⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸

 

Στον κάμπο αμέριμνα εκοιμότανε στους πρόποδες

στων ορέων της Ροδόπης μιας οροσειράς..

το όμορφο μικρό μου το χωριό

χωρίς να μοιάζει να 'χει επαφή..

απ' τον υπόλοιπο τον κόσμο ξεχασμένο..

μα μέσα εκεί ένας μικρόκοσμος ανήσυχος..ασφυχτιών

οι κάτοικοι ήσαν λιγοστοί..μα ως άνθρωποι ωραίοι

κι εγώ μικρή παιδίσκη..εἷς λιλιπούτειος αλχημιστής..

μου τριβελίζουν το μυαλό ακόμα οι αναμνήσεις..

παιδιόθεν αρεσκόμουνα ιστορίες να σκαρώνω

μ' αρέσανε πολύ τα παραμύθια που άπτονταν

της φαντασίας της ''επιστημονικής'' ενός μικρού παιδιού..ένιωθα μια ελευθερία εσωτερική..

όντας απέδραμα..

σε γαλαξίες όντας έφτανα επικοινωνούσα με τα αστέρια με τα φεγγάρια που καρφώνονταν στον ουρανό..οι εκκλείψεις της σελήνης φαγωμένα μισοφέγγαρα..

ο ήλιος που φοβόμουν να αντικρύσω με γυμνούς τους οφθαλμούς

όλα τα αστέρια με μαγεύανε..γλυκά με παρασέρναν

να κοιτώ νύχτες ατέλειωτες τον ουρανό

εμάθαινα τα ονόματα των αστεριών..

ξενύχταγα βραδιές και με την κώμη εκειάς της Βερενίκης .

 

 

Κι όσο η ζωή στην ύπαιθρο εκύλαε βαρετά..

αδιάφορα χωρίς να μας αιφνιδιάζει..

χωρίς να εκτυλίσσεται  το συνταρακτικόν ουδέν ..

πλην γέννες και θανάτοι........

στο ανοιχτό βιβλίο της μνήμης μου

σελίδα τη σελίδα αναζητούσα διακαώς

τα χνάρια απ' τις ρίζες μου

που θάφτηκαν σε τούτη την ευλογημένη γη

που γίναν άλας και τροφή

και πέρασαν για πάντα στο σκοτάδι.

Πάντα επίστευα από μικρό παιδί πως η προέλευσή μας ήτανε

θαμμένη κάτω από το χώμα ή στο βυθό μιας θάλασσας

κι ησύχαζα τα βράδια

αλλά καθώς μεγάλωνα..εδιάβαζα..μορφώνομουν σταδιακά

άλλαξα τρόπο σκέψης και μυαλά

έπαψα να κοιτάζω χαμηλά στη γης

τις ρίζες να σκαλίζω για να εύρω

εσήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό..κοίταξα αψηλά

εκεί ψάχνω τις ρίζες μας να βρω...πέρα απ' το φως ..

στα μακρινά..στα διάφανα..εκεί σιμά εις το Θεό

που ο ήλιος λάμπει καθαρά.

Τούτο το ερώτημα εκατομμύρια χρόνους μένει αναπάντητο

από που ερχόμαστε στ' αλήθεια και που πάμε?

Κι όσο κι αν η επιστήμη ξεχωρίζει τα ερωτήματα

απ' της θρησκείας τις γραφές και τα κιτάπια

τα ερωτήματα που απασχολούν το νου και την ψυχή

του ανθρώπου επάνω εις τη γη..πηγάζουν..παραμένουνε

άκρως θρησκευτικά..έτσι μας εγαλούχησαν

καθώς η θρησκεία δίνει ελπίδα στην ψυχή

πως συνεχίζεται η ζωή της..

Αέναο το ερώτημα της ύπαρξης

αέναος κι ο φόβος για το άγνωστο.

Στέκομαι μπρος στις φωτογραφίες των παπούδων μου

στον τάφο των γονιών μου..χαίρομαι που με γέννησαν στη γη

και νοσταλγώντας κείνο κει το φως που μου εχαρίσθη στις στιγμές

κρατώ στις τσέπες μου σαν βώλους παιδικούς

τους γαλαξίες ολάκερους ..ολόκληρο το σύμπαν..

 

Η μνήμη έχει πάντοτε την έλξη της βαρύτητας..

με έλκει συνεχώς με μίαν σαγήνην περισσή

γιατί διαπίστωσα με τον καιρό

όσοι έχουν μνήμη ζούνε το παρόν καθημερνά

όσοι δεν έχουνε..δε ζούνε αρκούντως πουθενά.

Ίσως ετούτη η μνήμη να γενεί η αφορμή

μαζί τους πάλι να βρεθώ εκεί ψηλά στους γαλαξίες

που ονειρεύτηκα παιδί.. εραστής αμετανόητος των αστεριών..

καθώς θαρρώ την αστρική τους σκόνη κουβαλώ

κι αν πάλι στους γαλαξίες τους αγαπημένους μου δεν βρω..

καθώς το σύμπαν είναι απέραντο..αχανές

κι αν πέτρωμα λαμπερό στη Γης βρεθώ

πάντα η ψυχή εκεί ψηλά στο φως θε να κοιτά

θα 'ναι σαν να μου γνέφουν.

 

 ⫷ νοσταλγώντας των άστρων το φως⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

         Υπαρξιακές αναζητήσεις - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,