''ΒΥΘΟς''

by Dorina Costras

Ψυχή μου..
βυθός η αγάπη σου ανεξερεύνητος
έναστρος ουρανός τα μάτια σου
στις σκοτεινές νυχτιές μου
ο έρως που με εκαρτέρεψε
ζήταε την ψυχή μου
να την εχάσω ζήταε..
να του παραδοθώ..
την έπαρέδωσα..την έχασα
κι ελούστηκα στο φως του..
στη λίμνη των δακρύων μου.
στις σκοτεινές τις όχθες μου
εφύτρωσαν..nelumbo nusifera
ιερά τα άνθια ως η αγάπη μας
ετούτοι οι λωτοί των Αιγυπτίων..
τους δράκους βγαίνω να νικήσω
πολεμώ..
στις πολεμίστρες των ματιών σου αντρειεύω...
Σαν αεράκι..μπάτης έρχεσαι..
αναδεύεις τ' ατλαζένια μου τα κύματα
που φόρεσες μια νύχτα στην ψυχή μου...
Καρδιά μου...
σ' ευχαριστώ ευλαβικά..
αέναα..ανθίζεις τη ζωή μου..

"ΒΥΘΟς" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ"

Ηθελα να 'μουνα πουλί..
να ζωγραφίζω κύκλους εις τα σύννεφα..
να γράφονται οι χαρές..κι οι λύπες του...
του κόσμου που εθέλησε..
με δύσκολα φορές - στιγμές...

κι άλλοτε πάλι ζάχαρες..
εσκόρπισε στους δρόμους μας...
σαν καραμέλλες με ζαχαρωτά..
για να μας κάμει να ξεχνούμε...
Να 'μουν ..να μπόραγα ..να πέταγα
απάνω από τις στέγες..χαμηλά
στους γερανούς του Ίβυκου
να μεταμορφωθώ..
τον κόσμο στα σημεία να δικάσω..
να διώξω τα ναυάγια τα ανθρώπινα
βροχές να ρίξω στα ανήλιαγα..
τις διψασμένες τις ψυχές να εδροσίσω..
Μικρή η βάρκα μου..τα όνειρα τρανά
μικρό το λιμανάκι που αράζω
άλλα η ψυχή μου λαχταρά
κι άλλαι αι βουλαί ιθυνόντων..
Ο κόσμος εμοιράστηκε
κλείω τα ώτα στις Κασσάνδρες..
μέμφομαι και τους γκρεμιστές
τους θιασώτες συντριμμιών καταδικάζω...
μονάχα να..
τον γκρεμιστή του Παλαμά..
τον ζωγραφίζω..τον κρατώ
γιατί ειναι χτίστης -γκρεμιστής
μαγεύει..γίνεται ληστής
ο πορθητής..
στο κάστρο της ψυχή μου..

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ" - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 18/8/2019
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"

art : Nicoletta Tomas Caravia

Μην κλαις για όσα δεν επρόκανες
μην κλαις για εκείνα που δεν είδες..
η μεταμέλεια ξυλοπάπουτσα φορεί στιγμές..
ματώνει αστραγάλους.. 
Μην κλαις που δεν περπάτησες
στη χώρα των Αζτέκων
πρωτογενείς και αντιφατικούς πολιτισμούς 
στο παραμέσα να γνωρίσεις..
σάμπως τον ''Ανθισμένο θάνατο''στις πυραμίδες των..

στο γίγνεσθαι της σήμερον δε νιώθεις?

Γι' άλλα η ψυχή σου να πονεί
γι' άλλα να τυραννάται
για κείνα που είδες και εσιώπησες
για κείνα που σου συστηθήκανε απλόχερα
για κείνα που δεν πρόκανες να τα ομολογήσεις.
Εκείνες τις δειλές σου τις στιγμές
εκειές να τις γυρεύεις ..να γιομίζεις

Μην κλαις..και μην τα λησμονάς
τα παραθύρια που σου άνοιξε η ζωή
τι κι αν αγροίκοι πειρατές
εκούρσεψαν τα όνειρα
με τ' άνθια τα λευκά των γιασεμιών
μπρος στο ξωθύρι της ψυχής..
να μου τα εστολίζεις..

Έφεραν θάλασσες στα μάτια σου εμπροστά..
σοκάκια ασπρισμένα του Αιγαίου.
Εφέρανε κι εκείνο το μικρό το κολυμπρί
που εράμφισε στο τζάμι την αγάπη..
εφέρανε του έρωτα βροχές
εβύζαξαν τον κύκλο της ζωής
δε στέρεψαν τις βρύσες των χειλιών σου.. 
ευλογία τα παράθυρα τα ανοιχτά..
που αλαργέψαν την ψυχή σου..

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷για ένα δυσεύρετο κοχύλι ⫸

Η ανεξήγητη η γοητεία των..
π' ασκούν εις την ψυχή μας..
λες κι απ' τα βάθη κουβαλούνε
ιστορίες ανείπωτες..θαμμένες..
τούτη η αναζήτηση..
η αέναη εξευρεύνηση
για κείνο το μοναδικό.
το ένα που προσμένουμε
ολάκερης ζωής δυσεύρετο κοχύλι..
κοχύλια που μας ταξιδεύουνε
σε θάλασσες αληθινές..
μα και του νου τις θάλασσες
της απεραντοσύνης μας

στο σύμπαν το ατελεύτητο..
τούτη την ομορφιά κρατούμε 

του ανέλπιστου..
την τοποθέτηση στο χώρο και στο χρόνο..
Τούτη η γοητεία που εντρύφησε εντός..
εις τους θαλάμους μας εις το ρομαντικόν..
είναι στιγμές ..
με κάνει να παραληρώ

ακούω των κυμάτων το κρυφό μουρμουρητό

μια άγνωστη λαλιά απ' το βυθό 

μου στέλλει μήνυμα ευχετικόν :

''ταξίδεψε σ' αλλοτινούς καιρούς

πάρε τη φαντασία αγκαλιά

χτίσε δική σου απανεμιά

μια θάλασσα καταδική σου μοναχά..

γέμιζε με γαλαζοπράσινα νερά..
πλάσε βυθούς μοναδικούς
ως άλλος πια μικρός Θεός..

το σπάνιο κοχύλι σου

να ψάξεις να το έβρεις''.

Και σαν εγεύθης την αλμύρα  των καιρών

σε μαγεμένους εβούτηξες βυθούς

έπαψες πια να το αναζητάς..να λαχταράς

το θάμα ήταν δίπλα σου

παράξενο κοχύλι η αγάπη του

το αλίευσες στα μάτια τα μελιά του.

 

 ⫷ για ένα δυσεύρετο κοχύλι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη...13/8/2019..

.......................................................................................................................................................................

'' της θάλασσας αρπίσματα ''

 

Δε θέλω τα ενθύμια να μου κρυφτούν
στο μέτριο φως της λάμπας του καιρού
συνέργεια στο νάμα του δεν κάμω..
κοιτάζω την κλεψύδρα μου
αδειάζω τον το συρφετό..
το νου σαν κατακλύζει..
μες στου Αιγαίου του πέλαγους
τα γαλανά νερά του..
αρπίσματα θ' αφουγκραστώ
απ' την αρχαία της λήθης άρπα..
στίχους..στιχάκια που απάγγειλε..
ετραγούδησε..
αιώνες τώρα τούτος ο λαός...
στα νανουρίσματα της μάνας μου...
στην αγκαλιά της θάλασσας

αρπίσματα σαλεύουν
αφήνομαι για να παραδοθώ..
τη σωτηρία και τη λύτρωση για να 'βρω..
στων ''Παραδείσων'' της αλήθειας τους
 να γείρω..να σωθώ!

'' της θάλασσας αρπίσματα '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''...

Στ' αμπάρια του μυαλού μου..
τ' άυλα εφύλαξα άβρεχτα
καθώς το δίδαγμα σοφόν..
της ύλης της φθαρτής μας..
Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..
κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..
να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου 
και βάζω μπρος στη μηχανή..
σε ακρογιάλι να με βγάλει..
Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..
στα απλά ..στα καθημερινά και 
τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..
κρύβεται η ''πεμπτουσία'' ..
λούζομαι στο χρυσάφι του
μπήγω τον ήλιο στα μαλλιά
ζεσταίνω την ψυχή μου...


Να την προκάνω τη ζωή..
στη βάρκα μου σαλτάρω τη μικρή.. 
παρέα μου αχώριστη..οι μαγεμένοι φίλοι μου
ήρωες των σελίδων μου μακράν με ταξιδεύουν..
Μα ο θερινός μου έρωτας..
αδίσταχτος...........
με  πλέει στα βαθιά..και με βουλιάζει
μέρες με χρώματα μου υπόσχεται.
άνθηση της κρυμμένης της νεότης μου..
κρυμμένα μυστικά μου ξεδιπλώνει..
στου δειλινού τ' απόκαμα..ασυλλόγιστα
το φιλντισένιο μενταγιόν της Χαριγένειας
κρεμάει στο λαιμό μου ..
κάμπτονται οι αντιστάσεις μου..
ληστεύει το παρόν..το παρελθόν μου..

''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΜΑ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ''

Τετράδιο πολύφυλλο ..
σελίδες άγραφες..γέννας πεσκέσι πρώιμο
ημεροδρόμιο η ζωή..
δρομέα ασθμαίνοντα αποζητά..καταγραφέα..
Κι εσύ σκυφτή ..
να σημειώνεις καθημερινά..
από τα περιθώρια της σελίδας του
ποτέ σου να μη βγαίνεις.
Έτσι για να υπάρχει μια τάξη στις γραμμές...
πάντα τα περιθώρια..άγραφα ν' απομένουν...
Κι έρχονται μέρες της πληρότητας
κλείνεις σε απολογισμούς..
λογιστικά θαρρείς βιβλία..
Κι  έπειτα ανασύρεις.. 
στις σελίδες ψάχνεις να 'βρεις την εικόνα σου
να συστηθείς απ' την αρχή εις εαυτόν..
να την ξεμοναχιάσεις..

Ακούραστη η καρδιά.. 
στους χτύπους σπαρταράει
παρηγορεί την ανημπόρια του κορμιού..
Να σου θυμίσει πως επαρέλειψες 
κεφάλαια που πρέπει να προσθέσεις...
γιατί η ζωή δεν σταματά...και όλα δεν σου τάπε.

Η πένα μου εστέγνωνε στιγμές - στιγμές...
πάλιωσε φαίνεται κι αυτή..
κι η μύτη της γδαρμένη..
Ακριβά τα ανταλλακτικά..
στου δειλινού..
στου περασμένου χρόνου σου την ώρα..
Μα πάλι συλλογίζομαι..
η αγάπη κάπου θέλει ν' ακουμπά..
αλλέως πως μαραίνεται..μαζί σε παρασέρνει..

Μπερδεύομαι..
ο έρωτας μας στήνει το καρτέρι του.. 
καυτά τα Καλοκαίρια
ξεδιάντροπα στην πόρτα μας
βολτάρει άγαρμπα..λεηλατώντας προχωρά..
Αναρωτιέμαι καθημερινά...
κι απόκριση δεν παίρνω...
να 'ναι τα 'χατες έρωτας αυτός για τη ζωή
το νάμα της το άσβεστο
ή μήπως είν' σπαρτάρισμα..
κάτω από τα στήθια
στα δίχτυα του έρωτα τ' αληθινού..
που καίει το κορμί ?

'' ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΜΑ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙς''....

Δυο φλόγες μου δεν ήταν αρκετές..
το γρέζι της ψυχής σου να λειάνουν
τα παραθύρια να φωτίσουν της καρδιάς
και σ' οδηγήσανε στο δρόμο για το χτες..
οι σκελετοί να συντροφεύουνε τα βράδια..
σπαράζεις στο έρμο σπίτι τις νυχτιές
σε πρόλαβε μονάχο σου κι αυτό το Καλοκαίρι
τα χελιδόνια επάψανε να χτίζουνε φωλιές
στης δεκαοχτούρας τη λυπητερή λαλιά
τον ήχο ξεδιπλώνεις της ψυχής σου..
μα αντέχεις..κι ας αρνείσαι τις σκιές..
δε σου 'μοιασα μαθές ποτές ..
ποτές σου δε φορούσες τα φτερά μου..
τόσα γράμματα..στιχάκια πεταμένα καταγής
δεν γράψαν..
δεν εκέντησαν επάνω στις καρδιές..

Σκηνοθετείς τον πόνο σου στα σκοτεινά
στα κροκοδείλια δάκρυα ζητάς παρηγορία
κατακρημνίζεσαι..σκηνοθετείς..
πατήματα..ίχνη ζωής κλεμμένης..
έρωτες χτίζεις γητευτές..
αγκάθια η σάρκα σου..πληγές
η βούληση βαθιά παγιδευμένη..
Σκηνοθετείς..λιποταχτείς 
τα άλλοθι κι οι μαρτυρίες σου ανεπαρκείς..
δε μου θυμίζουν τίποτα από σένα..
Σκηνοθετείς..μα ζεις...............

''ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΝΤΙΔΟΤΟ''

Απήγανοι κι Αγάπανθοι..
φύονται προστατευτικά..ανθοφορούν
στο φαρμακείο της φύσης...
αντίδοτα..
φυτρώνουνε στα μέσα μου
στη μέθη μου αλόγιστα σαν αφεθώ ..
όντας μου απερίσκεπτα..
στης ματαιοδοξίας μου σκύβω να προσκυνήσω..
Τη ματαιοδοξία μου εγνώρισα νωρίς..
άγουρο..ανθρώπινο..
σοφίας στερημένο παιδιόθεν το τερτίπι..
να σου μηνύσω προσπαθώ..
αγάπανθος να μοιάζεις εις τη γης..
να σ' απελπίσω διόλου δεν θα βουληθώ..
τη ρήση τη σοφή να σου θυμίσω..πως 
''χους ήσουν και είσαι εξ αρχής..
και εις χουν θα απελεύσεις''..
μη μου κακιώσεις..μη μου φοβηθείς
που στη ζωή αντίκρυ σου..εγώ το θάνατο
καθρέφτη σου κρεμώ..
εσένα σκέφτομαι..τ' ομολογώ
ξυπόλητος..αισθαντικά στο χώμα να βαδίζεις..

Ετράνεψα..ορθώθηκα κι εγώ..
ποτέ μου εσκεμμένα δεν εθέλησα
της ματαιότης δεν της εκράτησα το χέρι..
να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά
ποτέ μου δε λαχτάρησα.. 
στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..
Ωσάν την κάμπια τρύπαγα
του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..
γυαλιστερό κουκούλι..
να βγω στο φως η αγωνία μου..
μιας  πεταλούδας πέταγμα
 δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. 
στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..
με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χω ένα φως να με οδηγεί..
ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. 
το δρόμο να μη χάνω..
όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..
πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια..
στους μυρωμένους θάμνους μες στις ερημιές
λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια.
μαγιάτικο στεφάνι να μου πλέκω..
απήγανους για να ξορκίζουν το κακό..
αγάπανθους να συγκρατούνε τη διάβρωση
να πνίγουνε τη φύτρα την κακή
 πρώιμα το λουλούδιασμα
να φέρνουν στην ψυχή μου...

''ΑΝΤΙΔΟΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΛΙΣΤΡΩ ΣΤΗς ΜΝΗΜΗς''

Νόστος βαθύς με κυριεύει στα ρηχά
γλιστρώ στα σκαλοπάτια της
βυθίζομαι στις λίμνες της..
στης μνήμης τις σπηλιές το φως αναζητώ..
λάμπα θυέλλης άσβεστη ο νους μου στα βαθειά
μες στους θαλάμους μου τους φωτογραφικούς
τ' αρνητικά των flash απεγνωσμένα αποζητώ
σε μια φωτογραφία της στιγμής να εμφανίσω..

Είμαι κι εγώ μια από σας..
εκεί στου λόφου την μεριά
που χτίσαμε την παιδοπολιτεία μας
με πετραδάκια απ' το δρόμο μαζεμένα..
χρόνια ολάκερα εθρέψαν τις ψυχές..
η γεύση απ' τα βατόμουρα
ραντίσαν το κορμί οι μυρωδιές..
από το δυοσμαρίνι της Φανής..
της μάνας μου..στον κήπο της
που μπλέκονταν με το βασιλικό
στο μπουγαρίνι της στη γλάστρα..
εμεγαλώσαμε απότομα..σάμπως και πάντοτε 
δεν είμασταν μεγάλοι στο χωριό
αφού στους καφενέδες ξώφαλτσα ακούγαμε..
όλα τ' ανθρώπινα και τα πολιτικά..
όλες τις έννοιες αυθεντικά..
απ' τους σοφούς μας τους ξωμάχους?

Σκορπίσαμε..και ο καθένας..καθεμιά
εχάραξε τα μονοπάτια της ψυχής 
τους δρόμους του μυαλού μας..
μα εγώ πιστή στα σκαλοπάτια της..
της μνήμης μου βυθίζομαι συχνά..
ελευθερώνω περιστέρια και πουλιά
μηνύματα φορτώνω του μικρού βοριά
σ' ανέμηδες σκορπάω τις στιγμές τις μαγικές..
να τις ταχυδρομήσουν..
Δε με ορίζουνε τα ερπετά
που σέρνονται στα πόδια μας
δολίως τη ζωή μας διαφεντεύουν..
σπάω τα καλούπια τους αέναα 
πριν σπάσουν..εξαλείψουν τα φτερά μου...
στο πάθος μου της νιότης μου βουτώ.. 
αναβαφτίζομαι στα ιαματικά 
του νου μου τα ποτάμια..
μη λησμονήσω και λησμονηθώ..
γλυκά επροπονηθήκαμε για τη ζωή αντάμα ..
μην κυλιστεί η αγάπη μου για σας
στης λήθης το ποτάμι και πνιγώ....

''ΓΛΙΣΤΡΩ ΣΤΗς ΜΝΗΜΗς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................