''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''

Της νύχτας τα φαντάσματα απειλώ
το σκότος με το φως μου ανταλλάσσω..
και....Φυσικά και ονειρεύομαι..
μα πως αλλιώς..
καθένας τρόπο βρίσκει κραταιό..στημόνι 
στης ζωής τον αργαλειό του να κρατάει.. 
Θωρώ...
στο δειλινό μιας Κυριακής..
στασίδι έπιασε νωρίς..
ροδόχροο απόψε το φεγγάρι
να σβήνουν μοιάζουνε οι μηχανές..
στου κόσμου τα καράβια..  
μα στης δικής μου της καρδιάς..
πηδάλιο εγεννήθη..
σε μιας κοχύλας το άηχο άκουσμα.. 
στη θάλασσα των νυχτολούλουδων
στου κήπου..στη δροσιά μου..
Πες μου σελήνη να χαρείς..
πόσες φορές αγαπηθήκαμε..
λίγο πριν το ξημέρωμα..
πόσες φορές το όνειρο..
ταξίδια επί χάρτου εσχεδίασε..
ταξίδια για μουράγια μακρινά..  
στ' αγκυροβόλημα..να τα γευτεί....  
Η ασχήμια επερίσσεψε..
πληθύνανε οι λύκοι τα ουρλιαχτά τους
σωτήρες γέμισε η Γης..
κι ο ποιητής αμετανόητα..  
για να με προφυλάξει..
θα μου το πει ψιθυριστά..
στην τελευταία του στροφή 
ελπίδα να μου δώσει..  
κι εγώ..
σαν μαθητούδι λες πρωτόβγαλτο..  
θα γαντζωθώ απ' τους στίχους του..  
ονειροπόλος σαν κι εμέ ..  
στους στίχους του γεννιέται η αλήθεια..
 η αλήθεια μου που ακουμπά...  
σαν τη δροσιά στην κάψα του Καλοκαιριού..  
σαν τις φλογίτσες του τζακιού.. 
στο παγωμένο χιόνι...  
τις νότες μου θα ταξιδέψει 
στις χορδές ενός βιολιού..  
δοξάρι της δικής μου της ψυχής.. 
οι γεννημένες ιριδίζουσες ελπίδες μου 
στις άκριες των δικών του των ματιών..

''ΙΡΙΔΙΖΟΥΣΕς ΕΛΠΙΔΕς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,