''το Λερό Σου Φουστάνι''

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
φτιασιδωμένα παραμύθια και της Χαλιμάς
αρνούμαι χίλιες - μία νύχτες να γευτώ
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
 κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..  
επί τον τύπον πια των ύλων..  
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..  
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..  
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..  
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου  
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..  
μες στο μικρό αλωνάκι..  

Κι εσύ στη μέση πάντα..εσύ μικρέ λαέ..
καθημερνά θ' αναρωτάσαι 
ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
στα μαρμαρένια αλώνια...
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 

Κι οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοχύλια..και κοράλλια  να γενούνε
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
χέρι ζητώ..στη θάλασσα..
στα βάθη το κοχύλι για να ρίξει..

'' Το Λερό Σου Φουστάνι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,