Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
Και μη θαρρείς..
κουράστηκα και την ασχήμια να ορώ..
είναι στιγμές που θέλω ν' αφεθώ...
ν' αφήσω τα σκυλιά τ' αγαρηνά
στους λόφους ν' αλυχτούνε
σκυλιά είναι αυτά..θα κουραστούν..
κι ο λύκος από τα βουνά..
θα 'ρθει να τα τρομάξει...
μα είναι στιγμές..κάτι στιγμές..
με πιάνει το φιλότιμο..
τον κόσμο αν μπορέσω για να σώσω..
το ερώτημα εμπρός τυραννικό..
μήπως δε θέλει να σωθεί..
μήπως και είν' κατά τη γνώμη του
την ταπεινή..
σωσμένος ..ευτυχής και κερδισμένος...
στα ψίχουλα..
στο μάνα εξ ουρανού..ευελπιστών
στης ουτοπίας του τον τόπο?
Ποιός ν' απαντήσει στο κουίζ αυτό..
τη λύση στο σταυρόλεξο ποιος θα 'βρει?
Καθένας λύκος είν' μοναχικός..
και στην αγέλη που ταιριάζει κατοικάει
τις νύχτες τις μοναχικές
ξύνει..μετράει τα λάθη..τις πληγές
και την αυγή..χαμένος στις αδιάφορες..
στης κοινωνίας τις αγέλες τριγυρνάει
αναλογίζεται..ουρλιάζει και μονολογεί
''κι αν τα σκυλιά τ' αγαρηνά 
καταβροχθίσω μια βραδιά..
άλλα κουτάβια θα 'χουν γεννηθεί
ως να τρανέψουνε κι αυτά..
αγαρηνοί να γίνουν σκύλοι..''
αφήνει τους νερόμυλους ν' αλέθουνε
κι ο λύκος στο λημέρι του γυρνά.....

Καθένας Λύκος Είν' Μοναχικός - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,