⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸- σονέτο

Εὐλογημένος εἶ όστις εδυνήθη κι έκαμε
μιας Κυριακάτικης να μοιάζει εκδρομής
τον σύντομον..ουχί επί ματαίω περίπατον στη Γης
ευλογημένος δις που έζησεν την εντός του σιωπήν.

Ευλογημένος στα αθόρυβα ..ο αόρατος..
μιας επανάστασης στ' ανύποπτα που εγίνηκε προζύμι.
όστις την φλόγαν άσβεστην εκράτησε
στο Κούγκι της ψυχής του.

Εὐλογημένος εἶ όστις εκατόρθωσε κι έκαμεν χορηγόν
του λογισμού του μοναχά..χωρίς παρεμβολές..τα θέλω..
όστις εφύλαξε άσβεστο.. της αρμονίας καθάριον φως.

Ευλογημένοι κι όσοι αντέξαν κι εκρατήσαν ζωντανό
της χαραυγής το πρωινό κελαηδητό
στο απέθαντο αηδόνι της ψυχής των.

⫷ της αρμονίας καθάριον φως⫸ - σονέτο  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ παιάνας της φύσης⫸

art ana munoz reyes

Από 'ναν κόσμο άκαμπτο..σκληρά καμωμένο ..
αποδράσεις συχνά σχεδιάζω.
λυρικές οι εντάσεις δονούν της ψυχής μου τα μάτια..
Η ταπεινότητα της φύσης γεννά μεγαλείο εμπρός μου
μου προσφέρει αμισθί..με υπηρετεί..με αντέχει ακόμα.
κι ο παιάνας της φύσης στο παρόν και στο μέλλον στοχεύει
πρώτης προβολής πεντάγραμμα μοναχός σχεδιάζει
κι η ψυχή αγναντεύει θυμάται
μουσικός κι ο παιάνας της νιότης
της αθωότης λευκές τις σελίδες κομίζει.
στα βαθέα ποτάμια της ζωής τα κλαμμένα γιατί
ουρλιαχτά που κραυγάζουν.

Την ψυχή μου εναποθέτω στην πανδαισία χρωμάτων..
Μένω εδώ να κοιτάζω τον γερασμένο τον πεύκο..
αγκαλιάζω σφιχτά τον ροζιασμένο κορμό του
σ' ένα φόντο μαγικής ακουαρέλλας στην παλέτα της φύσης
μαγικός αυλός στη γωνιά η ψυχή μου μελωδία σταλάζει
το αρχέτυπον κάλλος  που την καρδιά μου σκεπάζει
ο παιάνας της φύσης απαρχής λυρικά τραγουδάει.

 

⫷  παιάνας της φύσης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σέβου γενναία τον καιρόν⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανήσυχες οι έγνοιες γίναν προσκεφάλι σου
κι ο φόβος της φθοράς στις λόχμες σου ενεδρεύει
ό,τι μ' αλλοφροσύνη εσχεδίασες στοχάζεσαι
στης φύσεως απέναντι στον τοίχο..
είν' πράσινος με πιτσιλιές στο χρώμα της ελπίδας
τόσο τον εσυνήθισες που χρώμα δεν τ' αλλάζεις
ψάχνεις μες στα λιβάδια του,πιστά σε καθρεφτίζει
αποβραδίς παίρνεις το σχήμα κοριτσιού
μα το πρωί στο χάραμα
γεννιέσαι σκοτεινή μορφή
χάνεται το κορίτσι απ' τα μάτια σου
ψεύτης και το φεγγάρι..
σε γέλασε το τρεμοπαίζον φως και των κεριών
το μάτι του Θεού..η Θεία βουλή,σου άλλαξε τη ρότα
δεν είσαι θάλασσα πλατειά
είσαι μια λίμνη με τα στάσιμα νερά
είσαι ένα νούφαρο παλιό ξεριζωμένο.

Κοιτάζεις στον καθρέφτη σου
σε πλαισιώνουνε μορφές θαμπές
σελίδες ξεφυλλίζουν σε τετράδια
γλυκεία γεύση αφήνουν να κατρακυλά
εις την πλαγιά της νιότης
κωπηλατώντας στους καιρούς έρχονται μαϊστράλια
φέρνουν φωνές χαϊδευτικές, σου τραγουδούν
''σέβου γενναία τον καιρόν
και μην αυταπατάσαι''
οι χρόνοι αδίσταχτοι βυθίζουν το κορίτσι σου
φιλοσοφείς..αφουγκράζεσαι αθάμπωτα
σε ανταμείβουν δάκρυα νοσταλγικής ευδαιμονίας.

⫷ σέβου γενναία τον καιρόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ρόδον της μοίρας μυθικόν⫸

Ζωγράφος: Achille Beltrame

 

 Γλυκά φυσάει ο χρόνος τη φλογέρα του
σε λίκνισμα ανελέητον καλείται η ανθρωπότης
κι εσύ αλάνι ατίθασο που αρνήθηκε την γήρανσιν
δεν τράνεψε στων χρόνων τους καιρούς
ψάχνεις στους ανθισμένους τους γκρεμνούς
το ρόδον το άγριον το τριανταφυλλί
στα αγκάθια του ματώνεις..
ελκυστικόν το χρώμα του σαν έρως ξαφνικός
στους ανθισμένους τους γκρεμνούς 

θάμα το ρόδον το άγριον το μυθικόν 

διψούσε να φανερωθεί..διψούσε να ανθίσει
κεί που οι ρυθμικοί βηματισμοί

εναγκαλίζονταν αρχέγονες μορφές στης νιότης των το χνούδι.
Η αναρρίχησις άθλος ψυχής
στην ανεμόσκαλα του χρόνου
είν' αλητήριος ο χρόνος και μπαμπέσικα χτυπά
στοχεύει ήχους βέλος στις καρδιές
κλαίει ο Ινδιάνος με πνευστά
κι ό Έλληνας τα περασμένα τραγουδά
με του τσοπάνη τη φλογέρα........
καρφώνονται οι ήχοι στα βουνά
ζητούν στα βήματα σοφά να λικνιστούμε..κι εσύ

απ' το πρωί ψάχνεις στον κήπο του Θεού
μες στα λιθάρια και στις ρεματιές
να έβρεις ένα ρόδο άγριο τριανταφυλλί
ασχημονούνε οι σκιές στο περιβόλι της ζωής
και σε λυγάνε..
  ρόδον της μοίρας μυθικόν
σηματωρός για το κυνήγι  σου στου ιδανικού τη στράτα.
Κι έτσι καθώς βραδιάζει έξω απ' της πολιτείας τη λοιμική
κελαρισμόν ποιείσαι  σαν αηδόνι της αυγής
της ομορφιάς την ήττα αρνείσαι να δεχτείς
τον λυρικό σου ψάχνεις τον κρυμμένο σου εαυτό
αυτά που δεν επαίρονται ορκίστηκες να τραγουδείς
κι ύστερα κάμνεις τόπον εις τα  θάματα
εις το λυσιμελές στο άγριο τριανταφυλλί
που χρόνους ταξιδεύεις στην ψυχή σου.

⫷  ρόδον της μοίρας μυθικόν ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ρόδον της μοίρας γύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ⫸ - σονέτον

 

 

Ο μυρωμένος κήπος σ' εγκατάλειψιν
τον χαλεπόν ετούτον τον καιρόν ασάλευτος
αρνείται της ανθίσεως ευδόκιμων απαντοχών
μα η ανάγκη εύθραυστη την έρημίαν της ψυχής της κυριεύει.

Αδημονεί..φέρνει απ' τα βάθη τα μακρά
γνώριμες ευωδίες,άλικου ρόδου..μέντας,κιτρολέμονου
δυόσμου λεμονοθύμαρου,σγουρού βασιλικού
σβήνουν τα ίχνη του θυμού με μιας οι ευωδίες.

Βρίσκει το μπούστο ανοιχτόν της κορασιάς
σκύβει σ' έναν γλυκύ νοσταλγικό ασπασμόν
στην μέθην μίας Άνοιξης αλλοτινής..ασελγώντας την ριγάει.


Μες στην οδύνη των καιρών η αγωνία λεπτή κλωστή
μη χάσει απ' το λίγο το πολύ...μη στερηθεί
ρόδον της μοίρας που εγύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ.

⫷ ρόδον της μοίρας γύρευε μιας Άνοιξης στο ροζ⫸

 -  σονέτον - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα δυό δεντριά του γένους μου⫸

Rafal Olbinski

Τα δυό δεντριά του γένους μου
εκείνα που με φύτρωσαν
καρπούς κουβάλαγαν στους κλώνους τους
γυναίκες της αφοσίωσης
και άντρες της θυσίας..
κείνα τα ηλιοφανή μου τα δεντριά
στα μέσα μου βαθειά εφυτέψανε
των οριζόντων μου τις οριογραμμές
το ύφος της ζωής μου.

Το alter ego μου με κυνηγά
ερήμην μου με παίρνει στο κατόπι
πότε με βγάζει στης εφηβείας τα ορμητικά νερά
με την σοφίαν της κλεψύδρας άλλοτε
στης ενηλικίωσης στα φουσκωμένα μου ποτάμια.

Το έρεβος του θανάτου ανελέητον
η μακροζωία των ονείρων λιγοστεύει
τρέχω για να προφτάσω
οι περιπέτειες αλλόκοτες..οδυνηρές
και οι χαρές του κόσμου λιγοστές
τα δυό δεντριά του γένους μου που έπεσαν
γινήκαν λίπασμα και καρτερούν
παραφυάδα να γεννώ στο χρόνο να αντέξω.

⫷ τα δυό δεντριά του γένους μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸

Μυστήριο άλυτο..κρυμμένο σε καταπακτή
το πως αποκαλύπτεται
εις την ψυχήν του κάθε ανθρώπου ο Θεός..
εκείνο που γνωρίζουμε
δεν είναι πλάνη της φαντασίας μας του νου
είναι πως νιώσαμε το άγγιγμα της χάρης Του
σε μια μικρή στιγμή..στιγμή που εγονατίζαμε
κι η άκρη των φτερών του μας επήρε στο ταξίδι Του
ουχί ταξίδι απελπισίας..οργής
ταξίδι ανατάσεως..πίστεως..προσμονής
Συχνά προς το ξημέρωμα..αναμεσίς στο γλυκοχάραμα
στο φέγγος της σελήνης και των άστρων
στην ανεμόσκαλα αναρριχάται η ψυχή
αναζητώντας το αναπάντητον
ζητά την ύψιστη αλήθεια της ν' αφουγκραστεί
γεννιέται ήλιος λαμπερός αχτιδωτό στεφάνι..
πόθος διακαής στην κεφαλήν
της νύχτας της το σκότος ν' απαρνιέται.
Ακολουθεί τον ήχο του νερού
ψηλώνει στο άκουσμα του αηδονιού
του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα επιζητεί
αγλαϊσμένη η ψυχή το βλέμμα του Θεού να ανταμώσει..
Τα σκιάχτρα πια δε την τρομάζουνε
δε βρίσκουν χώμα στο λιβάδι της καρδιάς .
Παράτολμα με τα σπασμένα της φτερά ακροβατεί..
στην ένγεια ζωή το διακύβευμα μεγάλο
κάποια μετάξινη κλωστή
τον όρκος της γερά κρατεί
τρανός σαν τάμα σ' εκκλησιά
το γόνυ εις το χώμα μην λασπώσει..

⫷ του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,