'''Τα καλύτερά μας χρόνια'''..................

« Εκεί στο πάρκο τ' όμορφο της αλησμόνητης πατρίδας μου  

με το απολυτήριο παραμάσχαλα..στο πάρκο της Κομοτηνής..

σκαλίζοντας το ερμάρι μου στο σεκρετέρ..θύμησες ξεσκονίζοντας

μνήμες με κατακλύζουν..

Τι να απόγινε εκείνο το μπουκέτο κοριτσιών?
Η τάξη της Ογδόης? 

Δες πως σκαλίζει ο χρόνος μας το νου..οργώνει..ζωντανεύει...

περάσαν κιόλας τριάντα έτη συναπτά.. 

που ευρεθήκαμε για τελευταία φορά..εκεί στα πάτρια..
στο υπάρχον ακόμα όμορφο Ξενία μας..να θυμηθούμε τα παλιά..
Και ναι..μετά το πρώτο μούδιασμα που το πέρασμα του χρόνου μας κερνάει..
έγινε κάτι μαγικό..
κι άρχισε ο χρόνος από μόνος του ανάποδα..
και πίσω να μετράει..Αφέθηκα στα δίχτυα του..

Άκουσα το κουδούνι να χτυπά..την καθηγήτρια τη λατρεμένη μου φιλόλογο κ. Πολυζωίδου..
που μου μηνύσανε οι ντόπιες συμμαθήτριες πως δεν υπάρχει πια..
την Άννα τη Χαρίσση μας  να βγάζει το τετράδιο με τα ονόματα..το απουσιολόγιο..

 είδα με μιας τα γκρίζα μας μαλλιά να γίνονται ευθύς και μαύρα και ξανθά..
είδα ρυτίδες να εξαφανίζονται και πρόσωπα ολόφρεσκα..μάγουλα ροδαλά..
είδα χαμόγελα γνώριμα και μάτια αγαπημένα ..
μάτια λαμπερά..είδα τα ίδια αστεία και τα ίδια πειράγματα από τη Χρύσα Μανωλιά..
είδα αγάπη αγνή και κοριτσίστικη.. άκουσα τα ίδια γέλια τρανταχτά.. είδα αγκαλιές, 
είδα φιλιά, είδα δάκρυα, είδα πάθος για ζωή.

Άκουσα και για όνειρα και προσδοκίες που σε άλλες γίναν πραγματικότητα και σε άλλες ναυαγήσαν..

 Μα είδα κοπέλες που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν κάτι  μες στον κόσμο αυτό, και είμαι σίγουρη ότι τα κατάφεραν γιατί ήμασταν εκεί ολοζώντανες γερές και δυνατές και χαμογελαστές..
με βλέμματα γεμάτα πια..αγκαλιασμένες όπως και παλιά..
στης αθωότητας τα χρόνια..αγαπημένες και ονειρευάμενες..

 σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Μα κείνο που πήρα αγκαλιά μες στο δισάκι της ψυχής.. στο δρόμο της επιστροφής για την άλλη μου πατρίδα..για την Πάτρα..κείνο που με συγκίνησε..με δάκρυσε από χαρά.. ήταν ότι είδα στα μάτια όλων..κείνο το παιδί που ήταν κρυμμένο ακόμα χρόνια και μετά..  δεν πέθανε..ήταν εκεί  ακόμα ζωντανό…ευτυχώς..

 η ελπίδα κατοικούσε εκεί..κι εκείνη ζωντανή..

 Αχ! πόσο λαχτάρησα για άλλη μία ύστερη φορά

 ν' ακούσω παρουσίες κορασίδων..

 Τρέμω..φοβούμαι ενδόμυχα..βαθιά..
πως οι παρουσίες λιγοστεύουν με τα χρόνια »...

 ''Τα καλύτερά μας χρόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ !!!
( Στα κορίτσια της Ογδόης και σε όλους εσάς..
που γυρνάτε στα παλιά σας μονοπάτια )
ΓΙΑΤΙ............χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια..
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
....................................................................................................................................................................

9 του Μάη - 74 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών.

Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυριστεί
πως σφαγιάστηκαν κατώτεροι και άχρηστοι άνθρωποι -
όπως πίστευε ο Χίτλερ- 
καθώς κάθε άνθρωπος είναι χρήσιμος 
για την εξέλιξη της κοινωνίας 
και η αξία της ζωής του ανεκτίμητη..
Θα έλεγα, πως κάθε έγκλημα ενάντια στην ανθρώπινη ζωή,
δεν φανερώνει την ανωτερότητα του δράστη,
αλλά δηλώνει τον παραλογισμό της σκέψης του..
τη μετάλλαξή του σε θηρίο..
Τη σημερινή μέρα ας αναλογιστούμε..
ας προβληματιστούμε.
Διότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που το ζήσαμε και πέρασε.
Παραμονεύει καθημερινά στη ζωή μας, υπάρχει πολλές φορές 
και στη συμπεριφορά μας και 
αν δεν είμαστε έτοιμοι να τον πολεμήσουμε,
θα βρεθούμε χωρίς να το καταλάβουμε ,
δέσμιοι του ίδιου του κακού εαυτού μας..

ΣΚΕΨΕΙς.......από την
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικό.

( απόσπασμα από παλαιότερη ομιλία μου για το φασισμό)
............................................................................................................
.............................................................................................................

''Στο γυιό μου''.........8/5/2019

Στο κομποσκίνι της ψυχής..
οι μαργαριταρένιες μας στιγμές
είν' περασμένες και με τέχνη μία - μία..
Κάθε του κόμπος και μια ευχή..
μια προσευχή..
για να 'ρχονται και να σε συναντούν..
γενέθλιες σαν φτάνουνε οι μέρες..

κι εγώ η μάνα σου να τριγυρνώ..
σαν νια ξανά στο μαιευτήριο..
να συναντώ απαξαρχής..
τα γελαστά.. μελιά σου μάτια..
Παιδί του έρωτα εσύ..έρωτα ευλογημένου
για τη συνέχεια της ζωής..
για τη συνέχεια της αγάπης..
Και ναι..
μπορεί να μοιάζουν οι ζωές μας σύντομες.. 
διάττοντες  να μοιάζουμε αστέρες..
μα σαν μετακομίζουμε..
κάπου εκεί στο ουράνιο στερέωμα..
η λάμψη μας χρόνια μετά ..
φως για χιλιάδες χρόνια ακόμα εκπέμπει..
κι έτσι η ζωή παίρνει ουσίας νόημα..
και η ζωή στη Γη μας εξελίσσεται..
και αέναα προχωρά..
Είναι ευλογία τα παιδιά..
δώρο στον άνθρωπο Θεού..
είναι ευλογία ο ερχομός σου πάνω εις τη Γης..
 δικαιολογεί την υπαρξή μας...

Χρόνια πολλά λεβέντη μου!!!
η μάνα σου
~ Σοφία Θεοδοσιάδη ~
..............................................................................................................

<< Καρφίτσωνα στο πέτο της καρδιάς.. >>

Κάθε που Μάης έρχονταν..
ένα μικρό τιτίβισμα κελάηδαγε η καρδιά μου..
τρελλαίνονταν στον ψίθυρο..
ο νους μου..ο λογισμός μου
γλυκόχαρα μου μήναγαν της Άνοιξης
τα πρωινά τ' ασίγαστα τ' αηδόνια..
ήταν στιγμές..φτερά κολλούσα ξωτικού.. 
πετούσα χρόνια που με βάραιναν..αράχνες..
τα κουρέλια της ψυχής..ανάσαινα..
ποτέ μου δεν αγάπησα τους άνευρους..
δε φόρεσα της πλήξης το φουστάνι..
κόρη γινόμουν..ξωτικό..του Έρωτα σημάδι
κι έβγαινα στο σεργιάνισμα..
εύελπις..όσο κρατεί μιας μέρας εκδρομή..
λαχτάρισμα..
να λιάσω τα μπουμπούκια της ψυχής μου...
τα λιγοστά..εναπομείναντα..
εμίκραινε..λιγόστευε ο καιρός..
για να προκάνουν να ανθίσουνε..
στο φως να στολιστούνε...
για να περάσουνε ακόμα μια Άνοιξη..
ζεσταίνοντας τα πέταλα στον ήλιο..
Στο πέτο μου καρφίτσωνα στου φουστανιού..
την πασχαλιά της μυρωδιάς σου..

Ω! λατρεμένη μυρωδιά..
επότισες το δέρμα της ψυχής μου..
μια νύχτα μου τη χάρισες..
ακόμα τη φυλάω... 
για να με παρασέρνει στα κρυφά..
όταν βαρυγκομάω...
Χιλιάδες έξω οι πασχαλιές..
καμμία σαν του μπαχτσέ σου...
ένα κλωνάρι μοναχά..
δεντρί αυτούσιο φύεται στα εντός μου..
το χέρι που την έκοψε..την πρόσφερε..
εστόλισε το πέτο της καρδιάς..
λάτρεψα..σκύβω αέναα..αμετανόητη..
μυρίζω λάθη..πάθη..συγκινήσεις μου..λυγμούς.. 
φιλώ το..προσκυνώ το..τ' αγαπάω...

<< Καρφίτσωνα στο πέτο της καρδιάς >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Από τις ωραιότερες ερμηνείες.... 
λιτή φωνή..βαθειά..ερωτική.... 
ένα παράπονο στον έρωτα..............

 Στίχοι - Μουσική : Σταύρος Κουγιουμτζής 
Ερμηνεία : Δημήτρης Νικολούδης

...................................................................................................................................................................

''Ταξίδι στο χρόνο''.....

Σ' ένα λεπτό ριζόχαρτο..ιχνηλατώντας σε..
αγγίγματα ο νους μου σεργιανίζει ..
σ' εκείνη τη μορφή σου τη νεανική..
της παιδικής μου της ματιάς..αγνής..
που σ' έλουζε στο φως της..εκεί
σ'εκείνη να σταθώ.. που σαν το αποτύπωμα..
στάμπα ανεξίτηλη της νιότης σου και μέσα μου ..
ακόμα παραμένει..
Από παιδί αμάθευτο..εκείνη η λεπτή σου η φωνή..
εκείνο το τραγούδι σου ..σκόρπαγε μάγια..ξωτικά
λες και  βινύλλιο..ακριβό..συλλεκτικό..
εστόλισε το ράφι της ψυχής μου...
 Παιδούλα εκεί μέσα στη σάλα τη μεγάλη του σπιτιού..
με τα χρωματιστά μπορντώ της εποχής πλακάκια..
να αραδιάζω τον καπνό..
και να χαϊδεύει τα αυτιά μου σαν μια άρια..
ετούτο το τραγούδι σου.. παρηγορητικό
<< για ιδέστε τον αμάραντο..σε τι βουνό φυτρώνει καλέ>>...
Τι μελωδία θεϊκή..τι όμορφη ..η αλάθευτη  φωνή σου..
γεννούσε μύθους στο κελάρι της ψυχής..
 στην κόρη τη μικρή..και σε φουρτούνες μ' έβγαζε..
για να με ταξιδεύω..
Να ονειρεύομαι να αγωνιώ..να θέλω ν' αψηλώνω..
Και να φυτρώνω και στα ''δύσβατα'' στις πέτρες..στα λιθάρια..
Εκεί που όλα μαραίνονται..να ''κλέβω'' λίγη απ' τη δροσιά της 
της''υπόγειας'' και της κρυφής μου της ''πηγής''.. 
να ξαναζωντανεύω...

έτσι σε φύλαξα στην ακριβή μου συλλογή..
ρίζα μου εσύ.....
μάνα μου ζωοδότρα..ευλογημένη σου στα ύστερα..
επιλογών των ύψιστων..στων νιάτων το ξεκίνημα
πάντα σου αδικημένη ........ 

''Ταξίδι στο χρόνο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................

 Ο λυρισμός στο τραγούδι !!!!!!!!!!!!!!
Ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο!!!!!!!!!!!

.....................................................................................................................................................................

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα''

Έτσι απροσκάλεστες..προκλητικές..
ζυγώνουνε οι Άνοιξες..
με γιούλια και με πασχαλιές..
με μάγια σε τυλίγουνε..σε κλέβουν..
Και ως η φύση βάλθηκε σε πλήρη ''οργασμό''
εσύ κατέβηκες στους φράχτες σου για λούλουδα..
στεφάνια στην ψυχή σου για να πλέξεις.. 
''Άνοιξη'' να φυτέψεις στα ανήλιαγα..
σήμερα που γεννιέται η ζωή..
και υπερτερεί ξανά του Χειμερίου θάνατου..
ξανά και τον νικάει...

''Πρωτομαγιάς ψιθύρισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
................................................................................................................

''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις''.. ( γενέθλιος 26/4 )

Στα χρόνια μου τα διαβατάρικα..
εμεγάλωνα..εμίκραινα..
εσεριάναγα αφτιασίδωτη
ηδονικά τα πέλματα αγγίζανε..
την εμορφάδα του..του κόσμου..
Άλλη μια γενέθλιος ευτυχής..προστέθη
καθότι επί το φως της Γης..
καθώς ορθή εμπρός εις τον καθρέφτη μου
μετρώ ρυτίδες..γκρίζο στα μαλλιά..
ζω..αναπνέω..είμαι εδώ..
Αμετανόητη στης ποίησης.. 
στο μότο της ζωής μου ακουμπισμένο..
φύλαξα τα στιχάκια τα παλιά τα λατρεμένα μου
εκείνα που την ετραγούδησαν την ομορφιά..
που τόσο λάγνα ατένισε η ψυχή μου..
Και όσο εμεγάλωνα πληθαίναν τα φευγιά
αγαπημένων..λατρεμένων συγγενών..
φίλων και αδελφών μου...
Κι εγώ στ' απάγκιο της ψυχής..
τα καντηλάκια άναβα
τους ίσκιους να φωτάνε τις βραδιές τις σκοτεινές μου..
μην τύχει τις σκιές και λησμονήσω..κι αποξεχαστώ..
μην και εγκαταλείψω..
Γλυκαίνουνε..υψώνουνται οι σκιές..
όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις.....
Τώρα ρουφώ..ξαναρουφώ 
τους άλλους στίχους τους σοφούς..
του λατρεμένου ποιητή μου..
Και ναι..στέκομαι αντίκρυ άφοβα..
σοφά αναγιγνώσκω...
το ''Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον''..
του αγαπημένου μου Καβάφη
βρίσκω σημεία κι ακουμπώ..
το εφήμερον γιγνώσκω..αναγιγνώσκω
ρουφώ χυμούς αχόρταγα..και όταν..
έτσι..σαν έτοιμη από καιρό..σαν θαρραλέα
να ταξιδέψω η καθημερνή μου η ευχή..
γεμάτη..πλήρης ημερών..διαδρομών
όταν ο καιρός θα έσω..
πλήρης..
με Άνοιξες.. Φθινόπωρα..Χειμώνες..Καλοκαίρια..
ως να ανταμώσουμε αγαπημένες μου ψυχές..
το χωρισμό να μη φοβούμαι....
 
''Όταν το πνεύμα γευματίζει αναμνήσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

""Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ '''

Ένας υπέροχος ύμνος στην αγάπη που έγραψε ο Απόστολος Παύλος..
αυτές τις άγιες ημέρες ένιωσα την ανάγκη να τον μοιραστώ μαζί σας. 
Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας!!!

Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ΄ωφελεί.

Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δε θα υπάρχουν πια, η γλωσσολαλιά θα πάψει, θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού.Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ΄ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα έρθει, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει.

Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν.Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ΄έχει γνωρίσει. 
Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία : η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ΄αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

Προς Κορινθίους Α’ 13 επιστολή Παύλου (Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων  λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. 
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

 Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.
............................................................................................................. 

...................................................................................................................................................................

'''Εκίνησα να Σ' εβρω'''.......

Γονυπετής στου μαρτυρίου σου..
να ράνω των Παθών σου την πληγή..
λεβάντες..γιούλια ..πασχαλιές..
μες στα μενεξεδιά λιβάδια εξεχύθηκα..
γέμισα την αγκάλη μου..
εκίνησα να Σ' έβρω.. 
κάθε που μια ταφόπλακα ερμητικά κλειεί..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..
λόγια αδελφοσύνης...  
ο κόσμος μας φτωχότερος..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
 Όχι το πένθος Σου δε με νικά...  
μου ανοίγει βήματα γοργά..
κατάματα κοιτάζω τους καθρέφτες..
αντανάκλασης..
 στο φωτοστέφανο το λαμπερό..αξεπέραστης.. 
ιδέες γεμάτης  κεφαλής Σου..
 στα επαναστατικά Σου οράματα..
δε μπήγω τα καρφιά..
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..  
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..  
στεφάνια πλέκω λεβαντένια για εκειούς
 που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
λεβάντες αρωματικές..βότανα να σε γειάνουν..
π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..  
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
 της αδάμαστης ψυχής Σου..
 Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ.....
με μελωδίες κατανυκτικές..
μέσα απ' το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα  απ' τη Θυσία  Σου..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση..
εντός μου καρτερώντας ...

'' Εκίνησα να Σ' έβρω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.........................................................................................................................................

  ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ..βαθύ άγγιγμα ψυχής..ανάτασης !!!!!!!!
 ΟΤΑΝ.....η θυσία έχει ανώτερο στόχο..σκοπό..........

Ω! γλυκύ μου έαρ! Vangelis Papathanasiou- Irene Papas

.....................................................................................................................................................................

''Ελπίδας Κοιμωμένης''..

Θροϊσματα στα δάση τα ανήλιαγα..
οι αποφράδες μέρες μας πληθαίνουν..
κι οϊμέ! ενώ ο Νυμφίος πλησιάζει..έρχεται..
στον ύπνο να μη σ' έβρει..
Νυχτώνει..ξημερώνει ..τούτη η αποφράς..
πισωγυρίσματα στης μνήμης το τραπέζι..
Απρίλης ήτανε και τότες 21..εν έτει 1967
και τώρα πάλι σκεπτική.....
βήματα δεμένα ..μπερδεμένος ο ιστός..
το κρίμα κι άδικο στης κρίσης..βροχή
στης πληγωμένης Άνοιξης..
μες στης ομίχλης των καιρών..χαλάσματα
μες στα βαλτόνερα ..στης στασιμότης 
στα λιβάδια της υπόσχεσης τα γλιτσερά..
δημαγωγοί..πραματευτάδες..σκίζουν τον αγέρα.. 
διαλαλούν.. 
δεκαετίες τώρα την πραμάτεια τους..
φτηνά στολίδια φορτωμένοι..
Χάντρες που λάμπουνε 
κρεμάμενες σ' ''αριστερά'' μπαλκόνια
κεχριμπαρένια κομπολόγια μας στα ''δεξιά''..
κι ο όχλος προδωμένος εσαεί..
σοκάκια αφτιασίδωτα..
αγάλματα παλαιά..
ψάχνει μες στα συντρίμμια του..
φύτρας ελπιδοφόρας συναπάντημα.. 
ελπίδας Κοιμωμένης.... 

 ''Ελπίδας Κοιμωμένης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................