'' στο λευκό μου το πουκάμισο''.........

Έτσι τον ροκανίζω τον καιρό..
έτσι τον πολεμάω.. 
δεν γονατίζω και δε σέρνομαι.. 
σε βρώμικα κουρέλια δεν κυλιέμαι..
με τα στιχάκια τους 
ραμμένα στο λευκό μου το πουκάμισο..
χρυσόκλωστη η σταυροβελονιά..
μονόγραμμα η ''αγάπη'' κεντημένη.. 
τα βράδια μες στης γύμνιας τους
στης λαμπερής αλήθειας..
των λόγων τους κλωθογυρνώ..
σιωπώντας σιγοτραγουδώ..
τα μάγια μες στη νύχτα να σκορπίσω..
της γνώσης ..της σοφίας τους.. 
να πιω το γιατρικό..
φτερούγες για να σκεπαστώ..
ανθρώπων που με νοιάστηκαν..
με κοίταξαν στα μάτια..
είναι που με αγάπησαν..
μα πιότερο ακόμα..
είναι που τους αγάπησα εγώ..
εξύπνησε στο κοίταγμα..
εσκίρτησε η καρδιά μου.. 
κρατώ το όνειρο απ' το χέρι 
όπως μου μηνάς..
κεντώ..ξανακεντώτο..
ράβω ..στεριώνω το μετάξι του..
ατέλειωτος να μοιάζει ο καμβάς..
στου σύννεφου να φτάνει..
ρυτίδες γέμισε ο καιρός..
ψυχές και όνειρα πετούν..
της νύχτας λες..
οι σαλεμένες νυχτερίδες..
στέκεσαι με την πένα σου..
μου γράφεις πως ακόμα αντέχεις 
και παλεύεις..και γελάς..
ψηλά..σε μια ανάταση ψυχών..
εσύ κι εγώ..εσείς κι εγώ..
αγγέλοι να πετάτε γύρω μου...
να σπάτε ..θρύψαλα να γίνουνται..
τα παραθύρια των κελιών..
της ανυπόταχτης πνευματικής μου ελευθερίας.. 
κρατώ αγκαλιά τα λόγια..γιασεμιά λευκά..
τη μυρουδιά απ' τα δάχτυλα..
πα στο βασιλικό μου...
της αύρας σας να μοιάζει...

'' στο λευκό μου το πουκάμισο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στις δρασκελειές των χρόνων μου''..........17/9/2018

Μια σχέση απόχτησα με τον καιρό..
σχέση γλυκειά μα συνομωτική..
στο ''ραντεβού'' μου να μην αθετώ..
με τον καθρέφτη..με το χρόνο..
καθώς στα χνάρια του επάνω επερπάταγα.
κάθε που βήματα αργά τοποθετούσα..
ερχότανε πιστός σαν άλλος εραστής..
και μου 'κλεινε το μάτι..
ο χρόνος μου ..ανταποδοτικός..
να 'μαστε πάλι ολόρθοι στη ''συνεύρεση''
για να γιορτάσουμε μαζί..
την ομορφιά να ατενίσουμε..
στων ρόδων τα αρώματα..
να ποτιστούν  οι δρασκελειές..
είμαστε ακόμα ζωντανοί..
εσείς κι εγώ..
οι αγάπες μου οι λατρευτές..
στου χρόνου τα γρανάζια νικητές..
του την ''εσκάσαμε'' θαρρώ..
για άλλη μια..τη φετινή φορά..
ξεφύγαμε του χρόνου μας του κλέφτη.. 
έτσι μετράω την ευτυχία εγώ.. 
κερδίζοντας το χρόνο..τον καιρό...
πολλά..γλυκά..πικρά..τα τραταρίσματα..
μα σήμερα θα βάλω τα καλά μου..
χτυπάει η καμπάνα τ' Αη- Γιώργη απ' το πρωί..
και μου μηνάει να στολιστώ..
πως είναι λέει γιορτάσι..
Σοφίας..Πίστεως ..Ελπίδας και Αγάπης..
θα τις φορέσω όλες τους με τη σειρά..
θα τις κρεμάσω στο λαιμό μου φυλαχτό..
Σοφία να με κυβερνά..
Ελπίδα να με τρέφει..
Πίστη  τα θέλω μου να οδηγεί..
κι Αγάπη να με 'νιώνει..
Αγάπη ναι..αγάπη πλούσια..περισσή.
τον κόρφο να ζεσταίνει.. 
άνθια σπάνια..και μοναδικά..
στο θερμοκήπιο της ψυχής μου να φυτεύει..
Φαντάζει όμορφη ετούτη η γιορτή..
δε μοιάζει με τις άλλες..καθώς
ο χρόνος φεύγει ..τρέχει και κυλά..
μα εγώ πιστή στο ''ραντεβού''..
με βλέμμα προς το μέλλον μου στραμμένο..
και ας φαντάζει εις τα μάτια των πολλών..
άγνωρο ..δύσβατο..τρομαχτικό..
είμαι ακόμα εδώ !!!

''στις δρασκελειές των χρόνων μου'' -   Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................  

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 20 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Ανεβαίνοντας την πλαγιά των χρόνων

στο ξέφωτο της ψυχής βρεθήκαμε  

με ένα καλάθι ανθισμένες λέξεις και ένα ασκί τραγούδια  

Πιάσαμε απ το χέρι το όνειρο και κινήσαμε παρέα

 αν ποτέ θα φτάσουμε στην κορυφή ποιος το ξέρει

ο δρόμος έχει αξία..

κράτα γερά το όνειρο απ' το χέρι και περπάτα ... 

και απόψε το βράδυ  θα  στύψω ένα σύννεφο 

να ξεδιψάσεις το πρωί της γιορτής σου 

Που σ' αγαπώ και σου μιλώ την δική μας γλώσσα ..

Νικόλας...

nikos Davios 16/9/2018 

στη Σοφία...

...................................................................................................................................................................

''στο άγνωρο κοχύλι μου''..............

art: Alexandrina Karadjova

Ευτυχία λες..
τρανό το όνειρο στη Γη
λίγοι οι καλοί οι βουτηχτάδες..
λέξη ..ερμηνεία πολύπλοκη..

μάγια της νύχτας φορτωμένη.
Έψαχνα να τη βρω παντού..
στους τοίχους του μικρού σχολειού..
με μαχαιράκι την χαράξαμε.. 
στα έρημα παγκάκια μας
ξεφτάνε και σαπίζουνε στο χρόνο..
πα στους κορμούς των δέντρων 
και στους ρόζους τους..
γέρικα λες κορμιά στης λήθης τον καιρό..
Σβηστήκανε οι χαρακιές..
οι ζωγραφιές μας ξεθωριάσαν..
τώρα σκαλίζω τα τεράδια..
ψάχνω τον ορισμό..
δε βρίσκω τη σελίδα της..
μου το 'λεγες  ψιθυριστά..

ποτές δεν εκατόρθωσε ανθρώπου νους..
τον ορισμό να γράψει...
όσοι οι ανθρώποι και οι ορισμοί..
τόσοι και οι κανόνες..
στα νύχια σιγοπερπατά

στην πόρτα σου ..της νύχτας επισκέπτης

προσεχτικά ζητά..τα στόρια να ανοίξεις..
Αναλογίζομαι και μειδιώ..

μπρος στο κατώφλι μου εστάθηκε δειλά..

μοναδικές μου χάρισε..στιγμές..

και άλλοτε μου έβγαλε.. 
εμπαιχτικά τη γλώσσα..

Πολύτιμα κοχύλια οι στιγμές

στου νου μου το βυθό..

Λάτρης των ανοιχτών των θαλασσών ..
βαρκάρης..δίχτυα ρίχνω στα βαθιά

κοχύλια να ψαρέψω..
σφιχτά κρατώ.. σαν τ' απαντώ..
γίνονται η σχεδία μου..
ωκεανούς  να διασχίζω..

Μα είναι και κάποιες θάλασσες 

ξέρες θαρρείς..

που το είδος δεν κατέχουν..

Και ναι... το νιώθω μερικές φορές..

πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα ...

και μόνη μου πορεύτηκα, πότε όρθια ... 

πότε γονατιστή...μα πάντα εκεί...

μιας παραλίας ανιχνευτής..

καινούρια όστρακα 
στη συλλογή μου να προσθέσω...

Ελπίδα αν το λέν αυτό...

μπόλικη  μου εχαρίστηκε..

απ' τις νεράϊδες μου στης γέννας...

Και σ' αγαπάω  κοχύλι μου
ολοκαίνουργιο την κάθε τη φορά..

κι ας μη τη θάλασσά σου  εβούτηξα βαθιά..
είσαι κοχύλι που εντός μου κατοικεί..
τους ήχους από το μπουρού που καρτερώ..

τις ευτυχισμένες...
μιας σταγόνας σκέψεις μου αυτές....
σε εσέ..το άγνωρο..το επιθυμητό..
σε εσέ τις ακουμπώ..

''στο άγνωρο κοχύλι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή''..........

Μη με κοιτάς και απορείς..
τρελλό μεράκι το 'χα από μικρή..
να τη ρουφήξω τη ζωή..
κήπο να μην αφήσω ακλάδευτο..
στις λίμνες της..τις θάλασσες..
να κολυμπήσω στα βαθιά..
να δροσιστώ..να φουρκιστώ..
στις όχθες της να κάτσω να στεγνώσω..
''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε ..
βαθιά στα σωθικά..
να μη βαστάξουν να σηκώσουνε ..
το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..
πραμάτειας μου που εσυσσώρευα ..
με τα μολύβια του μυαλού 
και με τις πένες της καρδιάς μου..
να την προλάβω την αληθινή ζωή..
και στο τετράδιο της ψυχής 
να τηνε καταγράψω..
να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..
εικόνες φορεμένες στο πουκάμισο..
σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..
σκέπη να  γίνεται το φως των αστεριών..
τους γκρίζους τους Χειμώνες μου να λάμπει..


Την αναποδογύρισε τη βάρκα μου ο βοριάς..
εβράχηκα ..εβούλιαξα στις λάσπες..
ελούστηκα σε ποταμούς...
χτενίστηκα στον ήλιο...
έβαψα τα μαλλιά στου φεγγαριού.
στων δειλινών το χρώμα..
άφησα το όνειρο μισό..
εγύρισα για να το θυμηθώ..
πα στη γραμμή των οριζόντων..
Θέλει  φαντασία..τόλμη.. 
πείσμα..στόχους η ζωή..
είν' αδιάκοπη σαν ρόδα λούνα παρκ 
ζαλιστικά γυρίζει..
μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..
ταξίδεψε τα όνειρα..σε δυνατή καρίνα..
ψίθυροι με κυκλώνουνε..
ασφυχτιά ο χρόνος..
τι..έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή 
''πανάθεμά την''..........

 ''έχει περίσσεια εμορφάδα η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας''........

Ελπιδοφόρα αρμενίζοντας τη βάρκα μου ..
με τα λευκά πανιά της απλωμένα στους αγέρες.
ψαρεύοντας κοχύλια και ακριβά μαργαριτάρια 
στους ''βυθούς''..
στις παιδικές ψυχές που ζήταγαν..
αλμύρα από τις θάλασσες των γνώσεων...
εκοντοστάθηκα ονειρευάμενη..
φιλόδοξη..ατενίζοντας των καταρτιών τα ύψη..
Διέθεσα..ακούμπησα τη φλόγα μου...
καρδιές και νου για να φωτίσω..
συνάντησα λιμάνια ..κόλπους και ακτές..
που βρίθανε των μαργαριταριών..
κι άλλοτε ξέρες ..μόνο φύκια..

Ξέρες που σκόνταφε η βάρκα μου..

στης στενοκεφαλιάς..

και στου συμφέροντος λιμάνια.

μια τροχοπέδη λες  εκειών..

που τα φιλέτα ορέγονται..

στηρίζουνε τα πλούτια τους..

στης αγραμματοσύνης κοπαδιών..

σκοταδισμού οι θιασώτες.. 
Αγάπησα..επίστεψα..προσπάθησα..
χαμόγελα εφύτεψα και πήρα..
σπόρους σε χώμα άλλοτε άνυδρο..
κι άλλοτε λιπασμένο..
μεγάλη η συλλογή μου και η ανταμοιβή..
οι μαθητές μου που ανθίσαν στα λιβάδια..
λιβάδια ανθισμένα..καρποφόρα..χρήσιμα..
για την τροφή του νου τ' ανθρώπου..
Τώρα κοιτώ νοσταλγικά..
ακούω τους χτύπους κουδουνιού..
καλεί για μια καινούρια αλίευση..
σε εγρήγορση καλεί..
βαρκάρηδες οι δάσκαλοι..
θαλασσοπόροι..πειρατές ερευνητές..
σπουδαίοι αλιευτές..
μαργαριτάρια και κοχύλια τα παιδιά..
μαζί ξανά αντάμα..
στον παφλασμό της θάλασσας των γνώσεων..
τα αφρισμένα τα νερά θα κολυμπήσουν...

Μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς μικρέ μου  εσύ

 κι εσύ μεγάλε αντιστάσου..

στο bullying  των τρανών που κυβερνούν..

μα ούτε των μικρών τους μιμητών ..

αντιγραφέων κακέκτυπων..

σχεδιαστών μιας ξεπεσμένης κοινωνίας..

σε μια καινούρια αλίευση καλώ σας !!!

''για μια καινούρια αλίευση..καλώ σας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
............................................................................................................

''για αναπαμό προσεύχομαι''......

Στης σιγαλιάς του σκοταδιού..
στο πάπλωμα της νύχτας σκορπισμένη..
χτύποι γεννιούνται δυνατοί και
σφίγγεται..αναλιώνει η καρδιά μου..
χρόνια είχα πάψει να κοιτάζω στο φθαρτό..
μον' στέκομαι σε κείνα τα παράριζα
κομμάτια του κορμιού σου..
τα παιδιά σου..
γλυκειά συνέχεια στου σύμπαντος τη ζήση ..
και στην ψυχή σου τώρα αναζητώ..
το αιώνιο να αντικρύσω..
Λένε πως μεγαλώνουνε..
παίρνουν μορφή και γιγαντώνονται 
οι σκιές οι αγαπημένες..
Λένε πως τριγυρνάνε οι ψυχές..
στέκουνε μ' απλωμένα τα φτερά..
σ' όσους πολύ αγάπησαν..
ενοιάστηκαν..ελάτρεψαν..
αέναο νανούρισμα θαρρείς..
στο λίκνο της ψυχής μας..
είναι που βρήκαν καταφύγιο..
που βρήκανε απάγκιο..
είναι που φωτιστήκανε με φως..
στον ήλιο της ημέρας τον κοινό..
Πάνε κιόλας μήνες εννιά..
που μοναχή σου εταξίδεψες..
εκείνο το ταξίδι που ετοίμαζες..
ερήμην σου..ανεπιθύμητα..άθελα..
ολάκερη ζωή..
στο θάνατο οδεύοντας
από της γέννας σου..
της γέννας μας την ώρα..
εκείνο που φοβόσουνα..
το μακρινό..το άγνωστο..
το σκοτεινό το μονοπάτι..
κρύωνες και σκιαζόσουνα..
το παγωμένο χώμα..
κι εγώ..
από τη μέρα που σε φίλησα..
σε κείνο μας το ύστερο φιλί..
εκείνο που τα χείλη μαρμαρώνει..
για αναπαμό προσεύχομαι..
''ψυχής αναπαμό''..
κρατώ στις χούφτες μου απαλά..
δυο κόκκους λιβανιού..
με μυρωδιές στο ξεπροβόδισμα..
στέκομαι της ψυχής σου..
μα εσένα η έννοια σου τρανή..
τρανή ήταν πάντα μάνας έννοιας
έρχεσαι μες στον ύπνο μου..
βρίσκεις και ψάχνεις αφορμές..
ψάχνεις θαρρείς για θησαυρό..
στο ερειπωμένο σπίτι..
αχνίζουνε πα στα χαλάσματα..
οι μυρωδιές βρεμμένου χώματος..
στο φυτρωμένο απρόσμενα θυμάρι..
ήρθες κι απόψε τρύπωσες..
έψαχνες για αλυσίδα..
εκείνη τη χρυσή που την εκρέμασες 
στης εγγονής σου το λαιμό..
είναι εκεί..πα στο λαιμό..
για να φυλάει το καλό..
που έστειλαν τα χέρια σου..
μωράκι σαν τηνε αγκάλιασες..
και άνοιξε τα μάτια..
Πήγαιναν κι έρχονταν στιγμές..
τον ίσκιο σου έψαχνα να βρω..
να 'ρθω να γονατίσω..
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 
κάθε που θα λυγίζω..
μα τώρα σε παρακαλώ..
γλυκειά μου..αναπαμμένη..
μοιραία της ζωής μου συ μορφή..
γαλήνεψε..μην τριγυρνάς
στα καλντερίμια με τους ζωντανούς..
τη διάβηκες τη μυστική
την πύλη του Αχέροντα..
τον πλήρωσες τον ακριβό τον οβολό..
στα βάσανα της Γης..
στη λίμνη Αχερουσία εκολύμπησες..
αντίπερα ευρέθηκες σε μια νυχτιά..
επρόλαβες..εκέντησες τα όνειρα ..
στο δαντελένιο γιαδάκι της ψυχής μας..  
στης σύντομης περπατησιάς..
στης βόλτας σου..
στης Γης τα φωτεινά τα μονοπάτια..  
στη γειτονιά σου τώρα κατοικείς..
με τους αποθαμένους..
στης θύμησης αναγεννιέσαι απ' την αρχή..
δεν απολησμονιέσαι........

''για αναπαμό προσεύχομαι''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................