<< Θερινόν Ηλιοστάσιον >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..
εσαεί.. τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..  
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..  
κι ας βράδιασε..
κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς  τα χρόνια μου εντός..'
'Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..  
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..  
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..  
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Καλό μου εκαλοκαίριασε..
ο ήλιος στάθηκε αψηλά
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..  
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..  
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά   
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..  
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..  
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά.
..
  ''Θερινόν Ηλιοστάσιον'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

'''Στης αγριοφλαμουριάς'''

Δροσίζεται η μνήμη..η σκέψη λούεται
ανάμεσα στη μυρουδιά της αγριοφλαμουριάς
στο πρωινό κελάηδημα των αηδονιών
εντεύθεν ως
γεννήθηκε..ετράνεψε..εψήλωσε η ψυχή μου...
αναμεσίς στων μελισσών ..εμέθυσα
ερούφηξα το νέκταρ της ζωής 
εμέτρησα τ' αστέρια τις νυχτιές..
μίλησα στο φεγγάρι....... 
Ευλογημένος τόπος μου..της άγριας λεβάντας..
της μυρουδιάς  των αμπελιών και της συκιάς..  
της μυρουδιάς απ' τα αγριοβατόμουρα..  
της μυρουδιάς των σταφυλιών..  
τα χρώματα που ζύμωσαν   
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
Στον κήπο μου των τζιτζικιών
ποτάμια..κάμποι καρπεροί..
φιλίες αγνές..δεμένες..χαραγμένες..
 σκοινί ζωής..πατώντας το 
το χώμα της πατρίδας που με βύζαξε..  
πατρίδας που με ζύμωσε..  
πατρίδας που στα σπλάχνα της  δεμένη με κρατεί..  
παιδιά ενός αλλιώτικου Θεού.. 
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου.. 
τ' αδέλφια μου..των παιδικών μου χρόνων..
Αναλογίζομαι..πισογυρνώ..
στους ίσκιους απ' τα δέντρα  που με θρέψαν..  
τη γλύκα τη ζαχαρωτή απ' τα φραγκόσυκα..  
τα τζάνερα ..τα κράνα..τις γκορτσιές..  
Μαντάτα μου 'ρχονται από μακριά..  
μηνύματα μου λένε.. 
Καλοκαιράκι νιο γεννήθηκε 
προσμένει τις λαλιές μας..
μεγάλωσαν οι φίλοι μου..μεγάλωσα κι εγώ..  
αραίωσαν και φύγανε..μίκρυνε το τοπίο μας..
αλλάξανε οι δρόμοι..
 καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..  
μα οι μυρουδιές ολόϊδιες..
αποτυπώματα στις πόρτες τις παλιές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά  
νοσταλγικά με προσκαλεί..  
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..  
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..

''Στης αγριοφλαμουριάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το Λερό Σου Φουστάνι''

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
φτιασιδωμένα παραμύθια και της Χαλιμάς
αρνούμαι χίλιες - μία νύχτες να γευτώ
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
 κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..  
επί τον τύπον πια των ύλων..  
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..  
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..  
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..  
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου  
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..  
μες στο μικρό αλωνάκι..  

Κι εσύ στη μέση πάντα..εσύ μικρέ λαέ..
καθημερνά θ' αναρωτάσαι 
ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
στα μαρμαρένια αλώνια...
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 

Κι οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοχύλια..και κοράλλια  να γενούνε
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
χέρι ζητώ..στη θάλασσα..
στα βάθη το κοχύλι για να ρίξει..

'' Το Λερό Σου Φουστάνι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
Και μη θαρρείς..
κουράστηκα και την ασχήμια να ορώ..
είναι στιγμές που θέλω ν' αφεθώ...
ν' αφήσω τα σκυλιά τ' αγαρηνά
στους λόφους ν' αλυχτούνε
σκυλιά είναι αυτά..θα κουραστούν..
κι ο λύκος από τα βουνά..
θα 'ρθει να τα τρομάξει...
μα είναι στιγμές..κάτι στιγμές..
με πιάνει το φιλότιμο..
τον κόσμο αν μπορέσω για να σώσω..
το ερώτημα εμπρός τυραννικό..
μήπως δε θέλει να σωθεί..
μήπως και είν' κατά τη γνώμη του
την ταπεινή..
σωσμένος ..ευτυχής και κερδισμένος...
στα ψίχουλα..
στο μάνα εξ ουρανού..ευελπιστών
στης ουτοπίας του τον τόπο?
Ποιός ν' απαντήσει στο κουίζ αυτό..
τη λύση στο σταυρόλεξο ποιος θα 'βρει?
Καθένας λύκος είν' μοναχικός..
και στην αγέλη που ταιριάζει κατοικάει
τις νύχτες τις μοναχικές
ξύνει..μετράει τα λάθη..τις πληγές
και την αυγή..χαμένος στις αδιάφορες..
στης κοινωνίας τις αγέλες τριγυρνάει
αναλογίζεται..ουρλιάζει και μονολογεί
''κι αν τα σκυλιά τ' αγαρηνά 
καταβροχθίσω μια βραδιά..
άλλα κουτάβια θα 'χουν γεννηθεί
ως να τρανέψουνε κι αυτά..
αγαρηνοί να γίνουν σκύλοι..''
αφήνει τους νερόμυλους ν' αλέθουνε
κι ο λύκος στο λημέρι του γυρνά.....

Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''

Της νύχτας τα φαντάσματα απειλώ
το σκότος με το φως μου ανταλλάσσω..
και....Φυσικά και ονειρεύομαι..
μα πως αλλιώς..
καθένας τρόπο βρίσκει κραταιό..στημόνι 
στης ζωής τον αργαλειό του να κρατάει.. 
Θωρώ...
στο δειλινό μιας Κυριακής..
στασίδι έπιασε νωρίς..
ροδόχροο απόψε το φεγγάρι
να σβήνουν μοιάζουνε οι μηχανές..
στου κόσμου τα καράβια..  
μα στης δικής μου της καρδιάς..
πηδάλιο εγεννήθη..
σε μιας κοχύλας το άηχο άκουσμα.. 
στη θάλασσα των νυχτολούλουδων
στου κήπου..στη δροσιά μου..
Πες μου σελήνη να χαρείς..
πόσες φορές αγαπηθήκαμε..
λίγο πριν το ξημέρωμα..
πόσες φορές το όνειρο..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίασε..
ταξίδια για μουράγια μακρινά..  
στ' αγκυροβόλημα..να τα γευτεί....  
Η ασχήμια επερίσσεψε..
πληθύνανε οι λύκοι τα ουρλιαχτά τους
σωτήρες γέμισε η Γης..
κι ο ποιητής αμετανόητα..  
για να με προφυλάξει..
θα μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή 
ελπίδα να μου δώσει..  
κι εγώ..
σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..  
θα γαντζωθώ απ' τους στίχους του..  
ονειροπόλος σαν κι εμέ ..  
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
 η αλήθεια μου που ακουμπά...  
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..  
σαν τις φλογίτσες του τζακιού.. 
στο παγωμένο χιόνι...  
τις νότες μου θα ταξιδέψει 
στις χορδές ενός βιολιού..  
δοξάρι της δικής μου της ψυχής.. 
οι γεννημένες ιριδίζουσες ελπίδες μου 
στις άκριες των δικών του των ματιών..

''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ σαν Δροσουλίτες ⫸

ana munoz reyes

Πάνω στην πρωινή μου θαλπωρή
όντας τρυπώνει ο αυγερινός
από το παραθύρι...
στο ατλαζένιο μεσοφόρι της ψυχής
έρχονται απροσκάλεστα..
οι ήρωές μου οι παλιοί..αθόρυβα
και με πολιορκούνε...........
Τον τόπο όπου εδιάλεξα να ονειρευτώ
τα μονοπάτια του με γνώριζαν καιρό ..
άσβηστα αποτυπώματα καδράρανε..
επάνω στις στροφές εκάστου δρόμου
τα επερπάτησα..εσκόνταψα..ανεδύθην..
σαν άλλος Οδυσσέας επλανιόμουνα θαρρείς
ψελλίζοντας ..μικρές - μικρές Ιθάκες 
όπου κι αν εβρισκόμουνα..
στον κήπο της ανάβασης
τον κήπο της ζωής μου αποζητούσα..
ο κήπος μου..στέκι ακριβό..στ' αγνάντεμα
εκεί που οι σκιές στο γλυκοχάραμα
στην πάχνη..στη δροσιά την πρωινή
σαν άλλοι Δροσουλίτες επανέρχονται..
αγαπημένοι μου ήρωες εγέρθητι..σιμώστε
τις μυρωδιές σας λεηλατούνε ανελέητα..
ζιζάνια στον κήπο μου φυτρώνουν...
Οι θύμησες θεριεύουνε
μακρύ  στημόνι της ζωής 
υφάδια στα κεντίδια μου του αργαλειού
ο ήλιος εξημέρωσε....
δε θέλω η ομίχλη να αραιώσει ..
ανάμεσα να τυλιχτώ..χειροφιλήματα σκιών..
με τ' ακροδάχτυλα απαλά..
τους Δροσουλίτες μου ν' αγγίξω..

 ⫷ σαν Δροσουλίτες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

Με τον όρο Δροσουλίτες είναι γνωστό ένα οπτικό φαινόμενο που παρατηρείται γύρω από το Φραγκοκάστελλο, στην περιοχή των Σφακίων, στη νότια Κρήτη. Παρατηρείται σχεδόν κάθε χρόνο μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου κατά τις πρωινές ώρες. Πρόκειται για κινούμενες σκιές που παρατηρούνται στον κάμπο του Φραγκοκάστελλου, από τις γύρω ορεινότερες περιοχές. Το όνομά τους έχει να κάνει με την εμφάνισή τους κατά τις πρωινές ώρες, μαζί με την πρωινή δροσιά. Η τοπική παράδοση συνδέει το φαινόμενο με τη φονική μάχη που διεξήχθη στην περιοχή τον Μάιο του 1828 ανάμεσα στους εξεγερμένους κατοίκους της περιοχής και σε τουρκικό στρατιωτικό σώμα. Οι πιο αποδεκτές επιστημονικά εξηγήσεις αποδίδουν το φαινόμενο σε αντικατοπτρισμό ή σε οφθαλμαπάτη.  
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Στους κήπους των ψυχών''.....

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Αχνές μου θύμησες αλαργινές..προζύμι μου..
μαγιά στο πρόσφορο..ζυμάρι για συγχώριο..
είν' η αγάπη που το χέρι κράτησε σφιχτά..
με έφερε στους κήπους των ψυχών σας...
γλυκά επιστρέφω  στην εικόνα σου
μένω στο απορημένο βλέμμα μου..
πως μπόρεσες και σταύρωσες τα χέρια σου..
που οργώναν τη ζωή..
Εικόνες κινηματογραφικά..
περνούνε στην οθόνη της ψυχής μου...
Κάθε που εσουρούπωνε..στο τέλεμα
άλλης μιας μέρας απ' τον κάματο..
καθόσουν στο πλατύσκαλο..
αντίκρυ στο καμπαναριό της εκκλησιάς
το σπίτι εσυνόρευε στης Παναγιάς 
αρώματα να κλέβετε..μάνες εσείς..
από τη μάνα του Χριστού μας...
με το τσεμπέρι στα μαλλιά..
με την ποδιά στη μέση..
νοικοκυρές..ξωμάχοι ακούραστες..
στην ανηφορική στου Γολγοθά
νύφη και πεθερά...

 
Είσασταν νιες στο πρώτο συναπάντημα
στης προσφυγιάς ετούτο το χωριό..
μυρίζανε σαπούνι τα μαλλιά σας..
Ύστερα η κόμη ολόλευκη
μεσ τ' ασπρο το τσεμπέρι
σοφά..αθόρυβα διηγάται..μολογά..
στης βιοπάλης τις μυλόπετρες 
αλέστηκαν οι αντοχές..
αλέστηκαν οι ελπίδες..τα ονείρατα..
εβάρυνε το σώμα..
μα οι ψυχές σας κρύσταλλο ακριβό..
στολίζανε τα παραθύρια στο κωνάκι..
Παιχνίδι μου ' παιξε ένα κλικ
σε μια φωτογραφία της στιγμής..
στου χρόνου τ' αποτύπωμα..
το βλέμμα σας γυρεύω...
Δε σου αρέσαν τα μνημόσυνα τα τυπικά..
μανίτσα μου περήφανη..τις μυρωδιές ελάτρευες
 στις γλάστρες του μπαχτσέ σου..
Γι αυτό με άρωμα γαρδένιας θα σταθώ..
σήμερα που 'ναι των ψυχών
για να σας προσκυνήσω..
να ράνω και τον τάφο σας...
θυμίαμα..αγίασμα να μοιάζει..
Κι εγώ που γεύτηκα το θάνατο από κοντά
να στείλω χαιρετίσματα κι αραθυμιές
να τους τα πας..μάνα μου στοργική
στους άντρες που αγαπήσαμε..
εξεμακρένανε οι πεταλούδες τους..
στα απόμακρα του κήπου..

''Στους κήπους των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 «Σάββατο των Ψυχών»
Είναι η ημέρα, που σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία, οι ψυχές επιστρέφουν στον Κάτω Κόσμο, 
αφού κατά τη διάρκεια της πασχαλινής περιόδου κυκλοφορούσαν ελεύθερα πάνω στη γη. 
Κι εγώ περιδιαβαίνω νοερά.............
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,