''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή''..........

Μη με κοιτάς και απορείς..
τρελλό μεράκι το 'χα από μικρή..
να τη ρουφήξω τη ζωή..
κήπο να μην αφήσω ακλάδευτο..
στις λίμνες της..τις θάλασσες..
να κολυμπήσω στα βαθιά..
να δροσιστώ..να φουρκιστώ..
στις όχθες της να κάτσω να στεγνώσω..
''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε ..
βαθιά στα σωθικά..
να μη βαστάξουν να σηκώσουνε ..
το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..
πραμάτειας μου που εσυσσώρευα ..
με τα μολύβια του μυαλού 
και με τις πένες της καρδιάς μου..
να την προλάβω την αληθινή ζωή..
και στο τετράδιο της ψυχής 
να τηνε καταγράψω..
να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..
εικόνες φορεμένες στο πουκάμισο..
σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..
σκέπη να  γίνεται το φως των αστεριών..
τους γκρίζους τους Χειμώνες μου να λάμπει..


Την αναποδογύρισε τη βάρκα μου ο βοριάς..
εβράχηκα ..εβούλιαξα στις λάσπες..
ελούστηκα σε ποταμούς...
χτενίστηκα στον ήλιο...
έβαψα τα μαλλιά στου φεγγαριού.
στων δειλινών το χρώμα..
άφησα το όνειρο μισό..
εγύρισα για να το θυμηθώ..
πα στη γραμμή των οριζόντων..
Θέλει  φαντασία..τόλμη.. 
πείσμα..στόχους η ζωή..
είν' αδιάκοπη σαν ρόδα λούνα παρκ 
ζαλιστικά γυρίζει..
μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..
ταξίδεψε τα όνειρα..σε δυνατή καρίνα..
ψίθυροι με κυκλώνουνε..
ασφυχτιά ο χρόνος..
τι..έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή 
''πανάθεμά την''..........

 ''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας''........

Ελπιδοφόρα αρμενίζοντας τη βάρκα μου ..
με τα λευκά πανιά της απλωμένα στους αγέρες.
ψαρεύοντας κοχύλια και ακριβά μαργαριτάρια 
στους ''βυθούς''..
στις παιδικές ψυχές που ζήταγαν..
αλμύρα από τις θάλασσες των γνώσεων...
εκοντοστάθηκα ονειρευάμενη..
φιλόδοξη..ατενίζοντας των καταρτιών τα ύψη..
Διέθεσα..ακούμπησα τη φλόγα μου...
καρδιές και νου για να φωτίσω..
συνάντησα λιμάνια ..κόλπους και ακτές..
που βρίθανε των μαργαριταριών..
κι άλλοτε ξέρες ..μόνο φύκια..

Ξέρες που σκόνταφε η βάρκα μου..

στης στενοκεφαλιάς..

και στου συμφέροντος λιμάνια.

μια τροχοπέδη λες  εκειών..

που τα φιλέτα ορέγονται..

στηρίζουνε τα πλούτια τους..

στης αγραμματοσύνης κοπαδιών..

σκοταδισμού οι θιασώτες.. 
Αγάπησα..επίστεψα..προσπάθησα..
χαμόγελα εφύτεψα και πήρα..
σπόρους σε χώμα άλλοτε άνυδρο..
κι άλλοτε λιπασμένο..
μεγάλη η συλλογή μου και η ανταμοιβή..
οι μαθητές μου που ανθίσαν στα λιβάδια..
λιβάδια ανθισμένα..καρποφόρα..χρήσιμα..
για την τροφή του νου τ' ανθρώπου..
Τώρα κοιτώ νοσταλγικά..
ακούω τους χτύπους κουδουνιού..
καλεί για μια καινούρια αλίευση..
σε εγρήγορση καλεί..
βαρκάρηδες οι δάσκαλοι..
θαλασσοπόροι..πειρατές ερευνητές..
σπουδαίοι αλιευτές..
μαργαριτάρια και κοχύλια τα παιδιά..
μαζί ξανά αντάμα..
στον παφλασμό της θάλασσας των γνώσεων..
τα αφρισμένα τα νερά θα κολυμπήσουν...

Μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς μικρέ μου  εσύ

 κι εσύ μεγάλε αντιστάσου..

στο bullying  των τρανών που κυβερνούν..

μα ούτε των μικρών τους μιμητών ..

αντιγραφέων κακέκτυπων..

σχεδιαστών μιας ξεπεσμένης κοινωνίας..

σε μια καινούρια αλίευση καλώ σας !!!

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
............................................................................................................

''για αναπαμό προσεύχομαι''......

Στης σιγαλιάς του σκοταδιού..
στο πάπλωμα της νύχτας σκορπισμένη..
χτύποι γεννιούνται δυνατοί και
σφίγγεται..αναλιώνει η καρδιά μου..
χρόνια είχα πάψει να κοιτάζω στο φθαρτό..
μον' στέκομαι σε κείνα τα παράριζα
κομμάτια του κορμιού σου..
τα παιδιά σου..
γλυκειά συνέχεια στου σύμπαντος τη ζήση ..
και στην ψυχή σου τώρα αναζητώ..
το αιώνιο να αντικρύσω..
Λένε πως μεγαλώνουνε..
παίρνουν μορφή και γιγαντώνονται 
οι σκιές οι αγαπημένες..
Λένε πως τριγυρνάνε οι ψυχές..
στέκουνε μ' απλωμένα τα φτερά..
σ' όσους πολύ αγάπησαν..
ενοιάστηκαν..ελάτρεψαν..
αέναο νανούρισμα θαρρείς..
στο λίκνο της ψυχής μας..
είναι που βρήκαν καταφύγιο..
που βρήκανε απάγκιο..
είναι που φωτιστήκανε με φως..
στον ήλιο της ημέρας τον κοινό..
Πάνε κιόλας μήνες εννιά..
που μοναχή σου εταξίδεψες..
εκείνο το ταξίδι που ετοίμαζες..
ερήμην σου..ανεπιθύμητα..άθελα..
ολάκερη ζωή..
στο θάνατο οδεύοντας
από της γέννας σου..
της γέννας μας την ώρα..
εκείνο που φοβόσουνα..
το μακρινό..το άγνωστο..
το σκοτεινό το μονοπάτι..
κρύωνες και σκιαζόσουνα..
το παγωμένο χώμα..
κι εγώ..
από τη μέρα που σε φίλησα..
σε κείνο μας το ύστερο φιλί..
εκείνο που τα χείλη μαρμαρώνει..
για αναπαμό προσεύχομαι..
''ψυχής αναπαμό''..
κρατώ στις χούφτες μου απαλά..
δυο κόκκους λιβανιού..
με μυρωδιές στο ξεπροβόδισμα..
στέκομαι της ψυχής σου..
μα εσένα η έννοια σου τρανή..
τρανή ήταν πάντα μάνας έννοιας
έρχεσαι μες στον ύπνο μου..
βρίσκεις και ψάχνεις αφορμές..
ψάχνεις θαρρείς για θησαυρό..
στο ερειπωμένο σπίτι..
αχνίζουνε πα στα χαλάσματα..
οι μυρωδιές βρεμμένου χώματος..
στο φυτρωμένο απρόσμενα θυμάρι..
ήρθες κι απόψε τρύπωσες..
έψαχνες για αλυσίδα..
εκείνη τη χρυσή που την εκρέμασες 
στης εγγονής σου το λαιμό..
είναι εκεί..πα στο λαιμό..
για να φυλάει το καλό..
που έστειλαν τα χέρια σου..
μωράκι σαν τηνε αγκάλιασες..
και άνοιξε τα μάτια..
Πήγαιναν κι έρχονταν στιγμές..
τον ίσκιο σου έψαχνα να βρω..
να 'ρθω να γονατίσω..
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 
κάθε που θα λυγίζω..
μα τώρα σε παρακαλώ..
γλυκειά μου..αναπαμμένη..
μοιραία της ζωής μου συ μορφή..
γαλήνεψε..μην τριγυρνάς
στα καλντερίμια με τους ζωντανούς..
τη διάβηκες τη μυστική
την πύλη του Αχέροντα..
τον πλήρωσες τον ακριβό τον οβολό..
στα βάσανα της Γης..
στη λίμνη Αχερουσία εκολύμπησες..
αντίπερα ευρέθηκες σε μια νυχτιά..
επρόλαβες..εκέντησες τα όνειρα ..
στο δαντελένιο γιαδάκι της ψυχής μας..  
στης σύντομης περπατησιάς..
στης βόλτας σου..
στης Γης τα φωτεινά τα μονοπάτια..  
στη γειτονιά σου τώρα κατοικείς..
με τους αποθαμένους..
στης θύμησης αναγεννιέσαι απ' την αρχή..
δεν απολησμονιέσαι........

''για αναπαμό προσεύχομαι''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

'' λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως ''....

Πως να χωρέσεις μια στιγμή..
στις χούφτες πως ..
πως να την στραμπουλήξεις...?
θα ξεψυχήσει σαν το περιστέρι το λευκό..
νεκρή  πα στο περβάζι της καρδιάς
τα δάχτυλα σαν σφίξεις..
σαν μετανάστης δε γενεί
δε σκίσει τους αιθέρες..
μόνη.. ζητιάνα..ορφανεμένη τριγυρνά..
Δεν περιγράφεται μάτια μου η στιγμή..
μονάχα απαντιέται..
σαν  μπόρα Φθινοπωρινή..
κάθετα καταβρέχεται ο κήπος της καρδιάς..
χέρσος ή γόνιμος κι αν είν'..
φουσκώνουνε οι σπόροι του..
βλασταίνουν..
στους μαύρους..τους ξανθούς..
τους γκρίζους κρόταφους της γυναικός..
στέκεται απειλητικός..
ο έρωτας ο κλέφτης..
αλάνι ατίθασο..ασυμβίβαστο..
ψυχής αληταριό..
υφάδια γνέθει..κουρελούς προικιό..
χρώματα στης παστάδας το κρεββάτι..

 ''λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................................

'' στο πρώτο το κουδούνι''..........

art :Chakvetadze Nino

Σαν νιώσεις μέσα σου πως καίει ένα κερί..
σαν το σκοτάδι σου με αναλαμπές φωτίζει..
στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού..
πινέλλο πάρε και χαρτί..
σκέψεις..ψυχές..οράματα..
εσύ που ονειρευόσουνα..
που ορέχτηκες του κόσμου το καρβέλι
να αλατίσεις..
''ζωγράφισε'' παράτολμα..
αγγέλων παίδων - στρατιές..
στη σκάλα ολόρθος να σταθείς..  
στα μάτια να κοιτάξεις τα παιδιά..
έτοιμος λες από καιρό..
από μιας ζωής επιλογή..
ορκίστηκες στα μέσα σου..
βλέμματα αληθινά και συνομωτικά..
επαναστάτης μίας διδαχής..
ενός βιβλίου άγραφου..
τον κόσμο να αλλάξεις..
αλλέως πως? γιατί εχρίσθης ''δάσκαλος''..
''δεν εκαθόσουνα στ' αυγά σου''?
Έτσι μας έλεγε..
μας έμαθε εμάς ο μπαρμπα- Λιας..
ο λογικός πατέρας μας..
να κουβαλάμε την ευθύνη και τα πρέπει..
σ' αυτό που ολόψυχα εταχθήκαμε ..
όχι τα πρέπει εκείνα του συρμού..
μα της ευθύνης της μεγάλης μας..
τα ''καθώς πρέπει''..της ευθύνης..
κι ύστερα εμεγαλώσαμε..
και εδιαβάσαμε και ρήσεις αλλονών..
στου Καζαντζάκη τη σοφή 
''ετρομάξαμε'' σκιαχτήκαμε..
κι έπειτα προσπαθήσαμε και
εντρυφήσαμε στη ρήση:

“Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες:

Εγώ, εγώ μονάχος μου 

έχω χρέος να σώσω τη γης. 

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”

μα πως αναρωτιόμασταν..

βουλιάζει στα βαθιά όποιος τολμά.

πέτρες βαριές στους ώμους να σηκώσει..

κι ύστερα πάλι μελετήσαμε
και στα παιδιά εσκύψαμε 
του σπουδαίουτου Έντμουντ Μπεργκ..

εκείνα τα παιδιά που αύριο
στα χέρια θα κρατούν..
των πολιτών τις τύχες..

Δεν δίνεται με νόμους..γράμματα..
κανόνες συμβουλές..

η φλόγα μες στα στήθια του δασκάλου..

Σε σένα δάσκαλε..συνάδελφε 

πρόθυμε ..οραματιστή..

σε σένα έλαχε ψυχές για να ζυμώσεις

να τις  πλάσεις..
γύρω σου κοίτα..και

μη λυπηθείς και μην τσιγγουνευτείς..
γίνε μοναχικός..αφόβητος..
μπροστάρης  καβαλλάρης..
σωτήρας γίνε..γητευτής..
των διψασμένων παιδικών ψυχών..

χρόνο αφιέρωσε..και δώσε..

και μην ξεχνάς..να θυμηθείς

πως καταθέτοντας εισπράττεις..
το χαμογέλιο τους η ανταμοιβή..
η λάμψη των ματιών τους...

 '' στο πρώτο το κουδούνι..'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.........................................................................................................

'' στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου ''....

Στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου
μίλια κωπηλατούνε..
αράζουνε στης βάρκας μου..
μες στης ψυχής..
στο μουσκεμένο μου καρνάγιο..
με φτάνουνε αθόρυβα..
και σκάνε μπρος στα πόδια μου..
από τα φτερουγίσματα των γλάρων
στα ρηχά..
απ' τις σειρήνες των περαστικών
των καραβιών με τα λευκά πανιά..
όλα για σένα μου μιλούν..
μου σιγοτραγουδούνε..
Μα εσύ..αναβάλεις το..
ανέβαλες το σήμερα..
έχεις το αύριο αγκαλιά..
παρέα του κοιμάσαι..
και έφευγε το αύριο..
επέταγε κάθε ένα πρωινό..

έμεινες τώρα να κρατάς..
και να μετράς γλυκά..
τα τόσα σ' αγαπώ..
λέξεις που ελαχτάρησες
λέξεις που εξεστόμισες..
λουσμένες μες στο πάθος..
ξεκρέμαστες αιώρες λες
προσμένουν στο κενό..
Κρατώ τα γράμματα στο ερμάρι μου
λούζομαι με το φως τους..
εσύ μου γράφεις πως ναυάγησες..
μες στις Κυκλάδες των ονείρων μου..
κι εγώ σε αγαπώ..θα σε προσμένω..
είν΄η αγάπη μια μεταλαβιά..
σαν κοινωνήσεις μια φορά..
την κάθαρση..εξιλέωση εκοινώνησες..
εδιάβηκες πύλες του Παραδείσου..

'' στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''............

Ποιός τάχα ξέρει αν δύναμη θα βρω..
αν  θα το περπατήσουμε και τ' άλλο Καλοκαίρι..
καθώς ο Αύγουστος κατρακυλάει
μας αποχαιρετά.. ασυμπόνευτα
γύρω - τριγύρω η φθορά..
γδέρνει..ξεφτάει τις ζωές μας.. 
ποιός ξέρει αν τα χείλη θα 'χουνε τη δύναμη..
να σιγοτραγουδήσουνε μελωδικά..
<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..
εμείς που αγαπηθήκαμε πολύ..
παιδιά..γονείς..και νιοι και εραστές..
που αφεθήκαμε στη ζεστασιά.. 
στου ήλιου της ψυχής μας..
τη μοίρα..τα μελλούμενα..
το κάρμα ποιός ορίζει?
Κι εσύ κι εγώ...
στα ίδια μέρη μας τ' απόκρυφα..
στου νου και της καρδιάς μας τα λαγούμια..
τι.. η αγάπη που μας ένωσε...
 κύματα έμοιαζε  μιας θάλασσας..
που εμπλέκονταν...
φουρτούνες εσυνάντησε..
εμούσκευε στις μπόρες..
 ό,τι αγαπήθηκε πολύ...
ετραγουδήθηκε..εταξιδεύτηκε γλυκά...
έχει με ανεξίτηλο καταγραφεί μελάνι μπλε...
στα απόκρυφα τεφτέρια της καρδιάς μας...
ολόρθο στη μανία των καιρών..
χρωστάει..οφείλει ν'αποτυπωθεί..
να διαβαστεί σαν παραμύθι της γιαγιάς..
Kαθώς τα χείλη σιγοψιθυρίζουνε..
''τα πάντα ρει''..κυλούνε σαν ποτάμια..
πριν και οι λέξεις μουρμουρίσουνε
''ουκ έστιν ο καιρός''...................
πίσω γυρνώ ..κοιτάζω τον ορίζοντα..
μας οριοθετώ.. για να μπορώ
να προχωρώ μπροστά..
με το φευγιό κι αυτού του Θέρους..
βουτάω στην ''κολυμβήθρα ''μου 
στα λόγια σου που αγάπη με γεμίσαν...
Κρατώ ''κοχύλια'' που μου χάρισαν..
στιχάκια σου..
απ' τα νερά του Αιγαίου..
κι όλες τις πέτρες τις λευκές..
που σαν μικρό παιδί..μονάχη μου
σε κουβαδάκι εμάζευα
...λες κι ήξερα σαν θα κοιτώ.
πως μένουνε πολύτιμες...
ασάλευτα σημάδια μιας δροσιάς..
που τόλμησαν..εδρόσισαν ..
των χρόνων μου..τις σκοτεινές καταπακτές..
χοές..και προσευχή στον Έρωτα..
χτύπους να στέλνει η καρδιά..
στα χρόνια.. μη στερεύουν....

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................