''Η Ερώτηση της Μαργαρίτας'' - Δημήτρης Λιαντίνης

" Η έρευνα του ανθρώπου για τον θεό, είναι κεφάλαιο
 και ιδιοχτησία της φιλοσοφίας και της επιστήμης,
 και όχι της θρησκείας.
Ακόμη πιο αναγκαστικά..ότι το πρόβλημα Θεός
 είναι χρέωση και αξίωση της κριτικής φιλοσοφίας
 και της θετικής επιστήμης.
Υπάρχουν βεβαίως και φιλοσοφίες ή επιστήμες..
που είναι του μπλα μπλα και της ανεμοζάλης.
 Όπως υπάρχουν και ποιητές που είναι 
για να διαβάζουν τα ποιήματά τους στα ράδια.
Αμπρακατάμπρα.''

Δημήτρης Λιαντίνης- Γκέμμα
Η Ερώτηση της Μαργαρίτας - 

( Όταν λέμε η Ερώτηση της Μαργαρίτας ,
έχουμε στο νου την απορία των ανθρώπων για το Θεό )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,
σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα 
και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , 
εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.
Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: 
<< Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
 Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς,
 και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια............
Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου υπάρχει καθαγιασμένος
 και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες 
 προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε ότι είναι θεός και τέτοια, 
εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''. 

 Κατέβηκε και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..
η έννοια της Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,
υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος Αθηνά.....
Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...
Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές..και σε άλλους λαούς.......
Δημήτρης Λιαντίνης 
  ( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)
................................................................................................................................................

''Στου φεγγαριού παράγγελνα''...

Με τα μεράκια της ψυχής μου αποβραδίς
 εβάλθηκα για να σου τραγουδώ..
στιχάκια για τα σένα μου σελήνη να σκαρώνω..
Όχι ..δεν είμαι ποιητής εγώ..
άνθρωπος είμαι εγώ μικρός..
δεν το γροικώ τις λέξεις να εγκλωβίζω..
τις νύχτες τα σκοτάδια μου πυροβολώ..
φεγγάρι μου..γλυκά σου παραγγέλνω..
Εκεί στο γλυκοχάραμα..
πριν σκεπαστείς..στο πρώτο της ημέρας φως..
τ' Αυγερινού..τ' αστέρι μου
 ν' αφήνεις το να λάμπει..να φωτάει.. 
είναι η λάμπα της θυέλλης μου..
ο λόγος στο στερέωμα..της ύπαρξής μου όλης..
Μια χούφτα αστέρια η συντροφιά μου εσαεί..
έχουν ταυτότητα..ονόματα ..αριθμό..
μελάνι έσταξε ακριβό εις της γραφής
στο μέρος της καρδιάς μου..
μετρώ..ξαναμετρώτα τα ..
κρυφές οι προσευχές μου..οι χοές μου..
σπιθόφωτα..αμετάβλητα..γλυκόχροα..
να τα θωρώ τ' αστέρια μου..
στων χρόνων τις αιώρες..
Ιχνηλατώντας ακουμπώ..
στην Πούλια πάντα σταματώ..
και στον Αυγερινό μου..
μεγάλωσα..φωτίζουν τα σκοτάδια μου..
τα ακριβά..τα λατρευτά μου αστέρια...

''Στου φεγγαριού παράγγελνα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 
 
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
Σε σας αγάπες μου..λατρεμένα μου παιδιά..
αστέρια μου..φωτίσατε για πάντα τη ζωή μου
σε σας..που μεταφράζετε το χρόνο μου
σε ''χρήμα'' πολύτιμο..ακριβό..
Και σε όλους εσάς αγαπητοί μου φίλοι!!!


....................................................................................................................................................................

''Στις στράτες τις απόμερες''

by  Felix Mas

Στις στράτες τις απόμερες  μονάχη μου..
στων διαμαντιών τα όρη..
να σεργιανίζω αγαπώ..να τις περιδιαβαίνω..
εκεί που οι πραματευτάδες σιωπούν..
παύουν να διαλαλούν για την πραμάτεια τους..
δε σου πωλούν σκληρά λιθάρια τους..
σε διαμαντιών να μοιάζουνε
πέτρες σε δαχτυλίδια..
Κι αν είμαι τυχερή στις εκδρομές..
σκύβω..συλλέγω τα πετράδια τα αληθινά..
στη σκόνη τους κρυμμένα..τυλιγμένα..
Είναι φορές που σκέφτομαι..
πως τα διαμάντια που κοσμούν..
δεν κατοικούν..
βιτρίνες κακεκτύπως δεν στολίζουν..
Ανασκαφέας να γίνεσαι..
του τυμβωρύχου τη στολή να τη φορείς..
μονάχα σαν θα συναντάς αληθινούς..
 στα όρη εκσκαφείς των αοράτων..
ληστής να γίνεσαι δεινός..να κλέβεις
τα διαμάντια της ψυχής τους...
Αγαπημένα μονοπάτια μου απόμερα
μεταφραστές του χρόνου μου..
αργόσυρτα απάνω σας τα βήματα..
αθόρυβα..στα σιωπηλά..
να σέρνω..να πατώ σας..
τα χνάρια σας να ψηλαφώ... 
 πολύτιμα πετράδια καρτερώντας...

 ''Στις στράτες τις απόμερες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί''..

by Felix Mas

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..
και άρωμα γυναίκας..
βραχήκανε και στάζουνε..
μυρίζουνε ανάκατα..
τα  λούλουδα της λεμονιάς..
των γιασεμιών τα άνθια.. 
στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..
καθώς και μέσα στην καρδιά μου.. 
Το ονειροδρόμιό μου εσύ..
και η ονειροστράτα μου εσύ.. 
για να πορεύομαι στα δύσκολα..
Εσύ το νερό που ξεδιψώ..
στο μαγικό μου ασκό..
εσύ κρυμμένος στα τραγούδια μου..
 τις νύχτες με φεγγάρι...
Μ' αρέσουνε τα  βράδια που σε φέρνουνε ..
γλυκές επιστροφές μου..
σε  ένοχα ..κρυμμένα μυστικά..
σαν να ν' εικόνα από ταινία παλιακά..
σαν το παλιό το σινεμά..
που οι αγάπες ημερεύουν...
στα τρένα μέσα της φυγής..
στα γεννημένα συναισθήματα ..
που τις ζωές μας ταξιδεύουν...
Είναι εκείνη η ζεστασιά..
στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..
η θέρμη των ματιών σου..
ωσάν δυο γάντια μάλλινα..
τυλίγουνε..ζεσταίνουν την ψυχή μου..

''Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

''Στην αγρυπνία της Ψυχής της'' ....

Στη γέννηση του ήλιου..αντίκρυ..
βραχνάς η σκέψη..αδυσώπητος..
ελευθερώθη..
αχάραγα κορφές περιδιαβαίνοντας..
οι χαραμάδες της ψυχής της φωτιστήκαν..
στης πρωινής γαλήνης τη σιωπή...
μιαν αλαφράδα έπαιρνε η τρομαγμένη της ψυχή..
τι κι αν η μέρα ήτανε σκληρή..
και άγνωστη η αύριο..
στ' αχαρτογράφητα λημέρια της ψυχής.. 
μπροστά της στάθηκε ολοζώντανη η μορφή Του..
ορθώθη..σαν το χάραμα εστάθηκε ψηλά..
εσχηματίσθη απ' το περβόλι 
των νεκρών- αναστημένων..
Γαλήνεψε μονάχη της..το βλέμμα απλανές..
στο φύσημα της δεντρολιβανιάς..
σαν προσευχή η ανάσα της ενώθη στον αιθέρα..
στην έμπαση της γνώριμης βουνοπλαγιάς..
μονάχη συντροφιά της φυλλωσιές..
τα βήματα την οδηγούσανε..
στην αγρυπνία της ψυχής της.. 

''στην αγρυπνία της ψυχής της'' - 
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.....................................................................................................................................................

''Σαν Ναυαγός''..

Δεν το περίμενες πως θα 'ρχονταν η θάλασσα
δεν το 'λπιζες πως θα 'φταναν σ' εσέ
τα αφρισμένα κύματα..
στη δίνη του βυθού της έρμαιο...
ήταν που οι νηνεμίες σε ξεγέλαγαν..
οι μουσικές της απ' τα βάθη σε μαγεύαν.. 
ετσάκιζαν τα βράχια σου..
περήφανα εκολύμπαες..τρικύμισμα αψηφούσες..
Σαν ''ναυαγός'' τώρα γερμένος στην ακτή..
στο κύμα έκθετος..σκάει ασυμπόνευτα..
κοχύλι λες..αλλάζεις τη μορφή..
εδώ στο χείλος του νερού με την ακτή..
κομμάτια εγίνηκες..μαζί μ' αυτό κι εσύ.. 
μαζί μ' αυτό..και το θαλασσινό
απ' τα βάθη του της θάλασσας
γοργόνας το τραγούδι..
Σκορπίσανε οι νότες του..οι νότες σου
επιστροφή..στης νοσταλγίας
μες στο βυθό του να κρυφτεί ..
να ξεγλιστρίσει στα νερά..
να μεταμορφωθεί απ' την αρχή..
σειρήνας νοιάζεται να πάρει τη μορφή..
μέσα στους κόρφους  κουβαλώντας  το..
ένα ολοκαίνουργιο..λυπητερό τραγούδι.. 
αιώνες θα το τραγουδά στα βάθη των ωκεανών 
σκληρή η στεριά..η ξέρα αφιλόξενη.. 
για ''εύθραυστα ναυάγια...τα κοχύλια''

''Σαν Ναυαγός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................................................

''Άνυδροι τόποι''

Ξεραμένοι..άνυδροι τόποι..
σπόροι αφύτρωτοι..των ελαφρών οι λέξεις..
βολεμένοι καλά σε μια θέση..
στου πατρός τους την αίγλη κοιτώντας..
ανεπάγγελτες  κόρες και γυιοί..
δεκανίκια κρατώντας θανόντων γονέων
σε διάττοντες αστέρες μου μοιάζουν..
στη θολούρα των σύννεφων σβιούνται..
Περαστικά είν' τα σύννεφα πάντα..
τι..ωσάν σύννεφα θαρρώ τους εγώ..
''τους'' που κρύβουνε αστέρια..φεγγάρια..
ταπεινών εργατών της ζωής...
για το μηδαμινόν..τι κι αν τάχα θρηνείς
 εγκληματικά αστοχείς εις το σπουδαίον αγύρτη..
Η σκοτεινιά..η άγνοια στο βλέμμα..
με φοβίζει..με τρομάζει τα μάλα..
πορτοπαράθυρα βροντούν..
καμινάδες καπνίζουν..
δε σε άνθισε η Άνοιξη..ποτέ σου..ακόμα
δεν εφύτρωσες λουλούδι εντός σου..
για τα σε μεταμέλεια δεν έχει..
Στο τηλεθέαμα οδυνηρά και τα ναύλα..  
απλησίαστο το κόστος..βαρύ.. 
για ''τους'' που ελεύθερα ριζώνουνε.. 
για ''τους''..μοναχικά θρώσκοντες άνω....
Η στοίχηση στο αχανές..πολτοποιεί
ληστεύει τη βουλή σου..
Λένε πως τάχα φταίει η εποχή..  
λένε πως φταίει το διαδίκτυο..  
λένε πως φταίν' τα μέσα..
χειροκροτητές ανυποψίαστοι
εις το ελάχιστον..το πλήθος
η μάζα ακατέργαστη..
Μα την ψυχή ..το νου του καθενός..  
το χαραγμένο δρόμο του θαρρώ..  
τα μέσα δεν ορίζουν..
αν διάλεξες μες στη ζωή..  
γιάνκεα να φυτρώνεις..
τις ρίζες στέρεα να κρατάς..
στων βράχων τις σχισμάδες..
κι αν οι ανέμοι φέρουνε ξεριζωμούς..
 ρίχνε παράριζα..στα όρη αψηλά..
στους θάμνους να κρατιέσαι..
Σου δώσαν τόπο να ανθείς..  
τη γνώση των σοφών να μετατρέπεις..
στοιχείο στης ζωής καθημερνά..
τα λόγια τα σοφά..μέσα στα χρόνια..
ψηλά να χτίζεις τη φωλιά..
στης γνώσης το τσαρδάκι..
Όλυμπος να γεννιέσαι........

''Άνυδροι τόποι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................