απούσα απ' την πραγματικότητα..
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
μουρμούραγε..ψιθύριζε..μονολογούσε
κι έκραινε..
πόσο ωραία θα γινόταν η ζωή..
αν καίγαμε ένα κερί..
ναι ναι..ένα μονάχα αρωματικό κερί..
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
κάνοντας τα ''φακίρικα''
θα ομόρφαινε η ζωή μας..
Μα τ' αδειανό στομάχι του
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτηκε..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
μα θα μου πεις πως ο καθείς..
πράττει και λέγει κι ενεργεί..
με τα δικά του δεδομένα..
άλλος λυμένα τα 'χει τα προβλήματα..
και άλλος ταλανίζεται και
καίγεται στη φλόγα..
κι έτσι αυτή..ευτυχής..ανυποψίαστη
γλυκά εθελοτυφλούσα..
στιχάκια μάζευε ολημερίς..
ατάκτως ερειμμένα..
έβαζε και μια τζίφρα για υπογραφή..
πως τάχα μια επώνυμη
της το 'πε εμπιστευτικά..
θα γίνει ευτυχισμένη..
κι έτσι ορμήνειες έδινε..
στις ελαφρώς σκεπτόμενες..
εκειές που τα πορτοπαράθυρα ψυχής
κρατούσαν σφραγισμένα..
που στης ζωής τη λασπουριά..
ποτέ δεν περπατήσαν..
μονάχα να..στου καφενέ ..
την άχρωμη αχλή τους..
για αισιοδοξία πουλούσανε..
για λίγα τρύπια μοναχά..
ξεπερασμένα τους καπίκια..
κανείς δεν της ψιθύρισε..
κανένας δεν της το 'πε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά της..
ψυχές και πεταλούδες...
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια...
σ' εκειούς που βάρκες ταξιδεύουνε
σ' αρμένιστα νερά..
''απούσα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου