↬παρέα με τους αητούς↫

 

Θαρρώ..στη σκοτεινή που έζησα εποχή
ετόλμησε η αθώα μου ψυχή
στα ύψη να φωλιάσει
και έζησε παρέα με τους αητούς
τα αυτιά μου ηθέλησαν να μην ακούν
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ
να αντιλαλούν οι στοχασμοί μου αψηλά
ν' ανέβω την κορφή Σου
μέσα στο νου μου να γεννιέται ένα φως
να 'ναι ένα φως αληθινό, να πρωτολάμπει.
να ατενίζω δρόμους με ορίζοντες
εκεί που η νιότη ανέσεις δεν λογάριαζε
στα κακοτράχαλα τα ύψη.

Τώρα λιγόστεψαν οι κορυφές
ελιγοστέψαν οι λειμώνες
μονάχα αυτά απόμειναν
χαρές και λύπες και καημοί
στις έρημες τις νύχτες
αιμορραγούσα άλλοτες
και άλλοτες πετώντας στα ουράνια
ένα σχοινί γυρεύω να πιαστώ
να σκαρφαλώσω στις κορφές
στα δύσβατά Σου ύψη.
καλότυχος όποιος μπορεί
την έκστασιν ν' αγγίξει.

↬παρέα με τους αητούς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ δέεται η ψυχή...↫

 

 

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..

Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..

Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...

↬ δέεται η ψυχή...↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική..↫

Αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική
της ζωής μου τα βαρίδια πετώ..

η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«σε τούτο το γιορτάσι...»

Σε τούτο το γιορτάσι το σημερινό
οι ώρες του θρήνου μου συνθλίβονται
καθώς βυθίζομαι στο άρωμα της ζωής.
Zω λαχταρώντας..βρίσκω καταφύγιο
στης πρώτης νιότης τα σκαλιά..
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα βαμμένα μου μαλλιά
της ηδονής πετιέται ακόμα το στοιχειό.
μα έρχεται σκληρό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ μου Βενετσιάνικο καθρέφτη .
Με τη σοφία των χρόνων μου
με μια αφιλτράριστη παρότρυνση
δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο..
τολμώ..με φλόγα έρωτα νεάνιδος..
το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...
τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..
Ω! τι με νοιάζει κι αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..
είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..
στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε
λεβάντες και τζιράνι..........


«Σε τούτο το γιορτάσι...» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

« Ομορφιά »

Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού....
Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού...
.στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...
με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα...
Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...
την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....
στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...
που υποσχόταν...

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...
μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα
και άλλοτες λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές..
.και ώρες -ώρες αφημένη.....
Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,
από μπροστά μου κι αν περνούσε....
Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί..
να φύγει δεν την άφηνα και το λερό της το φουστάνι...
να ξεπλύνω προσπαθούσα....
Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...
που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...
Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...
που μοιάζαν για τους άλλους...
μα ήσαν τόσο πλουμιστά που ήλιους εγεννούσαν

Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ...
αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...
εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει .. να ξεφυτρώνει ?
Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...
η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...
κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...

« Ομορφιά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ να ανθρωπεύω....↫

Μες στις φουρτούνες του νοτιά
διασχίζοντας τα κύματα
σοφίζομαι τέχνες μαστορικές
να ανθρωπεύω καθημερινά κωπηλατώ
κι έρχεται κείνος ο θαλασσινός
ο μπάτης την ψυχή μου τη δροσίζει
ανοίγω τα παράθυρα...........
αερίζω της ψυχής τα σκοτεινά.....
επιθυμία μου τρανή
ολίγον φως αν δυνηθώ
στους γύρω μου ανθρώπους να σκορπίσω..
να ανθρωπεύω η μόνη έγνοια μου
τα στρεβλά του κόσμου αυτουνού να τα παραμερίσω........
ν' αφουγκραστώ ..ν' ακούω..να μη γρυλλίζω
μεγαλεπήβολο το αρχικό μου σχέδιο
στην αδιαφορία του ''είναι''.. πoλεμίστρες να ορθώσω.......
''ανθρωπεύω'' σημαίνει κοινωνώ..μεταλαβαίνω
κοινωνώ..και κοινωνίζω....
Ρεαλιστικά τη ζωή μου με ευλάβεια προσεγγίζω.
κι αν τύχει και βρεθεί στα πεταμένα..
εκείνο το βρεμμένο μου προσχέδιο
νέο σχεδιάγραμμα στους λαβυρίνθους μου του νου
απ' την αρχή το ζωγραφίζω.......
επιμένω ως το τέλος πολεμώ..το πολεμίζω
μόνη μου έγνοια καθημερνά ν' ανθρωπεύω
να περπατώ μ' άλλους ανθρώπους..κι όλο να ελπίζω.

↬ να ανθρωπεύω....↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬πικρή σπορά↫- δύο Χαϊκού

 

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

1-

Πικρή σπορά οι παρακαταθήκες μας
στους χρόνους αφημένες.

 2-

 ως τη σοδειά ν' αντέξουμε
να 'ναι μεστή.. τρανή..μεγάλη

 

 ↬πικρή σπορά↫ - δύο Χαϊκού

της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ερωτικά παράπονα↫

Μια φορά κι έναν καιρό
ζωγράφιζα τα χνάρια σου
ύφαινα όνειρα ψυχής μέσα στην καταιγίδα
φύσαγε ο αγέρας και παράσερνε
γιορντάνι βαθυκόκκινο βαμμένο
τυλιγμένο - φορεμένο στο λαιμό μου.
Ροδένια,πορφυρά εφυλλορόησαν
παίρναν τη θλίψη από την απουσία σου
ελπίζοντας να γίνεις η ελπίδα μου
γλυκεία ανάμνησή μου..
τα ρόδα τ' ανεκτίμητα
να μου θυμίζουν τα ακροδάχτυλα
τον έρωτα τον ρόδινο..τον πορφυρό
σημάδι πως υπήρξαμε εραστές
να πάρει μακριά μας όσα δεν αντέξαμε
στης θλίψης την αστροφεγγιά
γιατί καθείς από τους δυό μας εραστές
πριν έρθει η χαραυγή
παίρνει  το δρόμο της φυγής στη μοναξιά.

 ↬ερωτικά παράπονα↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬περπάτησε η ψυχή σου↫

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι όμως δεν έζησες μάταια
περπάτησε η ψυχή σου..
Ίσως να πρόλαβε και να εκατέβαλε
ο πόνος το κορμί σου
ίσως και να ηττήθηκες
απ' τη φθορά του χρόνου..
Κάτι όμως μέσα σου σθεναρά ανθίσταντο
πολέμησε κι εξάντλησε και τα δεινά του χρόνου
ένας απόκοσμος ήχος σαν θύμηση
λύρας που είχε σιγάσει
εκύλαε μες στο γαληνεμένο πνεύμα σου..
εμπόρεσε κι εμετακίνησε
τις πέτρες της καρδιά σου τις σκληρές
κι αναμεσίς τους χάθηκε
κι η τελευταία σου τύψη της αγάπης!

 ↬ περπάτησε η ψυχή σου↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ένα παράξενο κοχύλι↫

Στοχάζονταν το αιωρούμενο αποτύπωμα
στο μυστικό της ακρογιάλι.
και ένα δάκρυ της καυτό
εκύλαε στις χαρακωμένες παρειές της.
Μέσα της εζωντάνευαν
οι θύμησες του χτες,
μια παλίρροια στοχασμών
έβρεχε τα μπουγάζια της του έρωτα.
Θα το φυλάξει το ''κοχύλι'' του..
εκεί στη συλλογή της τη μικρή..
στων κοχυλιών της,στης καρδιάς τη συλλογή...
Δώρο απρόσμενο και ανεκτίμητο το ''όστρακο''
ετούτο το μοναδικό..θα το κοιτά .
ένα παράξενο κοχύλι........
ως και ο έρως τους ο σύντομος, ενός μονάχα Θέρους
θα προσπαθεί να οριοθετεί εκείνη τη γραμμή..
της Ανατολής του με τη Δύση τη δική της...

 
↬ ένα παράξενο κοχύλι ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ αψηλάφητος ο χρόνος↫

 

 

 

Δεν είναι ο χρόνος που νιώθουμε να φεύγει
είναι εκείνα που έσβησε
τα πήρε αψηλάφητα μαζί του.
Μοναδικές στιγμές..σημαδιακές ημέρες
στις χαλεπές..στις ζοφερές
που μας εβρήκαν νύχτες.
Όλα απομακρύνονται λες και τα παίρνει το νερό
κρυμμένα λιμνάζουνε στις καταβόθρες μας της μνήμης.
Αμμώδης ο χρόνος..κόκκοι διάσπαρτοι
του παρελθόντος και του μέλλοντός μας.
Μια μηχανή του χρόνου η ποίηση
κι οι ποιητές οι από ''μηχανής Θεοί''
στήνουν διπρόσωπους μονόλογους
εαυτόν προς σεαυτόν
εκείνα τα σβησμένα τα κεριά
το μάταιον  ξορκίζουν..

 ↬ αψηλάφητος ο χρόνος↫ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

↬ μνήμης μου θυμιάματα ↫

Πόσο ψηλά εκτοξεύονταν η σκέψη μου,
κοιτάζοντας τις δεκαετίες που άφησα στο διάβα μου,
ο παρελθών μου χρόνος εφάνταζε παρών
διέγραφε σαφέστατα τον μέλλοντα, όπου θα ακολουθούσε..
Θαρρώ...πως η πορεία μου για την ενηλικίωση ξεκίνησε
μέσα στις αίθουσες διδασκαλείας των σχολείων
που υπηρέτησα με πάθος.

Είν' μαγικό το αλισβερίσι ''του δούναι και λαβείν''..
όμοιό του άλλο δεν υπάρχει..
Το πίστευα ακράδαντα............
πάντα τα παιδιά είναι η δεύτερη ευκαιρία μας
για να βρεθούμε στο λιβάδι της αγάπης..
μόνο με την αγάπη κλείνει ο κύκλος μας..
μόνο μέσα από την αγάπη.

 
Μέσα από το τηλεσκόπιο της μνήμης μου
γλυκεία πηγάζουν τα θυμιάματα του απολογισμού
Βλέπω καθαρά πως ο πολικός αστέρας μου
εκατοικούσε μέσα στην ψυχή μου..
Ήταν εκείνο της αγάπης το φως που εκαθοδηγούσε
της ψυχής μου τα σκοτάδια !

 ↬ μνήμης μου θυμιάματα ↫ Δοκίμιον Λυρικόν 

 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬νύμφη της θάλασσας↫

                                                                                  

  Σαν χρυσαφένια μέδουσα

 στο ακρογιάλι εροβόλαε 

  στα χείλη της  κυμάτιζαν χαμόγελα

μάγευε των κυμάτων τις φωνές

ετρύπωνε στο απροστάτευτο νησί της

μ’ ένα κοχύλι ολόλευκο έσκιζε την καρδιά της.

Ελιάζονταν στα βράχια αμέριμνη

ξέπλεκα είχε τα μαλλιά 

ζωγράφιζε διαδρομές

στου νου της τα κελάρια..

Εξάπλωνε ανάσκελα

σε φύκια ξεβρασμένα

κι όλο το ερώτημα ανέβαινε στα χείλη της

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει

το δειλινό την έβρισκε στις σκέψεις της

βαθέως καταποντισμένη

με τα μαλλιά της τυλιγμένα στο λαιμό

μες στην αλμύρα της θάλασσας

τη γεύση της αλήθειας της εγύρευε

πριν ο βυθός την καταπιεί

γιατί ήταν νύμφη της θάλασσας

της έμελλε στα έρημα ακρογιάλια της

για πάντα να πλανιέται.

↬ νύμφη της θάλασσας↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

                                                                                   

↬ σημείον καμπής↫

Σαν έρθει η μαγεία της στιγμής
εκείνο το απρόσμενο σημείον της καμπής
διόλου να μη φειδωλευθείς
άσε εκείνον τον ευλογημένον τον καιρόν
να απαλύνει την ψυχή σου..

Ζήσε μαζί μου
είναι ο έρωτας γιορτή
βάλε φωτιά και κάψε το σαράκι της ψυχής
υπάρχει ακόμα εκείνο το σημάδι της καμπής
βάλε πολλές μοσχοβολιές..μοσχοβολιές
κρυμμένες μες στο στήθος
άνθη νεραντζιάς.

Γράψε ποιήματα γι αυτόν
γράψε σονέτα τρυφερά
για χάρη του να φορεθείς και πάλι νια
σαν να 'σαι η Εύα στων Πρωτόπλαστων τον κήπο
και μη διστάσεις με ευλάβεια να σταθείς
σε κείνο το σημείον της καμπής σου....

Πέρα απ' το χρόνο τον καθορισμένο
και το χώρο σου
στο υστερόγραφον
το μυστικόν της αθανασίας στον έρωτα
εις την ανέλιξιν..στην θέωσιν
θα σου φανερωθεί......

 ↬ σημείον καμπής↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« χωρίς φιλιά στο στόμα »

 

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 Οι αναμνήσεις σου ........
μέσα σε σκέψεις που αλλάζουνε σα σύννεφα σταχτιά
κρατούνε ενός λεπτού σιγή
σε κείνες τις χαμένες γενεές των γυναικών
που υποταγμένες στις προκαταλήψεις τους
έρμαια εκατάντησαν εις τις ορέξεις άξεστων αντρών
έρμαια συνθηκών
των αφιλόξενων της Ύπαιθρος λειμώνων....
μακριά απ' τις επιταγές της νιότης τους που κραύγαζε
να τσακιστούν οι αμπάρες της σκλαβιάς τους...
βλέποντας να περνάει από εμπροστά τους η ζωή
μακριά απ' τις χαρές τους.
Τα μάτια τους είδαν πολλά
πολλά αφουγκράστηκαν τα αυτιά τους
λίγα εγεύτηκαν τα χείλη τους
κι απέμεινε ο έρωτας εικόνα μακρινή
έμεινε άπιαστο όνειρο και πεθαμένη ελπίδα....
χωρίς φιλιά στο στόμα τριγυρνούν
οι σκιές των στους λειμώνες..

« χωρίς φιλιά στο στόμα » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬

 

 

 

Μοίρα παράξενη..
πλοίο τρικάταρτο η ψυχή
ζητάει το νησί της να σιμώσει!
Χρειάστηκε ναυάγια να υποστεί
το μαγικό ελατήριο για το επίμονο ταξίδι της
η αντοχή.............
άλλοτε ανθεχτικό..σε πλούσια λιμάνια οδήγησε..
και άλλοτε σε όρμους ξεχασμένους..
ανταριασμένες θάλασσες γαλήνεψε
προσμένοντας να 'ρθούνε μαϊστράλια
Μικροί- Τρανοί ταξιδευτές
συνεπιβάτες μες στο ίδιο το σκαρί
εζήσαμε χωρίς αναβολή
μετρώντας λάθη..πάθη.. αγκαλιές..
επιτυχίες και ναυάγια.......
στην ύστερη διαδρομή......
κοιτάξαμε τη δύση του ηλίου και της ψυχής μας...
κι ακόμα η Ιθάκη να φανεί!

↫ μικροί - Τρανοί ταξιδευτές↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι↬

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬

Να συλλογάσαι ελεύθερα..
έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι
στις άκριες στις σελίδες σου να στέκονται
βουτηγμένες στα νοήματα οι λέξεις
όσο μπορείς,εκεί..όσο φτάνει το μπόι σου
να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως
μη χάνεσαι εις την στρεβλήν
συνάφειαν του κόσμου.
να ανακαλύπτεις τους ανθρώπους γύρω σου
όπου δεν θορυβούν ασκόπως αλλά σκέπτονται
μαζί τους ν' ανταμώνεις
είν' κινητήρια δύναμη τ' αντάμωμα των λογισμών
''έλλογα μαζί'' σαν συλλογάσαι...
Στη μνήμη σου ν' ανακαλείς
τον Ευριπίδη ,τον Πυθαγόρα,τον Σωκράτη
που αυτοεξορίστηκαν,ετόλμησαν,δε σώπασαν
τον ανθρωπισμόν τους εδιατήρησαν ακέραιο
των αδυνάτων τις αμαρτίες συχώρεσαν
κρατήσαν στις ψυχές των φως λαμπρόν.
Αν θες ο τάφος σου να έχει ''αόρατον επιγραφήν''
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι ελεύθερα
έλλογα να πορεύεσαι, με ευλάβειαν μεγάλην!!!

↫ Να συλλογάσαι ελεύθερα , έλλογα όσο μπορείς να συλλογάσαι ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

↬ η Ροδένια στης ουτοπίας τη χώρα ↫

Ξάφνου μιας πεταλούδας φτερουγίσματα
σε βγάζαν σε υπόγειες διαβάσεις
κι ήρθαν στιγμές που εξεχάστηκες
και άλλαζες πορεία..
μικρή Ροδένια αλαφοϊσκιωτη τα βήματα
σε φέρνανε στης ουτοπίας σου τη χώρα
μάθαινες να ελίσσεσαι, χρώματα να αλλάζεις
να γίνεσαι το σύμβολο μιας μεταμόρφωσης..
σύμβολο της αγάπης,της χαράς
το σύμβολο της σύντομης ζωής σου!
Είναι δύσκολο το πέταγμα το συνεχές
όντας τις αξίες τις άπιαστες να κυνηγάς
μπορεί να κάψεις τα φτερά σου..
Χρειάζοσουν ανασύνταξη..συλλογισμό ..
δεν ήθελες τα φτερά της πεταλούδας σου
να γίνουνε μια μέρα οφθαλμαπάτη..
Ποτές σου δεν ελυγοψύχησες...
με φτερουγίσματα ριψοκίνδυνα διέσχιζες
και έφτανες τους φωτεινούς ορίζοντές σου...
αναζητώντας το ιδανικόν..το αληθινόν το κάλλος!

 
↬ η Ροδένια  στης ουτοπίας τη χώρα ↫  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό↫

 

 

Σήμερα οι λέξεις μ' ανταμώνουν σιωπηλές
Σε μια εποχή.............
που η ανθρωπότητα είναι απίστευτα ευτελής
κάνε ορατό όσο μπορείς
εκείνο το κρυμμένο μεγαλείον της.
Να αφήνεις να λάμψουν του μεγαλείου οι στιγμές
γιατί τούτο μονάχα είναι η μαγεία της ζωής..
Κι αν δεν ισχύουν οι παλιοί κανόνες ..
κι αν τίθεται το ερώτημα βαρύ
που είναι κρυμμένη η πυξίδα μας?
Ο φωτεινός πολύτιμος εαυτός του καθενός
είναι η πυξίδα του.. και κατοικεί εντός.
Παιδιά τραυματισμένα,σαν περιστέρια πεινασμένα
τινάζουνε τα γέλια μου μακριά,τη θλίψη αποδιώχνουν
για να δαγκώνει η ζωή και να μη χαίρεται ο θάνατος.
Χρέος βαρύ στους ώμους καθενός
να κάνει το κρυμμένο μεγαλείον του ορατό.

↬ να κάνεις το κρυμμένο μεγαλείον σου ορατό ↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αλιεύς »

Πάνω στα φύκια ανάσκελα
κοντά στο περιγιάλι
στήνουν χορό τα όνειρα στα μάτια της
κάθε μια στάλα όνειρου
γεύση αλήθειας τυλιγμένη στο λαιμό της
κι απ' το βυθό της θάλασσας
τη νιότη ανασύρει τη χαμένη
δεν είν' θλιμμένη..μοναχικός αρμενιστής
αναπολεί φαρμάκια που την έκαψαν
κι αφήσαν την ψυχή της σ' ατελείωτο Γενάρη..

 Έριχνε δίχτυα μέσα της
Δεν απαρνήθηκε το ψάρεμα ποτές.
Πέλαγος είν' βαθύ η ζωή
κι εκείνη εγίνηκε αλιευτής
με μίαν σοφήν, περίσσειαν χάριν
πόσοι στ' αλήθεια γύρω της
δεν επουλάγαν φύκια?
Μέσα της κατοικούσε ο Θεός
κι ένα φως............
και στα σκεβρά της μάγουλα ξανά
γεννιούνταν θαυμαστά
κάθε λογής μαργαριτάρια.

Η θάλασσα ζωή της πάντα θα την προσκαλεί
θα περιμένει κείνες τις βραδιές
που 'στεκε στο πλευρό της
κι όπως στις θύμησές της θα γυρνούν
οι αναμάρτητες χαρές της
τόσο κουπιά στο νου της θα εντρυφούν
θα ντύνεται..θα γίνεται αλιεύς..
μες στων κυμάτων θα παλεύει
τον γλυκόν ανασασμόν..
των βαθέων θαλασσών της

 « αλιεύς » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,