γέμισε μαυροπούλια η γης

Και ξαφνικά..
Eσύ στιχάκια θα σκαρφίζεσαι..
τις τρύπες της ψυχής σου να γεμίζεις..
κι εγώ χαμένη μες σε φράσεις θα αναζητώ..
στης απερισκεψίας το ασύνταχτο..
της πολιτείας το καμίνι θα γυρνώ..

κι από ψηλά στον ουρανό

θα κρώζουνε τα μαυροπούλια για δικαίωση οι σάρκες θα ζητούνε καταπίνοντας.
Είναι στιγμές..πολλές στιγμές..
που στους μεγάλους τους λυγμούς..δεν είν' πανάκεια η σιωπή..
σιωπή εσήμαινε..σημαίνει και συνενοχή
απ' τους παλιούς καιρούς τους χαλεπούς

μα και της ευδαιμονίας της επίπλαστης τα χρόνια.
Πως να σωπάσεις άραγε 
να γίνεσαι συνένοχος εις την καταστροφή

της ανελευθερίας..του πνιγμού της ομορφιάς
στον ωχ αδελφισμό των διαπλεκoμένων..
Πόση ακόμη να αντέξει ο ώμος μας διαπλοκή..
πόση υποτέλεια η πλάτη μας να αντέξει..
Κι εσύ..ονειροπόλος Δον Κιχώτης άφραγκος..
τον κόσμο ονειρεύεσαι να αλλάξεις..
Δυστυχισμένε μου λαέ..
μία σε βρίσκουν κατοχές από μακριά..
και άλλη μία σε ''κατέχουν''εκ των έσω....
Μας τέλειωσε και ο σανός..
και το κουτόχορτο εκάηκε κι αυτό..
μαζί με τα πευκάκια..
γέμισε μαυροπούλια και κοράκια
η γης και ο ουρανός..
τι θα ταϊζουν άραγε τους αδαείς..?
με τι χορτάρι θα ποτίζουνε 
για όπιο τους αφελείς..
τον ύπνο του δικαίου να κοιμούνται?
Αν τα πουλιά εγνώριζαν

την μυστική την συμφωνία των

τη Γης των ανοούντων καταστροφέων

θα κελαηδάγαν στα τηλεγραφόξυλα 

περβόλι ανθηρό χωρίς αυτούς η Γης

να μέναν χαραγμένες σε ταφόπλακες

οι μορφές των..



'' γέμισε μαυροπούλια η γης'' - Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
...........................................................................................................