Λευτερωμένη απ' το κουφάρι το νεκρό
λευκή πεταλούδα η ψυχή σου
πετάει ανάλαφρα σ' αλάργιους κόσμους
γυρεύοντας το λυτρωμό..
Ξεμάκραινες..ψιλόβροχο
κι όλο χαμήλωνε η φλογίτσα στο φιτίλι..
όλο γινόσουν πιο μικρός
γινόσουν μια κουκίδα..
μπροστά στο λίγο της ζωής
τόπος οδύνης η επίσκεψη
στο παγωμένο μάρμαρο
ψιθυριστά οι χορταριασμένες πέτρες
στέλνανε φωνή
αντέχεις τον τον ίσκιο του θανάτου?
⫷ λευκή πεταλούδα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου