'''Τα καλύτερά μας χρόνια'''..................

« Εκεί στο πάρκο τ' όμορφο της αλησμόνητης πατρίδας μου  

με το απολυτήριο παραμάσχαλα..στο πάρκο της Κομοτηνής..

σκαλίζοντας το ερμάρι μου στο σεκρετέρ..θύμησες ξεσκονίζοντας

μνήμες με κατακλύζουν..

Τι να απόγινε εκείνο το μπουκέτο κοριτσιών?
Η τάξη της Ογδόης? 

Δες πως σκαλίζει ο χρόνος μας το νου..οργώνει..ζωντανεύει...

περάσαν κιόλας τριάντα έτη συναπτά.. 

που ευρεθήκαμε για τελευταία φορά..εκεί στα πάτρια..
στο υπάρχον ακόμα όμορφο Ξενία μας..να θυμηθούμε τα παλιά..
Και ναι..μετά το πρώτο μούδιασμα που το πέρασμα του χρόνου μας κερνάει..
έγινε κάτι μαγικό..
κι άρχισε ο χρόνος από μόνος του ανάποδα..
και πίσω να μετράει..Αφέθηκα στα δίχτυα του..

Άκουσα το κουδούνι να χτυπά..την καθηγήτρια τη λατρεμένη μου φιλόλογο κ. Πολυζωίδου..
που μου μηνύσανε οι ντόπιες συμμαθήτριες πως δεν υπάρχει πια..
την Άννα τη Χαρίσση μας  να βγάζει το τετράδιο με τα ονόματα..το απουσιολόγιο..

 είδα με μιας τα γκρίζα μας μαλλιά να γίνονται ευθύς και μαύρα και ξανθά..
είδα ρυτίδες να εξαφανίζονται και πρόσωπα ολόφρεσκα..μάγουλα ροδαλά..
είδα χαμόγελα γνώριμα και μάτια αγαπημένα ..
μάτια λαμπερά..είδα τα ίδια αστεία και τα ίδια πειράγματα από τη Χρύσα Μανωλιά..
είδα αγάπη αγνή και κοριτσίστικη.. άκουσα τα ίδια γέλια τρανταχτά.. είδα αγκαλιές, 
είδα φιλιά, είδα δάκρυα, είδα πάθος για ζωή.

Άκουσα και για όνειρα και προσδοκίες που σε άλλες γίναν πραγματικότητα και σε άλλες ναυαγήσαν..

 Μα είδα κοπέλες που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν κάτι  μες στον κόσμο αυτό, και είμαι σίγουρη ότι τα κατάφεραν γιατί ήμασταν εκεί ολοζώντανες γερές και δυνατές και χαμογελαστές..
με βλέμματα γεμάτα πια..αγκαλιασμένες όπως και παλιά..
στης αθωότητας τα χρόνια..αγαπημένες και ονειρευάμενες..

 σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Μα κείνο που πήρα αγκαλιά μες στο δισάκι της ψυχής.. στο δρόμο της επιστροφής για την άλλη μου πατρίδα..για την Πάτρα..κείνο που με συγκίνησε..με δάκρυσε από χαρά.. ήταν ότι είδα στα μάτια όλων..κείνο το παιδί που ήταν κρυμμένο ακόμα χρόνια και μετά..  δεν πέθανε..ήταν εκεί  ακόμα ζωντανό…ευτυχώς..

 η ελπίδα κατοικούσε εκεί..κι εκείνη ζωντανή..

 Αχ! πόσο λαχτάρησα για άλλη μία ύστερη φορά

 ν' ακούσω παρουσίες κορασίδων..

 Τρέμω..φοβούμαι ενδόμυχα..βαθιά..
πως οι παρουσίες λιγοστεύουν με τα χρόνια »...

 ''Τα καλύτερά μας χρόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ !!!
( Στα κορίτσια της Ογδόης και σε όλους εσάς..
που γυρνάτε στα παλιά σας μονοπάτια )
ΓΙΑΤΙ............χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια..
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
....................................................................................................................................................................