''Άνυδροι τόποι''

Ξεραμένοι..άνυδροι τόποι..
σπόροι αφύτρωτοι..των ελαφρών οι λέξεις..
βολεμένοι καλά σε μια θέση..
στου πατρός τους την αίγλη κοιτώντας..
ανεπάγγελτες  κόρες και γυιοί..
δεκανίκια κρατώντας θανόντων γονέων
σε διάττοντες αστέρες μου μοιάζουν..
στη θολούρα των σύννεφων σβιούνται..
Περαστικά είν' τα σύννεφα πάντα..
τι..ωσάν σύννεφα θαρρώ τους εγώ..
''τους'' που κρύβουνε αστέρια..φεγγάρια..
ταπεινών εργατών της ζωής...
για το μηδαμινόν..τι κι αν τάχα θρηνείς
 εγκληματικά αστοχείς εις το σπουδαίον αγύρτη..
Η σκοτεινιά..η άγνοια στο βλέμμα..
με φοβίζει..με τρομάζει τα μάλα..
πορτοπαράθυρα βροντούν..
καμινάδες καπνίζουν..
δε σε άνθισε η Άνοιξη..ποτέ σου..ακόμα
δεν εφύτρωσες λουλούδι εντός σου..
για τα σε μεταμέλεια δεν έχει..
Στο τηλεθέαμα οδυνηρά και τα ναύλα..  
απλησίαστο το κόστος..βαρύ.. 
για ''τους'' που ελεύθερα ριζώνουνε.. 
για ''τους''..μοναχικά θρώσκοντες άνω....
Η στοίχηση στο αχανές..πολτοποιεί
ληστεύει τη βουλή σου..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..  
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..  
λένε πως φταίν' τα μέσα..
χειροκροτητές ανυποψίαστοι
εις το ελάχιστον..το πλήθος
η μάζα ακατέργαστη..
Μα την ψυχή ..το νου του καθενός..  
το χαραγμένο δρόμο του θαρρώ..  
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..  
γιάνκεα να φυτρώνεις..
τις ρίζες στέρεα να κρατάς..
στων βράχων τις σχισμάδες..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
 ρίχνε παράριζα..στα όρη αψηλά..
στους θάμνους να κρατιέσαι..
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..  
τη γνώση των σοφών να μετατρέπεις..
στοιχείο στης ζωής καθημερνά..
τα λόγια τα σοφά..μέσα στα χρόνια..
ψηλά να χτίζεις τη φωλιά..
στης γνώσης το τσαρδάκι..
Όλυμπος να γεννιέσαι........

''Άνυδροι τόποι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................