# ανθρώπων έργα #

Έχω μίαν αίσθησιν εωθινήν για τη ζωή
τα λυρικά μου παραμύθια
μου σμιλεύουνε το όραμα
μ΄όσο λιβάνι μου απόμεινε
της νύχτας και της μέρας τα σκοτάδια θυμιατίζω
μου φέρνει δώρα ο άνεμος αλλαργινά
το χάος να αντέξω..
οι περγαμηνές που μου εδόθησαν εις τα σχολειά
στα κακοτράχαλα σοκάκια της η ίδια η ζωή
μάλαμα γίνηκαν λευκόχρυσον με τον καιρό
τυλίγουνε το κάδρο της ψυχής μου..
μα σαν το βλέμμα στρέφω και κοιτώ
ανθρώπων έργα..σοδομίες με πληγώνουν...
βέβηλα πέλματα πατούν τα εδάφη μου τα ιερά..
αίφνης προβάλλει η ομορφιά
κι η μνήμη μου ξαναχτυπά
το αθώον ρόπτρον της καρδίας..
εις το μεταίχμιον..
ιαχές..πυκνώνει στιγμιαία η βοή..
η ώρα ήγγικεν..ανοίγει το πορτόθυρον
φεύγει..πλανιέται η ψυχή
συνάξεις άλλες τρυφερές αναζητεί
και οι φτερούγες της στα ύψη φτερουγίζουν
να μετοικήσει αποζητά..σε μίαν αλλιώτικην
καλύτερη μεριά
εκεί που να μην κατοικεί
το μίσος..η εκδίκηση κι ο φθόνος
να 'ναι μια Πολιτεία δίκαιη
αναμεσίς στη σιτοδότρα γη
να φύεται..ν' ανθίζει η καλοσύνη.

 # ανθρώπων έργα # - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,