Μου λείπει ναι..γιατί με ''φρόντιζε''

Σαν θα κυλάει η ζωή σας και θα ''χάνεται''
χωρίς τις παύσεις που απαιτεί..
χωρίς ανάσες..δίχως βλέμματα..
στα τετριμμένα θα αναλώνεστε..
πανομοιότυποι..θα επαναλαμβάνεστε..
τα ίδια πράγματα θα ξεφωνίζετε..
ως καλοκουρδισμένοι  παπαγάλοι..
σαν δε προλάβετε μες στη βιασύνη σας..
δε θα της συστηθείτε ευλαβικά..
εκείνης της αγάπης της ξεχωριστής..
εκείνης που δεν άργησε..δεν ολιγώρησε..
μα εστάθηκε μπροστά σας ζωντανή..
Μου λείπει ναι..γιατί με φρόντιζε..
ζακέτα ήταν μάλλινη..
της παγωμένης μου ψυχής..
λέξεις που αργά ειπώθηκαν..
μαζεύανε τα γράμματα επιλέγοντας..
απ' το αλφαβητάρι της καρδιάς..
μόνα τους ένα - ένα..
εγίναν πρώτα συλλαβή..
εγίνανε στα χρόνια μια σελίδα..
Μου λείπεις ναι..γιατί με ''φρόντιζες''.........

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''η μπαλάντα της ζήλιας''..........

art : Christian Shloe

Για τις όποιες ζήλειες,σχεδόν πάντα φταίνε οι γονείς, 
που συγκρίνουν τα παιδιά τους και ζυγίζουν
τα ''καταχαρίσματά'' τους της στοργής..
σαν στυγνοί έμποροι.
Ζηλεύω είναι σύγκριση.. 
δικαιολογημένη ή παράλογη εμμονή σύγκρισης
με δικαιολογημένα ή παράλογα συμπεράσματα.
μια σύγκριση,που ό,τι και να κάνεις,ό,τι και να λες
εσύ βγαίνεις στα μάτια σου ο μειωμένος.
Τα περισσότερα κόμπλεξ μεγαλείου και ανωτερότητας,
στη μειονεξία φανερώνονται..και θορυβούν
για να καλύψουν το θρήνο της αυτομεμψίας..
Ριζώνουν στην αυτοϋποτίμηση,
στην προσωπική χαώδη ανασφάλεια..
και στην απουσία αυτοεκτίμησης...............

''η μπαλάντα της ζήλιας'' ( απόσπασμα)
- Μάρω Βαμβουνάκη

...................................................................................


ΣΚΕΨΕΙς.........

<<Αν ήτανε η ζήλεια ψώρα..θα κόλλαγε όλη η χώρα>>..
Ρήση σοφή..μεστή..που ακόμα στα αυτιά μου αντηχεί..
απ' το γλυκό - σοφό στόμα της νόνας μου..
σχολειό πολύτιμο απ' τα μικράτα μου ακόμα..
Καθώς και η ρήση <<μικρό χωριό..κακό χωριό>>..
που ευνοεί να ανθεί η ζήλια..
Ξυπνάς απ' το πρωί και ηθελημένα ή αθέλητα
 το μάτι σου καρφώνεται εις την αυλή του γείτονα..
και στο φουστάνι της γειτόνισσας..κρυφή σου επιθυμία..
Κι εσύ...αν απ' τα γεννοφάσκια σου..
είχες γονείς εγωιστές..ανασφαλείς και εγωκεντρικούς..
και συγκρινόμενος ολημερίς και ολονυχτίς..
ψάχνεις επιβεβαίωση..τα μάτια σου γουρλώνοντας..
και << όσα δε φτάνει η αλεπού..τα κάνεις κρεμαστάρια>>. 
κι αρχίζεις τις κακίες σου να τις σκορπάς..
σε ό,τι δεν μπόρεσες ..δεν τόλμησες 
δεν ήσουν ικανός να καταχτήσεις..
Εκεί τρυπώνει το μικρόβιο 
της ζήλιας της αρρωστημένης σου..
χάνοντας χρόνο πια με τον κατώτερο εαυτό..
εθελοτυφλώντας..αγνοώντας τα
μη ασχολούμενος με τα χαρίσματά σου..
Μικρόβιο που εξελίσσεται..γίνεται ασθένεια τροχοπέδης..
Άνθρωπος γίνεσαι λειψός..καθώς δεν έμαθες 
να ''αυτομέμφεσαι''..σπουδαία αρετή 
από παλιά..η αυτομεμψία''..
Όχι δεν εννοώ το αυτοκατηγορώ..
 την αυτοκριτική..την τάξη ..την τοποθέτηση..
την ιεράρχηση των προσόντων σου..αυτήν επικαλούμαι..
μα και των ελαττωμάτων σου ακόμα εννοώ..
Αυτή η σπουδαία αρετή σε πάει παραπέρα..
Σπουδαίο βιβλίο η μπαλάντα της ζήλιας της κ. Βαμβουνάκη..
Μια μπαλάντα που ενοσρχηστρώνει το μέσα μας..
μας τοποθετεί..μας παίζει τη μουσική της αλήθειας..
τη μουσική της αυτογνωσίας..
Να ένα ακόμα καλό..σπουδαίο βιβλίο για ανάγνωση..
η φίλη σας Σοφία.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
............................................................................................................

''νομίζω πως δεν έφυγες''.......

Αναζητώντας τα παλιά..
κάτω απ' την ακακία  μας τη βιολετιά..

εσένα ζωγραφίζω..

νομίζω πως δεν έφυγες..

ταξίδι κίνησες αποδημητικό..

σε συντροφεύουνε στο δρόμο σου..πουλιά
στέλνω στο κατόπι σου..να σου κρατούνε συντροφιά..
στα σκοτεινά σου βράδια..

σε βλέπω να περνάς για ύστερη φορά..

του πατρικού σπιτιού μας την εξώπορτα ..

έρχεσαι στα αθόρυβα στον ύπνο μου..

και οι τοίχοι του δακρύζουν...

γελούσες και το γέλιο σου άνοιγε τις καρδιές μας

κράταγες αναμμένο το κερί και μες στις συμφορές..

άφησες πια το σπίτι μας και πήγες μακριά

μοιάζει μπαχτσές που του 'φυγαν για πάντα τα πουλιά..

τα όνειρά σου φύτεψες στη μέση εκεί του δρόμου μας..
αδύναμο που μοιάζει το παρόν στης νοσταλγίας την πόρτα..

Μη με ξυπνήσετε απ' τ' όνειρο..

μην πείτε πως ανέβηκε στον ουρανό..στον ήλιο..

η μάνα μου ήτανε παιδιά..και δεν ακούω λόγια..

πως λέτε ήτανε και πλήρης ημερών...?

εεε..και..η μάνα μου ήτανε τ' αηδόνι μου 

και παραγγέλνω στα πουλιά..

να κάθονται τα βράδια πα στον τάφο της..

και να της κάνουν συντροφιά..φοβόταν το σκοτάδι..

'' νομίζω πως δεν έφυγες'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.

( πέρασαν κιόλας έξι μήνες)

............................................................................................................

''γλυκειές επιστροφές''.........

φωτο: Iliana Theodosiadi

Αν η αγάπη είν' ομορφιά..
εγκλωβισμένη στα φτερά..
Καλοκαιριού μιας άσπρης πεταλούδας..
έρχεσαι απρόσμενα τα πρωινά
τρελλό χορό αρχινάς πανηγυριού
στο γνώριμο λουλούδι μας 
που φύτεψαν τα χέρια τα δικά σου..
μιας πεταλούδας πέταγμα.. ολόλευκης..
εξαγνισμένης της ψυχής..
στο χαμογέλιο ανθεί..
δρόμο μακρύ..φτερούγισμα άυλης μορφής..
φέρνεις τα χαιρετίσματα από το κοιμητήριο..
φως απ' τα καντηλέρια τρεμοσβήνον..
λένε πως επισκέπτονται οι ψυχές..
εκειούς π' αγάπησαν πολύ..
που αγαπήθηκαν με πάθος..
μπερδεύομαι συχνά στο πέταγμα..
είναι αρκετοί οι αποδημήσαντες..
ποιά τάχα να 'σαι εσύ?
τίνος ψυχή εφόρεσες μορφή?
λευκή μου πεταλούδα?
κοιτώ σε και χαμογελώ..
αναγνωρίζω σε στο πέταγμα..
σινιάλο για ξεκίνημα..
και αλλαγή πορείας..
αθόρυβος μονόλογος τα λόγια μου..
ακουμπούνε τα φτερά σου..
Δεν είναι ο θάνατος που μ' έσκιαζε..
ήτανε πάντα ο αποχωρισμός..
το ύστερο αντίο
δεν ήτανε ο λώρος μας της γέννας μας
που βίαια εκόπη..
είναι ο λώρος της ζωής..
κοινής πορείας μιας αόρατης κλωστής..
σε κειούς που αγαπήθηκαν βαθιά..
πέρα από ενώσεις αίματος 
σε κειούς που εμιλήσαν με τα μάτια..
γλυκειές επιστροφές πα στα φτερά..
έρχεσαι αγάπη μου..υπάρχεις..
ο ήλιος έρχεται με σε..
ζεσταίνουν οι αχτίνες σου..
σε εμένανε ..δηλώνω αρνητής
εκείνου του πνευματικού σου..
του θανάτου....
κρατώ στα χέρια  και στο νου..
 ευλαβικά..ανέγγιχτη..
την πεταλούδα σου ψυχή..

'' γλυκειές επιστροφές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................
..................................................................................................................................................................

''μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα''..( αποσπάσματα)

εικόνα : από το Διαδίκτυο.

Όμως τα βράδια ένας γρύλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονι-
σμένα βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι
της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά
λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.{…..}

Πόσον καιρό αποδημήσαμε στο δρόμο των χελιδονιών;
Ήλιος πολύς δεν ήταν πουθενά για να ζεστάνουμε τα χέρια μας.
Μέσα μας ένα σπουργίτι κρύωνε.
Πεθυμήσαμε τα αγαθά μάτια των μοσχαριών για να κοιτάξουμε
τη γη, τον ουρανό, και την καρδιά μας.
Πού αφήσαμε το σιωπηλό χαμόγελο που δεν ξέρει να χαίρεται;
Σε ποια γωνιά της αυγής έχουμε πετάξει την άσπρη κυριακάτικη
ποδιά μας και το πρώτο σχολικό τετράδιο με τ’ αδέξια σχέδια
των προβάτων και των ανθρώπων; […]

Ο ήλιος ήταν πονηρός. Έχωνε τα χρυσά κέρατα, σαν τρα-
γος, ανάμεσα στις καλαμιές, και το χρυσό του μάτι
παραμόνευε τη γη.
Στη βρύση πλέναν οι κοπέλες τα πλουμιστά μεσοφόρια
γιομάτα πράσινα πουλιά και κόκκινα λουλούδια.
Ο μεσημεριανός αγέρας γαργάλαγε τις χωματένιες φτέρνες των
ξαπλωμένων χωρικών και τις μασκάλες των κοριτσιών.
Και τα κορίτσια θύμωναν και γέλαγαν….
Το γέλιο τους το παίρναν τα σοβαρά πλατάνια κ’ οι ευγενικοί
Ευκάλυπτοι, και σάλευε όλη η ρεματιά απ’ τα γέλια των
πουλιών, των νερών και των φύλλων.
Κ’ εμείς κρυβόμαστε κάτω απ’ τα πράσινα φουστάνια των
θάμνων κι αφουγκραζόμαστε το λαχάνιασμα της γης και των
λουλουδιών τα καρδιοχτύπια…”

(Γ. Ρίτσος, Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα. Κέδρος)

Ένα μαγικό ταξίδι για παιδιά..και για μεγάλα παιδιά ενίοτε.
καθώς  το διάβασμα έχει διαβαθμίσεις..
είναι κάτι σαν το ασανσέρ..που σε ανεβάζει όροφο - όροφο..
και σίγουρα όλοι μας δεν πάμε κατευθείαν στον Καμύ..
δεν είναι καθόλου υποτιμητικό..είναι γοητευτικό κάποτε να αρχίζουμε από κάπου..άλλωστε η νοσταλγία των παιδικών μας βιωμάτων..
η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων..είναι σαν το χάδι 
της μητέρας μας στο μάγουλο..που μας ενθαρρύνει..
μας ενεργοποιεί και μας ακολουθεί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα..
Μέσα σε τούτο το ''μαγικό'' βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου..
που γράφτηκε το 1937 στην Πάρνηθα..
όταν με την κλονισμένη υγεία του μεταφέρθηκε στο εκεί σανατόριο..
το ταξίδι είναι ανεπανάληπτο..
Ένας ύμνος στην ομορφιά και στον αγώνα του ανθρώπου 
για την κατάχτηση των  υψηλών ιδανικών...




Καλοκαιράκι γαρ..παραλία..δροσερό καρπουζάκι..
και δροσιά στο νου και στην ψυχή μας..
Διάλεξα μικρά αποσπάσματα..με πολύ αγάπη..για όλους μας..
παιδιά..εγγόνια..μαμάδες.. μπαμπάδες..
γιαγιάδες ..παπούδες..καθώς..πάντα ένα φωτάκι..
μια ''πυγολαμπίδα ψυχής''..
στέλνει φως στις καρδιές μας....
Καλή ανάγνωση!!!

η φίλη σας 
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός..
............................................................................................................

''μοναχικός ο αναρριχητής''...........

Στης βελουδένιας μοναξιάς σου
στης σιωπής..αίωρος..
μιας αναρρίχησης αδιάκοπης υφάντης..
κόμπο στον κόμπο στο στημόνι αργαλειού..
ύφαινες στέρεο το σχοινί..
τσακίσματα..γκρεμούς..
ο φόβος σου για το κενό της άβυσσος..
αγγίγματος στο χάος σου..
πανάκεια της φθαρτής σου της ζωής..
θροϊσματα και μουσικές..
στου πεταρίσματος..
ατέρμονο ταξίδι σου..ανάβασης..
η πεταλούδα η απέθαντη..
ελπίδα σου..αέναα εστάθη..
γραμμόφωνο παλιό..θαρρείς ο νους..
στέλνει ήχους απ' τα βάθη του..
μιας θάλασσας..
πεντάγραμμο η ζωή..σε νότες  ξεχασμένες..
σε τούτη τη μικρή γωνιά..αποτυπώματα..
και χαρακιές..αιμόστακτες σταγόνες..
γκράφιτις σε παλιό..ντουβάρι ξεχασμένο.. 
έπαψε πια τις νύχτες σου
να σου μιλά η αλήθεια..
Φρούδες ελπίδες..υποσχέσεις..καταποντισμοί..
στο ξεροβόρι απάγκιο δεν ευρέθη..
στον έρμο δρόμο..τελευταίας διαδρομής..
λυσσομανούν οι αέρηδες..σκαν στο δεντρί..
αστήριχτο..σαθρώσεις ετοιμάζουν..
Κι εσύ..εμμονικός μιας άρνησης..
δεν εκαρπώθης μιας αιώρησης..
όμοια ν' ανέβεις την κισσός..
στην κορυφή αναρριχώμενος..
της προσκολλήσεως..
αχτίνες σαν κλεφτρόνι να ανασάνεις..
Θιασώτης πάντα σου..
 της ποίησης της κλασσικής..
ένας Δροσίνης σε καθοδηγεί εσαεί..
να μη λιμπίζεσαι ποτές..
στη σκέψη στροβιλίζει σε..
το ψήλωμα το γιαλαντζί..
μηδαμινό..στα ώτα της ψυχής
 κραυγάζει..''απευκταίον''..
<< μονάχη να ανεβαίνεις..να ανεβαίνεις το >>..
μότο γλυκό..παρήγορο..ενίοτε ρηξικέλευθον..
 μονάχα ένα παράπονο πικρό..αιμορραγεί..
το χέρι  το ζεστό να κρατηθείς ..
εκόπη..εκλαδεύθη από τον Άδη..
μοναχικός ο αναρριχητής..

 ''μοναχικός ο  αναρριχητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''δεσμοφύλακας''........

Φωτο: από το Διαδίκτυο

Παραδομένος.. 
θαλερή η δίνη της ψευδαίσθησης
οι αλυσίδες πάψανε από καιρό..
να του πληγώνουν τους ''καρπούς'' του ..
ελευθερία απούσα μες στο νου..
τον ερουφούσε όλο πιο βαθιά..
μες στο πηγάδι του το σκοτεινό..
νερό του πρόσφερε..
στάλα τη στάλα λιγοστό..
το ''μαρτύριο της σταγόνας'' ..
νόμος αναρτημένος μες στο σπιτικό..
εφαρμοσμένος κατά γράμμα..
σκληρός και ανελέητος
ο μεταμορφωμένος σε άγγελο
ο δεσμοφύλακάς του..
κι εκειός θαρρούσε πως δροσίζονταν..
στην κάψα του ''Καλοκαιριού''..
δροσοσταλίδες μοιάζανε 
στη διψασμένη την  ψυχή του..
Ήτανε νιος..και θάρρεψε..
με ένα σακίδιο μικρό..
τον κόσμο θα νικούσε...
θα έφτανε στους μύλους του
σαν αλλος Δον Κιχώτης..
τώρα σκυφτός..γονυπετής..
μπρος στα λερά κουρέλια του
του ασυλλόγιστου του δήμιου..
που ελευθερία της ψυχής..
δεν είχε μελετήσει στας γραφάς..
τη μέση σπάει..τσακίζει..προσκυνά
το δεσμοφύλακά του..
θαρρεί συχνά και ονειρεύεται..
πως είναι ο γκουρού του...
κι ο δεσμοφύλακας ντυμένος..
έμπλεος πλέον άγριων παθών
ενστίκτων χαμηλών..
χτυπάει για κομπολόγι του..
την αλυσίδα του πνιγμού του..
Θύτης και θύμα αυτοπαγιδευόμενοι..
σε μιας αγάπης αταξίδευτης..
στων χρόνων τις σιωπές..
ουσιωδώς ανύπαρκτης..
δεσμώτες των σκιών τους..
σε κρίκους αλυσίδας πλέκοντας..
της σιδερένιας φυλακής τους.. 

''δεσμοφύλακας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................