''Στις στράτες τις απόμερες''

by  Felix Mas

Στις στράτες τις απόμερες  μονάχη μου..
στων διαμαντιών τα όρη..
να σεργιανίζω αγαπώ..να τις περιδιαβαίνω..
εκεί που οι πραματευτάδες σιωπούν..
παύουν να διαλαλούν για την πραμάτεια τους..
δε σου πωλούν σκληρά λιθάρια τους..
σε διαμαντιών να μοιάζουνε
πέτρες σε δαχτυλίδια..
Κι αν είμαι τυχερή στις εκδρομές..
σκύβω..συλλέγω τα πετράδια τα αληθινά..
στη σκόνη τους κρυμμένα..τυλιγμένα..
Είναι φορές που σκέφτομαι..
πως τα διαμάντια που κοσμούν..
δεν κατοικούν..
βιτρίνες κακεκτύπως δεν στολίζουν..
Ανασκαφέας να γίνεσαι..
του τυμβωρύχου τη στολή να τη φορείς..
μονάχα σαν θα συναντάς αληθινούς..
 στα όρη εκσκαφείς των αοράτων..
ληστής να γίνεσαι δεινός..να κλέβεις
τα διαμάντια της ψυχής τους...
Αγαπημένα μονοπάτια μου απόμερα
μεταφραστές του χρόνου μου..
αργόσυρτα απάνω σας τα βήματα..
αθόρυβα..στα σιωπηλά..
να σέρνω..να πατώ σας..
τα χνάρια σας να ψηλαφώ... 
 πολύτιμα πετράδια καρτερώντας...

 ''Στις στράτες τις απόμερες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί''..

by Felix Mas

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..
και άρωμα γυναίκας..
βραχήκανε και στάζουνε..
μυρίζουνε ανάκατα..
τα  λούλουδα της λεμονιάς..
των γιασεμιών τα άνθια.. 
στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..
καθώς και μέσα στην καρδιά μου.. 
Το ονειροδρόμιό μου εσύ..
και η ονειροστράτα μου εσύ.. 
για να πορεύομαι στα δύσκολα..
Εσύ το νερό που ξεδιψώ..
στο μαγικό μου ασκό..
εσύ κρυμμένος στα τραγούδια μου..
 τις νύχτες με φεγγάρι...
Μ' αρέσουνε τα  βράδια που σε φέρνουνε ..
γλυκές επιστροφές μου..
σε  ένοχα ..κρυμμένα μυστικά..
σαν να ν' εικόνα από ταινία παλιακά..
σαν το παλιό το σινεμά..
που οι αγάπες ημερεύουν...
στα τρένα μέσα της φυγής..
στα γεννημένα συναισθήματα ..
που τις ζωές μας ταξιδεύουν...
Είναι εκείνη η ζεστασιά..
στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..
η θέρμη των ματιών σου..
ωσάν δυο γάντια μάλλινα..
τυλίγουνε..ζεσταίνουν την ψυχή μου..

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

''Στην αγρυπνία της Ψυχής της'' ....

Στη γέννηση του ήλιου..αντίκρυ..
βραχνάς η σκέψη..αδυσώπητος..
ελευθερώθη..
αχάραγα κορφές περιδιαβαίνοντας..
οι χαραμάδες της ψυχής της φωτιστήκαν..
στης πρωινής γαλήνης τη σιωπή...
μιαν αλαφράδα έπαιρνε η τρομαγμένη της ψυχή..
τι κι αν η μέρα ήτανε σκληρή..
και άγνωστη η αύριο..
στ' αχαρτογράφητα λημέρια της ψυχής.. 
μπροστά της στάθηκε ολοζώντανη η μορφή Του..
ορθώθη..σαν το χάραμα εστάθηκε ψηλά..
εσχηματίσθη απ' το περβόλι 
των νεκρών- αναστημένων..
Γαλήνεψε μονάχη της..το βλέμμα απλανές..
στο φύσημα της δεντρολιβανιάς..
σαν προσευχή η ανάσα της ενώθη στον αιθέρα..
στην έμπαση της γνώριμης βουνοπλαγιάς..
μονάχη συντροφιά της φυλλωσιές..
τα βήματα την οδηγούσανε..
στην αγρυπνία της ψυχής της.. 

''στην αγρυπνία της ψυχής της'' - 
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.....................................................................................................................................................

''Σαν Ναυαγός''..

Δεν το περίμενες πως θα 'ρχονταν η θάλασσα
δεν το 'λπιζες πως θα 'φταναν σ' εσέ
τα αφρισμένα κύματα..
στη δίνη του βυθού της έρμαιο...
ήταν που οι νηνεμίες σε ξεγέλαγαν..
οι μουσικές της απ' τα βάθη σε μαγεύαν.. 
ετσάκιζαν τα βράχια σου..
περήφανα εκολύμπαες..τρικύμισμα αψηφούσες..
Σαν ''ναυαγός'' τώρα γερμένος στην ακτή..
στο κύμα έκθετος..σκάει ασυμπόνευτα..
κοχύλι λες..αλλάζεις τη μορφή..
εδώ στο χείλος του νερού με την ακτή..
κομμάτια εγίνηκες..μαζί μ' αυτό κι εσύ.. 
μαζί μ' αυτό..και το θαλασσινό
απ' τα βάθη του της θάλασσας
γοργόνας το τραγούδι..
Σκορπίσανε οι νότες του..οι νότες σου
επιστροφή..στης νοσταλγίας
μες στο βυθό του να κρυφτεί ..
να ξεγλιστρίσει στα νερά..
να μεταμορφωθεί απ' την αρχή..
σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..
μέσα στους κόρφους  κουβαλώντας  το..
ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. 
αιώνες θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών 
σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. 
για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''

''Σαν Ναυαγός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................................................

''Άνυδροι τόποι''

Ξεραμένοι..άνυδροι τόποι..
σπόροι αφύτρωτοι..των ελαφρών οι λέξεις..
βολεμένοι καλά σε μια θέση..
στου πατρός τους την αίγλη κοιτώντας..
ανεπάγγελτες  κόρες και γυιοί..
δεκανίκια κρατώντας θανόντων γονέων
σε διάττοντες αστέρες μου μοιάζουν..
στη θολούρα των σύννεφων σβιούνται..
Περαστικά είν' τα σύννεφα πάντα..
τι..ωσάν σύννεφα θαρρώ τους εγώ..
''τους'' που κρύβουνε αστέρια..φεγγάρια..
ταπεινών εργατών της ζωής...
για το μηδαμινόν..τι κι αν τάχα θρηνείς
 εγκληματικά αστοχείς εις το σπουδαίον αγύρτη..
Η σκοτεινιά..η άγνοια στο βλέμμα..
με φοβίζει..με τρομάζει τα μάλα..
πορτοπαράθυρα βροντούν..
καμινάδες καπνίζουν..
δε σε άνθισε η Άνοιξη..ποτέ σου..ακόμα
δεν εφύτρωσες λουλούδι εντός σου..
για τα σε μεταμέλεια δεν έχει..
Στο τηλεθέαμα οδυνηρά και τα ναύλα..  
απλησίαστο το κόστος..βαρύ.. 
για ''τους'' που ελεύθερα ριζώνουνε.. 
για ''τους''..μοναχικά θρώσκοντες άνω....
Η στοίχηση στο αχανές..πολτοποιεί
ληστεύει τη βουλή σου..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..  
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..  
λένε πως φταίν' τα μέσα..
χειροκροτητές ανυποψίαστοι
εις το ελάχιστον..το πλήθος
η μάζα ακατέργαστη..
Μα την ψυχή ..το νου του καθενός..  
το χαραγμένο δρόμο του θαρρώ..  
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..  
γιάνκεα να φυτρώνεις..
τις ρίζες στέρεα να κρατάς..
στων βράχων τις σχισμάδες..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
 ρίχνε παράριζα..στα όρη αψηλά..
στους θάμνους να κρατιέσαι..
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..  
τη γνώση των σοφών να μετατρέπεις..
στοιχείο στης ζωής καθημερνά..
τα λόγια τα σοφά..μέσα στα χρόνια..
ψηλά να χτίζεις τη φωλιά..
στης γνώσης το τσαρδάκι..
Όλυμπος να γεννιέσαι........

''Άνυδροι τόποι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''ΣΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ.'' ...

Στο λυκαυγές γεννιέσαι από τη στάχτη σου..

πυροβολείς τα ανέκφραστα πρωινά..
στέλνεις ακτίνες φωτεινές..
στα εντός..αφώτιστά σου καταγώγεια..
αναρωτιέσαι..συλλογιέσαι και αυταπαντάς..
τάχα κι αν βρεις τον ορισμό της Άνοιξης..
θα τον χωρέσεις μες στις λίγες τις γραμμές 
στης σύντομης..του τετραδίου της ζωής σου?

  Περιπλανώμενη εμπρός εις το ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνείσαι να ασπαστείς το φόβο σου..
της γήρανσης...
αυτοπαγίδευση στο άρωμα του γιασεμιού..
απ' τον ανθό μιας μυγδαλιάς..
κρεμώντας την ελπίδα στο κλαρί σου.
μιας άνθησης..μιας ανανέωσης στο λυκαυγές..
ταξίδι σου στων πόθων το βαγόνι ...
ταξίδι ναύλων ακριβό..του εαυτού προς εαυτόν..
ο λόγος και η αφετηρία σου της αναγέννησης..
εσύ..αφ' εαυτή...
απόκριση..στο εντός αιωρούμενο ερώτημα..
μιας Άνοιξης..στις νότες του Βιβάλντι
αποζητώντας..............

''  στο λυκαυγές''- (απόσπασμα : μιας Άνοιξης στο λυκαυγές) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
http://aromasofias.blogspot.com/2018/03/blog-post_7.html
...................................................................................................................................................

''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου''..

 ''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου..
φερμένη απ' τα μικράτα της..
απ' της Θράκης μας της Ανατολικής τα μέρη...
καθότανε στην κεφαλή του τραπεζιού..
τιμώμενο το πρόσωπο..
στο Σαρακοστιανό τραπέζι..
φορούσε το τσεμπέρι στ' άσπρα της μαλλιά..
εκοίταε με βλέμμα απορημένο..εκστατικό..
καλούδια που αράδιαζε η νύφη της..
νηστήσιμα.. χταπόδια σε κονσέρβες και χαλβάδες..
Είχε ξυνίσει τη μορφή..επήρε
της θανάσιμης της πεθεράς..το ύφος που προδίνει..
έψαχνε με το βλέμμα της..τα ντολμαδάκια γιαλαντζί..
άνοιγε..κουβαλούσε ..δε σταμάταε η νύφη της..
κονσέρβες και λογής ένα σωρό..
σκορβούτο της εμύριζε της θείας Ευκαρπίας μας..
τίποτες δεν της θύμιζε..τη μυρουδιά του μάραθου..
στη μαραθόπιτά της..
Είχαν χαθεί απ' το τραπέζι της τα Σαρακοστιανά..τα σπιτικά..
εχάθη το συνταίριασμα..της φάβας στο χταπόδι..
εχάθη η σαλάτα η δροσερή..με τα αμπελοφάσουλά της..
Η Ευκαρπία εγέρασε..τρατάρισμα μονάχα ελαχταρούσε..
γεμίσαν κόμπους και αρθριτικά..τα δουλεμένα χέρια..
μα η μυρουδιά στα στήθια της..ακόμα τριγυρνούσε..
να μπει στην κάμαρα ελαχτάραε.             
τους ταραμάδες να γευτεί..
γιαπράκια της νηστήσιμα..πληγούρι με το ρύζι..
να δει το βάζο φυλαγμένο με αγάπη στο λαδόξυδο..
του χταποδιού που εψήθηκε..
στο μαντεμένιο με μεράκι στο τηγάνι.. 
μα η θανάσιμη η νύφη για την πεθερά..
διόλου δε νοιαζόταν..εξέχασε..ανάθεμα κι αν ήξερε..
τα έθιμα που τις γενιές..ολόρθες τις κρατούσαν..
Ξεθώριασαν τα έθιμα..ξεθώριασε η έννοια..
ξεθώριαζε η αγάπη και το νοιάξιμο..
για τους αγαπημένους..
όλα στην εποχή του γρήγορου....
κι αγάπες και συνήθειες..
μια βιασύνη τριγυρνά..καθώς ο κρότος 
στα κονσερβοκούτια της..βροντά μέσα στ' αυτιά της..
Ήταν που έψαχνε τη ζεστασιά
η θεία Ευκαρπία..
μες στ' ακροδάχτυλα που εμαλάξανε 
ζυμάρι για λαγάνα..
ήταν που δεν επρόλαβε 
χιλιόμετρα να τρέξει στη διαδρομή.. 
που άλλαζε γύρω ο κόσμος..
ήταν που δεν την καταλάβαιναν..
ετούτη την παραξενιά..καθώς
της έλειπαν οι μυρουδιές..μαζί και η αγάπη..?

''Παράξενη'' η θεία Ευκαρπία μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................
............................................................................................................