαλπάρω..σε αμμουδιές χρυσές.. πρωτόγνωρες για να με βγάζουνε..να καίω το κορμί μου..όμορφο που 'ναι να αντέχεις..να κοιτάς..να βλέπεις πάλι.. πως σου κλείνει η ζωή.. απ' την αρχή το μάτι..

 Να τη ρουφήξω τη ζωή..''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε μέσα μου εκεί βαθιά..να μην σηκώνουνε το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..πραμάτειας μου που εσυσσώρευα με τα μολύβια του μυαλού και με τις πένες της καρδιάς μου..να την προλάβω την αληθινή ζωή..και στο τετράδιο της ψυχής για να την καταγράψω.. να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..εικόνες κι εμπειρίες δυνατές. .σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..Θέλει  φαντασία..τόλμη.. πείσμα..στόχους η ζωή..είν' αδιάκοπη σαν ρόδα που σε λούνα παρκ ζαλιστικά γυρίζει..μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..μου ψιθυρίζει ο ζέφυρος που 'ρχεται απ' το πέλαο..κομίζοντας τραγούδια στην καρδιά..γιατί έχει περίσσια εμορφάδα η ζωή πανάθεμά την................

  φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«στο γιακαδάκι σου κεντάω» - στην κόρη μου''

Να ψάχνεις πάντοτε το μέγιστον

σ' αυτό που σ' όρισεν η μοίρα σου

κι όταν σιμώνει η ώρα το αστέρι σου

να λάμπεις στο μικρό σου το ουράνιον στερέωμα

απόηχοι γλυκείς να φτάνουνε τα λόγια τα χρυσά 

της νόνας σου στ' αυτί τραγουδισμένα...

παίρνω βελόνα και κλωστή

στο γιακαδάκι σου τις ορμήνειες της κεντάω..

« αν θέλεις κόρη ''τα περάσματά μας'' να 'χουνε τιμή

ζύγι να έχουνε βαρύ στο παλαιό μας κανταράκι

στα μονοπάτια της ζωής να περπατείς καλήν περπατησιά

κι αν κάποτες σε θλιβερά περάσματα στις λάσπες θα χαθείς..

να ρίχνεις σπόρους..να φυτρώνουνε στα ύστερα  λωτοί

να έρχονται τ' αηδόνια της Ανατολής 

για σε τις χαραυγές να κελαηδούνε

και τα πουλιά της Δύσης να 'ρχουνται το λιόγερμα..

για να σε νανουρίζουν..

γαληνεμένα να πλαγιάζεις εις την κάμαρα

με τα μεράκια της ψυχής σου τα μεταξωτά αγκαλιά

την ανεμόσκαλα του χρόνου ν' ανεβαίνεις

ν' ανθίζει ο λογισμός και να γεννά καρπούς

κι έτσι γλυκά ν' αναφωνεί..........

''καθείς εφ' ω ετάχθη''

να παίρνουνε και σάρκα και οστά απάνω εις τη Γης

και τα ''περάσματά'' μας ».

''στο γιακαδάκι σου κεντάω'' - στην κόρη μου 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη - 17/5/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανεμοζάλη''

Ανεμοζάλη οι έρωτες..τρελλές οι παραλλαγές των

μα τούτος δω ο έρωτας αλαφροεπερπάτησεν

κι εγέννησεν μελωδικά..τη χώρα του ''για πάντα''

αγριολούλουδον εφύτεψεν..διαχρονικήν σαγήνην.

Όμορφα που με εξαναγέννησεν..εσυμπλήρωσεν

της μάνας μου..την πρώτη μου τη γέννα

έτσι ήρθε η δική σου γέννα η δεύτερη

μ' επέρασεν εις την αιωνιότης...

ω! τι γλυκά που ξέρουν να γεννούν

οι άντρες οι μοιραίοι μας κρυφές οδίνες..δυνατές

στ' αντίκρυσμα της πεμπτουσίας του

λυσιμελής..ακατανίκητος

πόλεμος δίχως όπλα και σπαθιά..

σε πολεμίστρες κάστρων πορθημένες εκ του σύνεγγυς

με βέλη αόρατα..με σαϊτιές..

το πνεύμα παραδίδει εις την δίνην..

περάσανε τα χρόνια και εθάρρεψες

πως εμαράθη ο έρως σου..έγινε χέρσος κήπος.

πόσο γλυκά εστάλαξεν ο έρωτας στα μέσα σου

μεγαλειώδης εγενήθη η αγάπη!

 

''Ανεμοζάλη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην συνοικίαν του έρωτος'

Ήτανε Μάης και αστροφεγγιά

εβγήκε και φεγγάρι

μέσα στις έναστρες σιωπές

στην συνοικίαν του έρωτος εχάθηκε

είχε ζωγραφιστεί συρρικνωμένη η μορφή του

μες στα μάτια της..τεράστια στην καρδιά της..

Ακολουθούσε τη σκια

η νύχτα της είχε τριζόνια στο ξημέρωμα

σαν τότες που εστάθη ο ήλιος στο κατώφλι της

τον έφερνε σ' εκείνη

σαν τότες που εγεννιόταν η αγάπη της

για πάντα στην καρδιά..

Έξω στο δρόμο δεν επέρναε κανείς

είχε ποθήσει την μορφήν και την μιλιάν του..

''στην συνοικίαν του έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η κόρη που με γέννησε'' - ( ωδή στη μητέρα μου)

Κι αν με ρωτάτε να σας πω

αν είμαι από τρανή γενιά κι από μεγάλο τζάκι

τούτο μονάχα θα σας πω

η κόρη που με γέννησε

στα καραγάτσια από κάτω εκοιλοπόνεσεν..

ήτανε κόρη λυγερή

προσφυγοπούλα ζηλευτή

του κάμπου το καμάρι.

αντάρτισσα για της ζωής τα ιδανικά

αντάρτισσα για της ζωής τα θέλω..

Τη μάνα μου

στα καπνοχώραφα ο έρωτας την παραμόνεψε

κι ο κάματος της ζύμωνε ψωμί.

Κι όταν ο ήλιος της ανέβαινε ψηλά

το γιασεμί π' εκουβαλούσε στην ψυχή

εφύτευε στον κήπο της καρδιάς μου

να σκαρφαλώνω όλο και ψηλότερα

στον τοίχο της σκληρής μας της ζωής

τ' άρωμα να μυρίζομαι εις την κορφή..

εις την κορφή..ολοένα εις την κορφή

ήτανε το μεράκι το κρυφό της..

''η κόρη που με γέννησε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - στο γιό μου

Πρωινό οχτώ του Μάη..

τη μυρουδιά εθυμήθηκα  και μειδιώ γλυκά

με παίρνει το άρωμα ενός μωρού..ταξίδι μες στο χρόνο..

αρχές του Μάη ήτανε γλυκά το ενθυμούμαι

που με κοιτάξανε δειλά..δύο ματάκια μισάνοιχτα

τα μάτια τα μελιά σου..

Και τι σου είναι ώρες - ώρες η ζωή

εμύρισε η κάμαρη σαν τότες πασχαλιά.

Ένα δώρο χρυσόδετο μου εχρώσταγε η ζωή

και μου 'στειλε εσένα να τ' ανοίξω..

Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της

έχει Άνοιξες με πασχαλιές και βροχερούς Χειμώνες

μα η Άνοιξη που έκλεισα μες στο κουτάκι με τη μυρουδιά

ενός μωρού που έκλαψε στο στήθος μου

όλη μου τη ζωή θα με ανθίζει..

Αίνιγμα άλυτο θα παραμένει εσαεί

τι είναι αυτό που με ωθεί..το χέρι μου κρατά

μες απ' τα μάτια σου αδιάκοπα

της ζωής μου να κεντάω το σεμέν..

 

''πρωινό οχτώ του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,  

'' κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα''- Δοκίμιον

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Οδεύοντας στην Δύσιν του ο άνθρωπος

καθώς του μέλλοντός του ημέρες λιγοστεύουν

πληθαίνει τα ερωτήματα τα υπαρξιακά εντός

στην άβατον διάβασιν περιπλανώμενος

ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν της υπαρξής του εις την Γην.

Καθόσον κι εμέ ευλόγως με αφορά ο Θάνατος..

φύσει και θέσει αισιόδοξη τω όντι

αμετανόητα δηλώνω θιασώτης της ζωής..

δηλώνω γευσιγνώστης των χυμών της..

Κι ό,τι δικό μου απόθανε..επέθανε βυθιζόμενο εντός

στην ίδια την ψυχή και την καρδιά μου..

Απρόσμενα..αιφνιδιαστικά βρίσκονταν ήδη από το φευγιό εκεί

στην λίμνην την Αχερουσίαν την κρυφήν..

εκείνην της ψυχής μου..

πρόκληση και λαχτάρα μου μοναδική

να εμβαθύνω στην ανυπαρξία του αυτή..να την κατανοήσω..

να την εγκωμιάσω ..να ενστερνισθώ το μάταιον

πριν μου επιτεθεί η ασχήμια του Θανάτου..

ο πόνος ερημώνει την ψυχή..όταν το άφατο αύτανδρα βυθιστεί

σαν μετοικήσει απ' την καρδιά μας..

που αλλού θα έβρισκε ''απάγκιο'' πιο ασφαλές

η ''ιδέα'' των αγαπημένων των πλασμάτων μας

ποιός άλλος θα μας δίδασκε για τον βυθόν..

να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή μας ύπαρξη

να αντικρύσουμε τη μίαν..

την μοναδικήν ζωήν εις την ολότητά της?

αν με την ακατάπαυστη..κρυφή επίδρασή τους οι νεκροί

δεν ανασυγκροτούνταν μέσα μας ολάκεροι

δεν δίναν σιωπηρά τις απαντήσεις?

Εκεί εις το επέκεινα υπάρχουν κόσμοι αόρατοι

κόσμοι που εσιώπησαν και καρτερούν μεταθανάτιο εναγκαλισμό

εκεί τελειώνουν άπαντα τα γήινα ..τα φθαρτά..οι ερωταπαντήσεις..

κι αν απ' τον κόσμο τούτον τον άυλον δυνηθείς να κρατηθείς

μετάβασιν θε να γευτείς εις την αιωνιότης.

Έτσι τους άντεξα τους αποχωρισμούς..

ανοίγοντας μια χαραμάδα ελπιδοφόρα στην ψυχή

το πλήρωμα του χρόνου σαν θα έρθει κι ο καιρός

την ψυχή τους στ' αψηλά να ανταμώσω..

Προσωπική υπόθεση του καθενός..η Πίστη η ανιδιοτελής

ο Θάνατος.. εσύ.. και ο Θεός σου..

 

Δοκίμιον Λυρικόν - ''κόσμοι αόρατοι εις το επέκεινα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,