<< Ωραίοι Έλληνες >>. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

                       Μελοποίηση- Αθανάσιος Σίμογλου.
.............................................................................................................

Όχι..δεν χάνω εγώ τα φύλλα της ψυχής μου..δεν τα χάνω..ούτε τα σκορπώ.. Κλειδώνω..βάζω κλειδαριές στο λίγο και στο ''εύπεπτο''.. ανοίγω τα πορτοπαράθυρα ..εκείνα της καρδιάς..να μπει άπλετα μέσα το φως..να με φωτίσει..να με λούσει απ' την αρχή..να βαπτιστώ με την ομορφιά..τον κόσμο αυτό τον όμορφο ..που χρόνια τώρα κυνηγώ..σαν πήρα το κατόπι του..τουβλάκι - τουβλάκι να τον χτίσω προσπαθώ..να τον χορτάσω..να τον δω... 

Λατρεύω το ωραίο και το αληθινό..και  σέβομαι .. απλά και ταπεινά..σκύβω επάνω στις ''όμορφες'' και τις ευγενικές ψυχές..  που με τα έργα τους μου ψιθυρίζουνε στο αυτί..το φως..την ομορφιά..Είναι απίθανες..και μαγικές οι στιγμές..σαν ''πέφτω'' απάνω σε ζωές..και σκύψω  για να ''μυριστώ'' τα άνθια που τα κρύβουνε..και απλόχερα τα δίνουνε σε μας..

Έτσι ''επεσα'' κι απάνω σε μια όμορφη ζωή...αυτή του κ. Σίμογλου..τόσο απλά..μιας Κυριακής ήτανε εκπομπή tv..  μιλούσε και για τη ''Διασπορά''...και έμεινα άφωνη να την κοιτώ...με εκαθήλωσε..με συνεπήρε...Ναι ..ναι με συνεπήρε..ετούτη η προσπάθεια..μονολογούσα μοναχή και φωναχτά..<< Ωραίοι Έλληνες >>...πόσο ωραίοι είστε...Γιατρός ετούτος ο Θρακιώτης άνθρωπος..από το Διδυμότειχο..χωρίς ονόματα να είναι λαμπερά οι γονείς του...γεννήθηκε στην κόχη τούτη την ακριτική..ήτανε λέει το 1954..μα τον εγεννήσανε  και του ''φυτέψανε'' το τάλαντο της αναζήτησης του ωραίου και τρανού...

Όχι δε ''χώραγε'' σε μια λευκή ιατρική ποδιά..κάτι του εψιθύριζε να ''βγει'' και να ''πετάξει'' από αυτήν...Πάθος από μικρός είχε στη μουσική..από παιδί ξεκίνησε ..από μια Φιλαρμονική..μα το σαράκι τον κατέτρωγε...και ήρθε η ώρα η μεγάλη ..η αναπάντεχη ..να γράψει..να συνθέσει μια σπουδαία μουσική...Εμελοποίησε την ποίηση..εκείνη τη βαθυστόχαστη..του ποιητή μας του Καβάφη..

''Μοίρασε'' και μοιράζει τον πολιτισμό πιο πέρα από τα σύνορα της χώρας μας..την  τραγουδήσανε την ποίηση του Καβάφη και στη γερμανική...Νιώθεις ξεχωριστά..μοναδικά..όταν η τέχνη μας ''ψηλώνει''..Τα πάντα μέσα στη μικρή μας τη ζωή..είναι απλά θέμα παιδείας..Και η εκλεπτυσμένη..η ποιοτική η μουσική πάντα μαγεύει και μας ταξιδεύει..Και τα ''ταξίδια του νου..τα ακριβότερα ταξίδια'' λέω και μονολογώ κάθε φορά που έρχεται η μουσική για να με συνεπάρει...Μια τέτοια είναι η μουσική του κ. Σίμογλου...

Συμμετείχαν:

• Η Διεθνής Χορωδία του Εθνικού Θεάτρου της Στουτγάρδης (Internationale Chor der Staatstheater Stuttgart).
• Florian Ash  απήγγειλε  τα ποιήματα στα γερμανικά.
•  Η ορχήστρα “Orpheus Kammerorchester Wien” εκτέλεσε το έργο του Έλληνα συνθέτη, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Κωνσταντίνου Διμινάκη.

Ευγενικές φιγούρες ..άνθρωποι που ψάχνουνε..το παραπέρα..το μαγευτικό..κι ας είν' μικρή η χώρα μου..κι ας μην προβάλλει ανάλογα τα ''άξια'' παιδιά της..Μα ας είναι...υπάρχουν εκεί έξω ωραίοι και σπουδαίοι Έλληνες..που τον πολιτισμό μας μεταδίδουν.. Εδιάλεξα σήμερα εδώ για σας..ένα ποίημα που εμένα με αγγίζει  ιδιαίτερα..καθώς ..όσες φορές και να το διάβασα.. εκούναγα με κατάφαση πάντα και το κεφάλι... 
<< το μεγάλο ναι..ή το μεγάλο όχι >>..σαν θα ρθει η ώρα για να πεις..με την εξαίσια φωνή και παρουσία της μεγάλης σοπράνο..Σόνιας Θεοδωρίδου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................
................................................................

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ. ΚΑΒΆΦΗς...
.............................................................................................................

μια μαντινάδα ...

Με του Μαγιού τσί μυρωδιές ,
Τα κόκκινα κεράσια ,
Για δέστε πως χορεύουνε ,
Τσ' Ελλάδας τα κοράσια(κοπελιές).

Δημοσθένης Σηφακάκις. 

 Ευχαριστώ Δήμο και για τα ολόφρεσκα άνθια !!!
η φίλη σου Σοφία.....

.................................................................................................................

αρχέγονη η αναζήτηση της μιας Πρωτομαγιάς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

W.Waterhouse 1912

Αρχέγονη η αναζήτηση.. για την κατάκτηση των πόθων μας..της ευτυχίας..της γαλήνης της εσωτερικής μας την κατάκτηση..καθώς στον ''οργασμό'' της φύσης..και στην ανα- γέννηση τη  γύρω μας.. τα ''όπλα'' μας μικρά.. Πόσα λουλούδια αλήθεια δεν κοπήκανε από χέρια άγρια..πόσα δεν εποδοπατήθηκαν.. μα τίποτα θαρρώ.. δε μοιάζει χαμένο πως επήγε πια..καθώς εγίνανε ''στεφάνια'' μιας Πρωτομαγιάς .. ..ελπίδα να σκορπούν.. και ξεραμένα εκεί να μένουνε..''σημεία αναφοράς''..

Καλείσαι βιαστικά λοιπόν  απ' την αρχή..  ξυπνώντας απ' το ''ληθαργο'' του άγριου Χειμώνα σου .. καλείσαι για να ταυτιστείς..να γίνεις μέρος της κι εσύ αν μπορείς.. σήμερα.. που η φύση ''βάλθηκε'' να βάλει τα ''καλά'' της..σήμερα που εβάλθηκε.. στεφάνια μέσα σου και γύρω σου να πλέξει.. 

Και μη θαρρείς πως είν' γιορτή μονάχα.. ένα ''τραγούδι'' για να πεις..είναι το βάρος τόσης ομορφιάς..της ομορφιάς.. που υπόσχεσαι για άλλη μια φορά.. πως θα την καταχτήσεις και θα αντέξεις..θα την αντέξεις και θα πολεμήσεις για αυτήν..για ένα κόσμο δίκαιο..που στα μπαλκόνια να ονειρεύεται τα λούλουδα μιας Άνοιξης..και μιας Πρωτομαγιάς...

Με λυρισμό στο κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Και με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ.. για την έννοια της Πρωτομαγιάς..και τους αγώνες των εργατών ανάμεσα στους αιώνες..
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !!! 

χτίστες

Τραγουδάνε οι χτίστες.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.

Είναι μια υπόθεση

κάπως πιο δύσκολη.

Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,

λαμποκοπάει,

μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,

εκεί 'ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,

τα χέρια που ματώνουν.

Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,

πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.

Να χτίζεις μη θαρρείς που 'ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,

μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,

κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ' έφοδο τον ουρανό κυριεύει,

ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.

Στο πρώτο κιόλας πάτωμα

αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,

και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά

τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι...

Ναζίμ Χικμέτ (μετάφρ. Γιάννη Ρίτσου)
........................................................................................

μια μαντινάδα σου 'στειλα....

Photos: Vivienne Mok

Χίλια σου στέλνω γιασεμιά,
απ' τση καρδιάς τ αλώνια,
ν' ανθεις μαζί μ'αυτα κι εσύ,
όσο περνούν τα χρόνια,
να γράφεις και να σκέφτεσαι σοφά κ'αληθεινα,
ν'ανατρανιζεις τσι ψυχές του κόσμου ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ. 🌹 ☺ 🌹☺️🌹☺️🌹☺️🌹

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΚΑΛΆ!!! ☺
Με Αγάπη ο φίλος σου 
 Δημοσθένης Σηφακάκις. 
..................................................................................................................................................................

μετρώ τα χρόνια μου..με τις ''κουκίδες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Αποδημητικά '' πουλιά..θαρρείς οι άνθρωποι στη Γης.. μιας χελιδόνας πέταγμα λαχτάρησαν.Έτσι εκατέβηκα κι εγώ ένα πρωινό και ''φύτρωσα'' στο χώμα της..και μου εμήνυσε η μάνα μου ..πως ήτανε 26 του Απρίλη..εγεννήθηκα..μου δόθηκε και μια ευχή..από τη νόνα μου.. που ήταν και η μαμμή μου..''λουσμένη'' εγώ να τριγυρνάω πάντοτε και με κορδέλλα στα μαλλιά το φως..και άρωμα λεβάντας να αποχτήσω αν μπορώ..γιατί είναι ''ακριβό''..να το σταλάζω στις ψυχές..μην τύχει και σωθώ.Ήτανε μου είπε η μάνα μου στις ακακίες από κάτω ..στο σπιτάκι το μικρό που εγεννήθηκα δίπλα .. .σιμά..σε κείνα τα λιβάδια τα τριφύλλια τα ολάνθιστα από τις μαργαρίτες.. και  με τυλίξανε..στο δαντελένιο σεντονάκι το   κατάλευκο..πλεγμένο από τα χέρια της γιαγιάς..

Τι γρήγορα..τι βιαστικά που εμεγάλωσα..μακρινά πετάγματα.. περνώντας θάλασσες κι ωκεανούς βαθείς..φωλιές αγωνιώντας.. χτίζοντας..να ξαποσταίνω  σε ψηλά συρματοπλέγματα. .πότε κελαηδώντας χαρούμενα και πότε λαβωμένα..Σάμπως..και τι θα ήμουν άλλωστε..αν δεν ετόλμαγα..αν δεν ''αποδημούσα'' εντός μου? Επέταγα..ανάσανα.. ..εφώλιαζα..μα πάντα εκεί το βλέμμα μου ψηλά..τα ''πετάγματα'' τα μακρινά.. συγκίνηση μοναδική μου προκαλούσαν..

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια μου με αριθμούς..ναι..μεγαλώνω..και δεν ευθύνομαι εγώ γι αυτό.. κοιτώντας το ημερολόγιο   στυγνά..από μικρή έτσι κι αλλιώς έβγαινα πάντοτε ''λουσμένη'' μες στο φως..κρατούσα πάντα εκείνη την ''ευχή''..που μου εδόθηκε εκείνο το πρωινό θαρρείς..σαν χρίσμα απ' τη γιαγιά μου..  και προχωρούσα στα ποτάμια τα πλατιά..ψάχνοντας για μια θάλασσα οριζόντων..Είμαι και σήμερα παρούσα κι είμαι εδώ. Θαρρώ πως είμαι ακόμα νια..και πως θα βγω μες στους ''μπαχτσέδες'' της ζωής ..όλα τα όμορφα τα λούλουδα που ελιμπίστηκα να κόψω..να τα στολίσω στης καρδιάς το βάζο μου..τις μυρωδιές τους να μυρίσω..

Είμαι χαρούμενη που αξιώθηκα και φέτος να μαι εδώ..ανάμεσα σε αγαπημένα.. λατρεμένα πρόσωπα..ανάμεσα σε σας..που κι αν τα μάτια σας δεν είδα και δεν κοίταξα..οσμίζομαι πως κάποιοι ..ίσως οι πιο καλοπροαίρετοι..να με αγαπάτε κιόλας, σαν ένα άνθρωπο απλό.. που ήρθε στη γη αρώματα και στίγματα μικρά σαν κουκιδίτσες να αφήσει..

Είναι όμορφο να ξέρεις πως στον ''αποχαιρετισμό''..όταν συμβεί  αυτό από τον κόσμο τούτο..κάποιοι αγαπημένοι και δικοί σου άνθρωποι..ίσως και κάποιοι φίλοι..για χρόνια όσα αντέχουνε κι αυτοί..απ' το δικό σου ''άρωμα'' .. καμμιά φορά στη σκέψη τους..θα αρωματίζονται τελείως θετικά..με όλα τα λάθη και τα πάθη σου.. που σε χαραχτηρίζαν.. 

Είναι όμορφο σκέφτομαι καμμιά φορά.. το άρωμά μου να ''φορούν''..αυτό το άρωμα.. που της λεβάντας διάλεξα για με..και μακάρι να επρόλαβα ως εδώ που έφτασα..να το αποχτήσω και να το φορώ κι εγώ..και να σκορπάω τις σταγόνες του.. επάνω στις ψυχές σας...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..που φύτεψε τα άνθια στην ψυχή μου..τα φύλαξα καλά..κλειστά τα άνθια του..μη τα φυσήξει ο βοριάς..ήλιος μη τα μαράνει..Ήταν εκείνες οι  στιγμές στο χρονικό ενός έρωτα..που έρχονταν  φρέσκα κομμένα άνθια το πρωί στην πόρτα μου.. καθώς και στα πορτοπαράθυρα εκείνα της ψυχής μου....Άνθια ερχότανε και αποβραδίς..  μοσχοβολιές και λούλουδα ..την κάμαρα του νου μου να ποτίσουν... 

Μα πέρασαν χρόνοι πολλοί..κι αλλάξαν χρώμα και τα λούλουδα...ο χρόνος φθείρει .. κιτρινίζει  τις σελίδες..εξατμίζονται τα αρώματα.. και αχνά μοσχοβολούν.. μένει εκεί μονάχα το άρωμα..το άρωμα που ήταν ακριβό και πότισε το δέρμα μου..μα πια έπαψε κι αυτό  από καιρό αγάπη να θυμίζει...

Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..έρωτα.. που δεν τα κατάφερε ψηλά να διαχέεται..ψηλά για να ''πετάξει''..Να της πιάσει το χέρι της ψυχής..περίπατο σε αιθέρες να τη βγάλει..Το καταλάβαινα όταν με στένευε η ψυχή..το καταλάβαινα πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε.. είναι και κάποιοι που ξεθωριασμένοι περπατούν..πριν καν στο κάδρο της ζωής μας θέση τολμήσουν για να πάρουν..Χλωμές και οι νερομπογιές  αυτές.. δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη..λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..που στερεώνει και τα χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

Είναι ευαίσθητες οι ζωγραφιές..σαν ονομάζονται αυτές ''ακουαρέλες''.. την τέχνη δεν την εκατέχουνε πολλοί..θέλει χέρι ειδικό..αγάπες για να σχεδιάσουνε ..να μοιάζουνε σαν να 'ναι ζωγραφιές..μέσα σε κάδρα ξεχασμένα από παλιά..σε υπόγεια και σκοτεινά ..σε ράφια που ακόμα τα φωτίζουνε..λίγες αχνές..μα χαραμάδες.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

οι ήρωές μου..''σελιδοδείχτες'' της ψυχής μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πόσο πολύ τους ένιωθα..πόσο πολύ με αγγίζαν................
Μικρές-μικρές.. στιγμούλες μοιάζανε ''απρόσεχτες'' που μου γεμίζανε ''κουκίδες'' το φουστάνι της ψυχής μου...
Ναι..ναι..ήταν εκείνοι οι ''δικοί'' μου άνθρωποι..οι άνθρωποι της καρδιάς μου...Μα .. θα θαρρούν πολλοί πως λέω για τους συγγενείς...όχι ..όχι..δε μιλώ μοναχά γι αυτούς.. για κείνους τους αγαπημένους μου μιλώ .. τους διαλεχτούς..που άθελά τους και ερήμην τους..βάλθήκανε να συγγενεύουνε με τη δική μου την καρδιά...

Έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν.. Με ''παίρνουνε''μαζί τους απ' την καθημερινότητα..που έτσι κι αλλιώς είναι πεζή..αφόρητα πεζή στιγμές- στιγμές..γι αυτό και τους αγάπησα..τους επινόησα συχνά τους ''ήρωές'' μου..καθώς προσπάθησα να ζώ ανάμεσα σ' αυτούς και στους πραγματικούς ανθρώπους..

Ξύπνα μου γνέφουν..''φεγγαρόλουστη'' να νιώσεις..να γενείς.. ξύπνα..να γίνεις για άλλη μια φορά..να γίνεις κόρη της Σελήνης.. να ονειρευτείς.. μη φοβηθείς...μαζί ..παρέα αντάμα εκεί στα σκοτεινά...μαζί θα περπατάμε...Γεμίζουνε το βλέμμα μου.. κλέβουνε το θολό το δάκρυ μου...στο μάγουλο με αγγίζουνε.. αέρας μοιάζει ουράνιος..το χάδι των ματιών τους.. Νύχτες ατέλειωτες ''μοναχικές'' μαζί σας εταξίδεψα ..μέσα από τα ταξίδια μου με τις σελίδες των βιβλίων σας..με ανεβάσατε στους ουρανούς  ..κι ύστερα πάλι απρόσμενα με φέρατε στη Γη..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..πάντα θα με λυγίζει...Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή.. απαλή..προσεχτική..μη και τους ''τσαλακώσω''..είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..και γίνεται ευάλωτη...δε θέλω τις ''κουκίδες'' που ζωγράφισαν επάνω στο φουστάνι μου...μη και τις ξεθωριάσω.. Οι ''ήρωές'' μου οι μοναδικοί..οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..μα και οι τσαλακωμένοι..εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..κι από 'ναν όχλο ολάκερο..και συντροφιά ποιοτική..τα βράδια μου  κρατούσαν..λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..στο έναστρο στερέωμα.. ''πυγολαμπίδες'' να φωτίζουνε..οι ''σελιδοδείχτες'' μου των ωραίων ιδεών..να παραμένουν της ψυχής μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................