Ανάσταση προσμένω..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο ''γλυκό'' το ψέμμα μου.. που θέλω να γευτώ.. κάπου εκεί μες στης ψυχής μου την ανάγκη..κάπου εκεί θα σε αναστήσω πάλι..για να αναστηθώ..κι ας ξέρω πως δεν γίνεται να ''περπατάς'' ανάμεσά μας..Μα ήδη σήμερα σ' ανάστησα ξανά..όχι τον νίκησα και πάλι τον ''εχθρό'' μου..που τον λένε ''θάνατο'' έχει ταυτότητα αυτός και συγκεκριμένο αριθμό.. Έπαιξα μαζί του και τον νίκησα..γιατί είν' η μνήμη μου γερή και δυνατότερη απ' αυτόν.. Σήμερα όλα τα θυμήθηκα..τα λόγια σου που έστειλες σαν βάλσαμο..στις ταραγμένες τις ψυχές που βασανίζονταν στις φτωχικές τις γειτονιές..που θέλησες να απαλύνεις ..να χαϊδέψεις..

Κι εκείνοι φέρθηκαν αχάριστα..σε μια στιγμή ξεχάσανε το βάλσαμο και σε ποτίσανε φαρμάκι σαν χολή..Μα σήμερα θα τα ξεχάσω τα βασανιστήρια..θα τον ξεχάσω και το Γολγοθά σου..Σήμερα σε θέλω εμπρός μου χαμογελαστό..ζητάω ένα νεύμα σου..νεύμα να λέει.. πως μας συγχώρησες..για τα ''μικρά'' και τα κατώτερα που πράξαμε μπροστά σου..Μια Ανάσταση μας έταξες..έλα κατέβα και πλησίασε ..πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση.. αυτή..Mια ανάταση..μια Ανάσταση είναι το ζητούμενο αέναα..στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..να καταλάβει...να κατανοήσει όλα γύρω του..και ν' ανεβεί ακόμα πιο ψηλά αν δυνηθεί...

Η κάθε αγάπη μέσα μου μια Άνοιξη..αυτές που χρόνια τώρα τις κρατώ σαν κόρη οφθαλμού .. αυτές που με ανασταίνουνε κάθε.. που τον Γολγοθά μου έρχεσαι εσύ  με το δικό σου για να μου θυμίσεις..Ένα μονάχα προσμένω από σε..Πάσχα κι Ανάσταση να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..κι αγάπες για το μέλλον μου ''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..Να ηχούν χαρμόσυνα οι ''καμπάνες'' μέσα μου..Λαμπρής καμπάνες να θυμίζουν..............

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................