Κ.Π. Καβάφης - Η Πόλις- << Η πόλις που μας κατοικεί >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

 

Είπες "Θα πάγω σ`άλλη γη, θα πάγω σ`άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή
κ`είν`η καρδιά μου σαν νεκρός θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα."

Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δε θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί.Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους.Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ`ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις.Για τα αλλού μην ελπίζεις
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.

Η Πόλις -Κωνσταντίνος Καβάφης
..............................................................................................................  

Σκέψεις για την ''πόλι'' που μας κατοικεί...
της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

  Ίσως οι μέρες μας αυτές μας μελαγχόλησαν θαρρώ...και ανατρέξαμε σε στίχους και γραφές ''απάγκιο'' για να βρούμε.. Ίσως  διαβάζοντας το ποίημα του Καβάφη να μοιάζει, πως δεν υπάρχει ελπίδα πια καμιά..  για να βρεθούνε νέοι φωτεινοί προορισμοί, καινούριες πολιτείες και άλλες θάλασσες. 

Ίσως και  οι  επιλογές που είχε κάνει ,ο καθείς μας μες  στο παρελθόν, θα τον καταδιώκουν πάντα και εκείνος θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα της αδυναμίας του να αλλάξει, ό,τι μέχρι τώρα δημιούργησε.. πιστεύοντας σοφά.Αφού λοιπόν διαπίστωσε,πως τη ζωή του την κατέστρεψε, θα υποστεί και τη βαρύτατη συνέπεια να μην έχει το παραμικρό περιθώριο να την αλλάξει...τώρα πια.. Δεν μπορεί να αποφύγει το παρελθόν ούτε και να διαφοροποιήσει το μέλλον του αφού δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει τον εαυτό του...Έτσι μας μηνύει σ' αυτούς τους στίχους...ο ποιητής...που φιλοσόφησε βαθιά τον ''άνθρωπο''μα πάντα τα μηνύματα ξεχωριστά τα μετατρέπει ο αναγνώστης...τα προσαρμόζει στην ψυχολογία του και δύναμη αντλεί από αυτά..φιλοσοφώντας πάνω  στα δικά του πεπραγμένα..

Γι αυτό λοιπόν κι εγώ...όχι...αρνούμαι να δεχτώ πως δεν υπάρχει επιστροφή,αν όντως το θελήσουμε από τα ''βαρίδια του εγωϊσμού'' και των κεκτημένων μας να απαλλαγούμε....
 Ήταν και είναι πάντα δύσκολο απ' τη ζωή του τόπου που γεννήθηκες και ετοποθέτησες τα όνειρα και τις ελπίδες τις δικές σου...για να φεύγεις...Μα όσο κι αν μοιάζει ακατόρθωτο και απελπιστικό...όσο κι αν φαίνεται απροσπέλαστο της ''μοίρας'' το γραφτό...ο άνθρωπος δεν μένει ακίνητος μπρος στη φθορά...όχι δεν είμαι απ' τους απαισιόδοξους εγώ...που τη συνεχή και αναπόφευκτη φθορά.. την αναπότρεπτη τη συμφορά θα επικροτήσω...

  Ναι...έρχονται χρόνια δύσκολα και βασανιστικά...και τρέχουμε κι εμείς σε άλλους τόπους ίσως να κρυφτούμε...κι εκεί την προκοπή να ψάξουμε που μέσα μας ονειρευτήκαμε...και πάντα προσδοκάμε...Δεν είναι καν  κατακριτέο αυτό...ούτε όμως η φυγή είναι η μόνη λύση... Αν μέσα μας την ''πόλι'' δεν την φέρνουμε...όπως την ονειρευτήκαμε...αν την αφήσαμε στο έλεος των πέντε - δέκα των αγύρτηδων που επιλέξαμε για να μας διαφεντεύουν...αν την ''πόλι της ψυχής μας'' καταστρέψαμε...καμμία πόλη δε μας σώζει...Και ναι.. εδώ και  χρόνια ολόκληρα στέκομαι και διαβάζω και ξαναδιαβάζω συνεχώς τους παρακάτω στίχους :

<< Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ`όλην την γη την χάλασες.>>

Και μη θαρρείτε πως τους βλέπω απελπιστικούς τούτους εδώ τους στίχους...όχι καθόλου ...το αντίθετο... με αισιόδοξο βλέμμα προσπαθώ να τους κοιτώ...μέσα τους να τρυπώσω...να τους αντιστρέψω προσπαθώ...και νόημα άλλο, βαθύτερο να τους δώσω.. γιατί θαρρώ μου δίνουνε το έναυσμα...να ανασυγκροτηθώ...και να εφορμήσω πάλι από την αρχή...γιατί αναλογίζομαι ..πως όπου κι αν πας και όπου ...σε όποιο τόπο κι αν σταθείς...η δική σου η ψυχή δίνει έτσι κι αλλιώς  το ''σύνθημα'' για ανασυγκρότηση και για  μια νέα ''σκυταλοδρομία''...για την καινούρια..ολοκαίνουρια την ''πόλι''  μέσα στην ίδια σου την πόλη που θα χτίσεις...Αυτή είναι η δική μου η θεώρηση για τούτο εδώ το ποίημα...

Μ' αρέσει τα απελπιστικά.. που οι πολλοί από μας  μόνο με λυπημένα μάτια τα κοιτούνε ..ανήμποροι ..δισταχτικοί να αντιδράσουν ...σε αρχές αισιόδοξες.. να προσπαθώ με δύναμη πολλή..και να τα μετατρέπω εγώ...Είναι που μια φωνή φωνάζει μέσα μου,πως να το βλέπω το ποτήρι μου πάντα μισογεμάτο...για να μπορώ να συνεχίζω τη ζωή, που δώρο είναι του Θεού και μου εχαρίσθη απλόχερα...και σαν μικρό παιδί από την αρχή...με αγώνες και προσπάθειες και σθένος ψυχικό ,την πόλη να αλλάζω...από ρημαγμένη και απελπιστική...σε ανθηρή ξανά μες στην ψυχή μου να την στήνω !!! 

Στον τόπο τούτο το μικρό...σ' αυτήν εδώ την τόσο δα ''μικρή την κώχη''στον τόπο μου το γνώριμο...που είναι ''η ψυχή μου''...που τις μυρωδιές του τόπου μου αυτού..εγώ μονάχα τις κατέχω...πάντα μέσα σ' αυτή, σαν με κυνηγούν...πάντα σ' αυτήνε επιστρέφω...!!! 
Σφιχταγκαλιάστε την την ''κώχη'' τη μικρή...κι αυτή ευθύς θα προσπαθήσει να σας ανταμείψει...αφουγκραστέιτε την.. κι αυτή...μια νέα καινούρια ''πόλι''μέσα σας θα ''χτίσει'' !!!!

Σκέψεις για την ''πόλι'''που μας κατοικεί - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

 Σε μια ξεχωριστή εκτέλεση..αυθεντική...και ναι... φίλοι μου αγαπητοί και αγαπημένοι : 
<< είμαστε ακόμα ζωντανοί...σαν Ροκ συγκρότημα >>

                  

Alkistis Protopsalti ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ.

...............................................................................................................