⫷του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸

Μυστήριο άλυτο..κρυμμένο σε καταπακτή
το πως αποκαλύπτεται
εις την ψυχήν του κάθε ανθρώπου ο Θεός..
εκείνο που γνωρίζουμε
δεν είναι πλάνη της φαντασίας μας του νου
είναι πως νιώσαμε το άγγιγμα της χάρης Του
σε μια μικρή στιγμή..στιγμή που εγονατίζαμε
κι η άκρη των φτερών του μας επήρε στο ταξίδι Του
ουχί ταξίδι απελπισίας..οργής
ταξίδι ανατάσεως..πίστεως..προσμονής
Συχνά προς το ξημέρωμα..αναμεσίς στο γλυκοχάραμα
στο φέγγος της σελήνης και των άστρων
στην ανεμόσκαλα αναρριχάται η ψυχή
αναζητώντας το αναπάντητον
ζητά την ύψιστη αλήθεια της ν' αφουγκραστεί
γεννιέται ήλιος λαμπερός αχτιδωτό στεφάνι..
πόθος διακαής στην κεφαλήν
της νύχτας της το σκότος ν' απαρνιέται.
Ακολουθεί τον ήχο του νερού
ψηλώνει στο άκουσμα του αηδονιού
του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα επιζητεί
αγλαϊσμένη η ψυχή το βλέμμα του Θεού να ανταμώσει..
Τα σκιάχτρα πια δε την τρομάζουνε
δε βρίσκουν χώμα στο λιβάδι της καρδιάς .
Παράτολμα με τα σπασμένα της φτερά ακροβατεί..
στην ένγεια ζωή το διακύβευμα μεγάλο
κάποια μετάξινη κλωστή
τον όρκος της γερά κρατεί
τρανός σαν τάμα σ' εκκλησιά
το γόνυ εις το χώμα μην λασπώσει..

⫷ του άνω θρώσκειν τ' ανεκτίμητα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,