''περνούν οι άνθρωποι''.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Περνούν οι άνθρωποι και φεύγουνε και μένουν πίσω οι σκιές τους.. τα αρώματα..τα βλέμματα που συναντήθηκαν..οι καρδιές  που ανταμωθήκαν..Κουλουριαζόμουν στη γωνιά μου έτσι κι αλλιώς..  μικρό κι αδύναμο από πάντοτε παιδί..όχι πως ήτανε ο φόβος μου.. μα η αγριάδα του αποχωρισμού με εκυρίευε..μου πάγωνε τα χέρια.. Δεν ήθελα..δεν άντεχα να φεύγουνε από τη ζωή μου οι άνθρωποι.. όχι δεν ήταν ο θάνατος ο βιολογικός που με ετραυμάτιζε μονάχα.. ήταν εκείνοι οι αποχωρισμοί οι αναπάντεχοι..ανθρώπων που ήρθαν δίπλα μου..ζεστάνανε τα παγωμένα φύλλα της ψυχής μου..όχι δε σας μιλώ για έρωτες..μα για αληθινούς..περπατητές πα στη δική μου τη ζωή..αγαπημένους μου ανθρώπους..που με πλαισίωσαν αγνά και τρυφερά..με σεβασμό..μου δίδαξαν ευγένεια ψυχής.. ευγένεια και αγάπη..περίσσευμα για να 'χω να πορεύομαι..κάθε που θα 'ρχονται σιμά στο νου..κάθε που θα θυμάμαι...

Κι ούτε που το φαντάζομουν στην πρώτη χειραψία μας..πως θα γινότανε δικοί μου ''συγγενείς''..της οικογένειας ανθρώποι..παιδιά.. ισόποσα στο ζύγι μου..σαν αίματος παιδιά..Έρχονται και ξανάρχονται τα βράδια τα ερωτήματα στο παγωμένο μαξιλάρι μου..ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου..λυπάμαι για το ''άδικο''..το άδικο που γράφει ερήμην η ζωή..κι αναρωτιέμαι με απορία..πόνο αληθινό..αλήθεια ποιός είναι μεγαλύτερος καημός..ο αποχωρισμός ο ζωντανός ή των αποθαμένων..? Πόσο λυγίζει η καρδιά μου στο αντίο αυτό..πόσο για χρόνια η χειραψία αυτή του αποχωρισμού θα μου παγώνει την παλάμη..άδεια τα χέρια μένουνε..μα τα σημάδια στην καρδιά..και οι θύμησες γραμμένες..Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε βαθιά..λες κι ήταν δώρο από ψηλά..και μένουν οι σκιές τους..

'' περνούν οι άνθρωποι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''ανεμοθύελλες''...

Σαν το ανυπόμονο δεντρί που το φυτεύουνε στη γη..ρίζες να βγάλει ..να βλαστήσει..
''φυτεύτηκα'' κι εγώ..ρίζες να βγάλω και βλαστούς.. κορμό να δέσω ανθεχτικό..να αντέχει στους βοριάδες.. όταν ''λυσσομανούσαν'' και τις ρίζες μου ξερίζωναν..χωρίς να λογαριάζουν τα βλαστάρια.. Μνήμες κατάσαρκες..ατέλειωτες αέρηδων σκληρών..''εβάψαν΄'' το φουστάνι μου..ανεμοθύελλας η σκόνη απλώνεται..
σκεπάζει πια την ορατότητα των οριζόντων της ζωής μου..Να αποφασίζω..κάθε τότε που καλούμαι μοναχή..να παίρνω το σταυρό μου παραμάσκαλα.. και να κινώ το Γολγοθά μου..
Είναι βαρύς φορές- φορές ετούτος ο σταυρός κι ασήκωτος..εν μια νυκτί τοπίο να αλλάζεις.. 
Όνειρα..λέξεις..σχέδια..ταξίδια και επιστροφές..δεμένα.. σφραγισμένα με μια ατλαζένια καταγάλαζη κορδέλλα πα στο φάκελλο του συρταριού..εκείνον της ψυχής μου..κυλάνε τώρα μπρος στα πόδια μου..ο φάκελλος εμούσκεψε..πλημμύρισαν οι λέξεις..
Μου στέλνεις το σινιάλο σου μου λες να μη λυγίζω περνούν οι ανεμοθύελλες..κοπάζουν και σιωπούν..κι εγώ σου αποκρίνομαι πως πίσω τους αφήνουνε ρίζες ξεριζωμένες..
πονούν οι ρίζες τι θαρρείς..!!!


'' ανεμοθύελλες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
..............................................................................................................

''για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Στέκονταν μες στην άκρα σιγαλιά..εκεί στην κοίμηση του δειλινού..λευκή οπτασίας μια σκια..μιας ελαφράδας αέρινης στην αγριάδα του καιρού μορφή..μίας γαλήνης πέρασμα στην αύριο την άγνωστη μπρος στη σκληράδα της παρούσης..Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές..την ηρεμία του τοπίου και τη δίψα της να ζωγραφίσει..αίωρες σκέψεις στο χαρτί..δυνατές..τις στάλες  να προφτάσει..να βραχεί..απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών..που ταξιδεύανε.. αφήναν πίσω όνειρα.. αγκαλιές..φιλιά..κορμιά που συναντήθηκαν..αρώματα που έσμιξαν.. χνώτα που μπερδευτήκανε..ανάσες που γεννήσανε αλλιώτικες αγάπες..κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε.. ανεξίτηλες στου χρόνου τη φθορά.. 

Όσοι τις συναντήσαν ''αγιάσθηκαν''..τις τραγουδήσανε..ονόματα τις δώσανε τρανά..τις είπανε πως πάνε στον παράδεισο..πως αιωρούνται μες στους κήπους τους ολάνθιστους του θόλου του ουράνιου..αρνούνται να αποξηραθούν.. δροσοσταλίδες επιμένουνε να στάζουνε τα πρωινά..στου νου και στης ψυχής μας τα λημέρια..

Κι αν ο Παράδεισος είναι ο κήπος της ψυχής μας της Εδέμ..εεε..ναι εκεί θαρρώ πως κατοικούν..εκεί κουρνιάξανε και δε θα ματαφύγουν βάλσαμο θεραπευτικό..μνήμη ελιξήριο ζωής αισθαντικής..''σημαδεμένης''..
Κι αν ψάχνεις..αν αναζητάς απόβραδα εκείνα της μαγείας της ψυχής..για να τα συναντήσεις..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..σε κείνες τις αγάπες τις παλιές..σαν ευλογία απ' το Θεό που τις εγεύτηκες..εκεί να ψάξεις να τα βρεις..μες στης Παράδεισος των ερώτων σου τα μέρη..

'' για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

νόστος..αγάπης νόστος......Σοφία Θεοδοσιάδη

Έρχονται βράδια και φορές και δειλινά..που χω ''φτερά'' στα πόδια μου σε σένα να πετάξω..ψάχνω..και ψάχνω..στης ομίχλης και της καταχνιάς των σύννεφων..και στης ομίχλης των καιρών..εκείνη τη μορφή να αναγνωρίσω..να τη βρω..μορφή να μεταλλάσσεται.. χίλιες μορφές να παίρνει..και το χαμόγελό σου να γεννά..Νόστος χωρίς επιστροφή..νόστος γλυκός και ακατόρθωτος..νόστος γλυκός σαν βύσσινο του κουταλιού της μάνας μου..μα πάντα ένας..
αληθινής ''αγάπης'' νόστος παραμένεις..

και αν πολλές αγάπες ήρθανε..μου συστηθήκανε για αγνές..είναι η δική σου που ''ξεχώρισα''.. γιατί κάθε που κίναγα να ''μυριστώ και να μυρίσω'' ..καινούριο άρωμα να το φορέσω και να φορεθώ.. έρχονταν υποδόρεια η δική σου η υφή..με χάϊδευε απαλά..να μου θυμίσει στη ζωή.. καθώς νοθεία έπεσε πολύ..ακριβά πολύ τα υλικά τα ατόφια.. η θύμησή σου μου εψέλλιζε πως των ερώτων της συνήθειας..δεν ήμουν θιασώτης..γι αυτό έχω το δικαίωμα να σου μιλώ για ''νόστο''.......

νόστος..αγάπης νόστος -
Σοφία Θεοδοσιάδη - ( απόσπασμα).
.............................................................................................................

της πεθυμιάς μου ''ρόδο''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άλικο ''ρόδο'' της ψυχής μου αιωρούμενο..της πεθυμιάς μου ρόδο.. ερχόσουνα σιμά μου σιωπηλά..τα βράδια τα μοναχικά..στην άκρη της ψυχής μου τον Παράδεισο..άνθια εφύτρωναν..ερίζωναν..
τι κι αν ελιγοψύχησα..εσκιάχτηκα και εφοβήθηκα φορές..να ''ξύνω'' και να ''γδέρνω'' ασταμάτητα..πληγές..και τραύματα της μνήμης μου απέφευγα..της γύριζα την πλάτη..μα εκείνη δε μου θύμωνε..
 ερχότανε απρόσμενα και στέκονταν εμπρός μου..σκυφτή..θλιμμένη χαμογελαστή..ψιθυριστά να μου μηνύσει..πως έχει κρυμμένα χάδια
 για τα με..και ερωτήματα..να μην την εφοβάμαι.. 
άντεξες άραγε τις βαρυχειμωνιές..σου άνθισε η ζωή όλα τα πέταλα.. μυρίστηκες τον κόσμο?

Τα μάτια τα μελιά σου  εταξίδεψαν..τα ζήλεψαν οι αγγέλοι..μα εκείνα επιμένουνε και στα παραθυρόφυλλά μου βράδια φεγγαριού.. μου σεργιανούν..με γλύκα μα και θλίψη με κοιτούν..προσμένουνε.. μια ματιά στο άπειρο για να τα συναντήσει..Πάντοτε βιαστικοί οι μεγάλοι έρωτες..το χρόνο πολεμούνε..δεν τους αντέχουνε τους  μακροχρόνιους τους χωρισμούς μου λέγαν τα στιχάκια..
καίγονται..μαραζώνουν..με το ''θεριό'' της μοναξιάς συνομιλώ.. ήπιες νερό της λησμονιάς μεθυστικό..κι ούτε που νοιάζεσαι  θαρρείς..για οπτασίες γήινες..της πεθυμιάς το βότανο εχάθηκε..στα αναπάντεχα..στης λήθης τα λημέρια..οι δείχτες καρτερούν διαδρομές..

της πεθυμιάς μου ρόδο ''άλικο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

'' στης μυρωδιάς το φόρεμα''....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Δραπέτευσε πολλές φορές..εκείνο το παιδί.. και το 'βαλε στα πόδια..μα όσο κι αν προσπάθησε   να τρέξει να κρυφτεί..πάντα μέσα μας  έμενε και πάντα θα επιστρέφει..ενθύμηση θαρρείς..της επιστροφής την αφορμή..Δεν είναι που δεν θέλησε..ίσως και να μην μπόρεσε.. τη μυρωδιά αυτή την τόσο γνώριμη κι απλή του ''σαπουνιού'' από πάνω του να  βγάλει..Χρόνια την σέρνει πάνω στο τριμμένο του το φόρεμα το πολυκαιρισμένο..κιτρινισμένο απ' τον καιρό..η μυρωδιά ''επότισε'' του φουστανιού τις ίνες...

Ακριβές κι αν φάνταζαν οι μυρωδιές οι νέες εκεί έξω..ποτέ τους δεν κατόρθωσαν την θέση της να πάρουν..Είναι που είναι δυνατή η μυρωδιά αυτή του ''σαπουνιού'' και πάντα κατορθώνει..την κάπνα ''των φουγάρων'' και τις μυρωδιές της πόλης της πολύβουης..που  ναυτία φέρνουν και ίλιγγο..αυτή να επισκιάζει ...

Είναι θαρρώ κάπως αργά για σε..να μένεις παρατηρητής αδιάφορος για κείνο το παιδί..που εντός σου οικοδομήθη..και να νιώθεις ανόητος συχνά..ναι..ναι..τη λέξη αυτή μη φοβηθείς για να τη φορτωθείς..καθώς κουβέντα με τον εαυτό σου τον πολύτιμο σαν πιάνεις και ανοίγεις..ανοιχτά πρέπει πάντα να του μιλάς..τις λέξεις σου να μην μασάς..να μην τις κρύβεις..

Γιατί εκείνον..που λαχτάρησε..μα δεν επροτίμησε..δεν θέλησε ποτέ το '' πικεδένιο '' του το φόρεμα..με ένα άλλο πιο γυαλιστερό να αντικαταστήσει..έτσι τον λεν στην γειτονιά.. ρομαντικό κι ανόητο.. και σαν παλιομοδίτη τον κοιτούνε..κι αυτός γελά..τους προσπερνά και ξέρει..πόσο ''εκείνη'' η παλιά μοσχοβολιά ακόμα τον τυλίγει !!!

 '' στης μυρωδιάς το φόρεμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

<< χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές.. >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..εσαεί..
τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..
κι ας βράδιασε..κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς 
τα χρόνια μου εντός.. 
''Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Πήρε και Φθινοπώριασε κρυφτήκανε οι ''ήλιοι''..
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά 
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά...

της Σοφίας Θεοδοσιάδη...... 
....................................................................................................................................