Ταξίδευα μονάχη μου.. από μικρή δεν καταλάβαινα..ποτέ μου δεν μπορούσα να τα εξηγήσω εκείνα τα παιδιά..που θέλανε να μοιάζουνε παντί τω τρόπω σαν ξεχωριστά.. χωρίς ποτέ κάτι ξεχωριστό να φέρουν..Περιπλανιόμουν πάντα μοναχή μες στους δικούς μου τους Παράδεισους..εκείνους τους φτωχούς.. που καταλάβαινα..που τους κατανοούσα..Κάθε που εσουρούπωνε και βράδιαζε..στη μικρή παλέτα της άγουρης ακόμα μου ζωής..ξεχώριζα τα χρώματα τα μύρια αυτά τα παρδαλά..από κείνο το λευκό...Κι ύστερα κάθε που γινόταν σύναξη τις Κυριακές και τις γιορτές.. τις καθημερινές..και κάθε που γινόταν ''μάζωξη'' σε κείνο το κοτέτσι..φίλων κοτέτσι ελογίζετο..τυχαία επεριδιάβαινα κι από τα κακαρίσματα..έσκυψα μέσα για να δω.. επροσπαθούσα να κατανοήσω και να κατανοηθώ..λέξεις ..και εμπειρίες ..και γνώσεις όσες μπορούσα να μαζέψω..
Μα έρχονταν εκείνη η φαντασιόπληκτη που νόμιζε...ούτε και που θυμάμαι πια και το όνομά της.. που νόμιζε..φαντάζονταν..θαρρούσε ..πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..και άλλαζε τους ρόλους της..και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη'' ..πότε με λοφίο για την ποίηση..πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..σε κοτέτσι ανοήτων και ''συνομωτών'' .. ..παρατρεχάμενων που έμοιαζε κοτέτσι..και...έβαζε λέξεις κραυγαλέες και βαρύγδουπες.. ''ύψωνε'' τη φωνή της.. της είπανε πως ποίηση να γράφεις.. είναι και το υπέρτατο αγαθό...και αλήθεια είναι αυτό..μα ποίηση και ύμνους για την ίδια τη ζωή..όχι άναρθρες κραυγές..μες σε ''κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..μα και πουλάδων πεινασμένων...
Αυτή συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.. έχανε τον ειρμό της και τις λέξεις της μιλούσε ακαταλαβίστικα.. θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...Και τώρα που μεγάλωσα πολύ..πάλι την ''εσυνάντησα'' εκείνη την ανόητη..που μου λεγε πως τη βαφτίσανε ..μονάχη της βαφτίστηκε..ποιήτρια του ''κοτετσιού''..και πολύ εγέλασα απέξω σαν επέρασα από εκείνο το κοτέτσι...Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''..οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους..τους βαραίνει...
Πόσο δεν άλλαξε στα τόσα που περάσαν χρόνια !!! Άλλοτε έμοιαζε με κύκνο που βγαζε το κύκνειο το άσμα του..κι άλλοτε παπαγάλος.. Τι κρίμα που 'χανε το μέτρο από τα μικράτα της..τι κρίμα που δεν μάζευε χαμόγελα ζωής..μα εσυσσώρευε χάρτινα και φτηνά χειροκροτήματα..που εκτεθειμένη την ψυχή τα βράδια την αφήναν...Την ήβρα πάλι εφέτος μέσα εκεί...να ''κακαρίζει'' ασυνάρτητα..έμοιαζε σαν κοτόπουλο να είν' ξεπουπουλιασμένο..
Ήθελε Θεέ μου ..πόσα ήθελε..ετούτη η ''κοκορόμυαλη''..μα τα φτερά της λείπαν..ποτέ δε θέλησε στη Γη να περπατεί..της φαίνονταν μικρό...<< Μην κλαις μικρή μου ''κοκορόμυαλη''που δεν εγεννήθης γλάρος να πετάς στις ανοιχτές τις θάλασσες..κανείς δε σου ψιθύρισε ποτές..πως και οι κότες είναι απαραίτητες..αυγά για γεννούν.. μες στα κοτέτσια εκεί τα συνετά και ''καρπερά''..και είναι χρήσιμες κι ας έχουνε κοντά και τα φτερά..? >>
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου