''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ''..

art : Dorina Costras

Αράδιαζες τις λέξεις σε κλωστή
βελόνιαζες..μαγιάτικο στεφάνι 
μαργαρίτας για να πλέξεις..
στη χαραυγή το φόραγες
γλυκό παράπονο..γιορντάνι
αγκίδα τ' ακροδάχτυλο εμάτωνε
βουβός κόμπος στο λαιμό
οι φίλοι που εσταθήκανε
μακριά απ' την ψυχή σου..
Δάκρυα της Ηλέκτρας 
δεν ταιριάζουνε σ' εσέ
οι ρόλοι μοιρασμένοι απ' την αρχή
η επίγνωση ο αρωγός
καθάριας της ψυχής σου..... 
Κι έπειτα..σε μια ύστερη στιγμή..
στο σταυροδρόμι της ζωής
γλυκό το συναπάντημα
τ' αντάμωμα μεγάλο..
Ήρθε ένας φίλος στα απρόσμενα
εθάρρησες σοφία είχε περισσή.. 
στον ώμο του ακούμπησες
λόγια..ιδέες ..διαδρομές..
να διώξει τους Χειμώνες τους μακρείς
ν' ανθίσουνε στον κήπο σου
βιόλες και γιασεμιά...
κι εκειός..
τα φιλντισένια εξεκούμπωσε κουμπιά..
στον ήλιο να λιαστούν οι μαργαρίτες
ο γκρεμιστής να γίνει μονομιάς
σπασμένα επέταγε σωρούς 
ξάρτια..μαδέρια..και πανιά
ναυάγια και μουράγια πεθαμένα
αψηφούσε..

''Έλα ψυχή μου..αλλάργεψε
μη σε τρομάζει ο χρόνος
σπόρους αφήσαμε στο διάβα μας..
σε σταυροδρόμια χάθηκαν
σε λίμνες εριζώσαν''..
Τα λόγια του ήσαν βάλσαμο
σαν μυστική διαπασών
εγέννησαν τους ήχους της ψυχής σου
συνήθειο το 'χες δα από μικρή..
τους ανθρώπους να πιστεύεις..
Aγύριγο κεφάλι εσύ
μυαλό δε λες να βάλεις..
γράμματα έμαθες πολλά
μα στη ζωή δεν ελογάριασες
της προδοσίας η ανεμόσκαλα
φορεί παντιέρα ευωδιαστή
το στήθος της στολίζουν γιασεμιά...
Χαμένα πέταλα οι φίλοι που μας πρόδωσαν
στη λάσπη μαδημένες μαργαρίτες.
Έτσι εξέφευγες από την σκέψιν την οδυνηράν
Δια βραχέων λόγων..
σιωπηρώς.....
ανταπαντώντας και εις εαυτόν..
''ανθρώπινον εστί και το πλανάσθαι''...

''ΧΑΜΕΝΑ ΠΕΤΑΛΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# γαλαζοπούλια οι αγάπες π' εφτερούγισαν #

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

 

 

Γαλαζοπούλια οι αγάπες π' εφτερούγισαν
σε λευκές  νύχτες σ' ουρανό
φεγγαρόλουστα μονάχες αλητεύουν..
λευκό αδειανό πουκάμισο
το αποτύπωμα ανεξίτηλο στο στήθος.
Να μένεις διάλεξες πεζός
η γωνιά η βολική σου σε κατάπιε
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
εδιάλεξες τα καθημερινά
η δυναμή σου η μυική
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
κάτι σαν ομερτά συστημική
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου..

 

Μες στη χοάνη εβούλιαξες
της ανημπόριας..του κορμιού
ανύποπτα στο χλευασμό
της ποίησης τα σκήπτρα σου
στους ελλειπείς επαραδώθης..
Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει..
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο που αγάπησε πολύ
π' άνθισε την ψυχή του...

Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος μου για σε
δεμάτι στην ψυχή μου..
Μη με ρωτάς πως και γιατί
τα βάσανα που εσένα  τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά εγώ τα κάμω..
είναι που τραγουδώντας τα..
τα ξένα βάσανα στο μεσοφόρι μου φορώ
δικά μου τα λογίζω..
Γαλαζοπούλια ήσαν τα πουλιά
αγάπης λαβωμένης στο φτερό
πετάξανε στη σιγαλιά
σε χρυσαφένια ακρογιάλια...

# γαλαζοπούλια οι αγάπες π' εφτερούγισαν # - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ΠΩς το μεθάει το κορμί #

 

Έλα καλέ μου ν' αλλαργέψουμε από της Γης τα γήινα..τα καθημερινά...
εμάς δε μας ταιριάζουνε...
για μας εγράφηκαν οι μουσικές..
από αγγέλων χέρια..
Έχεις λεβάντας άρωμα ..
μεθυστικά........
στο δέρμα μου κατάσαρκα φωλιάζεις
με κυριεύει η θεραπευτική της μυρωδιά
ξέρει να με γιατρεύει..
τα φύλλα βρέχει της καρδιάς..
τα βράδια τα μοναχικά..
ποτίζουνε οι τοίχοι μου
φλογίτσες γίνονται αρωματικές
που καίν' το άρωμά σου..
πως σιγοκαίει ακόμα στην καρδιά..
πως το μεθάει το κορμί
το άρωμα το ακριβό
μου χάρισες μια νύχτα την ψυχή σου..


# ΠΩς το μεθάει το κορμί # - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΜΟΙΑΖΕΙς ΤΗς ΘΑΛΑΣΣΑς''

Από μια θύμηση άνοιξα
με τα παλιά τα φυλαγμένα το ερμάρι..
μυριάδες λέξεις..χρώματα 
φωλιάζουν στη σκια του..
το ραβασάκι σου στα χέρια μου κρατώ
στο βότσαλο ακόμα τυλιγμένο
κιτρινισμένες λέξεις του..αχνές
δακρύζουνε τα μάτια της ψυχής..
Μοιάζεις της θάλασσας 
ψιθύρισαν τα γράμματα γλυκά..
μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας
που 'χει ανοιχτή αγκαλιά..
με κράτησες ολάκερο..βυθίστηκα βαθιά
δροσάτες μελωδίες στις ψυχές..
ηδονικές του έρωτα χαράξαν τα κορμιά..
απόκαμα ......
έμοιαζες θάλασσας γυναίκας αγκαλιά
στο κύμα της ψυχής σου αποκοιμήθη
Πόσο στ' αλήθεια
θάλασσα - γυναίκα εσύ της μοιάζεις..
Έλα λοιπόν κοντά μου νοερά
να ξαναζήσουμε τα χρώματα
οι λέξεις σου ν' αγγίξουν την καρδιά μου
το αποτύπωμα ανεξίτηλο..βαθύ
ο κώδικας ψυχών 
εντός μου εγγεγραμμένος. 
Να το θυμάσαι..μην το λησμονάς...

<< η θάλασσα αγάπη μου..
παίρνει το χρώμα της αυτό
από τον ουρανό που την σκεπάζει..
Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..
εεε..τότε ναι..μη με ρωτάς
και μη μου βαλαντώνεις..
γίνομαι θάλασσα γαλάζια εγώ για εσέ..
το βότσαλο στολίζει την εξώπορτα
στο μέρος της καρδιάς μου
κρατώ σφιχτά το ραβασάκι το παλιό
κι ευχαριστώ τον άνεμο τον ούριο
που σ' έφερε σιμά μου >>....

''Μοιάζεις της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ''

by  Dorina Costras

Ασημένιο τάσι ο ήλιος του πρωιού
καθρέφτης στα νερά της Ελευσίνας..
σε ασημένιο τάσι καθρεφτίζεται 
η αγάπη μου η παλιά.
στο πέλαο κρεμασμένο..
να 'ξερες πως λαχτάρισα
τον κήπο της να ανθίσω..
κατηφορίζοντας..
αναχωρήσεις και αφίξεις σχεδιάζει ο νους..
με όποια πυξίδα κι αν κρατώ
σ' όποιο λιμάνι κι αν με βγάζει
το πούσι της αγάπης σου
σκεπάζει την ψυχή μου..
Είν' οι αντέννες σου ψηλές
στέλνουνε κύματα ουρανού
παράσιτα αψηφούνε..
Κοίτα να δεις πως εκατάντησα για σε..
δεμένη στο κατάρτι σου
αιώνια να μένω στο για πάντα..
Φανέρωσέ μου μοναχά για λίγο να χαρείς
τα μαγιοβότανα που στάλαξες
στη μέθη της καρδιάς μου

να ψάξω το αντίδοτο να πιω
ν' αρνέψει η ψυχή παντοτινά
να 'βρω τη γιατρειά μου..

''ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Στη siesta του Καλοκαιριού''....26/8/2019

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες
οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..
ελεύθερα σα γλαροπούλι να πετώ
τινάζοντας στον ήλιο τα φτερά μου..
Για..τι θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος..
μάστορας είναι που μαζεύει υλικά
λέξεις ..εικόνες για να χτίζουνε
οικοδομήματα ψυχής..
λέξεις που να χαϊδεύουνε
να γράφουν νότες 
στο βινύλλιο της καρδιάς
λέξεις να ζωγραφίζουνε
ωκεανούς..ανοιχτωσιές..
όταν στενεύει η ψυχή
και φυλακίζεται ο νους..
τότες ως πρωτομάστορας 
μαντρότοιχους να χτίζει 
στις ξερολιθιές..
κι άλλοτες να γκρεμίζει.
συνήθεια λες απ' τα μικράτα μου...
Κι εγώ..
αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές
να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα..
να κυνηγάω πλατώματα
στα ονείρατα με πεφταστέρια τ' ουρανού
βροχή να γίνουμαι τη γης για να φωτίζω.. 
δεν ξέρω πως και το γιατί
θαλασσινά γυρεύω όνειρα
και στεριανά να χτίζω..
να μην σκορπούν εις τους ανέμους
του Καλοκαιριού..
τίποτα να μην χάνεται
τίποτα μη μου παίρνει.. 
Πάντα μου άρεσε εκεί εις τα κρυφά
μάζευα χρώματα κι αρώματα
κι όταν η καρδιά αιμάτωνε
κατάσαρκα εκείνα τα φορούσα..
κι ύστερα εζωγράφιζα ωκεανούς..
ταξίδια..πειρατές να συναντήσω..
μα η ψυχή απρόσμενα
σε Ιθάκες με οδηγούσε
τον Οδυσσέα μου να βρω
ναν' το ταξίδι αληθινό..
χωρίς παλάτια και μνηστήρες..

''Στη siesta του Καλοκαιριού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα λόγια στ' ακρογιάλι''

art : Nicoletta Tomas Caravia

Στη θάλασσά σου ερήμην μου αφέθηκα 
το ακρογιάλι ετούτο μέσα μου
χρόνια το κουβαλάω 
στην αγκαλιά της εβαπτίσθηκα
για να γυρέψω τον τρανό εξαγνισμό..
κι από τότες και μεθύστερα
αρνούμαι στη στεριά μου να γυρίσω..
γοργόνα ντύνομαι τα βράδια μου
μέσα στους βράχους κολυμπάω..
ρωτώ αν ζεις ή αν όνειρο κακό
ήτανε το φευγιό σου..

Κοίτα να δεις ο θερινός καιρός 
πως με φορά..με θάλπει..
κρατώ..φυλάγω στα συρτάρια μου
τα όστρακα που μάζευες
για να μου τα χαρίσεις..
ήξερες πιότερο εσύ..
πως ο βυθός με μάγευε..
τ' απέραντα λιβάδια του με είχαν..

Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
με την πλανεύτρα ανάμνηση
στης νιότης τα λημέρια περπατάω...
στο ίδιο μπόλι εμπολιαστήκαμε
πλανάραμε στην ίδια τρικυμία..
λιαστήκαμε στην ίδια ακρογιαλιά
π'  ακόμα λούζομαι μονάχη..
μπορεί η ακτή να παραμένει σιωπηλή
μα εγώ π' ελούστηκα 
στα γάργαρα νερά σου μια φορά
για πάντα εκεί θα κολυμπάω..
λευκή για σένα μια σελίδα θα κρατώ
τ' ανείπωτα να γράψεις στ' ακρογιάλι
βρέχω τον πόθο μου για σε
οι θύμησες καράβια..με βουλιάζουν.


''τα λόγια στ' ακρογιάλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,