μίλια κωπηλατούνε..
αράζουνε στης βάρκας μου..
μες στης ψυχής..
στο μουσκεμένο μου καρνάγιο..
με φτάνουνε αθόρυβα..
και σκάνε μπρος στα πόδια μου..
από τα φτερουγίσματα των γλάρων
στα ρηχά..
απ' τις σειρήνες των περαστικών
των καραβιών με τα λευκά πανιά..
όλα για σένα μου μιλούν..
μου σιγοτραγουδούνε..
Μα εσύ..αναβάλεις το..
ανέβαλες το σήμερα..
έχεις το αύριο αγκαλιά..
παρέα του κοιμάσαι..
και έφευγε το αύριο..
επέταγε κάθε ένα πρωινό..
έμεινες τώρα να κρατάς..
και να μετράς γλυκά..
τα τόσα σ' αγαπώ..
λέξεις που ελαχτάρησες
λέξεις που εξεστόμισες..
λουσμένες μες στο πάθος..
ξεκρέμαστες αιώρες λες
προσμένουν στο κενό..
Κρατώ τα γράμματα στο ερμάρι μου
λούζομαι με το φως τους..
εσύ μου γράφεις πως ναυάγησες..
μες στις Κυκλάδες των ονείρων μου..
κι εγώ σε αγαπώ..θα σε προσμένω..
είν΄η αγάπη μια μεταλαβιά..
σαν κοινωνήσεις μια φορά..
την κάθαρση..εξιλέωση εκοινώνησες..
εδιάβηκες πύλες του Παραδείσου..
'' στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου