⫷ συγκατοικώ με τις νεράιδες και τα ξωτικά ⫸

Max Nonnenbruch

Είναι στιγμές που ψηλαφώ στα σκοτεινά 

γίνομαι δύτης ανιχνεύω τους βυθούς

κι όλο γυρεύω ένα σινιάλο

να ξεδιαλύνω τη σκουριά ναυαγισμένων πλοίων

και άξαφνα αποδημώ......

συγκατοικώ με τις νεράιδες και τα ξωτικά

λούζομαι στα θαλασσινά νερά

από του κόσμου τα λερά

για να ξεπλένω την ψυχή μου..

ίσως και να ανήκω σ' ενα Γαλαξία μακρινό

που κατοικεί σ' αυτόν μονάχα φως

στα λυρικά σκοτάδια μου

τις νύχτες μου γλυκεία κρεσέντα ηδονής

το παρασύρουν το έμπλεο παθών κορμί

μα το πρωί της ''αλητείας το πουλί''

ήπιο σαν κελαηδητό

τη μέρα μου οριοθετεί

τους δαίμονες του ερέβους μου σκορπίζει..

κι όσο η αχαριστία των ανθρώπων

κατακλύζει νου και λογισμό

τους αγγέλους που μου παραστέκονται καλώ

αίνιγμα ο κρυμμένος μου εαυτός

με ξεμακραίνει απ' τον πλανήτη γη

βουτιέμαι στα τρελλά νερά

μες στις θαλασσινές σπηλιές μέρες ολάκερες περνώ

παίρνω αγκαλιά τα κόκκαλα των αδικοπνιγμένων.

Γιατί  πια τώρα το έμαθα καλά 

πως η ζωή είν' παραμύθι αληθινό

έχει Προκρούστες με μαχαίρια κοφτερά

κόβει κομμάτια π' ενοχλούν

κι έχει αμαρτίες και στρατούς, φυλές και Ιστορίες

κοιτάζω στον καθρέφτη μου..διαλογίζομαι..

ίπταμαι.......

αναδυόμενη ψευδαίσθηση εις την ακρογιαλιά

τ' αχνάρι ταπεινά σκιαγραφεί

στην ανεμόσκαλα του Γαλαξία μου ν' αφήσει.

⫷ συγκατοικώ με τις νεράιδες και τα ξωτικά ⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,