''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς''

Παλιομοδίτισσα με λες
στο νου σου στροβιλίζονται
λέξεις ανείπωτες..βαριές...
Κι εγώ που δεν φιλοδοξώ
στα λεξικά σου να καταταγώ..
τίτλους και βιογραφικά..γραφές
με πλαστικά μελάνια δεν ορέγομαι 
που δεν στρογγυλοκάθομαι 
στα βελουδένια σου σαλόνια..
κι εγώ τις λέξεις που σεβάστηκα 
σε έννοιες που βγάζουν..
γλυκύ το βλέμμα σε κοιτώ..
σου απαντώ..σου κρένω...
Έτσι μ' αρέσει τη ζωή μου να περνώ..
στους παλαιούς τους ήχους μου..
να λούζομαι στο φως και στο σκοτάδι
δικαίωμα η ζωή κι ο θάνατος του καθενός
ο παλμογράφος όργανο ακριβό..
χρόνια στερεωμένος ακριβώς
κάτω από το πηδάλιο της ψυχής
στο εκρεμμές..στο μέρος της καρδιάς..
στο μπαλαντζάρισμα..
λούζομαι ακόμα στο ουράνιο το τόξο του
τα σκοτεινά μου βράδια..

Είναι που έπαψα καιρό
σε λεωφόρους κοσμικές να περπατώ
φορώ την ίδια την κολώνια χρόνια στο λαιμό..
διαλέγω τα χωμάτινα δρομάκια..
εκείνα που σε βγάζουνε στ' απόμερα
μικρά..ασήμαντα που μοιάζουνε κωνάκια..
Εκεί..στους πύργους τους παλιούς της εξοχής..
τους μισογκρεμισμένους..
που 'χουν κρυμμένη μυρωδιά 
στης Ιστορίας..στων βιβλίων τα κιτάπια..
Να δραπετεύει ο νους..να χάνεται
εκεί..που  επιτρέπεται ανεμπόδιστα 
σιωπές να αφουγκράζεται  
σιγανά να συλλογιέται..
Θέλει ησυχία η ζωή..
σοφά να την ποδηλατείς...

Εκεί...
τα όνειρα  που δεν πουλάς..στων παζαριών 
και στων τελάληδων τους ξύλινους
τους σκωροφαγωμένους  πάγκους..
Δε θέλω να 'μαι της μοδός..
το γιακαδάκι μου το δαντελένιο θα φορώ..
στο λουλουδάτο φουστανάκι...
κάθε μου μία βελονιά απ' τ' ακροδάχτυλα
μια βελονιά..στο δίχτυ της καρδιάς μου..

''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ''..

Έχει κουρσάρους η ζωή
και καου- μπόυ κρυμμένους..
άλογο κούρσας μου' λεγες 
άτι λευκό και γρήγορο..να μοιάσω στη ζωή μου..
Τα λόγια σου διαπεραστικά..
κρύος ιδρώτας μ' έλουζε
στις ανηφόρες με τα γκέμια μου
στα κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής μου..
καθώς αναλογίζομουν του Πήγασου
να βγάλω..να φορέσω τα φτερά..
Αθώα λες των νιάτων μου
η ορμή με οδηγούσε..
καβάλαγα εκείνη τη φοράδα τη λευκή
αγρίμι γίνομουν στους κάμπους τους απέραντους..
σύνορα ως τον ορίζοντα
λημέρια να γνωρίσω..
να βρω ανθρώπους μες στα καπηλειά
τα φτωχικά τα μαγαζάκια ήτανε σχολειά
κάνανε πρακτική εξάσκηση του νου
τα λόγια τα σοφά σου..τα σοφά  τους..
''πέφτεις..σηκώνεσαι..τραβάς τα γκέμια..
προχωράς..
καβάλα την ζωή να την πηγαίνεις''..

Πέρασαν χρόνια και καιροί
ετράνεψε η μικρούλα σου κι εγεύθη
πέφτει..σηκώνεται μπρος στ' αναχώματα
που ανεπαρκείς της στήνουνε..μας στήνουν.
Λιγόψυχοι και ''ανοργασμικοί'' σε μια παλέτα.. 
που σκιών ζωές να συμβολίζει..
άντρες..γυναίκες ελλειπείς..
πολίτες έρμαια των ανικανοποίητων παθών..
δρόμους ακολουθώντας όχι ευθείς..
στήνουνε οδοφράγματα ..
τ' άλογα κούρσας δεν τα άντεχαν ποτές..
λαβωματιές..πεσίματα
στις πεθυμιές τους τις κρυφές
δεν τα αντέχαν στον τερματισμό..
να βλέπουνε να κόβουν την κορδέλλα..
Σε πείσμα και των φαύλων τούτων των καιρών
το Άτι μου ακόμα καβαλάω...

''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

''ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΔΙΑΦΑΝΗ''

Έρχονται εις το μαξιλάρι μου φορές - βραδιές
πνιγμένες μνήμες και αλλόκοτες στιγμές..
στιγμές μιας καταβύθισης..στιγμές μοναχικές
στιγμές..ζητούν απάντηση σε ερωτήματα
της ύπαρξης..για το επέκεινα..και ναι..
γράφουνε νότες μιας ζωής..
σε μια σελίδα διάφανη του νου
όσοι την τύχη είχανε να διδαχθούν..
δασκάλους φωτισμένους ν' ανταμώσουν..
θαρρώ πως ψάχνουνε απαντήματα
στα λόγια τα σοφά τους..
Νιώθω στ' αλήθεια τυχερή..
ίσως γιατί κατάφερα..ερούφηξα το νέκταρ 
το ξεχωριστό..σχέσης δασκάλου - μαθητή
στους προικισμένους μου δασκάλους..
Να ονοματίσω το τολμώ..
λίγα τα πρόσωπα που εμέ με σημαδέψαν..
Κι εγώ..μικρή κι ασήμαντη..
πως στο ύψος το τρανό τους να σταθώ..
πως να τους περιγράψω..

Σε τούτη την κολώνα μου τη δωρική
το δάσκαλό μου τον αγαπητό
στα σκαλοπάτια του και πάλι θα σταθώ
Λιαντίνης ήτανε αυτός..φιλόσοφος ξεχωριστός..
που γι άλλους και καχύποπτους συχνά αμφισβητήθη..
σήμερα που 'ναι η γενέθλια η μέρα του
συλλογίζομαι νοσταλγικά κι αναπολώ..
οι θύμησες της τάξης με λυγίζουν...
Ευχές συχνά τα βράδια μου μονολογώ..
αν υπάρχει άλλη ζωή, όπως στοχάστηκε ο Σωκράτης, 
θα θελα..επιθυμία μου βαθειά..να συναντήσω
όσους αγάπησα πολύ..γονείς..αδέλφια κι έρωτες..
μα κι άτομα ξεχωριστά..που σημαδέψαν τη ζωή μου..
να πιάσω εκεί στα τραπεζάκια τ' ουρανού
κουβεντολόι ξανά απ' την αρχή..
τα φώτα της πορείας ν' αντικρύσω..

Και ναι..εσέ  κύριε καθηγητά μου αλλιώτικε, 
που  είχα την τύχη στα έδρανα αντίκρυ να σταθώ
που είχα την τύχη και μετέπειτα 
να είμαι ακροατής..όλων όσων εμίλησαν για σε
 όσοι σε θαύμασαν..τις ρήσεις σου μελέτησαν
πολύ ευτυχής η ψυχή μου αιωρούμενη..
εάν σε συναντούσα..
 Αν πάλι στοχαστικά όπως είπε ο Σωκράτης, 
δεν υπάρχει άλλη ζωή..
 τότε θα κοιμηθώ σε έναν ύπνο ήσυχο..
όπως και τόσοι αγαπημένοι μου..
μα όσο εδώ στη Γης πατώ..θα γίνομαι αρνητής.. 
τον ύπνο τον ανόητο..της κοινωνίας έξω εκεί
με ήσυχη συνείδηση..εγώ να τον κοιμούμαι...

ΓΙΑΤΙ..
στα χρόνια τα ευλογημένα αυτά της νιότης μου
το βλέμμα σου φυτίλι μες στο νου μου αναμμένο..
δεν με άφησε να κοιμηθώ..ξύπνια με εκρατούσε..
Σε μια κοινωνία που δάσκαλοι αυτοχρίζονται..
 όσοι δεν ήθελαν να μάθουν τίποτα ποτέ, και 
αποκτούν τον σεβασμό της μάζας, ιεροτελεστικά...
μας έμαθες..εσύ τεράστιε δάσκαλε..
Δάσκαλος τι σημαίνει...
Σε ευχαριστώ..
η φλόγα που μας χάρισες..γνώσης ανάψαν δάδες.
Εγώ είμαι κύριε καθηγητά....
δεν διεκδικώ να με θυμάσαι εκεί ψηλά..
καθήκον τούτο ιερό δικό μου μοναχά..
τα λόγια τα σοφά σου να τα κοινωνώ..
στου Νεοέλληνα το νου να καταγράφω...
Εγώ..η μικρή..μαθήτρια και της ζωής περαστική
υποκλίνομαι εσαεί..
που ένα φεγγάρι μοναχά..μια τόση δα στιγμή
εγεύθηκε τα λόγια σου..κι ακόμα κοινωνώ τα..
Τι τύχη τάχατες κι αυτή! 
Τ' αστέρι σου τη στράτα μου
ακόμα να φωτίζει............

''ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΔΙΑΦΑΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ( Επιτρέψτε μου την προσωπική εξομολόγηση )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
...................................................................................................................................................................

''Εχάραξε στον Αη Λια''

Εχάραξε στον Άη - Λια
η χελιδόνα μου γιορτάζει
ψηλά την έχει χτίσει τη φωλιά
στου λογισμού τις κορυφές
στου ήλιου τ' ακροκέραμα
στης ανθρωπιάς το Γολγοθά
στα ερωτευμένα βράχια του Αιγαίου...

Χρόνια πολλά !
χρόνια καλά!
χρόνια γεμάτα φως Ηλιανή μου!!!

η μάνα σου ..

20/7/2019

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ψυχές στο καταφύγιο''......

Ψυχές.....
λουσμένες άλλοτε στο φως
κρυμμένες κάποτε σ' ανήλιαγες καταπακτές
γυμνές..άυλες..με δισταγμό ορατές
πλανιούνται στις ακτές των ομματιών μου
ιχνηλατώντας τα σημάδια..στις σκιές
σαν πεταλούδες πρωινού..
απ' τις κρυψώνες τους μιας φυλακής
στο ανθόμελο ξεχύνονται
σ' ένα τρελλό ζωής χορό..κυνήγι μαγισσών
αγάπης οι συγκομιστές..
γλυκόπικρης της γεύσης..
κυνήγι για ένα καταφύγιο φωτεινό...

Ψυχές
άλλες ξεμένουν σε διαδρομές 
στου βάλτου το σκοτάδι..
άλλες στο ημίφως πάντα αρέσκονται...
μα εκειές..οι τολμηρότερες 
κατάματα γυρεύουνε το φως..
καίγονται..τσουρουφλίζονται..
φτερά δε λογαριάζουν
όλες.. μα όλες ..
για να 'βρουν ένα  απάγκιο της χαράς...
λουλούδι να βρουν ανθισμένο και ανθό
κλαρί ζευγαρωτά για ν' ακουμπήσουν...
σπηλιές..σε θάλασσες να βρέχονται
σειρήνες ν' ανταμώνουν...

Ψυχές...
που από κάμπιες..φτερωμένες
πεταλούδες λαχταρούνε να γενούν
στη γύρη της αγάπης να κουρνιάσουν..
κάποιες αγαπιούνται πιότερο..
σε ακριβό..πολύτιμο οχυρό..
κοινό το καταφύγιο που λούονται σ' αχτίνες !!
κάποιες κατρακυλούνε και σκορπίζονται..
Όμορφες που είναι οι ψυχές..
γεύσης αρχέγονης στ' αντάμωμα
 στο ''καταφύγιο'' του έρωτα σαν σμίγουν!!

''ψυχές στο καταφύγιο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................................................

ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕς - ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς

«Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο.

Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νά ‘χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε νά ‘ναι σίγουρη.
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα.

 Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά ‘ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.

Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες.

Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια• ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο• ούτε τᾶν ἢ ἐπί τᾶς, μέτρον ἂριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη• ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.

Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θά ‘τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.

Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως «σφαίρος» στον Εμπεδοκλή, «κενό» στο Δημόκριτο, «εκπύρωση» στον Ηράκλειτο, «μηδέν» στον Παρμενίδη, «κατηγορία» στον Αριστοτέλη, «τόνος» στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη «ψυχρᾷ φλογί» στον Πίνδαρο, «μεταβάλλον ἀναπαύεται» στον Ηράκλειτο, «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο, «χαλεπῶς μετεχείρισαν» στο Θουκυδίδη.

Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).

Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες• ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας• ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα• ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος• ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.

Δε νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.

Δημήτρης Λιαντίνης - "Γκέμμα".
_____________________________________

''ΟΤΑΝ''

by Giussepe Sticchi

Όταν...
εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός..
μη με ρωτάς πόσος πολύς..
εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ..
στου φεγγαριού το γιόμισμα..
που φέρνει μαϊστράλια..
σαλτάραμε στην ίδια βάρκα τη μικρή..
αδίσταχτα..με δυο κουπιά  σπασμένα..
νιάτων θαρρείς μιας τόλμη μας..
και μιας φλεγόμενης δάδας ζωής..
στην απεραντοσύνη οριζόντων..
θαλασσών θαλασσοπόροι..
πειρατές..κατακτητές της ίδιας της μικρής..
πεπερασμένης του παράλογου ζωής..  
''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..
Απρόσμενα..αναπάντεχα..
τυχαία συνάντηση εις την αρένα του ασυμβίβαστου
εις το αέναον εσαεί προσκυνητές..
εις την ''ακτήν''.. μίαν στιγμήν..
βαθιά εκοιταχτήκαμε..εσύ κι εγώ..
οι δυο μας γυμνωμένοι..
οι αρνητές του θάνατου..
υπερασπιστές αμετανόητοι του όνειρου
με ρίγος βλέμματος πνευματικόν
''ταξιδευτές''..
σαν συνομώτες μίας επανάστασης..
με ένα μονάχα τρεχαντήρι..

 Εζωγραφίσθη απά στον πάπυρο..
το μαγικόν ταξίδιον..
χωρίς πυξίδα και προορισμό.. 
άγνωστα τα λιμάνια και οι ανέμηδες..
άγνωστες και οι απέραντες θαλασσοδιαδρομές
εκείνες μας..της ύστερης αγάπης..
στιχάκια που εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί..
τραγούδι γίνανε αιωρούμενο 
μες σε λιμάνια φωτισμένα βλογημένων...
στιχάκια που εκρύφτηκαν μες στα κοράλλια..
στο βυθό..της διψασμένης της ψυχής μας..

'' ΟΤΑΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,