 |
| Frederick Morgan (1847-1924) |
ξυπόλητο αλάνι των καιρών μου
τι γρήγορα που επέρασαν οι Άνοιξες
τι γρήγορα εσβήσθη η αθωότης?
στα μύχια της ψυχής μου ακόμα κατοικείς
η μνήμη μου ανασύρει ευφωνικές στιγμές
τρέχει στ' αλώνια και στις ρεματιές
αναμεσίς στις φυλλωσιές
ανάμεσα στις μέρες μας του κερασιού
τότε π' εκρέμαες στ' αυτιά δυο σκουλαρίκια
σου φτάναν τότες δυο μικρά Ροδένια μου
δυο ζουμερά δυο κερασένια σκουλαρίκια
πως γίναμε έτσι τώρα μη μου λες
τρανέψαμε πολύ αλλάξαμε συνήθειες και μυαλά
είναι φτωχά για δύο κεράσια σκουλαρίκια
περάσαν τα κεράσια..επεράσαν κι οι ανθοβολιές
οι μυρωμένοι αέρηδες αλλάξαν γειτονιές
κι εμέ να πάψεις πια να με ρωτάς
ρώτα καλύτερα τους επωδούς
που στα τραγούδια Παραδείσους μας ετάζαν
κι ήρθε ο δρόμος και το τέλος της στοργής
σε πανηγύρια κερασιών με δίχως ταίρι δεν κινώ
εχάθηκα μες στης ζωής μου τα γρανάζια.
Μα είναι ανόητες ενίοτε της ψυχής οι κερασιές
από μια ιδιοτροπία μοναχά
επιμένουν στα παρτέρια μου ν' ανθίζουν
κρύβομαι μες στις κερασιές
κόβω φορώ στ' αυτί ένα κλαρί
ασπίδα και ορόσημο για νέες καταιγίδες.
⫷ τα σκουλαρίκια της Ροδένιας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου