⫷κάθε σταθμός- ένας λυγμός⫸

Μια αφορμή σου ζήτησα

να 'χω ένα λόγο να πορεύομαι

τα γήινα ν' αντέχω.....

τη στράτα μας τη γνώριμη να περπατώ

μονάχη πάνω εις τη Γης

κι αρώματα στο χώμα της αγάπης να μυρίζω..

κάθε σταθμός - ένας λυγμός

κι ο κόμπος στο λαιμό πικρό φαρμάκι.

φυτίλι κι ο καημός που σιγοκαίει την ψυχή

τελεύει τρεμοσβήνοντας απ' τ' άγριο φευγιό σου..

Ένας σου ψίθυρος μου εταχυδρόμησεν

του ίσκιου σου τη μακρινή βοή:

''Έναν τέτοιο πόνο μισεμού

ως το μεδούλι να τον νιώσεις μοναχή..

και εις τα πόδια μοναχή σου να μπορέσεις να σταθείς

να επιστρέφεις εις τα μέρη που εγεννήσαν θαλπωρή

σαν θα μιλήσεις ανοιχτά 

σ' ανθρώπους που σε έκαναν να νιώσεις προστασία

και λίγο πριν σε καταπιεί η απελπιστική σου μοναξιά

ας γίνει η απουσία μου η αφορμή

βαθεία η ενσυναίσθηση της αναπόφευκτης φθοράς

ιδού η αφορμή σου''..

 

⫷ κάθε σταθμός - ένας λυγμός⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,