⫷σέβου γενναία τον καιρόν⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανήσυχες οι έγνοιες γίναν προσκεφάλι σου
κι ο φόβος της φθοράς στις λόχμες σου ενεδρεύει
ό,τι μ' αλλοφροσύνη εσχεδίασες στοχάζεσαι
στης φύσεως απέναντι στον τοίχο..
είν' πράσινος με πιτσιλιές στο χρώμα της ελπίδας
τόσο τον εσυνήθισες που χρώμα δεν τ' αλλάζεις
ψάχνεις μες στα λιβάδια του,πιστά σε καθρεφτίζει
αποβραδίς παίρνεις το σχήμα κοριτσιού
μα το πρωί στο χάραμα
γεννιέσαι σκοτεινή μορφή
χάνεται το κορίτσι απ' τα μάτια σου
ψεύτης και το φεγγάρι..
σε γέλασε το τρεμοπαίζον φως και των κεριών
το μάτι του Θεού..η Θεία βουλή,σου άλλαξε τη ρότα
δεν είσαι θάλασσα πλατειά
είσαι μια λίμνη με τα στάσιμα νερά
είσαι ένα νούφαρο παλιό ξεριζωμένο.

Κοιτάζεις στον καθρέφτη σου
σε πλαισιώνουνε μορφές θαμπές
σελίδες ξεφυλλίζουν σε τετράδια
γλυκεία γεύση αφήνουν να κατρακυλά
εις την πλαγιά της νιότης
κωπηλατώντας στους καιρούς έρχονται μαϊστράλια
φέρνουν φωνές χαϊδευτικές, σου τραγουδούν
''σέβου γενναία τον καιρόν
και μην αυταπατάσαι''
οι χρόνοι αδίσταχτοι βυθίζουν το κορίτσι σου
φιλοσοφείς..αφουγκράζεσαι αθάμπωτα
σε ανταμείβουν δάκρυα νοσταλγικής ευδαιμονίας.

⫷ σέβου γενναία τον καιρόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,