φιέστες και στεφανώματα
φιοριτούρες δεν επόθησε
φιλιά σε σελοφάν..
λαμπιόνια που τυφλώνουνε των ομματιών
δεν ελαχτάρησε..δε γύρεψε..δεν ηύρε
μον' σαν αντάριαζε η ψυχή
τις νύχτες θέλησε να έρχεσαι
οι όρθροι σου οι λαγαροί
να διώχνουν τα σκοτάδια της
που ζωγραφίζανε τη μέρα οι ανθρώποι.
Από αγάπη σου μιλώ
και μην πικροχολάσαι
δεν είν' οι λέξεις μου καρφιά
που καταγής καρφώνουν
είν' παρασόλια της βροχής
τις καταιγίδες σου κωπάζουν.
Γι αυτό σου λέγω από εμέ να μη χαθείς
γενοῦ σταγόνες της βροχής
μαζί να τραγουδήσουμε τις λύπες μας
γι αυτούς που μίσεψαν αντάμα να θρηνήσουμε
παρασυρμένοι στο όνειρο ας κυλήσουμε
με τις αριές..βαριές τις στάλες.
⫷ από αγάπη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου