Κ.Π. Καβάφης - Η Πόλις- << Η πόλις που μας κατοικεί >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

 

Είπες "Θα πάγω σ`άλλη γη, θα πάγω σ`άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ`είν`η καρδιά μου σαν νεκρός θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα."

Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δε θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί.Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους.Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ`ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις.Για τα αλλού μην ελπίζεις
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.

Η Πόλις -Κωνσταντίνος Καβάφης
..............................................................................................................  

Σκέψεις για την ''πόλι'' που μας κατοικεί...
της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

  Ίσως οι μέρες μας αυτές μας μελαγχόλησαν θαρρώ...και ανατρέξαμε σε στίχους και γραφές ''απάγκιο'' για να βρούμε.. Ίσως  διαβάζοντας το ποίημα του Καβάφη να μοιάζει, πως δεν υπάρχει ελπίδα πια καμιά..  για να βρεθούνε νέοι φωτεινοί προορισμοί, καινούριες πολιτείες και άλλες θάλασσες. 

Ίσως και  οι  επιλογές που είχε κάνει ,ο καθείς μας μες  στο παρελθόν, θα τον καταδιώκουν πάντα και εκείνος θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα της αδυναμίας του να αλλάξει, ό,τι μέχρι τώρα δημιούργησε.. πιστεύοντας σοφά.Αφού λοιπόν διαπίστωσε,πως τη ζωή του την κατέστρεψε, θα υποστεί και τη βαρύτατη συνέπεια να μην έχει το παραμικρό περιθώριο να την αλλάξει...τώρα πια.. Δεν μπορεί να αποφύγει το παρελθόν ούτε και να διαφοροποιήσει το μέλλον του αφού δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τον εαυτό του...Έτσι μας μηνύει σ' αυτούς τους στίχους...ο ποιητής...που φιλοσόφησε βαθιά τον ''άνθρωπο''μα πάντα τα μηνύματα ξεχωριστά τα μετατρέπει ο αναγνώστης...τα προσαρμόζει στην ψυχολογία του και δύναμη αντλεί από αυτά..φιλοσοφώντας πάνω  στα δικά του πεπραγμένα..

Γι αυτό λοιπόν κι εγώ...όχι...αρνούμαι να δεχτώ πως δεν υπάρχει επιστροφή,αν όντως το θελήσουμε από τα ''βαρίδια του εγωϊσμού'' και των κεκτημένων μας να απαλλαγούμε....
 Ήταν και είναι πάντα δύσκολο απ' τη ζωή του τόπου που γεννήθηκες και ετοποθέτησες τα όνειρα και τις ελπίδες τις δικές σου...για να φεύγεις...Μα όσο κι αν μοιάζει ακατόρθωτο και απελπιστικό...όσο κι αν φαίνεται απροσπέλαστο της ''μοίρας'' το γραφτό...ο άνθρωπος δεν μένει ακίνητος μπρος στη φθορά...όχι δεν είμαι απ' τους απαισιόδοξους εγώ...που τη συνεχή και αναπόφευκτη φθορά.. την αναπότρεπτη τη συμφορά θα επικροτήσω...

  Ναι...έρχονται χρόνια δύσκολα και βασανιστικά...και τρέχουμε κι εμείς σε άλλους τόπους ίσως να κρυφτούμε...κι εκεί την προκοπή να ψάξουμε που μέσα μας ονειρευτήκαμε...και πάντα προσδοκάμε...Δεν είναι καν  κατακριτέο αυτό...ούτε όμως η φυγή είναι η μόνη λύση... Αν μέσα μας την ''πόλι'' δεν την φέρνουμε...όπως την ονειρευτήκαμε...αν την αφήσαμε στο έλεος των πέντε - δέκα των αγύρτηδων που επιλέξαμε για να μας διαφεντεύουν...αν την ''πόλι της ψυχής μας'' καταστρέψαμε...καμμία πόλη δε μας σώζει...Και ναι.. εδώ και  χρόνια ολόκληρα στέκομαι και διαβάζω και ξαναδιαβάζω συνεχώς τους παρακάτω στίχους :

<< Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.>>

Και μη θαρρείτε πως τους βλέπω απελπιστικούς τούτους εδώ τους στίχους...όχι καθόλου ...το αντίθετο... με αισιόδοξο βλέμμα προσπαθώ να τους κοιτώ...μέσα τους να τρυπώσω...να τους αντιστρέψω προσπαθώ...και νόημα άλλο, βαθύτερο να τους δώσω.. γιατί θαρρώ μου δίνουνε το έναυσμα...να ανασυγκροτηθώ...και να εφορμήσω πάλι από την αρχή...γιατί αναλογίζομαι ..πως όπου κι αν πας και όπου ...σε όποιο τόπο κι αν σταθείς...η δική σου η ψυχή δίνει έτσι κι αλλιώς  το ''σύνθημα'' για ανασυγκρότηση και για  μια νέα ''σκυταλοδρομία''...για την καινούρια..ολοκαίνουρια την ''πόλι''  μέσα στην ίδια σου την πόλη που θα χτίσεις...Αυτή είναι η δική μου η θεώρηση για τούτο εδώ το ποίημα...

Μ' αρέσει τα απελπιστικά.. που οι πολλοί από μας  μόνο με λυπημένα μάτια τα κοιτούνε ..ανήμποροι ..δισταχτικοί να αντιδράσουν ...σε αρχές αισιόδοξες.. να προσπαθώ με δύναμη πολλή..και να τα μετατρέπω εγώ...Είναι που μια φωνή φωνάζει μέσα μου,πως να το βλέπω το ποτήρι μου πάντα μισογεμάτο...για να μπορώ να συνεχίζω τη ζωή, που δώρο είναι του Θεού και μου εχαρίσθη απλόχερα...και σαν μικρό παιδί από την αρχή...με αγώνες και προσπάθειες και σθένος ψυχικό ,την πόλη να αλλάζω...από ρημαγμένη και απελπιστική...σε ανθηρή ξανά μες στην ψυχή μου να την στήνω !!! 

Στον τόπο τούτο το μικρό...σ' αυτήν εδώ την τόσο δα ''μικρή την κώχη''στον τόπο μου το γνώριμο...που είναι ''η ψυχή μου''...που τις μυρωδιές του τόπου μου αυτού..εγώ μονάχα τις κατέχω...πάντα μέσα σ' αυτή, σαν με κυνηγούν...πάντα σ' αυτήνε επιστρέφω...!!! 
Σφιχταγκαλιάστε την την ''κώχη'' τη μικρή...κι αυτή ευθύς θα προσπαθήσει να σας ανταμείψει...αφουγκραστέιτε την.. κι αυτή...μια νέα καινούρια ''πόλι''μέσα σας θα ''χτίσει'' !!!!

Σκέψεις για την ''πόλι'''που μας κατοικεί - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

 Σε μια ξεχωριστή εκτέλεση..αυθεντική...και ναι... φίλοι μου αγαπητοί και αγαπημένοι : 
<< είμαστε ακόμα ζωντανοί...σαν Ροκ συγκρότημα >>

                  

Alkistis Protopsalti ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ.

...............................................................................................................

 

..στα περιθώρια.. στης ζωής μου το τετράδιο .....

Ήρθε και πάλι απόψε ένας φίλος μου απ' τα παλιά...αγαπημένος και πολύ γνωστός...μπροστά μου στάθηκε...και μου ψιθύρισε γλυκά στ' αυτί... : μη σταματήσεις μούπε να αισθάνεσαι..να αποτυπώνεις ..''μαντινάδες'' είν' στ' αυτιά μου τα γραπτά σου...κι εγώ τον κοίταξα γλυκά και του απάντησα... πως μαντινάδες και στιχάκια εγώ.. δεν έμαθα ποτέ μου για να γράφω... Ένα τετράδιο η ζωή του καθενός πολύφυλλο...σελίδες άγραφες.. μας δίνεται...τη μέρα την ευλογημένη αυτή, που το φως τα μάτια αντικρύζουν..
.Ένα τετράδιο όμορφο...ένα ημερολόγιο ,κι εσύ εκεί μπροστά του...να το γεμίζεις καθημερινά...πολύ προσεχτικά...από τα περιθώρια της σελίδας του ποτέ σου να μη βγαίνεις.Έτσι για να υπάρχει μια τάξη στις σελίδες του...πάντα τα ''περιθώρια'' άγραφα να μένουν...Κι έρχεται μέρα που νομίζεις πως το γέμισες...και πως μες στο σεντούκι σου των αναμνήσεων ,πρέπει να το φυλάξεις...

Μα ξαφνικά θυμήθηκες...πως επαρέλειψες κεφάλαια που πρέπει να προσθέσεις...γιατί η ζωή δεν σταματά...και όλα δεν σου τάπε..Απάντησα άφοβα και συνετά στο φίλο μου που μ' αγαπά...και απάντηση επρόσμενε ..είπα και χαμογέλασα...πως να ..  τα αισθήματά μου με πλακώνουνε συχνά...να τα ελέγξω δεν γροικώ...με γονατίζουνε συχνά και χαμηλά με ρίχνουνε μονάχη...Με νίκησαν πολλές φορές...και απόφαση σωστή δε μ' άφησαν να πάρω...Κι οι φίλοι μου που με αγαπούν...όχι μου λένε όχι..πως αυτά είναι που με οδήγησαν απόφαση να πάρω... Μα εγώ θαρρώ το χρόνο μου πολύ ροκάνισαν αυτά τα συναισθήματα...τα δυνατά...τα απατηλά...τα ευαίσθητα...για μια αγάπη που δε δέχτηκα.. πως την επήρανε τα αστέρια...την πήγανε μακριά ...την ''χάσανε'' στο απέραντο γυρίζει...κι εγώ θαρρώ πως είναι δίπλα μου...ωσάν στα παραμύθια καρτερώ.. πίσω να μου γυρίσει..


.Μα ο φίλος μου που με αγαπά...πάλι μου ψιθυρίζει...πως οι ποθαμένοι δε γυρίζουνε...και την αγάπη μου αυτή πια, να μην την επροσμένω...Γιατί οι ζωντανοί με τους αζωντανούς..και οι ποθαμένοι με τους αποθαμένους...Μα εγώ τέτοια αγάπη αναζητώ του αποκρίνομαι...και με μια άλλη πιο λίγη η δική μου η καρδιά δεν συμβιβάζεται...αυτή δεν κάνει έκπτωση...και ''ρούχο εκπτωτικό ...του καλαθιού'' ποτέ δεν της ταιριάζει...
 Γεμίζει η καρδιά μου με μια γλύκα απέραντη στη θύμηση... Κι όσους υπήρξαν στης ζωής το μονοπάτι μου, συνοδοιπόροι μου πιστοί, όσους ποτέ δεν άφησαν το χέρι μου μετέωρο, τους ευγνωμονώ...αδιάκοπα κι απόψε....

 Το ομολογώ πως όλοι μου οι άνθρωποι μες στις σελίδες του βιβλίου μου εγράψαν,δρόμους μου δείξαν της ψυχής ,άλλοι μου κόψαν τα φτερά, μα άλλοι με κάναν να πετάξω...όλους τους πια τους αγαπώ...γιατί και έτσι και αλλιώς μου δείξανε το δρόμο..

Μα τώρα ήρθε η στιγμή θαρρώ απόφαση και πάλι για να πάρω..Θέλει η ψυχή ξανά..αγάπη δυνατή...κοντά της να χορεύει με ολοκαίνουριο φουστάνι.. με γιορτάνι στα μαλλιά ξανά να της φορέσει..Αλλιώς μονάχη της ας κάθεται τα βράδια τα μοναχικά...κι άλλη αγάπη πια.. μισή και άχρωμη αυτή να μην προσμένει...Κάλλιο το άρωμα να διαχέεται μιας ...της παλιάς αγάπης...που σελίδες εγέμισε πολλές...χρωματιστές μες στο βιβλίο της ζωής μου...Ξενύχτισα απόψε πάλι ως αργά...απόφαση να πάρω...να γράψω αν πρέπει στα περιθώρια του τετράδιου που άφηνα πάντα κενά...με άλλα γράμματα...καινούριο μελάνι να ακουμπήσω και  με την πένα μου...καινούριες ιστορίες για να γράψω...

Λένε συχνά πως ο έρωτας είναι τυφλός...είπα κι εγώ πολλές φορές...''δραπέτης'' είναι της λογικής του ανθρώπου... Λένε επίσης ότι ο έρωτας είναι τυφλός και συμβαίνει ακαριαία, από στατιστικές  δεν αποδείχτηκε ποτές..και συχνά επιβεβαιώνεται πως άνθρωποι ερωτεύτηκαν κι ανθρώπους που γνωρίζαν ήδη.. Ούτε και παίζει τον ρόλο αυτό το μεγαλύτερο η εξωτερική εμφάνιση...στον έρωτα που έσκασε απρόσμενα μπροστά σου...Σίγουρα λοιπόν  η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτή, που έχει και τόση σημασία, θα πρέπει να υπάρχουνε άλλα, πιο δυνατά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου.. αυτά .. που τελικά κάνουν τη διαφορά στη σύναψη των ερωτικών των σχέσεών μας ...και στη μαγεία του έρωτα...Και σίγουρα από άτομο σε άτομο...τα χαραχτηριστικά αυτά σαφώς και  διαφέρουν...Για μένα και τους περισσότερους θαρρώ.. τα χαρακτηριστικά αυτά που είναι άκρως απαραίτητα για να ερωτευτούμε κάποιον είναι: η καλοσύνη και η ευφυία του...που μέσα μας θα ανιχνεύσει και θα γράψει...ξεχωριστά απ' τους υπόλοιπους...

Του αποκρίθηκα  με σύνεση του φίλου μου και του ομολόγησα 
πως η πένα μου εστέγνωνε στιγμές - στιγμές...πάλιωσε φαίνεται κι αυτή...και εγδάρθηκε η μύτη της...και ανταλλακτικό προσμένει...Μα πάλι..μπερδεμένη εβρέθηκα κι ετούτη τη φορά..γαιτί κι εσύ που μ' έκανες στιγμές- στιγμές πριγκίπισσα και διαφορετική να νιώσω...ίσως αναρωτήθηκα.. και την ανάγκη σου να θέλησες.. να κάλυψες...να ακουμπήσεις την αγάπη σου επάνω μου...γιατί η αγάπη κάπου θέλει να ακουμπά...αλλιώς μαραίνεται.. κι εσένα μαζί της σαν θα μαραθεί.. σε παρασέρνει και σε μαραζώνει...Δεν ξέρω αν το ημερολόγιο μου δείχνει πια τις μέρες μου σωστά ή αν ξεφυλλίζω λάθος τους ημεροδείχτες...ένα μονάχα είναι σίγουρο, πως ο έρωτας.. σαν έρχονται οι άνοιξες και οι καιροί...πάλι στην πόρτα μας μπροστά και πάντα...βόλτες θε να ''κόβει'' και θα μας καλεί...στα χρώματα τα πορφυρά για να μας ντύσει...κι ας φαίνεται πως γέμισαν οι σελίδες του τετράδιου αυτού που λέγεται ζωή...γιατί η ζωή ποτέ δε σταματά...
Αναρωτιέμαι καθημερινά...κι απάντηση δεν παίρνω...
νάναι τάχα έρωτας αυτός για τη ζωή ή νάναι τάχα έρωτας ξανά ? 

..νάναι τάχα έρωτας ξανά ? - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Μαρία Σουλτάτου - ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ ΝΑ΄ΝΑΙ ΑΥΤΟ.

Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Στίχοι : Μυρτιώτισσα.

Μουσική : Γιάννης Σπανός.

.............................................................................................................

<< Άνθρωποι και ανθρωπάκια..σαρκία ευτελή >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Άνθρωποι κι ανθρωπάκια.. άνθρωποι έξυπνοι και άνθρωποι ανόητοι...άνθρωποι όμορφοι και άσχημοι και μέσα κι έξω απ' την ψυχή τους εννοώ...άνθρωποι βολεψάκηδες...κρυμμένοι στο ''φτωχό ''κουστούμι τους το καθημερινό''...σαρκία ευτελή...και άνθρωποι ''πιράγχας''.. που εύκολα ποδοπατούν...τις σάρκες να ξεσκίσουν το τολμούν..και δίχως τύψεις συνεχίζουν...γιατί ποτέ αυτές τις έννοιες...δεν έτυχε να συναντήσουν..Έτσι απλά...της ''μιας δραχμής τα γιασεμιά'' ποδοπατούν ..γιατί ποτέ ...κανείς δεν τους το έμαθε...πως τα ''φυτά'' αυτά και τα ''ζιζάνια'' και τα ''παράσιτα'' ,που μοιάζουν με αυτούς, η ζωή γρήγορα τα ''ξεραίνει τα ''ξερνά''...

Ζουν τη ζωή τους τη μισή στο ψέμμα στηριγμένη...είναι γλυκό το ψέμμα τους που σαν καραμέλλα αυτοί.. ζαχαρωτή...κάθε πρωί την πιπιλάνε...γιατί αντέχουν ...ναι.. μπορούν...ζωή αληθινή...γεμάτη να μη ζουν...παρά σαν τα παράσιτα.. επάνω στους κορμούς κολλάνε...των άλλων δέντρων που τολμήσανε να φυτευτούν...ακόμα και σε έδαφος ξηρό...κι εκεί να προσπαθούν να επιβιώνουν...

Τι βολεψάκηδες...κακόμοιροι.. και αξιολύπητοι θαρρώ ...αυτοί που τη δική τους τη ζωή...αφήσανε από τα χέρια τους να ξεγλιστρήσει...!!!Ζουν καθημερινά μες στο δικό τους το ''κλουβί'' φτερά να βγάλουν δεν μπορούν...είναι αδύναμοι...ανασφαλείς...αξιολύπητοι... το καναβούρι που θα τους πετάξουν περιμένουν..και πως μαζί τους τώρα εσύ στ' αλήθεια  να θυμώσεις...? Γίνονται αυτοί παρατρεχάμενοι...γύρω τους δεν κοιτούν...φορούνε παρωπίδες...τους συνανθρώπους τους για μύγες τους περνούν...Ζούνε μέσα στη χρυσόσκονη..στο δικό τους κόσμο τον ''φτωχό του νου'' για άρχοντες και βασιλιάδες μοναχοί τους λογαριάζονται...Υπερόπτες το  συχνά ...κολτσίδες και βεντούζες.. μιας ευτελούς αξίας.. της δεκάρας της παλιάς θαρρώ... τους εαυτούς τους θεωρούν μεγάλους μάγκες και καταφερτζήδες της ζωής.. και πάντα μέσα στη χρυσόσκονη..που τη γύμνια τους καλύπτει..πάντα εκεί μέσα στη θολούρα τους ,που τους φαντάζει λαμπερή,μέσα σ' αυτήν καλύπτονται ...βαδίζουν ...τριγυρνούν..

Οίκτο μονάχα νιώθεις για τα ανθρωπάκια αυτά..και είναι άσχημο συναίσθημα...αυτό του οίκτου στους ανθρώπους...
Τι δύσκολο αλήθεια που είναι στη ζωή...κάθε πρωί με θάρρος το είδωλό σου να αντέχεις να κοιτάς εις τον καθρέφτη σου μπροστά !!! Κι αν δε σε φτύνει αυτό το ''είδωλο''τότε είναι που μπορείς και να τολμάς  αγάπη να ζητάς...είναι η ώρα ίσως, που κατάφερες πρώτος αγάπη εσύ να καταθέσεις...Γιατί αν πάντα στο νου σου έχεις τον πόλεμο.. και την κατάχτηση...της δόλιας της ζωής σου μοναχά... και του σαρκίου σου..είναι που την ερήμαξες κι αυτήν...και χαμπάρι δεν το πήρες...

Κι εσύ κυρά μου και αρχόντισσα..που μια αγκαλιά πάντα εφύλαγες λουλούδια μες στα αγκάθια τους ..πάντα να τους προσφέρεις...τώρα λυπάσαι ...θλίβεσαι...γιατί το ξέρεις πια ...πως οι άνθρωποι αυτοί ...αυτά τα ανθρωπάκια...έχουνε χάσει πια την όσφρηση...αρώματα δεν ξέρουν να μυρίζουν...γιατί συνήθισαν τη μυρωδιά ...απ' τα ''ψοφίμια'' πούχουν γύρω τους...γνώριμη πια τους είναι αυτή η μυρωδιά...και την μυρίζουνε καθημερινά...και πια τη δυσωδία αγνοούν και τους φαίνονται...πως τριαντάφυλλα και γιασεμιά μυρίζουν...Πουλάνε το ''τομάρι'' τους αντί του πινακίου της  φακής και μόνο  ...έτσι γιατί είναι ''βολεψάκηδες'' και ελλειπή και χαμερπή ανθρωπάκια...

Μείνε λοιπόν στο κήπο σου κυρά μου εσύ...και ψάχνε καθημερινά...λουλούδια που μοσχοβολούν...γιατί υπάρχουνε και άνθρωποι ...που δεν τα λένε ανθρωπάκια...Έχουνε πάντα τα παράθυρα ανοιχτά...το φως τις σκέψεις τους για να φωτίζει...Δεν μπλέκονται σε ίντριγκες...ποτέ τους δε συνωμοτούν με το δόλιο και το κακό...ψάχνουνε το μπροστά από αυτούς...το κυνηγούν...και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή...χωρίς των άλλων τις ζωές να υποβλέπουν και να καταστρέφουν...Έχουνε πάντα στάση ακριβή και συνεπή των λόγων και των πράξεών τους.. 

Μη φοβηθείς ποτέ για τα τασαλακωμένα σου προσωρινά φτερά...γιατί μια πεταλούδα εσύ...που πάντα τα φτερά χρωματιστά τα έχεις...και τα λόγια τα άληθινά και τα από καρδιάς,ξέρεις να ξεχωρίζεις...Ξεχύσου μες στους κάμπους τους ολάνθιστους... ξερίζωνε τα ''ζιζάνια'' και ψάχνε για τα ''άνθια''... Είναι δύσκολοι οι καιροί...αγρίεψαν οι άνθρωποι...γίναν ''ανθρωποφάγοι''μα πιότερο από όλους μας αυτά  τα ''ανθρωπάκια''κι όλη τη μέρα μια μουσική ακούν...που άλλοτε σαν ψίθυρος.. κι άλλοτε δυνατά.. τους λέει πρόσεχε...εσένα και το τομάρι σου...είσαι ο άρχοντας εσύ...με το ''εγώ''και το ''εγώ'' σου... πρόσεχε...μην μοιράσεις ούτε ένα ψίχουλο...από την άνομβρη καρδιά σου...Φύλαξέ την θα σου χρειαστεί...γιατί εκεί στον άλλο κόσμο που θα πας...πολύτιμη τροφή για τα σκουλήκια που συναναστράφηκες...τέτοια τροφή θα γίνεις... 
Προσπέρνα τους λοιπόν κυρά μου εσύ χωρίς θυμό..με αδιαφορία κοίτα τους..την προσοχή σου δεν αξίζουν...Γιατί τιμή θα το θεωρήσουνε..μαζί τους σαν ασχοληθείς...
Έτσι κι αλλιώς στ' αυτιά σου ακόμα αντηχεί..αυτό που  έλεγε η γιαγιά σου :
 <<Ο όμοιος στον όμοιο..και η κοπριά στα λάχανα..πουλί μου>>

άνθρωποι και ανθρωπάκια  - της Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 

Birdy - People Help The People [Official Music Video] 

http://lyricstranslate.com/el/people-help-people-

Οι Άνθρωποι Βοηθούν Τους Ανθρώπους (Oi Anthrwpoi Voithoun Tous Anthrwpous)

Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτές τις αδύναμες και μεθυσμένες καρδιές

Υποθέτω πως φίλησες τα κορίτσια και τα έκανες να κλάψουν

Αυτές τις σκληρά αντιμέτωπες βασίλισσες της κακοτυχίας

Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτά τα αδύναμα και βουλιαγμένα μάτια

Ένα φλογερό πλήθος από σιγασμένους αγγέλους

Που δίνουν αγάπη και δεν παίρνουν τίποτα πίσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω

Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό

Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς

Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά

Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτό τον κόσμο των μικρών συνεπειών

Πίσω από τα δάκρυα, μέσα στα ψέματα

Εκατοντάδες ηλιοβασιλέματα που αργοπεθαίνουν

Ο Θεός ξέρει τι κρύβεται σε αυτές τις αδύναμες και μεθυσμένες καρδιές

Υποθέτω πως η μοναξιά ήρθε χτυπώντας την πόρτα

Κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος, σώσε με

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω

Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό

Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς

Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Οπότε αν είσαι νοσταλγός, δώσε μου το χέρι σου και θα το κρατήσω

Οι άνθρωποι βοηθούν τους ανθρώπους

Και τίποτα δεν θα σε παρασύρει προς τα κάτω

Και αν είχα μυαλό, και αν είχα μυαλό

Θα ήμουν σκληρή σαν πέτρα και πλούσια σαν τους κουτούς

Αυτό έστρεψε όλες αυτές τις καλές καρδιές μακριά

..............................................................................................................

''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός'' ΚΑΒΑΦΗς - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία, και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία είναι που κάμνουνε μια ιστορία μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε· πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία. Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

ΕΝ ΜΕΓΆΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΑΠΟΙΚΊΑ, 200 π.Χ.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

............................................................................................................................................................

''Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός''- 

 

της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Επίκαιρο όσο ποτέ το παραπάνω ποίημα του Καβάφη,ένα ποίημα από τη συλλογή των ποιημάτων του που γράφτηκαν από το 1897- 1933.Θα αναρωτηθείτε και θα πείτε πως οι εποχές αλλάζουν...δε μοιάζουν...άλλα τα δεδομένα της εποχής εκείνης...για την οποίαν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο...όμως όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν,τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα παραμένουν τα ίδια και μόνον οι αιτίες που τα προκαλούν αλλάζουν...Σε μια χώρα κάθε φορά που βρίσκεται προ των πυλών της Φτώχευσης..όπως είναι η Ελλάδα...είναι χρήσιμο να σταθούμε με σοβαρότητα και περίσκεψη στα λόγια του φολοσοφημένου αυτού ποιητή...

Την ώρα που οι ποιητές μας '''λουφάξανε''' και '' οι άνθρωποι της διανόησης κρυφτήκαν'' γενικά.. και αναρωτιέμαι στ' αλήθεια αν υπάρχουν ακόμα από δαύτους σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο 
τελικά...ή απλώς  δεν ασχολούνται με την κατρακύλα του σημερινού γίγνεσθαι...την ώρα που το μοδάτο προφίλ των προβεβλημένων πολιτικών και μη.. τείνει να καταποντίσει μια ολόκληρη χώρα,ας σταθούμε με σύνεση στα τόσο επίκαιρα,μελετημένα και σοφά λόγια του ποιητή..Μας παροτρύνει να μη ''βιαζόμαστε..γιατί είναι επίκίνδυνο πράγμα η βία''...Ψυχραιμία και σοφή αντιμετώπιση της κατάστασης..χωρίς φανφαρονισμούς και χωρίς κουκουλώματα και φτιασίδια...χωρίς άναρθρες πολιτικές κορώνες παλαιάς κοπής...τύπου Μαυρογιαλούρου...απαιτείται σοβαρότης..

.Κάθε στίχος του παραπάνω ποιήματος,είναι μια ολόκληρη ενότητα προς μελέτη και ενδοσκόπηση του καθενός μας...Δεν ξέρω αν ο καθένας μας έχει αποθέματα νηφαλιότητας πλέον ,καθώς βλέπει στα μάτια του μπροστά να καταποντίζονται όνειρα χρόνων και χρόνων, καταχτήσεις εργαζομένων να διαλύονται,το μέλλον των παιδιών μας να υποθηκεύεται...Μα ναι συμβαίνουν όλα αυτά στα μάτια μας μπροστά..κι εμείς καλούμαστε να τα δεχτούμε ωσάν να μην υπάρχει άλλη λύση...Και ναι.. μπήκαμε σε μια στενωπό που μοιάζει αδιέξοδη...μα στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα...

Ας ομονοήσουν όλοι ,πολιτικοί και πολίτες,ας παραδειγματιστούμε από άλλες χώρες που πέρασαν δύσκολα και τώρα βημάτισαν και ανθούν...Ας σκεφτόμαστε και ας μελετάμε τα γεγονότα που μας περιγράφονται και μέσα από την ποίηση...γιατί εδώ στο συγκεκριμένο κείμενο ο Καβάφης ήταν μια τρίτη ματιά πολύ δυνατή και φιλοσοφημένη,που κατέγραψε την κατάσταση με ματιά αποστασιοποιημένη από πολιτικά τερτίπια και ίντριγκες...

Δεν υπάρχουν αναμορφωτές και αναμορφούμενοι..με την ''στενότατη των λέξεων έννοια''..μα μοναχά πεφωτισμένοι άνθρωποι...μπροστάρηδες στο νου και στις ιδέες...που διψούν να μεταδώσουν...να ''φυτέψουν'' να μεταλαμπαδεύσουν έννοιες ...αρχές...και όνειρα...μα και ''ανοιχτοί'' ''διψασμένοι''για πρόοδο''  πολίτες μιας χώρας.. σκεπτόμενοι και υπακούοντες,όχι τυφλά,μα πειθαρχημένα ,θαρραλέα και κατάματα ανγωρίζοντας τα λάθη τους.. για μια πολιτεία που διψάει αληθινά για να  επιβιώσει...να σταθεί στα πόδια της...να ζήσει τα όνειρά της...να δημιουργήσει...να αφήσει παρακαταθήκη άξιοζήλευτη στις επερχόμενες γενιές...
''Ξεκαβαλείστε'''λοιπόν αναμορφωτές'''από τα ''άλογα'''μα και τα παράλογα της ''εξουσίας'''σφίξτε κι εσείς οι ίδιοι το ''ζωνάρι''κι όλοι μαζί να προχωρήσουμε την ''στενωπό''..και αφού ''βραχούμε'''όλοι..να βγούμε πια στον ήλιο να στεγνώσουμε ξανά...

Aναμορφωτές...ποτέ τους δεν λογίζονται οι καταπατητές ονείρων και λελαητημένων των ζωών των πολιτών..
Αναμορφωτές..μια λέξη μαγική...που κολλάει μόνο στους φωτισμένους...που μοναχά την προσφορά έχουν στο νου...και τα μεγάλα ιδανικά αυτού του τόπου να ανεβάσουν προσπαθούν !!!

Διδάσκει..με το παραπάνω κείμενο,αν και ιστορικός δεν υπήρξε ο Καβάφης,ούτε και επεχείρησε να αναμειχθεί πολιτικά...μα κατέγραψε σαφώς ,αυτά που το μάτι του ποιητή είδε και ενός φιλοσοφημένου μυαλού η αντίληψη κατέγραψε..Κανείς δε μένει αμέτοχος,όταν η φωτιά ζώνει και περικυκλώνει την ''πόλη'''που τον κατοικεί...την ''αποικία'' ή την πόλη που τον φιλοξενεί...την πόλη και την πολιτεία που τον τρέφει..την πόλη.. που ο ίδιος ο πολίτης  της  γεννά ζωή.. ''χαρίζοντάς'' της.. τα παιδιά του ο καθείς !!!

Κείμενο- για την ''Εν Μεγάλη αποικία .200 π.χ'' του Καβάφη- της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού.
.............................................................................................................

Κ Καβάφης Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π Χ Πολιτικοί Αναμορφωτές

.............................................................................................................
 

Δεν έχω θυμό μέσα μου! - Σαίξπηρ.

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Μόνο που μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!

Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί...
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω, να φωνάξω, να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδα.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.
Σε θυμάμαι να μου λες, πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ, γιατί έτσι τον πανικοβάλλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα
Η ομορφιά και η ασχήμια τώρα...μας κοιτούν κατάματα.
Μην μου ξυπνάς λοιπόν αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

Σαίξπηρ.
..............................................................................................................

 Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια....

Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα...χασεδένιο το φουστάνι γεμάτο κεντίδια και σχέδια ο ποδόγυρος...κι εγώ εδώ στη γη...να περπατώ...να οσφραίνουμαι ...να γεύομαι...θέλω δε θέλω να το ντύνομαι το ρούχο αυτό το γιορτινό...με τα κεντίδια του τα πλουμιστά...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια...τι ...είναι η καρδιά μου ζωντανή...και με καλεί...και πως να αρνηθώ?..και σε ένα χορό να θέλω να πιαστώ....να μην μπορώ...να αντισταθώ σε μια μάντινάδα της  καρδιάς...Και να χορέψω αρχινώ...με αυτόν που τον εζήλεψαν τα αστέρια...και τονε πήραν στην παρέα τους ...μα και στον αγαπημένο.. που μέσα μου βαθιά...θέλω να του τραγουδώ...τις μαντινάδες τις  καλές...της γιατρειάς τις μαντινάδες... κι εκείνες τις χρωματιστές...

Τι όμορφα τα λόγια σας Χαϊνηδες...και πως μου γλυκοτραγουδάτε...και σημαδεύετε καρδιές...να τις ανοίξετε προσδοκάτε με τις  γλυκειές τις μελωδιές...τις μελωδιές σας τις  μοναδικές...

η φίλη σας Σοφία....
.............................................................................................................

Μαντινάδες πουλώ - Χαϊνηδες..

      

Σκολιανή φορεσά
χασεδένιος ο πάγκος
ξημερώματα
κι ο κόσμος χίλια χρώματα.

Μαντινάδες πουλώ
με τη ζάχαρη απόξω
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές
δεν είναι και ζημιά
δυο δεκάρες η μια.

Για μια αγάπη παλιά
που την πήραν τ’ αστέρια
γέμισα καημούς
τη νύχτα κι αναστεναγμούς.

Έχω ωραίο χτικιό
μ’ αναμνήσεις και βήχα
ποιος ψεγάδι μπορεί
στο χτικιό μου να βρει
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Τ’ όνειρο μιας αυγής
πού `χε η νιότη λατρέψει
μην το σκέφτεσαι
μικρό μου και πικραίνεσαι.

Νά `χαμε ένα ακριβό
παραμύθι τσι νύχτες
θά `τανε οι καρδιές
σαν τ’ αλώνια φαρδιές
πάρε κόσμε πολλές
μαντινάδες καλές.

Γέρνει ο ήλιος κι εγώ
μοναχός φεύγω πάλι
με προσμένουν να
γυρίσω μέρη μακρινά.

Με φεγγάρι θολό
και βουβό μεσονύχτι
θα με φέρει η νοθιά
σε μια ανάσα βαθιά
να σου δώσω πολλές
μαντινάδες να λες.

Στίχοι : Δημήτρης Αποστολάκης

Μουσική : Δημήτρης Αποστολάκης. 

..............................................................................................................

 

..από τα δάκρυα των νεράιδων και των ξωτικών, δημιουργήθηκε ο Έβρος...

Πάντα με μάγευε να την κοιτάζω τη ζωή ...τη φύση γύρω μου...με ένα ''άλλο μάτι''...έτσι μέσα από τα παραμύθια και τους μύθους να την καταλαβαίνω πιότερο...κι απ' την σκληρή ..πεζή και άνυδρη πολλές φορές πραγματικότητα...να θέλω να το σκάω...έτσι σαν μια απόδραση στου νου μου τα κιτάπια..

Όχι δεν είμαι μια υπερφίαλη μυθομανής...όχι...απλά την ψάχνω την αλήθεια και την τρυφερότητα μέσα από τις όμορφες εικόνες...που άλλοι άνθρωποι...συχνά πολύ απλοί...μα τόσο ευφυείς...είδαν και παρατήρησαν και μπόρεσαν και στάθηκαν πίσω από τις ορατές και μοναχά στα μάτια μας εικόνες...Γι αυτό μ' αρέσει να την ψάχνω τη μυθολογία εγώ συχνά και να μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες...Έτσι για να ξεφεύγουμε άμποτε...να απαλοχαϊδεύουμε τα φύλλα της καρδιάς...που απ' το χαλάζι το αναπάντεχο πολλές φορές...τα ρίχνει κάτω...τα ξεραίνει η ζωή και τα μαδά...

Δώστε την ευκαιρία μόνοι σας εσείς...εις τον πολύτιμο εαυτό σας...τώρα που Καλοκαίρι έρχεται...και στις εξοχές...στους αγρούς..και στα ποτάμια εμείς θα ξεχυθούμε...Είναι πλούσια η πατρίδα μας από ποτάμια και νερά...και καταπράσινα πλατάνια δίπλα τους ...το μάτι μας να το χορτάσουν...να το κάνουν να ταξιδέψει και να ανασχεδιάσει και να ονειρευτεί..Σήμερα εδώ μαζί σας ένα μύθο θα σας φέρω απ' τα παλιά και θα σας πω...από την όμορφη πατρίδα μου τη Θράκη..Έχει ποτάμια όμορφα...με καταπράσινη τη βλάστηση τριγύρω της...μα σήμερα για τον Έβρο ποταμό θα σας μιλήσω εγώ...που μύθοι γύρω από το όνομά του γράφηκαν...και τραγουδήθηκαν συχνά..
Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

 Ο ΕΒΡΟΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ - ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Το ποτάμι ονομαζόταν Ρόμβος, ώσπου ο 'Εβρος ο γιος του βασιλιά Κασσάνδρου και της Κροτωνίκης, πνίγηκε για ν' αποφύγει τις συκοφαντίες της μητριάς του Δαμασίππης (της οικογένειας των Λαπιθών) για βιασμό. Την ερμηνεία αυτή μας δίνει ο Πλούταρχος στο έργο τον "Περί ποταμών και όρων" κεφ. 3. Ο Βιργίλιος τον ονομάζει Οιάγριον 'Εβρο. Κατά τον Ησύχιο η θρακική σημασία τον ονόματος 'Εβρος σημαίνει: τράγος βατήρ (βάθρο). Η Άννα Κομνηνή τον αναφέρει ως Εύρο, το ρήμα εύω σημαίνει φλογίζω ενώ αύω = ανάβω. Εύρος σημαίνει και ανατολικός άνεμος, σφοδρός και συχνά Θερμός. Ο Αλκαίος τον αναφέρει ως "κάλλιστού ποταμών". Επίσης αναφέρεται από τους: Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Οράτιο, Αριστοτέλη, Στράβωνα, Ευρυπίδη, Πλίνιο, Μελέτιο κ.ά.

 Στον 'Εβρο κοντά στην Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), λούστηκε ο Ορέστης, ο γιος του Αγαμέμνωνα πού σκότωσε τη μάνα του την Κλυταιμνήστρα, κυνηγημένος από τις Ερινύες και θεραπεύτηκε. Τότε αποφάσισε να χτίσει μια πόλη, πού την ονόμασε Ορεστιάδα, για να θυμάται το μέρος πού βρήκε την υγειά του και γλίτωσε από τις Τύψεις.

Ορφέας και Ευριδίκη - Ζωγράφος - Edward Poytner

Ο πιο γνωστός όμως, σε όλους μας, μύθος, που περιβάλλει τον Έβρο, είναι ο πολύ γνωστός μύθος – θρύλος του Ορφέα και της Ευρυδίκης, που κλείνει μέσα του τον έρωτα και την τραγικότητα του πάθους του.
Τον όμορφο Ορφέα τον κατασπάραξαν οι γυναίκες των Κικόνων (Βακχίδες), γιατί δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά τους. Είχε μείνει πιστός στη μοναδική του αγάπη, τη γυναίκα του, την Ευρυδίκη, που έχασε από δάγκωμα οχιάς. Οι οργισμένες γυναίκες πέταξαν τα κομμάτια του κορμιού του, με κομμένο το κεφάλι και τη Λύρα, στον Έβρο.

Ο τραγικός θάνατος του όμορφου Ορφέα, με τη λύρα του και το πονεμένο του τραγούδι, αναστατώνει ακόμα και το μυθικό θηλυκόκοσμο. Συγκινεί τις Νεράιδες των ποταμών, τις Νύμφες των δασών και όλες τις γυναίκες της Θράκης, οι οποίες, σύμφωνα με την παράδοση, με τα δάκρυά τους δημιούργησαν ρυάκια και χείμαρρους, που χύθηκαν στον Έβρο. Εκείνος πλημμύρισε για πρώτη φορά τότε! Και έκτοτε, ως συλλεκτήριο ποτάμι των δακρύων των γυναικών για τον αδικοχαμένο Ορφέα, πλημμυρίζει συνέχεια.

ΠΗΓΗ: Τα ελληνικά ποτάμια στη Μυθολογία και στη Λαϊκή παράδοση.
........................................................................................................... 

                                       Ο μύθος του Ορφέα
............................................................................................................. 

Τάγματα εργασίας - << αμελέ ταμπουρού>>..

Τα Τάγματα Εργασίας (τουρκική: Amele Taburları, Αρμεν. ատանքային բատալիոն, συχνά αναφερόμενα στην ελληνική βιβλιογραφία ως "αμελέ ταμπουρού") χρησιμοποιήθηκαν στη Μ. Ασία (Ανατολία) κατά τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή στις περιοχές που ελέγχονταν από τους Νεότουρκους ή τις δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ, καθώς και από την Τουρκία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να ετοιμάσουν ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας σ' αυτόν. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν άνδρες μη μουσουλμάνοι σε βαρειές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες. 

Ήταν μία από τις μεθόδους εθνοκάθαρσης που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους, αφού οι περισσότεροι εργάτες πέθαιναν.
Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού και οικονομικών συμφερόντων σχετιζόμενων με την διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησε σε συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων και άλλων μειονοτήτων από το 1913 μέχρι την Μικρασιατική Εκστρατεία. Μεταξύ των άλλων μεθόδων χρησιμοποιήθηκε η καταναγκαστική εργασία.

 Κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι υποχρεώνονταν να εκτελούν βαρειές εργασίες στην οδοποιία, τα ορυχεία, τους αγρούς κλπ στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας . Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ' αυτά τα τάγματα.Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12-5-1918 αναφέρει ότι

"μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο"
 
Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ. όπως αναφέρεται σε αυτοβιογραφία του Αντ. Γαβριηλίδη το 1924
Με την εργασία των Ελλήνων κατασκευάστηκε μεταξύ άλλων ο δρόμος από το Ερζερούμ μέχρι το Ulukishla.

Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης που μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες υποχρεώθηκε να υπηρετήσει σ' αυτά για 14 μήνες από το 1922, σε ηλικία 18 ετών. Αυτός ήταν ο ένας από τους 23 συμπατριώτες του που επιβίωσαν. Το βιβλίο του "Το Νούμερο 31328 Το βιβλίο της σκλαβιάς" χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια, έκαστο το οποίων έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ. Ο αριθμός του δόθηκε όταν συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία επέβαλε ειδικό φόρο στους μη μουσουλμάνους με σκοπό την εθνική ομογενοποίηση του κράτους. Όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλλουν το φόρο υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία. Η πρώτη ομάδα 32 ατόμων απεστάλη για καταναγκαστική εργασία την 27 Ιανουαρίου 1943 προς Ερζερούμ – Άσκαλε. Όλοι ήταν μη μουσουλμάνοι της Κωνσταντινούπολης. 

Μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτεμβρίου 1943 εστάλησαν 1299 άτομα σε στρατόπεδα εργασίας, εκ των οποίων οι 21 πέθαναν ως «οφειλέτες του δημοσίου» στο Ερζερούμ-Άσκαλε. Η υποχρέωση εργασίας επιβαλλόταν μόνο σε μη μουσουλμάνους^.

Η εμπειρία ένός Εβραίου που κατετάγη σε τάγματα εργασίας δύο φορές, το 1919-1922 και πάλι στον Β' Π.Π., περιγράφεται σε βιβλίο της τούρκισσας ιστορικού Leyla Neyzi.

ΠΗΓΗ : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
.............................................................................................................
  Εις μνήμην!!!

Γιατί η Ιστορία πρέπει να διαβάζεται σωστά..χωρίς υπεκφυγές και παραποιήσεις..χωρίς μικροπολιτικούς ''λιγοψυχισμούς''χωρίς φόβο αλλά με πάθος..για να εμπεδώνεται...και να μας βάζει σε συλλογισμό...Εμείς οι ''πρόσφυγες Γ' γενιάς'' το ξέρουμε από πρώτο χέρι το σκηνικό που στήθηκε τότε...Δώσαμε ανθρώπους στην Εθνοκάθαρση της Τουρκίας..και οι θείοι μου που δεν τους γνώρισα ποτέ...ο Χρήστος και η θεία μου η Δέσποινα..22 χρονών και 19 αντίστοιχα..πέθαναν στα τάγματα εργασίας...Ο Χρήστος από το κρύο ..την κακουχία..και την εξαντλητική εργασία...και η Δέσποινα στο δρόμο για τα << αμελέ ταμπουρού>> από τη δίψα και την ταλαιπωρία...Έμεινε εκεί για πάντα πάνω στην πέτρα που κάθησε να ξαποστάσει από την αδυναμία..Το μαρτύρησαν στη γιαγιά μου κάποιοι ελάχιστοι, που γύρισαν ζωντανοί στην Κερασούντα..

Δεν παίζουμε λοιπόν με την Ιστορία..και δεν πετάμε άναρθρες κορώνες ,για τόσο σοβαρά ζητήματα ζωής και θανάτου...Αν κάποιοι θέλουν να το παίζουν σπουδαίοι...ας νοιαστούν.. τα παιδιά μας να μαθαίνουν σωστά την Ιστορία...Αυτή είναι η υποχρέωσή τους για να διδάσκονται οι νέοι την αλήθεια και νάχουν στάση ζωής ανάλογη...
Έτσι.. αυτά μονάχα για τη μνήμη των ανθρώπων μας !!!

Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός..
...............................................................................................................