είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είχε στιγμές το χρονικό ενός έρωτα..που φύτεψε τα άνθια στην ψυχή μου..τα φύλαξα καλά..κλειστά τα άνθια του..μη τα φυσήξει ο βοριάς..ήλιος μη τα μαράνει..Ήταν εκείνες οι  στιγμές στο χρονικό ενός έρωτα..που έρχονταν  φρέσκα κομμένα άνθια το πρωί στην πόρτα μου.. καθώς και στα πορτοπαράθυρα εκείνα της ψυχής μου....Άνθια ερχότανε και αποβραδίς..  μοσχοβολιές και λούλουδα ..την κάμαρα του νου μου να ποτίσουν... 

Μα πέρασαν χρόνοι πολλοί..κι αλλάξαν χρώμα και τα λούλουδα...ο χρόνος φθείρει .. κιτρινίζει  τις σελίδες..εξατμίζονται τα αρώματα.. και αχνά μοσχοβολούν.. μένει εκεί μονάχα το άρωμα..το άρωμα που ήταν ακριβό και πότισε το δέρμα μου..μα πια έπαψε κι αυτό  από καιρό αγάπη να θυμίζει...

Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..έρωτα.. που δεν τα κατάφερε ψηλά να διαχέεται..ψηλά για να ''πετάξει''..Να της πιάσει το χέρι της ψυχής..περίπατο σε αιθέρες να τη βγάλει..Το καταλάβαινα όταν με στένευε η ψυχή..το καταλάβαινα πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε.. είναι και κάποιοι που ξεθωριασμένοι περπατούν..πριν καν στο κάδρο της ζωής μας θέση τολμήσουν για να πάρουν..Χλωμές και οι νερομπογιές  αυτές.. δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη..λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..που στερεώνει και τα χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

Είναι ευαίσθητες οι ζωγραφιές..σαν ονομάζονται αυτές ''ακουαρέλες''.. την τέχνη δεν την εκατέχουνε πολλοί..θέλει χέρι ειδικό..αγάπες για να σχεδιάσουνε ..να μοιάζουνε σαν να 'ναι ζωγραφιές..μέσα σε κάδρα ξεχασμένα από παλιά..σε υπόγεια και σκοτεινά ..σε ράφια που ακόμα τα φωτίζουνε..λίγες αχνές..μα χαραμάδες.....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................