Κόντρα πηγαίνεις στον καιρό τα όρτσα δεν τα ξέρεις
σε βάρκα μπήκες με πανί..που πας και τι θα φέρεις
μήπως το αστέρι του βοριά..για το κρυφό κοχύλι?
Θόρυβοι της σιωπής σου με κυκλώνουνε
μια φευγαλέα ματιά εις τον καθρέφτην μου
μ' ένα πρελούδιον εωθινόν την ηλικίαν μου
και τ' άσπρα μου βαμμένα μου μαλλιά απεποιήθη
μνήμης ταξίδι εβρήκε καταφύγιο
φάρος στην έρμη της ψυχής ακτή μου με οδήγησε
στο γλυκερό μας μυστικό ανθούσανε ζωής ανθοί
επέστρεφε..........
φέρνε μου μόνο ένα φιλί απ' τα γλυκά σου χείλη
να το φορώ τα Σάββατα γιλέκο και σημαία
στην γύρα μου να το φορώ στα βραδινά τις Κυριακές
όταν πικρία και μοναξιά δεσπόζουν την ψυχή μου.
⫷ εωθινόν πρελούδιον⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου