# γυρόφερναν στα ξάρτια της #

φωτο : από το διαδίκτυο

 Συχνά ..ακυβέρνητα καράβια οι σκέψεις της
δεν επερνάγανε πλοία πια
απ' το μικρό της..της ψυχής της τ' ακρογιάλι
λίγα αλμπατρός γυρόφερναν στα ξάρτια της
εις την μικρήν την κάμαρή της σιγαλιά
κι ένα μικρό φωσάκι εφώταε
μίαν πυξίδαν παλαιάν
στραμμένη στη γλυκείαν του μορφή
που εχάθη εις βάθος χρόνου.. 
το ουράνιο ετούτο το φευγιό 
χρόνους πολλούς αιμορραγούσε την πληγή της
μα αυτή..............
παραδομένη στην κρυφή την πλάνη της
τα αλμπατρός εκλέβαν την ψυχή της
στην ματαιοδοξίαν το βλέμμα απέστρεφε
κι όταν αντίκρυζε εις την προβλήτα 
πεινασμένα..νεκρά τα αλμπατρός
εσυλλογάτο σιγανά κι άκουε τη φωνή της :
''κι αν θα σκοτώσεις μια μέρα αλμπατρός 
στο διάβα της ζωής σου
θα αρπάξει και την εδική σου την ψυχή μαζί
ένα κομμάτι σου τρανό θα έχει αποθάνει''
συμβολισμοί και παραλληλισμοί
γυρόφερναν στα ξάρτια της τα αλμπατρός
την ελευθερία της ψυχής μην και τη λησμονήσει
της ψιθυρίζαν τρυφερά 
στου ιστιοφόρου τα ανοιγμένα της πανιά να την τυλίγει.
κι αν εντρυφήσεις σε χιλιάδες ρήσεις
βιβλία σπάνια κι αν μελετήσεις..κι αν σταθείς
τούτο μικρή μου να θυμάσαι..μην το λησμονάς
η ελευθερία της ψυχής ποτήριον σωτήριον λογιέται!

# γυρόφερναν στα ξάρτια της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸

File:Puigaudeau, Ferdinand du - Chinese Schadows, the Rabbit

Στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί
την κάμαρην έφεγγεν αχνά
έκαιεν η φλογίτσα και εφώταε
τα όνειρα που ύφαινε παιδίσκη η Ροδένια
δεν έσβηνε το καντηλάκι της νυχθημερόν
ήτανε σκοτεινή η κάμαρα
και τόσοι νοματαίοι..
έμενε εκεί δεν έφευγε
μη και χαθεί η ομορφιά
γιατί αν έφευγε κι αυτή
ποιός τάχα θα 'ταν ο ''προμηθευτής''
ποιός θα 'ταν ο ''θεραπευτής''
ποιός θα εκράταε αναμμένο το κερί
να παίζουν τα παιδιά? 
Ίσως ετούτο το κερί
που άναψε ένα βράδυ στο σκοτάδι
να 'ταν το φως στις παρακλήσεις της
για το ακηλίδωτο που εδίψαε η ψυχή της
ίσως και πάλι να 'τανε γραφτό
τούτη η φλογίτσα της Ροδένιας μες στην κάμαρη
να εκατόρθωνε..να ξέφευγε απ' τις γρίλλιες της
την ευσπλαχνία των ψυχών να εφώταε
φως της ελπίδας να εμοίραζε στην Οικουμένη όλη.

 ⫷ στις νύχτες του Γενάρη ένα κερί⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Άγουρη κορασίδα εγεννήθηκες
το πρώτο κλάμμα σου..γλυκεία επέλαση ασμάτων
καθώς την κάμαρην εφώτιζεν το λαγαρό φεγγάρι
κι απ' τη σκια ανεδύθης εις το φως
και το περβόλι της μάνας σου ευώδησε
κι ευθύς εγέμισε άνθη..
μα ο χρόνος είν' ληστής ψυχών..
μα για τα σε συνάμα εστάθη δωρητής
επάνω εις την Γην σε άφησεν
χρόνους πολλούς να περπατείς 
για την σοφίαν του κόσμου γνώμην να μορφώνεις
και έτσι που σ 'έκαμε η ζωή σοφή
Ροδένια μου ακριβή και τριανταφυλλένια μου
ετούτα τα έμμετρα αγγέλματα
στου νου καθώς φωλιάζουνε τις κρύπτες 
 μηνύματα αγάπης σου ταχυδρομούν
για το επίγειο ταξίδι της ψυχής σου
και τις ορμήνειες τρυφερά
σαν παλαιές περγαμηνές..σου στέλνουν να φυλάττεις...
''Να 'χεις τριγύρω ανθρώπους που σε αγαπούν
γιατί είν' η αγάπη το ελιξήριο της ζωής
γιατί η αγάπη είν' το γιατρικό
το βάλσαμο που τις καρδιές τις μαλακώνει..
θα 'ρχονται νύχτες άφεγγες..και νύχτες σκοτεινές
κι όταν οι ανθρώποι θα βυθίζονται στην ερημία τους
μη λησμονήσεις να τους συγχωρείς
τα εδικά των βάσανα κι ο πόνος τους μεγάλος
κι αν σου στερεύουν την αγάπη τους
πιότερο και από την αγάπη τους
στη ζυγαριά να τη μετράς
την εδική σου που έδωκες αγάπη να ζυγιάζεις..''

⫷ αγγέλματα έμμετρα..εις της ψυχής τις κρύπτες⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸

Συλλογιζάμενη..εκστατική............
κρατούσε σημειώσεις σε τετράδια
σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας
δεν άντεχε οι μνήμες της να πάνε στα χαμένα
να τις επαρασέρνουν τα νερά του ποταμού
μην κατακάτσει η σκόνη στο βυθό
μη δε χυθεί στο πέλαο............
μη δε γεννεί μια θάλασσα αλμυρή
να βρέχονται των βουτηχτάδων οι φτέρνες.
Οι μνήμες της ζωής της πεταρίζανε
λες ρόδα τελευταία ανθισμένα
ανθολογούσε της ζωής τα πεπραγμένα της..
εγέμιζε τα περιθώρια η Ροδένια..
αρχέγονες αισθήσεις την κυρίευαν
η αίσθηση του θανάτου την εσκίαζε
μια φαντασμαγορία αφύπνισης την εξουσίαζε
γυναίκα πια μεστή..το κοριτσάκι η Ροδένια....
κι όλα των στίχων τα σβησμένα της καντήλια άναβε
να φέγγουν στα τετράδια για να διαβάζουνε
στον λύχνο που εσιγόκαιε της ψυχής της τον κρυφό..
Χωρίς ένα τοσοδούλι δίχτυ ασφαλείας στις σελίδες της
τολμούσε και ερίσκαρε τη γύμνια της ψυχής της.

⫷ σκόνη του χρόνου εσκόρπαε τις νύχτες ο αγέρας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στον κήπο της Ροδένιας⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Τώρα το ξέρω...το έμαθα καλά
η μοίρα μ' έταξεν σε κήπους να γυρνώ
και να κλαδεύω ελπίδα...
εκεί εστάθηκα σιμά.....
στον κήπο της Ροδένιας επαιανίζαν μουσικές
εθρόϊζαν οι φυλλωσσιές εις τις ροδιές
εψιθυρίζαν φευγαλέα το ανέφικτον
κι όταν εστέκομουν στη μέση στα παρτέρια του
κι επέφταν καταγής τα πέταλα ανθών
μύρα εχύνονταν στα αγιασμένα χώματα
κι αλείφαν τους καημούς με ευωδία..
και μία μουσική Βυζαντινή στα μέσα μου
κάθε που εσίμωνε Πρωτοχρονιά εμελωδούσε σιγανά
παιάνιζε εμβατήρια μιας αναγέννησης
κι απ' την αρχή γεννιόντανε
εκείνο το παιδί που εξέχασε η ζωή
στις κακοτράχαλες τις στράτες..στα λιθάρια.
γεννιόνταν η Ροδένια η μικρή
της ανανέωσης..της νιότης..της χαράς
και ψάχνοντας στο μάγουλο ένα χέρι πατρικό
το πατρικό ένα χάδι εποθούσε....
Κάποτε νόμιζα.............
πως οι κορδέλλες τα πακέτα τα χρυσόδετα
είναι γιορτή τρανή..μεγάλη
μα το κατάλαβα νωρίς......
γιορτή είν' το στολισμένο δέντρο της ψυχής
τ' αγαπημένα πρόσωπα είν' γιορτή
γύρω απ' το τζάκι της καρδιάς..
Όποτε φέρνω εις το νου μου τις Πρωτοχρονιές
ένα σύγκρυο τρελλό με κυριεύει
για να προλάβω..να ετοιμαστώ..να στολιστώ
πόρτες πορτοπαράθυρα ν' ανοίξω και το σπίτι
για να τρυπώσει στα κρυφά
για να μου κάνει και ποδαρικό..ο νιοφερμένος χρόνος
κι από ψηλά στα ουράνια......
 να μελωδούνε κι οι άγγέλλοι μου την έβδομη οχτάβα..

 
⫷ στον κήπο της Ροδένιας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸

Και ταξιδεύοντας..
συνεπαρμένη εις του χρόνου τις αιώρες τραμπαλίζονταν
στης αναπόφευκτης φθοράς του χρόνου επαραδίνονταν
κι η ρήση μύθου πανάρχαιου εξέφταε στις παρυφές
πως θα ν' ο νέος χρόνος κάλλιστος..μειδιών..ελπιδοφόρος
όμοια και απαράλλαχτα της εσυμπεριφέρονταν
νέοι σταυροί ορθώνονταν ..κι οι ώμοι δεν αντέχαν
λουσμένες με αίμα......
οι προσευχές του μαρτυρίου της
δάκρυα χαμένα στις οδύνες π' εκυλούσαν
σταλάζανε σε μυστικά περάσματα
αγάπης ήσαν τα περάσματα
μονάχα εκεί φυτεύαν κήπους και ανθίζανε
μονάχα εκεί..........
και ο πολιτισμός στην καθημερινότητα την χάϊδευε
κι ας ο Θεός εμώραινε αργά αργά
και την σοφίαν του κόσμου ετούτου
της αγάπης τα οράματα γίνονταν υποζύγια
κι αντέχαν τους σταυρούς..
και ταξιδεύοντας στο χρόνο τον απέραντο
στιγμές ασίγαστες με δάκρυα στεναγμούς
την ώρα που η ψυχή της εβυθίζονταν στη σιωπή
η ζωή αρμένιζε προς το ανέφικτο 
φως τρυφερό.. απαλό..ουράνιο
διέγραφε ναυάγια στα φλογισμένα της τα μάτια.

⫷ ταξιδεύοντας στο χρόνο⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸

Τα κεραμίδια έσταζαν
έβρεχε τ' απογεύματα συχνά..
μία βροχή σιγαλινή
οι κύκλοι της βροχής κυκλώναν την ψυχή
η νοσταλγία στο βλέμμα της
ψιχάλισμα ακριβό
εξύπναε στα μέσα της
τα πετρωμένα όνειρα
που χρόνια είχε ξεχάσει
τα κεραμίδια έσταζαν
δεν έχει υπόστεγα η ψυχή
είν' ξέσκεπη στη μπόρα στο χαλάζι
ανοίγανε ρωγμές εις τα κελάρια της
ήξερε εκείνη η βροχούλα να ποτίζει
να ξυπνά το νου τα σωθικά..
και μέσα από το τζάμι τη Ροδένια να οδηγεί
στα ωραιότερα βρεμμένα μονοπάτια.
ήχος συρτός..συλλογισμού
εκινδύνευε η ψυχή της
το άρωμα εκείνο της βροχής
της νοσταλγίας εβάφονταν το χρώμα
μικρές μεγάλες καταιγίδες δεν την εβυθίζανε
ένας φάρος στο Αιγαίο απόμακρος
της έστελνε σινιάλα
και μέσα στους θολούς καιρούς
Ιθάκες υποσχόταν
μιας ευτυχίας υποψία κλείναν οι σταλαματιές
κι ένα χλωμό φεγγάρι από ψηλά
αέναη πορεία της χαράζει..

⫷ η Ροδένια της βροχής⫸ - ( νοσταλγικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,