# βαθύ Χινόπωρο γοερό #

φωτο: panos virvilios

 

 

Βαθύ Χινόπωρο γοερό
πόσο πολύ μου μοιάζεις!
Ψυχή μου αγνάντεψε και θάμασε
πως ξημερώνονται οι μέρες του Φθινόπωρου
στα χρώματα της σέπιας βουτηγμένες
κι υφαίνουν διαφάνειες στου ήλιου τις ακτίνες..
με παρασέρνουνε τα χρώματα..αφήνομαι
σκορπιέμαι..σπαταλιέμαι
στου χωροχρόνου χάνομαι τις παλαιές σελίδες..
βουτάω την πένα στο μελάνι μου..
κρατώ ημερολόγιο
ο ουρανός γκρίζα φορεί..γκρίζα μαυροβαμμένα..
βρέχει ο Θεός και βρέχομαι..σταλάζει η ψυχή μου
πονεί βαθιά η καρδούλα μου για λόγια ξεχασμένα
και τώρα στέκω και ρωτώ
λογάκια ,όρκοι ,δάκρυα πως πήγαν στα χαμένα
κι επέσανε στο χώμα καταγής σαν φύλλα μαραμένα?
στέκουν στα μάτια μου εμπροστά
φαντάσματα αέρινα οι αγάπες οι παλιές μου.
Τι έμορφα ετούτο το Φθινόπωρο τη φύση παρασταίνει
πόσο μου μοιάζει να ξερες τα βράδια που 'μαι μόνη
και όπως πέφτουν τα κλαριά εις το βρεμμένο χώμα
έτσι απομένουνε γυμνά τα εύοσμά μου κάλλη!

 # βαθύ Χινόπωρο γοερό # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΥΔΡΑΝΗ- ''ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟς''

Κυκλοφόρησε το 10ο τεύχος του εξαίρετα μοναδικού Πολυπεριοδικού - ΥΔΡΑΝΗ 

 

https://fliphtml5.com/lrfj/jukh

ΚΑΙ ΜΑΖΙ 

Η "σκυταλοδρομία" ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ "ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ" με συμμετοχή ανθρώπων 

της ποίησης- της πεζογραφίας- της μουσικής- του θεάτρου και των εικαστικών.

 

<< κι αν δεν μπορείς τον κόσμο να αλλάξεις

μη σταματάς να ονειρεύεσαι

τούτο να κάμεις μοναχά

κάμε ό,τι μπορείς>>

Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς..

ΣΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΌ Κ. ΠΟΤΑΜΊΤΗ

και ιδιαιτέρως στην εξαίρετη κ. Μαρία Λίτσα 

που επιμελώς φροντίζει για το πολιτισμικό μας  γίγνεσθαι..

 Η δική μου συμμετοχή στο "ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ" :

 https://online.fliphtml5.com/lrfj/rssy/

 

# οι πειρατές # 

 

Ποιός κούρσεψε το όνειρο..

και το τραγούδι σου ελήστεψε..

έπαψες πια να τραγουδάς από καιρό..

τις ομορφιές που βλέπανε

τα μάτια τα δικά σου..

ήρθανε πειρατές..ληστές..

γεμίσαν τα λιμάνια σου

τόξα αιχμηρά και βέλη τους

μπατάραν το καράβι..

και οϊμέ τι συμφορά !!!

δεν ήρθανε από τα μακρά..

από της Καραϊβικής...

τις μακρινές τις θάλασσες

μαγευτικά που 'χουν νερά

ούτε και είχανε αρχηγό..

το θρυλικό τον Μαυρογένη..

οι πειρατές..

ήρθαν από την ίδια θάλασσα

τη μπλε που τους εγέννησε..

προσμένοντας τα λάφυρα..

δεν ονειρεύτηκαν ποτές..

κοράλλια να γεννούν..

'ληστές'' αυτοί γεμίσαν δαίμονες

τα στήθη τους τα άκαρδα..

η αγάπη για τη χώρα τους απούσα

Βαρέθηκες να κυνηγάς..

δαίμονες και αρπαχτάδες..

σπάσε τα τείχη γκρέμιστα

αν θες τα χνάρια βελουδένια σου

απάνω εις της Γης να τα αφήσεις.

 

# οι πειρατές # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# εἷς μυροβόλος όρθρος #

                    

           Dante Gabiel Rossetti( 1828-1882)

   
  Όταν χαράζει η αυγή
την κάθε μιαν Ανατολή
ένα ουράνιο πουλί
στο βράχο της ψυχής κοντοζυγώνει
γλυκολαλεί και μου μιλεί
έχει ουράνια φωνή
να τραγουδήσω με καλεί
ένα τραγούδι αλλόκοτο
να μοιάζει προσευχή
μες στην απέραντη του βράχου μου
εκείνη σιωπή
το σούρουπο σαν έρχεται στο δείλι
όρθρος ακούγεται γλυκύς
κι η νύχτα το βελούδο της απλώνει
εἷς μυροβόλος όρθρος μου χαϊδεύει την ψυχή
γιατί ποτές δεν ένιωσε κανείς
πως τούτη η κόρη η ταπεινή
λαβώθηκε μια χαραυγή
πήρε μαζί της την κραυγή
κι εγίνηκε λευκό ονειροπούλι.

 

# εἷς μυροβόλος όρθρος  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ανθρώπων έργα #

Έχω μίαν αίσθησιν εωθινήν για τη ζωή
τα λυρικά μου παραμύθια
μου σμιλεύουνε το όραμα
μ΄όσο λιβάνι μου απόμεινε
της νύχτας και της μέρας τα σκοτάδια θυμιατίζω
μου φέρνει δώρα ο άνεμος αλλαργινά
το χάος να αντέξω..
οι περγαμηνές που μου εδόθησαν εις τα σχολειά
στα κακοτράχαλα σοκάκια της η ίδια η ζωή
μάλαμα γίνηκαν λευκόχρυσον με τον καιρό
τυλίγουνε το κάδρο της ψυχής μου..
μα σαν το βλέμμα στρέφω και κοιτώ
ανθρώπων έργα..σοδομίες με πληγώνουν...
βέβηλα πέλματα πατούν τα εδάφη μου τα ιερά..
αίφνης προβάλλει η ομορφιά
κι η μνήμη μου ξαναχτυπά
το αθώον ρόπτρον της καρδίας..
εις το μεταίχμιον..
ιαχές..πυκνώνει στιγμιαία η βοή..
η ώρα ήγγικεν..ανοίγει το πορτόθυρον
φεύγει..πλανιέται η ψυχή
συνάξεις άλλες τρυφερές αναζητεί
και οι φτερούγες της στα ύψη φτερουγίζουν
να μετοικήσει αποζητά..σε μίαν αλλιώτικην
καλύτερη μεριά
εκεί που να μην κατοικεί
το μίσος..η εκδίκηση κι ο φθόνος
να 'ναι μια Πολιτεία δίκαιη
αναμεσίς στη σιτοδότρα γη
να φύεται..ν' ανθίζει η καλοσύνη.

 # ανθρώπων έργα # - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Εν τη πορεία την θάλλουσαν#

Εν τη πορεία την θάλλουσαν μυούμενη
το μονοπάτι που επερπάτησεν ο πάπος μου
σ' εκείνο που εδιάβηκεν ο κύρης μου
μίαν περιδιάβασιν σεμνήν,ετόλμησα κι εγώ..
στο μονοπάτι το αρχαίον το περίλαμπρον..
το παλαιόν........
της γνώσης..της σοφίας και της σύνεσης..
δεν ξέρω αν επαρευρέθην πάντα συνεπής
κρύβουν παγίδες τα πεπατημένα
τα μονοπάτια τα παλαιά
φορές - φορές γλυκά σε παρασέρνουνε
στα γήινα..στα ποταπά...εις αμαρτίας..
τη ρότα σου..την σταθερά εις την πορεία σου
στα μέσα της διαδρομής ακούσια αλλάζεις
και αγωνιάς..και προσπαθείς
στο χαραγμένο μονοπάτι σου..
να είσαι ωσεί παρών..
και τώρα που βαδίζω τα ύστερα χιλιόμετρα
αφήνω κληροδότημα στα τέκνα μου
εν υστερόγραφον για το αύριον πολύτιμον
το μονοπάτι ετούτο εις τα μάτια τους
στο βάθος του...
πυρσούς ν' ανάβει φωτεινούς
μακράν της ύλης και των γήινων
αν θέλουν τις ψυχές του κόσμου του απροσμέτρητου
και την ψυχήν την ιδική τους να κερδίσουν.

# Εν τη πορεία την θάλλουσαν # -  Δοκίμιον Λυρικόν 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# ο εύθραυστος δρομέας #

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είν' θεριό ο άνθρωπος
με τα θεριά παλεύει
ξυπόλητες..γυμνές είν' οι πατούσες του
κι είν' οι προθέσεις του ασύμμετρα
ανταύγειες φωτεινές
κι ο φίνος ο ιστός του ονειρέματος
εις τον νουν περιπλεκόμενος
επικίνδυνα γλυκύς..........
μια λάμψη χαρακώνει την ψυχή καθημερνά
και το γλυκό πουλί της νιότης φτερουγίζει
πεταρίζει..ακροβατεί..
το ορμητικό ποτάμι του δρομέα ακολουθεί
το μέλλον κυνηγά που μπαινοβγαίνει
σε μίαν Δύσιν άλλοτε ..πότε σ' Ανατολήν
ευελπιστεί....τους χωματόδρομους..
τα σταυροδρόμια να διαβεί
την ολισθαίνουσα τη ράγα του δρομέα ακολουθεί
νυχτώνει ξημερώνει ο ουρανός
ο εύθραυστος δρομέας του ωσεί παρών
τα θραύσματα της σύντομης ζωής του αγνοεί
μη μένει αταξίδευτη η ζωή.

 # ο εύθραυστος δρομέας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# χνάρια της τρυφερότης#

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν ταξιδεύω νιώθω ευτυχίαν περισσήν
αληθινός ταξιδευτής
ίπταμαι απάνω από γιοφύρια πλοία ή σταθμούς
γίνομαι ουράνιος επιβάτης των καιρών
μα πάντα επιστρέφω εις την πάτριαν γην
στο ''Τούμπι'' μου το γνώριμον..
στου βάλτου μας το χώμα..
μες στο χλωμό το φως του ήλιου της ομίχλης
παραδίνομαι και χάνομαι...
εκεί που εμείς οι πέντε επιβάτες
της ρομαντικής μας εποχής
και η Ραχήλ και η Σοφία
για τις εικόνες εμιλάγαμε το σούρουπο..
τι γλώσσα, τι ρυθμός, τι αρμονία!
Η πορεία που εγύρευα με οδήγαε
στα χνάρια τα ανεξίτηλα
στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνοντας
με έκαμνεν φυγά........
έναν μικρό φυγά που είδανε τα μάτια του
παλάτια και μνημεία
μα πάντα εγύρναε στις ρίζες του
στων δέντρων που πεθάναν
για να πατεί σε στέρεο έδαφος
τα υδαρή σημεία της πορείας προσπερνώντας..
γιατί είναι πάντα οι ρίζες εις την μνήμην μας
που την κρατούν την σταθερότης..
και αν εφθάρη μες στους χρόνους το τοπίο μου εντός
χνάρια της τρυφερότης κουβαλούνε μιαν αιωνιότητα
πάντα θαυμάσια χώρα μένει εκείνο το σημείο.

#  χνάρια της τρυφερότης # _ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,