⫷ μέλποντας στ' αφροκύματα ⫸

Σαν θες

στων αντοχών σου τις αιώρες να αντέξει το σχοινί

γέλα πουλί μου στα μικρά

για να ροδίζουνε οι νύχτες σου οι σκιερές..

να καλοδέχονται τα δύσκολα μεγάλα..

Πριν σε δικάσει ο χρόνος βρες καιρό

για τα μακρά ταξίδια μη φειδωλευθείς

πλούσια της ανταμοιβής τους τα ελέη..

τη θέα ρέμβαζε απ' αψηλά

στην τρικυμία στο πέλαο ίλιγγος μη σε πιάνει..

ξέπλεκα άσε της ψυχής τα κατσαρά μαλλιά

φόρα και μια κορδέλα θαλασσί

στο πέλαο να μοιάζεις..

τι κι αν φοβόσουν τις βουτιές

μεγάλωνες στους κάμπους..

ύστερα βρήκες έναν τρόπο τις νυχτιές

να ζωγραφίζεις θάλασσες

στους κάβους τους να δένεις

μες στο βυθό τους να βουτάς

στων αντοχών σου το κατάρτι να ιχνηλατείς

ρότες που δεν εχάραξες..πορείες που δεν πήρες

μες στα σοκάκια σου της θύμησης

νόστος γλυκύς ο πηγαιμός για τα μακρά ταξίδια..

 

⫷ μέλποντας στ' αφροκύματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 μέλπω = τραγουδώ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αύρα η αγάπη μας θαλασσινή⫸

 

 

 

Ο μισεμός σου με επλήγωσε,με πόνεσε

τη νοσταλγία σου με φύτεψε..χώμα βαθύ..

παίρνω τις στράτες να σε βρω

εκεί να φύγω..εκεί που κατοικείς

εκεί όπου μεθούνε τα πουλιά

ανάμεσα σε γης και ουρανό

εκεί που οι άσβηστες πατημασιές

σαν παλαμάρια δέσανε

την ιστορία μας στο μώλο.

Νυχτώθηκα στην έρημη ακτή

αύρα  η αγάπη μας θαλασσινή

κυκλώνει το νησί μου

μου φέρνει ένα τραγούδισμα απ' τα δειλινά

όπως παλιά που εμέθαγε στο άγγιγμα η σάρκα

και τότες μία θλίψη απρόσμενη κυριεύει την καρδιά

χωρίς ιστούς..δε βγάζει η ελπίς σε εύφορα νησιά

τίποτα πια...............

θέλω να φύγω μ' ένα πλοίο σε μια φύση ξωτικιά

να βρει γαλήνη η φευγάτη μου καρδιά

στ' αντάμωμα γλυκά να αφεθώ

στης λήθης το ποτάμι να βουλιάξει εις το βυθό

των μαντηλιών ο ύστερος χαιρετισμός..

από τον εφιάλτη η καρδιά να απαγκιστρωθεί..

λευκότητα αμυντική στο άδειο μου χαρτί

την ιστορία μας απ' την αρχή να καταγράψει.

⫷ αύρα η αγάπη μας θαλασσινή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ εις προκυμαίαν ⫸

φωτο: από το διαδίκτυο

Εις  προκυμαίαν βρεχάμενη ολάκερην ζωήν

χρόνoυς καρτέραες..καρτεράς

εκείνο το μεγάλο το καράβι..

να φέρει πίσω τα ταξίδια που ονειρεύτηκες

να σε ανεβάσει στο κατάστρωμα ψηλά..

τον κόσμο ν' αγαναντέψεις..

θάλασσες να μη μείνουνε αταξίδευτες ..

αέρηδες να σε δροσίζουνε..και άλλοι να σε καίνε...

Μα ήτανε..είν' τα ''ναύλα'' ακριβά..

κι έμεινες να κοιτάζεις πέρα τον ορίζοντα...

να περιμένεις το μεγάλο το καράβι

να φανεί για να σωθείς..

κι ίσως αυτό ποτέ του να μη 'ρχόταν..

Άρπαξες από την αρχή το τρεχαντήρι σου...

που χρόνια κατοικούσε στης ψυχής σου το 

καρνάγιο..

εκεί στην ξεχασμένη την ακτή σου..

φόρτωσες'' τα μολύβια σου σε τούτο το παλιό σκαρί..

εκειό που σ' έμαθε να ισορροπείς

στης ουτοπίας και της πραγματικότης το ταξίδι.

Μη σκιάζεσαι..

ξεκίνα πάλι για άλλη μια φορά..μην κουραστείς..

περπάτα την τη θάλασσα..δέσε σχοινιά..

κρέμασε και τον ήλιο..το φεγγάρι για πανιά..

ταξίδεψε..σε πολιτείες που σου μείναν άγνωρες ..

κι έχουνε το καλό ταξίδι ακόμα να σου ''δώσουν''..

Αβούλιαχτο το τρεχαντήρι σου Ροδένια μου..

στις ''αφρισμένες των καιρών'' τις θάλασσες..

τολμάει για ταξίδια να σαλπάρει ....

 

 ⫷ εις προκυμαίαν ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σένα καρνάγιο απ' τα παλιά⫸

Μια cart- postal μου σου  ταχυδρομώ.....

Σ' ένα καρνάγιο απ' τα παλιά ξεχνιέμαι στο παράθυρο..

βάρκες αργοσαλεύουνε οι σκέψεις χαρακώνουν το μικρό μου τον ορίζοντα

κι ο νους μου ταξιδεύει..μ' ένα χαμόγελο ώριμο..

 με σκέψεις που εμάζεψα στου κόσμου τα καρνάγια.
 Η ζωή του κάθε ανθρώπου είν' μοναχικός χορός, τα βήματα π' ακολουθεί..

 φέρουνε τη σφραγίδα του προσωπικού του του σχεδιασμού..

και της δικής του δύναμης την ένταση πάντοτε κουβαλούν.

Μα έρχονται κείνα τα απρόβλεπτα..τα γεγονότα τα απρόσμενα..

να αναταράξουνε τα όσα ο νους σχεδίαζε..τα προβλεπόμενα

που άλλα λειτουργούσανε εποικοδομητικά, άλλα αδιάφορα

κι άμποτες καταστροφικά.

Είναι όμως αναπόφευκτα φορές τα βήματα αυτά καθώς κοινωνική οντότητα λογίζεσαι 

κι αποφασίζεις να συλλειτουργήσεις σε ένα σύνολο..κομμάτι του να γίνεις.

Υπάρχουν γνωριμίες μες στο πέρασμα του χρόνου που σε ανατροφοδοτούν 

στιγμές σε υπερτροφοδοτούν..κάποτε σε υποτροφοδοτούν και λειτουργούνε τοξικά..

κι έρχεται η ώρα σου η κρίσιμη..των αποφάσεων η ώρα.

αποφασίζεις να χαράξεις τα βήματα του χορού σου πιο επιλεκτικά.. αποφασιστικά 

αποκομμένα από παραχωρήσεις σε πεπατημένα οδηγήματα χορευτικών σχολών...

 

Η λογική απόλυτη..τα περιθώρια παριόντων των ετών στενεύουνε πιεστικά..και όμως.. 

ανάμεσα σε συνθήκες άκρως θλιβερές.. μπορεί να παρουσιαστεί το μαγικόν ερέθισμα

που θα σε κάνει να σκεφτείς να ξαναδείς απ' την αρχή της ζωής το μακρινό σου το ταξίδι....

Χωρίς λόγια περιττά, χωρίς δεσμεύσεις και συμβάσεις ...έτσι απλά..ταξίδι άγνωρης..

ίσως μαγευτικής διαδρομής ...χωρίς αναλύσεις ..χωρίς τον παράγοντα του αύριο 

και της μακράς προοπτικής..που ποιος ξέρει τάχα και το αύριο αν υπάρξει ?

Γι αυτό..κι αν δεν υπάρχει το αβέβαιον το αύριο, μην επιτρέψεις να χαρακωθεί 

το ζωντανόν σου τώρα ...Εις το καρνάγιο σου το παλαιόν τη βάρκα με τα δίχτυα σου 

να αράζεις..σ' ένα γαλάζιο λιμανάκι πέρα απ' των οριζόντων τις γραμμές..

να μοιάζει στον ορίζοντα εκείνον της ψυχής σου.

Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι..να μην τους εφοβάσαι..

σ' εκπλήσσουν αναπάντεχα..ως το τέλος της Ιθάκης σου..

σε ταξιδεύουν εις του σύμπαντος το χάος μαγικά.

στην κολυμβήθρα σου στου Purgatorium την αντανάκλασιν 

την θέωσιν των ψυχών μ' ευλάβεια γονυπετής ν' αποζητάς

σ' ουράνιους Παραδείσους λυτρωμένες να βαδίζουν. 

⫷ σ' ένα καρνάγιο απ' τα παλιά⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

''purgatorium'' = καθαρτήριο

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος⫸

 

Οι ώρες ήσαν πελιδνές

εις το καθένα σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος

οι προσδοκίες του θαύματος

στοιχειώναν τα όνειρά της!

Περπάταε ξυπόλητη..

στα υγρά περβόλια της φυγής

τις ξεχασμένες έγλειφε..έτσουζε η αλμύρα

τις παλιές της τις πληγές

μα αυτή τον έψαχνε ανέλπιδα

το ευκταίον δυνατότερον

της απουσίας του..

εξέπλενε η θάλασσα της λήθης τις πληγές.

Εκοίταξε το πέλαο..

ζόφος βαθύς έρχονταν απ' τα κύματα

μα επαίρναγαν βαπόρια από μακριά

είδε πουλιά πετάμενα

εβγάζανε φωνές....

και τότες εθυμήθηκε

ήρθε στα συγκαλά της

οι επιθυμίες της οι ύστερες

βρεμμένες ανεπίδοτες επιστολές 

στου χρόνου το δισάκι..

δεν ήταν η ζωή της ζοφερή

υπήρχε μια ευδιάκριτη γραμμή

γραμμή των οριζόντων για το αέναο ταξίδι..

η ιστορία των χρόνων της

εζήταε τρυφερή καταγραφή...

και όντας ὧραι ζοφεραί εσίμωναν

στο σκοτεινό κατώι της ψυχής 

σαν ξέφτια θλίψης όντας κρέμονταν οι σκέψεις

ένας βαθύς αντίλαλος την εξύπναε ζωής

το αρχέγονον του Σύμπαντος το φως την εγοήτευε

στα μέσα της εφώταε υπομονετικά.

ο λύχνος του Αλαδίνου.

 

⫷ στο σύθαμπο σαν έδυεν το κάλλος⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷είδα αστρικά αρχιπέλαγα ⫸

Andrzej Malinowski

Και δρασκελεύοντας στα αχαρτογράφητα 

στης φαντασίας τα γαλάζια μου νερά

τυραννικά  επανέρχεσαι καράβι μου αλλαργινό

επιθυμία μου τρελλή τα λογικά μου κλέβει

ήθελα να 'μουνα στην πλώρη σου

τα ονείρατα της νιότης μου απ' την αρχή να τραγουδήσω

κι η τρικυμία στο πέλαο να μην αγγίζει την ψυχή μου

μ' ένα χαμόγελο αδιόρατο λες κι αυτοσαρκασμού

να ξέρω πως ζητάω το ακατόρθωτο

κι εγώ να επιμένω.....

κι ας ξέρω πως τα νιάτα είναι μια φορά

πως γρήγορα μαραίνονται και πέφτουν..

ίσα που επρόκανα κι αντάλλαξα 

έναν ρομαντικόν ελάχιστο ασπασμόν

στης Αφροδίτης του έρωτα την κλίνη

κι ετρύγησα απ' τους φράχτες μου

τα ρόδα του Μαγιού.

Στα ύστερα τα χρόνια μου τα ονείρατα 

σε λιτανεία θριαμβική περνούνε εμπροστά μου

αμετανόητη δραπέτισσα της λογικής

οι ''ναυτικές αγρύπνιες'' μου το χαρωπό καράβι μου 

αρνούνται εις εγκατάλειψιν να ρίξουν

στην τήξη του αθόρυβου στης μνήμης το ταξίδι

τα αστρικά π' αντίκρυσα αρχιπέλαγα..δεν απολησμονώ τα

ακκίζεται η σκέψη μου..κι ο νους μου αποδημάει

τις αλαφριές παντιέρες του σηκώνω νοερά

και χάνομαι στης νοσταλγίας τα νερά

το όνειρο ακυβέρνητο μη μένει και σαπίζει.

 ⫷ είδα αστρικά αρχιπέλαγα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷εωθινόν πρελούδιον⫸

Κόντρα πηγαίνεις στον καιρό τα όρτσα δεν τα ξέρεις

σε βάρκα μπήκες με πανί..που πας και τι θα φέρεις

μήπως το αστέρι του βοριά..για το κρυφό κοχύλι?

Θόρυβοι της σιωπής σου με κυκλώνουνε

μια φευγαλέα ματιά εις τον καθρέφτην μου

μ' ένα πρελούδιον εωθινόν την ηλικίαν μου

και τ' άσπρα μου βαμμένα μου μαλλιά απεποιήθη

μνήμης ταξίδι εβρήκε καταφύγιο 

φάρος στην έρμη της ψυχής ακτή μου με οδήγησε

στο γλυκερό μας μυστικό ανθούσανε ζωής ανθοί

επέστρεφε.......... 

φέρνε μου μόνο ένα φιλί απ' τα γλυκά σου χείλη

να το φορώ τα Σάββατα γιλέκο και σημαία

στην γύρα μου να το φορώ στα βραδινά τις Κυριακές

όταν πικρία και μοναξιά δεσπόζουν την ψυχή μου.

 

⫷ εωθινόν πρελούδιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,