# νύχτες σιωπής#

Τις νύχτες της σιωπής μου τις αμίλητες
ανιχνεύοντας εντός μου εστροβιλίσθην
διέλυσα όλες τις γραμμές των οριζόντων
επόθησα διακαώς τ' άδυτα της ψυχή μου να σκαλίσω...
Στα μάτια ανέτειλε ευθύς το φως
μια πεταλούδα η ψυχή
σπαταλημένες πεθυμιές
στους ώμους κουβαλούσε
στις άκριες των βλεφάρων της
άηχα έσβηναν αργά- αργά
εκρύβονταν απρόσμενα
οι πρωτόγενείς οι θησαυροί της
μα ό,τι είναι μαγικό άφθαρτο παραμένει..
εις τους γυμνούς τους ώμους της
δένδρο εζωγραφίζονταν
μέσα απ' τις φυλλωσιές επέρναε
για μια στερνή φορά
ήταν που έδρεψε Χειμώνες από δάσος ιερό
κι εκρύβη στο σκοτάδι..

# νύχτες σιωπής# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,