⫷ αύρα η αγάπη μας θαλασσινή⫸

 

 

 

Ο μισεμός σου με επλήγωσε,με πόνεσε

τη νοσταλγία σου με φύτεψε..χώμα βαθύ..

παίρνω τις στράτες να σε βρω

εκεί να φύγω..εκεί που κατοικείς

εκεί όπου μεθούνε τα πουλιά

ανάμεσα σε γης και ουρανό

εκεί που οι άσβηστες πατημασιές

σαν παλαμάρια δέσανε

την ιστορία μας στο μώλο.

Νυχτώθηκα στην έρημη ακτή

αύρα  η αγάπη μας θαλασσινή

κυκλώνει το νησί μου

μου φέρνει ένα τραγούδισμα απ' τα δειλινά

όπως παλιά που εμέθαγε στο άγγιγμα η σάρκα

και τότες μία θλίψη απρόσμενη κυριεύει την καρδιά

χωρίς ιστούς..δε βγάζει η ελπίς σε εύφορα νησιά

τίποτα πια...............

θέλω να φύγω μ' ένα πλοίο σε μια φύση ξωτικιά

να βρει γαλήνη η φευγάτη μου καρδιά

στ' αντάμωμα γλυκά να αφεθώ

στης λήθης το ποτάμι να βουλιάξει εις το βυθό

των μαντηλιών ο ύστερος χαιρετισμός..

από τον εφιάλτη η καρδιά να απαγκιστρωθεί..

λευκότητα αμυντική στο άδειο μου χαρτί

την ιστορία μας απ' την αρχή να καταγράψει.

⫷ αύρα η αγάπη μας θαλασσινή⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,