⫷ μια θάλασσα στα μάτια της⫸

 

Μια θάλασσα στα μάτια της

κύματα φέρνει αστείρευτα απ' τα πέλαγα

ξεπλένει τα δικά σου τα ναυάγια..

βουλιάζουν τη μορφή σου στα απύθμενα

στης λήθης τα καρνάγια

εκεί που άλλοτες έστελνε η κόρη προσευχές

με τις ριπές τ' ανέμου

κοντά της να σε φέρνει τις αυγές

με μυρωδιές του δυόσμου..

εκεί..έμεινε μόνη το φεγγάρι να κοιτά

να σε ξεχάσει προσπαθεί

δεν την τρομάζουν πια οι φωνές

σκιές του πεπρωμένου

καινούριο λούλουδο του έρωτα αναζητεί

βουλιάξαν τα δικά σου σ' αγαπώ

κι εχάθη μιαν αυγούλα δίχως να την δείς

η κόρη πικραμένη...

Κι αν μες στη φαντασία σου ακόμα τριγυρνά

κι απόμεινες μονάχος σου απορώντας..

εις αναμόχλευσιν του παρελθόντος του εξαντλημένου σου

της μοναξιάς σου αναζήταε την αιτία...

το αμάρτημα είναι βαρύ κι ολότελα δικό σου..

φάλτσα η πορεία σου..θολά νερά

καραβοκύρης της καρδιάς της δε λογιέσαι

σάλπαρε μίλια μακριά απ' το δικό σου άγριο μπλε

μην ψάξεις να την βρεις στη θάλασσά σου.

 

⫷ μια θάλασσα στα μάτια της⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η αριστερά της βλαχομπαρόκ⫸

Εις την αριστεράν της υποκρισίας 

του βλαχομπαρόκ..

συχνάζουνε οι άνοες χειροκροτητές

βρίσκουν υπόστασιν υπάρξεως

καθώς ανασφαλείς δεν εντρυφούν

στις υποσχέσεις της δεκάρας..

Νοήμονες οι γελωτοποιοί

καμώνονται τα λόγια της αληθινής αριστεράς

των σοβαρών ανθρώπων.

Ανακολουθία λόγων και πράξεων

είν' το μοτίβο της ζωής των.

 

Διατυμαπνίζουνε εις τον λαόν

τις ίσες ευκαιρίες στην υγεία ..

στην εκπαίδευσιν

σαν έρθει η ώρα να' αρρωστήσουνε

τρέχουνε στο Memorial..να σώσουν το τομάρι

είν' τα καπίκια τους πολλά

που ο λαός δεν έχει

η Δημόσια υγεία είναι για τους παρακατιανούς

έτσι θαρρούν τα άπληστα λαμόγια.

 

.Μα κι όταν έλθει η ώρα της παιδείας της καλής

 για τα ξεχωριστά βλαστάρια τους

τρέχουνε και διαλέγουνε κολλέγια..

σχολειά περιοπής.

κι ύστερα σχολιάζουνε σαν καρακάξες γειτονιάς

τους έχοντες για τις επιλογές τους.

 

Ήθελα να έζει ο Σουρής

να τους κρεμάσει τα κουδούνια της ντροπής

να τους γυρίζει σαν αρκούδες που χορεύανε παλιά

εις τα χωριά και τις πλατείες.

Τι ποταποί..ξεδιάντροποι

στην αγραμματοσύνη και στο πειναλέο θυμικό

των απλών ανθρώπων να ποντάρουν.

Δεν εκτιμώ ετούτους τους φαιδρούς

βλαχομπαρόκ πολιτικούς

η χαμέρπεια ποτές δε με αγγίζει.. 

⫷ η αριστερά της βλαχομπαρόκ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

          Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷οι άπληστες σκιές⫸

 

 

 

 

Κείνες οι άπληστες σκιές που καταπίνουνε

βυθίζουν των ανθρώπων τις ζωές..

εν ονόματι συνόρων..θρησκειών..κρατών

με ένα δρεπάνι θεριστή

απειλή επί κεφαλής των επαναστατών..

μα αδύναμες να καταπιούν

τα ταξιδεύοντα όνειρα στων θαλασσών

του μόχθου τις ελπίδες των πολλών..

αδύναμες ν' αντισταθούν

στο φως εκείνο των κεριών

που ανάβουνε

οι ανθρώποι στης ομόνοιας τα τραπέζια..

κείνες τις άπληστες σκιές

να τις ξορκίζεις εις το συναπάντημα

πριν να προκάνουνε

οι σημαίες ηλιθίων συνειδήσεις να γενούν..

γέννες να γίνουνται ανθρωπιάς

άρτυμα των εξόρυστων ψυχών

 αλτρουισμού  οι παρουσίες.

⫷ οι άπληστες σκιές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸

by Dorina Costras

 

 

Aναμεσίς της μέρας του φωτός

και του βαθέως σκότους της νυχτός

το ινετερμέδιο βαρύτονα μελωδικόν..

το άρωμα της θλίψης μου σκορπά βουλιμικόν

η κάμαρη ποτίζεται..ασφυχτιά μαζί μ' εμέ...

κι εγώ που ακουαρέλλες εζωγράφιζα εις τη ζωή..

έναν μονόλογο στα σιωπηρά αρχινώ...

τι έφερε τούτην την τραγική την αλλαγήν εις τα εντός..

σάμπως το κάρμα καιροφυλαχτεί

σε φιλντισένια παλκοσένικα αρνείται να σταθεί?

μα πάλιν η επίγνωσις βαθειά με τυραγνεί..

οι εραστές του κόσμου 

με την θλίψιν τους κοιμούνται αγκαλιά..

να 'ναι της θλίψης το άρωμα παρηγορητικόν?

μην είν' ο άγγελος της μοναξιάς

μην είν' το σύννεφο που προστατεύει απ' τη βροχή?

Κι όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι στο στερέωμα..

παιδεύομαι να τραγουδήσω το ροδόχροόν του φως

τα ρόδα που μαράθηκαν εις τον κομό

στην άκρατη σιωπή μου τραγουδούν:

''είν' καταδικασμένοι οι εραστές

να αγκαλιάζουνε μες στους καιρούς αιώνων θλίψεις''.

⫷ το άρωμα της θλίψης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸

 

Στον κάμπο αμέριμνα εκοιμότανε στους πρόποδες

στων ορέων της Ροδόπης μιας οροσειράς..

το όμορφο μικρό μου το χωριό

χωρίς να μοιάζει να 'χει επαφή..

απ' τον υπόλοιπο τον κόσμο ξεχασμένο..

μα μέσα εκεί ένας μικρόκοσμος ανήσυχος..ασφυχτιών

οι κάτοικοι ήσαν λιγοστοί..μα ως άνθρωποι ωραίοι

κι εγώ μικρή παιδίσκη..εἷς λιλιπούτειος αλχημιστής..

μου τριβελίζουν το μυαλό ακόμα οι αναμνήσεις..

παιδιόθεν αρεσκόμουνα ιστορίες να σκαρώνω

μ' αρέσανε πολύ τα παραμύθια που άπτονταν

της φαντασίας της ''επιστημονικής'' ενός μικρού παιδιού..ένιωθα μια ελευθερία εσωτερική..

όντας απέδραμα..

σε γαλαξίες όντας έφτανα επικοινωνούσα με τα αστέρια με τα φεγγάρια που καρφώνονταν στον ουρανό..οι εκκλείψεις της σελήνης φαγωμένα μισοφέγγαρα..

ο ήλιος που φοβόμουν να αντικρύσω με γυμνούς τους οφθαλμούς

όλα τα αστέρια με μαγεύανε..γλυκά με παρασέρναν

να κοιτώ νύχτες ατέλειωτες τον ουρανό

εμάθαινα τα ονόματα των αστεριών..

ξενύχταγα βραδιές και με την κώμη εκειάς της Βερενίκης .

 

 

Κι όσο η ζωή στην ύπαιθρο εκύλαε βαρετά..

αδιάφορα χωρίς να μας αιφνιδιάζει..

χωρίς να εκτυλίσσεται  το συνταρακτικόν ουδέν ..

πλην γέννες και θανάτοι........

στο ανοιχτό βιβλίο της μνήμης μου

σελίδα τη σελίδα αναζητούσα διακαώς

τα χνάρια απ' τις ρίζες μου

που θάφτηκαν σε τούτη την ευλογημένη γη

που γίναν άλας και τροφή

και πέρασαν για πάντα στο σκοτάδι.

Πάντα επίστευα από μικρό παιδί πως η προέλευσή μας ήτανε

θαμμένη κάτω από το χώμα ή στο βυθό μιας θάλασσας

κι ησύχαζα τα βράδια

αλλά καθώς μεγάλωνα..εδιάβαζα..μορφώνομουν σταδιακά

άλλαξα τρόπο σκέψης και μυαλά

έπαψα να κοιτάζω χαμηλά στη γης

τις ρίζες να σκαλίζω για να εύρω

εσήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό..κοίταξα αψηλά

εκεί ψάχνω τις ρίζες μας να βρω...πέρα απ' το φως ..

στα μακρινά..στα διάφανα..εκεί σιμά εις το Θεό

που ο ήλιος λάμπει καθαρά.

Τούτο το ερώτημα εκατομμύρια χρόνους μένει αναπάντητο

από που ερχόμαστε στ' αλήθεια και που πάμε?

Κι όσο κι αν η επιστήμη ξεχωρίζει τα ερωτήματα

απ' της θρησκείας τις γραφές και τα κιτάπια

τα ερωτήματα που απασχολούν το νου και την ψυχή

του ανθρώπου επάνω εις τη γη..πηγάζουν..παραμένουνε

άκρως θρησκευτικά..έτσι μας εγαλούχησαν

καθώς η θρησκεία δίνει ελπίδα στην ψυχή

πως συνεχίζεται η ζωή της..

Αέναο το ερώτημα της ύπαρξης

αέναος κι ο φόβος για το άγνωστο.

Στέκομαι μπρος στις φωτογραφίες των παπούδων μου

στον τάφο των γονιών μου..χαίρομαι που με γέννησαν στη γη

και νοσταλγώντας κείνο κει το φως που μου εχαρίσθη στις στιγμές

κρατώ στις τσέπες μου σαν βώλους παιδικούς

τους γαλαξίες ολάκερους ..ολόκληρο το σύμπαν..

 

Η μνήμη έχει πάντοτε την έλξη της βαρύτητας..

με έλκει συνεχώς με μίαν σαγήνην περισσή

γιατί διαπίστωσα με τον καιρό

όσοι έχουν μνήμη ζούνε το παρόν καθημερνά

όσοι δεν έχουνε..δε ζούνε αρκούντως πουθενά.

Ίσως ετούτη η μνήμη να γενεί η αφορμή

μαζί τους πάλι να βρεθώ εκεί ψηλά στους γαλαξίες

που ονειρεύτηκα παιδί.. εραστής αμετανόητος των αστεριών..

καθώς θαρρώ την αστρική τους σκόνη κουβαλώ

κι αν πάλι στους γαλαξίες τους αγαπημένους μου δεν βρω..

καθώς το σύμπαν είναι απέραντο..αχανές

κι αν πέτρωμα λαμπερό στη Γης βρεθώ

πάντα η ψυχή εκεί ψηλά στο φως θε να κοιτά

θα 'ναι σαν να μου γνέφουν.

 

 ⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

         Υπαρξιακές αναζητήσεις - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷από αγάπη⫸

art : Alla Tsank

Η καρδιά μου δεν επόθησε

φιέστες και στεφανώματα

φιοριτούρες δεν επόθησε

φιλιά σε σελοφάν..

λαμπιόνια που τυφλώνουνε των ομματιών

δεν ελαχτάρησε..δε γύρεψε..δεν ηύρε

μον' σαν αντάριαζε η ψυχή

τις νύχτες θέλησε να έρχεσαι

οι όρθροι σου οι λαγαροί

να διώχνουν τα σκοτάδια της

που ζωγραφίζανε τη μέρα οι ανθρώποι.

Από αγάπη σου μιλώ

και μην πικροχολάσαι

δεν είν' οι λέξεις μου καρφιά

που καταγής καρφώνουν

είν' παρασόλια της βροχής

τις καταιγίδες σου κωπάζουν.

Γι αυτό σου λέγω από εμέ να μη χαθείς

γενοῦ σταγόνες της βροχής

μαζί να τραγουδήσουμε τις λύπες μας

γι αυτούς που μίσεψαν αντάμα να θρηνήσουμε 

παρασυρμένοι στο όνειρο ας κυλήσουμε

 με τις αριές..βαριές τις στάλες.

⫷ από αγάπη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ λευκή πεταλούδα - σονέτο 2 ⫸

Λευτερωμένη απ' το κουφάρι το νεκρό

λευκή πεταλούδα η ψυχή σου

πετάει ανάλαφρα σ' αλάργιους κόσμους

γυρεύοντας το λυτρωμό..

 

Ξεμάκραινες..ψιλόβροχο

κι όλο χαμήλωνε η φλογίτσα στο φιτίλι..

όλο γινόσουν πιο μικρός

γινόσουν μια κουκίδα..

 

μπροστά στο λίγο της ζωής

τόπος οδύνης η επίσκεψη

στο παγωμένο μάρμαρο 

 

ψιθυριστά οι χορταριασμένες πέτρες

στέλνανε φωνή

αντέχεις τον τον ίσκιο του θανάτου?

 ⫷ λευκή πεταλούδα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,