24 Απριλίου 2017

οι ήρωές μου..''σελιδοδείχτες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη


Πόσο πολύ τους ένιωθα..πόσο πολύ με αγγίζαν................
Μικρές-μικρές.. στιγμούλες μοιάζανε ''απρόσεχτες'' που μου γεμίζανε ''κουκίδες'' το φουστάνι της ψυχής μου...
Ναι..ναι..ήταν εκείνοι οι ''δικοί'' μου άνθρωποι..οι άνθρωποι της καρδιάς μου...Μα .. θα θαρρούν πολλοί πως λέω για τους συγγενείς...όχι ..όχι..δε μιλώ μοναχά γι αυτούς.. για κείνους τους αγαπημένους μου μιλώ .. τους διαλεχτούς..που άθελά τους και ερήμην τους..βάλθήκανε να συγγενεύουνε με τη δική μου την καρδιά...

Έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν.. Με ''παίρνουνε''μαζί τους απ' την καθημερινότητα..που έτσι κι αλλιώς είναι πεζή..αφόρητα πεζή στιγμές- στιγμές..γι αυτό και τους αγάπησα..τους επινόησα συχνά τους ''ήρωές'' μου..καθώς προσπάθησα να ζώ ανάμεσα σ' αυτούς και στους πραγματικούς ανθρώπους..

Ξύπνα μου γνέφουν..''φεγγαρόλουστη'' να νιώσεις..να γενείς.. ξύπνα..να γίνεις για άλλη μια φορά..να γίνεις κόρη της Σελήνης.. να ονειρευτείς.. μη φοβηθείς...μαζί ..παρέα αντάμα εκεί στα σκοτεινά...μαζί θα περπατάμε...Γεμίζουνε το βλέμμα μου.. κλέβουνε το θολό το δάκρυ μου...στο μάγουλο με αγγίζουνε.. αέρας μοιάζει ουράνιος..το χάδι των ματιών τους.. Νύχτες ατέλειωτες ''μοναχικές'' μαζί σας εταξίδεψα ..μέσα από τα ταξίδια μου με τις σελίδες των βιβλίων σας..με ανεβάσατε στους ουρανούς  ..κι ύστερα πάλι απρόσμενα με φέρατε στη Γη..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..πάντα θα με λυγίζει...Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή.. απαλή..προσεχτική..μη και τους ''τσαλακώσω''..είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..και γίνεται ευάλωτη...δε θέλω τις ''κουκίδες'' που ζωγράφισαν επάνω στο φουστάνι μου...μη και τις ξεθωριάσω.. Οι ''ήρωές'' μου οι μοναδικοί..οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..μα και οι τσαλακωμένοι..εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..κι από 'ναν όχλο ολάκερο..και συντροφιά ποιοτική..τα βράδια μου  κρατούσαν..λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..στο έναστρο στερέωμα.. ''πυγολαμπίδες'' να φωτίζουνε..οι ''σελιδοδείχτες'' μου των ωραίων ιδεών..να παραμένουν της ψυχής μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

22 Απριλίου 2017

θα το ''γευτώ''.. το χρώμα των ανθών σας...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος..ναι..πάντα τέτοιο καιρό δεν το ξεχνούν..κι ανθίζουνε οι κερασιές έξω εκεί σιμά..στον ''οργασμό'' της φύσης ..Μα..να.. δεν ξέρω αν τα μάτια της ψυχής..της δικής μας της ψυχής..θα καταφέρουνε και φέτος να τις δούνε ανθισμένες. Όμορφο χρώμα που 'χουνε οι ''αφιλότιμες'' έλεγε και ξανάλεγε ο πατέρας μου..Σε ησυχία δεν αφήνουνε του άνθρωπου το νου.. έρχονται εκεί κάθε φορά απροσκάλεστες..και μας ''ανακατώνουν'' ...Κι είναι γύρω οι καιροί παράξενοι .. σκορπίσανε ανάμεσα στα χρώματα.. στην Άνοιξη..εκείνα εκεί τα γκρίζα που θαρρείς..διόλου δεν της ταιριάζουν..Επίμονες κι αυτές οι κερασιές.. πάλι μες στα λιβάδια τους..από το χέρι θα με φέρουν..

Μα..θέλω..δεν το αρνήθηκα ποτέ αυτό το΄''μαγικό'' τους ροζ..που την ψυχή μου σαν το πέπλο το απαλό..ψάχνω για να τυλίξω...Τι κι αν περάσαν οι Άνοιξες οι βιαστικές..έρχονται πάντοτε καινούριες να με βρούνε..Ανοίγω τα πορτοπαράθυρα.. ανοίγω την ψυχή μου.. δε μου ταιριάζουνε τα γκρίζα χρώματα.. πάντα παλέτες έψαχνα με παλ και την ψυχή μου να τη βάψω.. αυτή είναι η δύναμή μου..συνειδητοποιώντας το εφήμερο..να ψάχνω της ζωής μου τη ροή..''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..το παίρνω παραμάσκαλα και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..Δε θλίβομαι σαν αναλογιστώ..πόσο φευγαλέα θα ''γευτώ'' το ροζ το χρώμα των ανθών σας...άραγε δεν είναι αρκετό..ένα χαμόγελο..ένας λυγμός .. ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο στα μέσα μου..κάτω απ' τις ανθισμένες κερασιές μου?

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα μπροστά τους να ονειρεύομαι με ανοιχτά τα μάτια..μα εγώ διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..που την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..τα άνθια σας δροσερά να τα φυλάξω..να γίνομαι ''πεταλούδα'' όταν χρειαστεί..το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..την ευτυχία στο φως σας να αναζητώ....κι όχι στο σκότος κουκουλιού.. μαραζωμένη κάμπια..Τι κι αν με λέν' ουτοπική..εγώ θα βρω το χώμα στην καρδιά..τα άνθια σας να φυτέψω..θα καρτερώ για να καρπίσουνε.. των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..Τι νόημα θα είχε άλλωστε η ζωή..αν ξεραμένα μέσα μου  τα έβρισκα ένα πρωί..της κερασιάς τα άνθια ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

19 Απριλίου 2017

''φυσάει'' ναι..στα σταυροδρόμια του κόσμου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Καμύλ Πισαρό- Γάλλος ζωγράφος 1830- 1903


Στις μέρες μας πλήθυνε το κακό και οι ''ανέμοι'' δε φυσούν απλά μονάχα..λυσσομανούν και παρασέρνουνε στο διάβα τους..ψυχές ..λαούς..χαρές ..ζωές.. που μοιάζουνε τιμή πια να μην έχουν.. Κοιτάζω γύρω μου..μέσα στη χώρα μου..κοιτώ τους γυρολόγους γύρω μου..μα και τους πεινασμένους...Σφίγγεται το ''στομάχι'' μου από την μεγάλη ανατροπή..που τις ζωές τις καταστρέφει..Στρέφω παραδίπλα και το βλέμμα μου..και βλέπω να ξεβράζει η θάλασσα ψυχές κατεστραμμένες...

Και ναι..φυσάει.. λυσσομανάει ο ''άνεμος'' εκεί παντού.. που η ειρήνη χάθηκε..φυσάει αδυσώπητα στα σταυροδρόμια του πολέμου..Δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής..τότε που με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ?

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..ξεφύγανε από παντού..από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..και ''ορμήσανε'' στις πόλεις στα στενά..σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα απ' τους μασκαράδες που κρατούν..τις τύχες όλου του κόσμου..

Έπαψαν να μου αρέσουνε οι δυνατοί οι άνεμοι..μεγάλωσα και πεθύμησα..ένα αεράκι μαλακό..και ούριο..ένα αεράκι.. που να κουβαλάει μέσα του..φροντίδα για τον άνθρωπο..και ειρήνη για να ζει...Δεν τις αντέχω πλέον τις εικόνες των ''νεκρών'' μα και των ζωντανών νεκρών..που τα χέρια απελπισίας μου απλώνουν .. Πλήθος.. που σαν ποτάμι που κυλά..τα απλωμένα  χέρια.. Φυσάει..ναι..μα λέω ..δε μπορεί..φυσάει και ιδέες..και αφυπνίζει συνειδήσεις και το νου..δε γίνεται ..δεν του επιτρέπεται ..σε αποκαϊδια του ανθρώπου..  δεν του πρέπει για να ζει...
 
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

18 Απριλίου 2017

μάθημα 1.. ''Η Κοκορόμυαλη'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Ταξίδευα μονάχη μου.. από μικρή δεν καταλάβαινα..ποτέ μου δεν μπορούσα να τα εξηγήσω εκείνα τα παιδιά..που θέλανε να μοιάζουνε παντί τω τρόπω σαν ξεχωριστά.. χωρίς ποτέ κάτι ξεχωριστό να φέρουν..Περιπλανιόμουν πάντα μοναχή μες στους δικούς μου τους Παράδεισους..εκείνους τους φτωχούς.. που καταλάβαινα..που τους κατανοούσα..Κάθε που εσουρούπωνε και βράδιαζε..στη μικρή παλέτα της άγουρης ακόμα μου ζωής..ξεχώριζα τα χρώματα τα μύρια αυτά τα παρδαλά..από κείνο το λευκό...Κι ύστερα κάθε που γινόταν σύναξη τις Κυριακές και τις γιορτές.. τις καθημερινές..και κάθε που γινόταν ''μάζωξη'' σε κείνο το κοτέτσι..φίλων κοτέτσι ελογίζετο..τυχαία επεριδιάβαινα κι από τα κακαρίσματα..έσκυψα μέσα για να δω.. επροσπαθούσα να κατανοήσω και να κατανοηθώ..λέξεις ..και εμπειρίες ..και γνώσεις όσες μπορούσα να μαζέψω..

Μα έρχονταν εκείνη η φαντασιόπληκτη που νόμιζε...ούτε και που θυμάμαι πια και το όνομά της.. που νόμιζε..φαντάζονταν..θαρρούσε ..πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..και άλλαζε τους ρόλους της..και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη'' ..πότε με λοφίο για την ποίηση..πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..σε κοτέτσι ανοήτων και ''συνομωτών'' .. ..παρατρεχάμενων που έμοιαζε   κοτέτσι..και...έβαζε λέξεις κραυγαλέες και βαρύγδουπες.. ''ύψωνε'' τη φωνή της.. της είπανε πως ποίηση να γράφεις.. είναι και το υπέρτατο αγαθό...και αλήθεια είναι αυτό..μα ποίηση και ύμνους για την ίδια τη ζωή..όχι άναρθρες κραυγές..μες σε ''κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..μα και πουλάδων πεινασμένων...

Αυτή συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.. έχανε τον ειρμό της και τις λέξεις της μιλούσε ακαταλαβίστικα.. θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...Και τώρα που μεγάλωσα πολύ..πάλι την ''εσυνάντησα'' εκείνη την ανόητη..που μου λεγε πως τη βαφτίσανε ..μονάχη της βαφτίστηκε..ποιήτρια του ''κοτετσιού''..και πολύ εγέλασα απέξω σαν επέρασα από εκείνο το κοτέτσι...Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''..οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους..τους βαραίνει...

Πόσο δεν άλλαξε στα τόσα που περάσαν χρόνια !!! Άλλοτε έμοιαζε με κύκνο που βγαζε το κύκνειο το άσμα του..κι άλλοτε παπαγάλος.. Τι κρίμα που 'χανε το μέτρο από τα μικράτα της..τι κρίμα που δεν μάζευε χαμόγελα ζωής..μα εσυσσώρευε χάρτινα και φτηνά χειροκροτήματα..που εκτεθειμένη την ψυχή τα βράδια την αφήναν...Την ήβρα πάλι εφέτος μέσα εκεί...να ''κακαρίζει'' ασυνάρτητα..έμοιαζε σαν κοτόπουλο να είν' ξεπουπουλιασμένο.. 

Ήθελε Θεέ μου ..πόσα ήθελε..ετούτη η ''κοκορόμυαλη''..μα τα φτερά της λείπαν..ποτέ δε θέλησε στη Γη να περπατεί..της φαίνονταν μικρό...<< Μην κλαις μικρή μου ''κοκορόμυαλη''που δεν εγεννήθης γλάρος να πετάς στις ανοιχτές τις θάλασσες..κανείς δε σου ψιθύρισε ποτές..πως και οι κότες είναι απαραίτητες..αυγά για γεννούν.. μες στα κοτέτσια εκεί τα συνετά και ''καρπερά''..και είναι χρήσιμες κι ας έχουνε κοντά και τα φτερά..? >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

«Όταν ο ήλιος…»

Διαβάζοντας το βιβλίο «Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή, στεκόμαστε λίγο περισσότερο στο κεφάλαιο με τίτλο «Η φιλία»: 




 «Το δίχτυ της Ζωής ήταν σοφά πλεγμένο. Είχε κι άλλες κλωστές πολύ γερές. Άνοιγε τις χούφτες της και σκόρπιζε το παιδικό της βιος. Χάριζε τα βιβλία της, τα μολύβια της, τις πέννες της, τις ζωγραφιές της, τα παιχνίδια της. Κρυφά από τους δικούς της χάρισε το χρυσό σταυρό της, το δαχτυλιδάκι της, μια παλιά καρφίτσα της γιαγιάς. Έψαχνε στα συρτάρια, κάτι να βρει ακόμα, να το χαρίσει κι αυτό, να γίνει ένας παραπανίσιος κρίκος στην αλυσίδα που θα την έδενε με τους ανθρώπους . Αγωνιζόταν. Η λαχτάρα της γινόταν ορμητικό ποτάμι και παράσερνε τα εμπόδια. Όχι, όχι δεν ήτανε παιχνίδι. Ήταν αγωνία. Παιδιάστικη αγωνία. Η μητέρα το ‘χε καταλάβει και της παραστεκότανε χωρίς πολλά λόγια. Ένιωθε τη μοναξιά που τρόμαζε το παιδί της, ίσως γιατί την ήξερε, τη φοβόταν. Έλεγε στη Ζωή: «Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είσαι ‘συ».


Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά….. Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε».

«Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή -απόσπασμα
......................................................................................................

 Αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή και η καταξιωμένη συγγραφέας καταπιάνεται με μια σκοτεινή εποχή της ελληνικής ιστορίας (την Κατοχή), όπου ο καθένας πασχίζει να βρει έναν τρόπο για να επιβιώσει και είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε όλα τα μέσα, δίχως όμως να ξεχνά ποτέ την ανάγκη για ελευθερία. Και μέσα σ’ αυτή τη φρίκη, τα παιδιά. Η Ζωή θα μεγαλώσει στη φρίκη της πείνας, θα ελπίσει όταν οι μεγάλοι θα πάρουν τα όπλα να αποτινάξουν τον ζυγό, θα κλάψει, θα θελήσει –παιδί δεν είναι;– να χαρεί. Γύρω της ένας κόσμος παράξενος, σκληρός, ανάλγητος, που τρέχει να γλιτώσει, που τρέχει να βρει ένα κομμάτι ψωμί, οι εκτελέσεις, η αισιοδοξία πως όλα θα τελειώσουν… Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα υποφέρει, θα γνωρίσει την ελπίδα, θα ζήσει μ’ αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του κακού. Κι όταν έρθει, τότε θα μετρήσει τις πληγές και θα προχωρήσει.

Αλήθεια..πόσο μοιάζουν πάντα οι εποχές...Το σκηνικό του ''πολέμου''  είναι διαφορετικό...μα οι καταστάσεις πάντα ίδιες σε περιόδους πολέμων και κρίσεων..η πείνα παρούσα..και η αλληλεγγύη ζητά όσο ποτέ άλλοτε να 'ναι παρούσα...Πόσο διαχρονική ..πόσο σοφή..η Ζωρζ Σαρή..μια κυρία που γνώρισα στο 48 Δημοτικό Σχολείο Πατρών..όταν την καλέσαμε να μιλήσει για το βιβλίο...μια πραγματική κυρία..και σπουδαία συγγραφέας..
η φίλη σας Σοφία.
....................................................................................................

17 Απριλίου 2017

#ήμουν εκεί και τούτη τη Λαμπρή#



Κι εγώ..εστάθηκα εκεί σε μια γωνιά..στης εκκλησιάς μας την αυλή  .. με τις μοσχοβολιές από τις πασχαλιές..τα γιασεμιά στους φράχτες της..να 'ρχονται να μπερδεύονται..με των λιβανιών τις μυρωδιές...Ηχήσαν ξαφνικά τα σήμαντρα.. χτυπάγανε οι καμπάνες ασταμάτητα..χαρμόσυνα ...χαρούμενα..το 'χανε βάλει σαν σκοπό.. ελπίδα και αισιοδοξία και χαρά ..να κατορθώσουν να ''φυτέψουν'' στις καρδιές...εκείνες τις καρδιές που ελπίζουνε..που ψάχνουνε δέντρα ολάνθιστα να κατορθώσουν να γενούνε..μαζί Σου να μοιραστούνε Ανάσταση κι αυτές...


Άσπρες λαμπάδες να φεγγοβολούν...να σκίζουν το σκοτάδι...φλόγες να τρεμοσβήνουνε.. απ' τ' αεράκι το απαλό..ωσάν τα όνειρά μας...
 Κι εγώ εκεί σε μια γωνιά..σαν τότε που ήμουνα παιδί..με τα λουστρίνια μου τα κόκκινα...να χαίρομαι με τις καμπάνες που ''τρελλάθηκαν'' χαρούμενες...να χαίρομαι που οι ανάσες των παιδιών μου με ακουμπάγαν...

Μοσχοβολιές αλλιώτικες..πανάκριβες..μοναδικές.. από τα στόματα τα ''ακριβά''.. εκείνο της αγάπης το φιλί...εκείνο... Θαρρείς και ξαναμύριζα την ίδια τη ζωή...ω...πόσο γνώριμες μοσχοβολιές..οι αγάπες οι αληθινές...της ''Πασχαλιάς'' μου οι αγάπες...Πέρασε γρήγορα και η Λαμπρή..σαν κάθε που προσμένουμε για να 'ρθει...Κάνω προσπάθεια ετούτο εδώ το πρωινό ..να εγκλωβίσω σε χρυσό κουτί..τους ήχους από τα σήμαντρα..που εγεμίσαν το κεφάλι μου όμορφες ''πεταλούδες''.. Την έζησα κι αυτήν την Πασχαλιά..το έφερα ξανά το φως μέσα στο σπιτικό μου...

Μονολογώ και μειδιώ...τι όμορφο να σε αγαπούν..και τι γλυκές..πολύχρωμες οι ''πεταλούδες'' που εμάζεψα...εκεί να πεταρίζουν γύρω μου..κουράγιο να μου δίνουνε..καθώς στην καθημερινότητα γυρνώ..μέχρι τα νέα ''σήμαντρα'' καθώς θα ''ελλοχεύουν'' μέσα μου..μια κινητήρια δύναμη θαρρείς..,ωσπου.. την άλλη πάλι τη χρονιά να αντέξουμε..να υπάρχουμε..να ακούσουμε και πάλι......

Δοκίμιον - γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
.............................................................................................................

15 Απριλίου 2017

Ανάσταση προσμένω..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο ''γλυκό'' το ψέμμα μου.. που θέλω να γευτώ.. κάπου εκεί μες στης ψυχής μου την ανάγκη..κάπου εκεί θα σε αναστήσω πάλι..για να αναστηθώ..κι ας ξέρω πως δεν γίνεται να ''περπατάς'' ανάμεσά μας..Μα ήδη σήμερα σ' ανάστησα ξανά..όχι τον νίκησα και πάλι τον ''εχθρό'' μου..που τον λένε ''θάνατο'' έχει ταυτότητα αυτός και συγκεκριμένο αριθμό.. Έπαιξα μαζί του και τον νίκησα..γιατί είν' η μνήμη μου γερή και δυνατότερη απ' αυτόν.. Σήμερα όλα τα θυμήθηκα..τα λόγια σου που έστειλες σαν βάλσαμο..στις ταραγμένες τις ψυχές που βασανίζονταν στις φτωχικές τις γειτονιές..που θέλησες να απαλύνεις ..να χαϊδέψεις..

Κι εκείνοι φέρθηκαν αχάριστα..σε μια στιγμή ξεχάσανε το βάλσαμο και σε ποτίσανε φαρμάκι σαν χολή..Μα σήμερα θα τα ξεχάσω τα βασανιστήρια..θα τον ξεχάσω και το Γολγοθά σου..Σήμερα σε θέλω εμπρός μου χαμογελαστό..ζητάω ένα νεύμα σου..νεύμα να λέει.. πως μας συγχώρησες..για τα ''μικρά'' και τα κατώτερα που πράξαμε μπροστά σου..Μια Ανάσταση μας έταξες..έλα κατέβα και πλησίασε ..πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση.. αυτή..Mια ανάταση..μια Ανάσταση είναι το ζητούμενο αέναα..στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..να καταλάβει...να κατανοήσει όλα γύρω του..και ν' ανεβεί ακόμα πιο ψηλά αν δυνηθεί...

Η κάθε αγάπη μέσα μου μια Άνοιξη..αυτές που χρόνια τώρα τις κρατώ σαν κόρη οφθαλμού .. αυτές που με ανασταίνουνε κάθε.. που τον Γολγοθά μου έρχεσαι εσύ  με το δικό σου για να μου θυμίσεις..Ένα μονάχα προσμένω από σε..Πάσχα κι Ανάσταση να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..κι αγάπες για το μέλλον μου ''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..Να ηχούν χαρμόσυνα οι ''καμπάνες'' μέσα μου..Λαμπρής καμπάνες να θυμίζουν..............

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................