⫷εις την ανάμνησιν ⫸

Κι αν θα χαθείς κάποια στιγμή που θα χαθώ ..

μη φοβηθείς..αστέρι θα γεννώ

θα σε κοιτώ απ' τον έναστρο ουρανό

θα 'μαι τ' αστέρι το δικό σου..

ωσάν των μάγων το  αστέρι

εις τη δική μας Βηθλεέμ να σε οδηγώ..

εκεί που οι εραστές λούζονται γέννας φως

να σε φωτίζω μες στον ύπνο σου

όταν λυγμοί και δάκρυα 

στις παγωμένες σου νυχτιές

βρέχουν το μαξιλάρι σου..

να σβήνω απ' τα χείλη σου

του μισεμού την πίκρα.

...

Τα λόγια σου ήσαν βάλσαμο

παρηγορίας λόγια

μα μες στα βάθη του καιρού  εις την ανάμνησιν

εστένευε η ψυχή μου

τα ρόδα που εμαράθησαν στην κάμαρη

θυμίζουνε το πρώιμο φευγιό σου..

 

⫷ εις την ανάμνησιν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ της προσευχής ο λύχνος μου ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ήταν εκείνο το Φθινόπωρο πρωί της Κυριακής

που ο Άγιος μου εκράτησε το χέρι
στα ξαφνικά ...............
ουράνια άμπωτις ερούφηξε με μιας τα σωθικά μου..
Έφτασε το ξημέρωμα στην πόρτα μου
κανένας άλλος δεν εχτύπησε τη θύρα μου
εξόν απ' τον αγέρα..
και ένας ανάκουστος κελαηδισμός
με επροσκάλεσε εις το μετόχι τ' ανηφορικό
εκεί που κατοικεί κυρίαρχα το φως
εκεί που σμίγουν οι ψυχές με το ουράνιο..
να αναζητήσω την ουσία για να βρω
ν' αντικρύσω το Θεό μου.
Και ανεβαίνοντας εις το βουνό
πέφτει τσακίζεται η ψυχή μου κατακόρυφα
οι σκέψεις πεταλούδες με τυλίγουν.
Η Έννοιά του αόρατη..το άγαλμά του ακέφαλο ..
οι γέροντες κι οι φιλοσόφοι εις τις ρήσεις τους
το παραγγέλνανε καιρό στην Οικουμένη
''είν' καταδικασμένες να λατρεύονται οι έννοιες
δίχως το σχήμα.. την μορφή των''.
Με τον τραχύ ρυθμό του φόβου οδηγό
εκεί όπου το βέβηλον κατρακυλά
δεν βρίσκει θέσιν περιοπής εις της ζωής μου το στασίδι..
αναρριχώμαι για την επιμέλειαν της ψυχής
μοναχικά..εις το μετόχι της καρδιάς
καίω λαδάκι εις το λύχνο μου πριχού αποσωθεί..
δεν περιμένω ανταμοιβή..κρυφή μου ελπίς..

στα όρεα..της προσευχής ο λύχνος μου

βαθειά να σιγοκαίει.

 

⫷ της προσευχής  ο λύχνος μου  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ερώτων στράτες⫸

Τις νύχτες που με νίκαε ο πόθος μου

ετρύπωνες στην κάμαρη κι ετρύγαες χυμούς

γυμνή κυλιόμουνα στις στράτες σου του έρωτα

ξυπόλητη ελούζομουν τους κεραυνούς

σε μονοπάτια άγνωρα πορεύομουν των ηδονών

λησμονημένοι τώρα οι καιροί  παραμονεύουν..

ρουφώντας τον αγέρα της σκληρής μου μοναξιάς

μες στην ψυχή σκιρτά τις νύχτες το εκρεμμές

ερώτων στράτες είναι που με κυβερνούν

για τάχατες η παντοτινή..σημαδεμένη σου αγάπη?

Εις τις βρεμμένες στράτες π' εδιαβήκαμε

κλεισμένα στέκουν τα παραθυρόφυλλα

απόμεινε ο τοίχος μας φτωχός 

κι εγώ επιμένω ζωγραφίζω ακόμα γιασεμιά

κι ένα σου γράμμα τελευταίο που δεν έρχεται

μάτια θολά απ' τις στάλες της βροχής

κρατούν υγρό το ρίγος του κορμιού μου..

ανάβουνε τους φάρους οριζόντων μακρινών

κρατούν εικόνες απ' τη θάλασσα που με κολύμπησες

κρατούν εσένα που μ' αγάπησες

νιώθω το στήθος μου να σπάζει απ' το φευγιό σου.

 

⫷ ερώτων στράτες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

φωτο : από το διαδίκτυο

Και μιας και  ομιλούμεν στο συμπόσιον για τους ''μεγάλους'' ποιητές..για τα βραβεία των..

το θεατράλε της ζωής και τις περγαμηνές των..

στρουθοκαμηλισμός..ευτελισμός ..αμετροέπεια στις λέξεις μας διόλου δεν αρμόζει..

Οι άπληστες χρυσές μας μετριότητες μαντάμ Σουσου-αράδες των παραμυθιών της Χαλιμάς

πατρίδες καπηλεύονται..θρησκείες προσκυνάνε

με το ''βαμμένο'' τους μαυράδι του ματιού

τους τοίχους πασαλίβουνε με κροκοδείλια δάκρυα

ψαρεύουνε στις γειτονιές των χειροκροτητών

αλιεύουνε τους άνοες πολίτες μπερδεμένους

πατούν στα χνάρια μάγων..ξορκιστών..

χοροπηδούν καμαρωτές

φορούν το ύφος περισπούδαστον

βραβεία δώθε κείθε ζητιανεύοντας

το Νόμπελ της βλακείας των σκιαγραφούν

το γλωσσικό μετάλλευμα των λέξεων αγνοώντας.

✿...

Οι σουσουράδες είν' πουλιά επιδεικτικά

κακέκτυπα των προσωπείων επαναστατημένων γυναικών

πότε ονειρεύονται πως ήρωα στολή φορούν

και άλλοτες τεντώνουνε λαιμό στρουθοκαμήλου

κουνούνε την ουρά τους απειλητικά

διώχνουνε πρόσκαιρα του σπίνου τη γλυκειά λαλιά

ώσπου περνούν από τους ουρανούς οι γερανοί

άλλα πουλιά οι γερανοί ''αποδημητικά''

τους κρώζουν..τους χλευάζουν

στέλνουν μηνύματα από αψηλά

την κάθαρσιν γυρεύουν.

 ⫷μαντάμ Σουσου - αράδες⫸ ( αλληγορικόν)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷κάθε σταθμός- ένας λυγμός⫸

Μια αφορμή σου ζήτησα

να 'χω ένα λόγο να πορεύομαι

τα γήινα ν' αντέχω.....

τη στράτα μας τη γνώριμη να περπατώ

μονάχη πάνω εις τη Γης

κι αρώματα στο χώμα της αγάπης να μυρίζω..

κάθε σταθμός - ένας λυγμός

κι ο κόμπος στο λαιμό πικρό φαρμάκι.

φυτίλι κι ο καημός που σιγοκαίει την ψυχή

τελεύει τρεμοσβήνοντας απ' τ' άγριο φευγιό σου..

Ένας σου ψίθυρος μου εταχυδρόμησεν

του ίσκιου σου τη μακρινή βοή:

''Έναν τέτοιο πόνο μισεμού

ως το μεδούλι να τον νιώσεις μοναχή..

και εις τα πόδια μοναχή σου να μπορέσεις να σταθείς

να επιστρέφεις εις τα μέρη που εγεννήσαν θαλπωρή

σαν θα μιλήσεις ανοιχτά 

σ' ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις προστασία

και λίγο πριν σε καταπιεί η απελπιστική σου μοναξιά

ας γίνει η απουσία μου η αφορμή

βαθεία η ενσυναίσθηση της αναπόφευκτης φθοράς

ιδού η αφορμή σου''..

 

⫷ κάθε σταθμός - ένας λυγμός⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷νανούριζες τα θέλω μου⫸

Στις αποβάθρες σ' έψαχνα κι εδήλωνες απών

τηλεφωνούσες και με παρηγόραγες

νανούριζες τα θέλω μου

τις λέξεις σου έπινα όμοια γιατρικό

μα της φωνής σου το ηχόχρωμα στο σούρουπο

χάνονταν στις γραμμές..

πάσχιζα να κρατήσω μες στο λιόγερμα το νήμα της

μα στο τηλέφωνο αγάπη μου δε γράφονται

του βλέμματος πληγές..

ούτε σκιτσάρονται τα αίματα που στάζουνε

και βάφουν τις καρδιές.

 

 

 

Της ζήσης μου οι αμφίσημες ροπές με ταλανίζουνε

οι λέξεις σου αιωρούνται εις τον άνεμο

ωσάν να μην ειπώθηκαν..ωσάν να μην υπήρξες

στις  μέρες μου εσκόρπαες χρυσόσκονη

τις παγωμένες νύχτες μου ξημέρωνες αλλού

την προδοσίαν σου εξεδίψαες στης Άρνης τα νερά..

κι έμενε το ερώτημα  μετέωρο

ήσουνα έρως καρμικός..

για τάχα συναπάντημα ελάχιστον..

μία ριπή τ' ανέμου?

⫷νανούριζες τα θέλω μου ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷με γεύση πικραμύγδαλου ⫸

 

 

 

 

 

 

Μια γεύση πικραμύγδαλου εστάθη εις τα χείλη της

τι γρήγορα εσκέπασεν το σφρίγος

της νεότης ενοστάλγησεν το μυστικόν

εμπογιάτισε γλυκόπικρα το παρελθόν

εκοίταξε με τρέμουλο το μέλλον.

Mες στη θαμπάδα του καθρέφτη της

αφέθηκε  μίαν στιγμήν εις της νιότης το υφάδι

οι αγάπες του παλαιού καιρού της κλείνανε το μάτι

μα ο χρόνος είναι αληταριό

δε συγχωρεί τους νοσταλγούς

ραγισματιές αφήνει στους καθρέφτες της ψυχής

τι σημασία έχουν τα ονόματα  στον νουν του νοσταλγού

οι αγάπες που περάσανε μίαν γεύσιν πικραμύγδαλου

τούτο το σούρουπον που ο αγέρας γέμισε ψιθυρισμούς

από τα βάθη των καιρών της ετρατάρει..

 

⫷με γεύση πικραμύγδαλου  ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,